Czy Spółdzielnia prawidłowo zastosowała stawkę VAT w wysokości 22%, w przypadku dodatkowych pomieszczeń (...)

Czy Spółdzielnia prawidłowo zastosowała stawkę VAT w wysokości 22%, w przypadku dodatkowych pomieszczeń i punktów świetlnych, czy może jednak czynności te powinny być zwolnione od podatku VAT?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej, przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2011 r. (data wpływu 21 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia przedmiotowego dla usług najmu pomieszczeń przeznaczonych na cele mieszkalne ? jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia przedmiotowego dla usług najmu pomieszczeń przeznaczonych na cele mieszkalne. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 lutego 2011 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W budynkach mieszkalnych Spółdzielni znajdują się pomieszczenia wspólne (części wspólne nieruchomości) w formie pomieszczeń wydzielonych na etapie projektowania i realizacji obiektu (wózkownie, pralnie, suszarnie, pomieszczenia techniczne, pomocnicze itp.), a także ? zabudowane w trakcie użytkowania budynków, nieużywane przez ogół mieszkańców fragmenty komunikacji, wnęk itp. (wygospodarowane w ten sposób pomieszczenia mają nadal status części wspólnej). Pomieszczenia te wyposażone są na ogół w punkty świetlne, zasilane z instalacji wspólnej. Przedmiotowe pomieszczenia, za zgodą Spółdzielni i stosowną opłatą użytkowane są przez konkretnych mieszkańców danej nieruchomości. Pomieszczenia te nie służą prowadzeniu działalności gospodarczej ? w myśl warunków zgody na odpłatne użytkowanie, przechowywane są w nich przedmioty i rzeczy związane z zaspokojeniem standardowych potrzeb życiowych i mieszkaniowych (rowery, wózki, okresowo wykorzystywane meble, odzież itp.). Spółdzielnia pobiera opłaty za zajmowane pomieszczenia oraz punkty świetlne znajdujące się w tych pomieszczeniach, naliczając wynajmującym od ustalonej opłaty podatek VAT w wysokości 22%.

W uzupełnieniu z dnia 15 lutego 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż świadczone usługi w zakresie wynajmowania lokatorom dodatkowych pomieszczeń znajdujących się w budynkach mieszkalnych, sklasyfikowane są wg PKWiU 68.20.11 ? ?wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi? wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) ? Dz. u. Nr 207, poz. 1293 ze zm.

Powyższe odpowiada grupowaniu 70.20.11 PKWiU z roku 1997.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółdzielnia prawidłowo zastosowała stawkę VAT w wysokości 22%, w przypadku dodatkowych pomieszczeń i punktów świetlnych, czy może jednak czynności te powinny być zwolnione od podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatkowe pomieszczenia wyposażone w punkty świetlne, są wynajmowane na cele mieszkaniowe, nie jest w nich prowadzona działalność gospodarcza, zatem może mieć do nich zastosowanie zwolnienie od podatku VAT przewidziane w poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT. Przepis ten zwalnia od podatku VAT usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powyższego wynika, iż wszelkie postacie energii uznane są za towary w rozumieniu ustawy.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?). Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (?).

Stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zauważyć należy, iż najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej wypełnia, określoną w art. 8 ustawy, definicję usług wobec czego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych ? a w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. również przy ustaleniu zwolnień przedmiotowych odwołują się do grupowań PKWiU. Zaliczanie określonej usługi do właściwego grupowania należy jednak do obowiązków usługodawcy. Wynika to z faktu, że to właśnie on posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego sklasyfikowania wykonywanej usługi do odpowiedniego grupowania.

Na mocy § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. u. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosowało się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. u. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. w poz. 4 tego załącznika, tj. w ?wykazie usług zwolnionych od podatku? zostały wymienione ?usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe?, objęte symbolem PKWiU ex 70.20.11.

Użycie przez ustawodawcę symbolu ?ex? przy grupowaniu PKWiU oznacza, że zwolnienie od podatku odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania. Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku VAT tylko do usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce nazwa usługi.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego oraz lokalu użytkowego.

Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z nim samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto ustawa o własności lokali w ust. 4 powołanego artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej ?pomieszczeniami przynależnymi?.

