Czy w takiej sytuacji należało się pełne odliczenie podatku naliczonego z faktury zakupu i czy Wnioskodawca (...)

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z zakupem samochodu i braku obowiązku korekty podatku naliczonego w związku z jego zniszczeniem w wyniku zdarzenia losowego. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 7 lipca 2014 r. oraz z dnia 22 sierpnia 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 7 kwietnia 2014 r. został zakupiony samochód dostawczy (osobowy). Samochód był zapłacony z kredytu ze środków Unii Europejskiej (kredyt dotowany, oprocentowanie 2%). Samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dnia 11 kwietnia 2014 r. W związku z tym, że samochód był wykorzystywany tylko na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, do Urzędu Skarbowego został złożony dnia 24 kwietnia dokument VAT-26 o pojazdach wykorzystywanych wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz była prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu. Samochód nie był wykorzystywany do celów prywatnych. Od faktury zakupu pojazdu został odliczony pełny VAT w miesiącu czerwcu 2014 r. Samochód wykorzystywany był tylko do działalności opodatkowanej. Polisa ubezpieczeniowa na zakupiony samochód opiewała na kwotę netto wykazana na fakturze zakupu. Samochód posiadał ubezpieczenie OC ? odpowiedzialności cywilnej, AC ? Autocasco, NNW ? następstw nieszczęśliwych wypadków. Dnia 15 maja 2014 r. na skutek nieszczęśliwego wypadku samochód uległ całkowitemu zniszczeniu. Ubezpieczenie wypłaciło odszkodowanie w kwocie netto wykazanej na fakturze zakupu. Wrak samochodu został sprzedany za 1/3 wartości auta i VAT należny od sprzedaży został wykazany w deklaracji VAT- 7 za miesiąc czerwiec 2014 r.

Z pisma z dnia 22 sierpnia 2014 r. wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 28 września 1982 r. i zajmuje się produkcją oraz sprzedażą świec liturgicznych. Działalność Zainteresowanego obejmuje teren całej Polski oraz rynek europejski. Od początku działalności Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Dodatkowe informacje dotyczące zakupionego i zniszczonego na skutek wypadku samochodu Wnioskodawca przestawił w poniższych punktach:

1. Samochód o którym mowa we wniosku był to pojazd, którego konstrukcja nie wykluczała jego użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub niepowodowała, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą było nieistotne.
2. Wnioskodawca nie posiadał dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy, potwierdzających wymagania dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy.
3. Pojazd samochodowy, o którym mowa we wniosku, nie był pojazdem konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym nie wynikało takie przeznaczenie.
4. W związku z tym, że konstrukcja tego pojazdu nie wykluczała jego użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz nie był to pojazd wymieniony w pkt 2 i 3, Zainteresowany przedstawił dodatkowe wyjaśnienia:
   1. w firmie z samochodu korzystał właściciel oraz pracownik zatrudniony na umowę o pracę jako kierowca. Samochód wykorzystywany był do przewozu towarów oraz służył do wyjazdów na targi branżowe (firma promuje swoje produkty na krajowych i międzynarodowych targach branżowych),
   2. Wnioskodawca nadzorował używanie pojazdu. Od momentu zakupu i wprowadzeniu samochodu na środki trwałe prowadzona była ewidencja przebiegu pojazdu. W związku z tym kontrolowany był stan licznika oraz ilość zużytego paliwa w stosunku do realizowanego zlecenia,
   3. pojazd w godzinach pracy i po godzinach pracy był zaparkowany w garażu, w siedzibie firmy, który jest monitorowany i chroniony alarmem, a brama zamykana jest automatycznie. Cała posesja łącznie z placem jest ogrodzona zamknięta i monitorowana. Dodatkowo całej posesji pilnuje pies,
   4. w godzinach pracy po realizacji zlecenia oraz po godzinach pracy był obowiązek zostawienia pojazdu w garażu przedsiębiorstwa bez możliwości jego pobrania. Dokumenty dotyczące samochodu oraz kluczyki przechowywał właściciel firmy.
   5. nie istniał nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych w postaci urządzeń typu GPS. Natomiast zawsze po wykonanym zleceniu kontrolowany był stan licznika w stosunku do realizacji danego zlecenia.
   6. Wnioskodawca dołożył wszelkiej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych. Każde użycie auta do celów służbowych było rejestrowane w ewidencji przebiegu pojazdu i na bieżąco kontrolowane z realizacją zleceń. Samochód zawsze po wykonanym zleceniu oraz po pracy był parkowany w garażu w budynku firmowym. Żadna osoba nieupoważniona oraz osoba zatrudniona nie miała bezpośredniego dostępu do samochodu. Właściciel wykorzystywał samochód tylko do wykonywania zleceń służbowych.
   7. Wnioskodawca posiada samochód osobowy prywatny, nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, który wykorzystuje tylko do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w takiej sytuacji należało się pełne odliczenie podatku naliczonego z faktury zakupu i czy Wnioskodawca powinien dokonać korekty podatku naliczonego, gdyż pojazd nie był wykorzystywany przez okres 5 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 i art. 86a ust. 3 pkt 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, odliczając pełny VAT od zakupu samochodu, Zainteresowany uważa, że postąpił w sposób prawidłowy.

Samochód został zakupiony do prowadzonej działalności gospodarczej i zostały spełnione wszystkie wymagania, które są związane z pełnym odliczeniem VAT od zakupu samochodów osobowych. Urząd Skarbowy został powiadomiony na druku VAT-26 o tym, że zakupiony samochód będzie wykorzystywany tylko do działalności gospodarczej. Prowadzona była również ewidencja przebiegu pojazdu. Samochód został kupiony z przeznaczeniem wykorzystywania go tylko do działalności opodatkowanej. Zgodnie z art. 90b pkt 1 nie zmieniło się również przeznaczenie zakupionego auta do innych celów, w związku z tym prawidłowo Wnioskodawca nie zrobił korekt podatku naliczonego. Na skutek wypadku otrzymał również odszkodowanie w kwocie netto wykazanej na fakturze zakupu. Poza tym wrak auta został sprzedany, a od tej transakcji został zapłacony podatek VAT należny. W związku z tym VAT naliczony z faktury zakupu został w całości odliczony, a VAT należny z faktury sprzedaży wraku samochodu został zapłacony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Treść przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wskazuje, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podstawowym kryterium decydującym o prawie podatnika podatku od towarów i usług do odliczenia podatku naliczonego, zawartego w towarach i usługach, które zostały przez niego zakupione, jest wystąpienie związku pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług, a podatkiem należnym z tytułu wykonywanych przez podatnika czynności opodatkowanej.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy wskazać, że od dnia 1 stycznia 2014 r.

kwestie dotyczące zasad odliczania i rozliczania na gruncie podatku VAT wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Z dniem 1 kwietnia 2014 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, przepis art. 86a uległ zmianie.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków esksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku ?mieszanego?, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności. Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy ? prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 10b ustawy ? prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a ? powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio do całości lub części zapłaty uiszczanej przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi (art. 86 ust. 10c ustawy).

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d, 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Kwestie korekty podatku naliczonego w sytuacji gdy podatnik nabył pojazd samochodowy zostały uregulowane w art. 90b ustawy.

Zgodnie