Jednocześnie Minister Infrastruktury w § 3 pkt 14 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. u. Nr 75, poz. 690 ze zm.) określił, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Ponadto zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. u. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, iż dodatkowe, pomocnicze pomieszczenia, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokale użytkowe, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania przedmiotów, materiałów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony ? zarówno wynajmującego, jak i najemcę ? określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji najem lokali mieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z treści wniosku wynika, iż w budynkach mieszkalnych Spółdzielni znajdują się pomieszczenia wspólne (części wspólne nieruchomości) w formie pomieszczeń (wózkownie, pralnie, suszarnie, pomieszczenia techniczne, pomocnicze itp.), a także ? zabudowane w trakcie użytkowania budynków, nieużywane przez ogół mieszkańców fragmenty komunikacji, wnęk itp. (wygospodarowane w ten sposób pomieszczenia mają nadal status części wspólnej). Pomieszczenia te wyposażone są na ogół w punkty świetlne, zasilane z instalacji wspólnej. Przedmiotowe pomieszczenia, za zgodą Spółdzielni i stosowną opłatą użytkowane są przez konkretnych mieszkańców danej nieruchomości. Pomieszczenia te nie służą prowadzeniu działalności gospodarczej ? w myśl warunków zgody na odpłatne użytkowanie, przechowywane są w nich przedmioty i rzeczy związane z zaspokojeniem standardowych potrzeb życiowych i mieszkaniowych (rowery, wózki, okresowo wykorzystywane meble, odzież itp.). Ponadto, Zainteresowany wskazał, iż świadczone usługi w zakresie wynajmowania lokatorom dodatkowych pomieszczeń znajdujących się w budynkach mieszkalnych, sklasyfikowane są wg PKWiU z roku 1997 pod symbolem 70.20.11.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy oraz zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż usługa polegająca na udostępnianiu na podstawie umowy najmu dodatkowych pomieszczeń znajdujących się w budynkach mieszkalnych z przeznaczeniem na cele związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, mieściła się w katalogu czynności, o których mowa w poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem była zwolniona od podatku VAT. Zaznacza się jednak, że zwolnienie to nie ma zastosowania do wynajmu lokali użytkowych, czyli lokali, które nie pełnią funkcji mieszkalnych.

Należy wskazać, iż opłaty dodatkowe za energię elektryczną, którymi Wnioskodawca obciąża najemców pozostają w bezpośrednim związku z usługą najmu dodatkowych pomieszczeń. Czynności dodatkowe związane z dostarczaniem energii w postaci punków świetlnych, stanowią integralną część świadczonej przez Wnioskodawcę usługi. Pełnią funkcję pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jaką jest najem przedmiotowych pomieszczeń. Nie stanowią natomiast samodzielnego, odrębnego świadczenia na rzecz najemców. Mają na celu wykonanie usługi podstawowej, zatem ich koszty należy traktować jako element składowy usługi finalnej.

Tak więc koszty dostawy energii, niezależnie od tego, czy stanowią element kalkulacyjny wchodzący w skład umówionych przez strony należności za usługę podstawową, tj. usługę najmu dodatkowych pomieszczeń, czy też strony umów wyodrębniają koszty dostawy towaru w oddzielnych kwotach, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy stanowią podstawę opodatkowania tym podatkiem. w konsekwencji, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, według stawki właściwej dla świadczonej usługi najmu.

W związku z tym, iż ww. usługa najmu lokali korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, tym samym dostawa towaru ? energii elektrycznej w formie punktów świetlnych ? związana z ww. najmem dodatkowych pomieszczeń również korzysta ze zwolnienie od podatku od towarów i usług.

Reasumując, usługa polegająca na wynajmie dodatkowych pomieszczeń zlokalizowanych w budynkach mieszkalnych, z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe, korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy (poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy), o ile ? jak wskazał Wnioskodawca ? mieści się w grupowaniu PKWiU 70.20.11. Dostawa towaru ? energii elektrycznej, także korzystała ze zwolnienia od tego podatku.

Zatem Spółdzielnia niesłusznie stosowała dla tych czynności 22% stawkę podatku VAT, gdyż zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy przedmiotowe czynności korzystały ze zwolnienia od podatku.

Należy wskazać, iż kwestie dotyczące zaklasyfikowania czynności wskazanych we wniosku do właściwego grupowania statystycznego, nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy ? Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). w związku z powyższym, niniejszej interpretacji udzielono wyłącznie w oparciu o klasyfikację PKWiU wskazaną przez Zainteresowanego.

Stosownie bowiem do komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji, zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Ponadto należy zaznaczyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. na mocy art. 1 pkt 1 lit. a, pkt 3, pkt 8 lit. a oraz pkt 18 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 226, poz. 1476) powołane wyżej art. 8 ust. 3, art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz zał. nr 4 do ustawy zastały uchylone, natomiast art. 2 pkt 6 został zmieniony.

Natomiast zwolnienia od podatku od towarów i usług zawarte są m. in. w art. 43 ust. 1 pkt 2-41 ustawy.

Zauważa się również, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. u. Nr 238, poz. 1578 ze zm.) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. u. Nr 257, poz. 1726), stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika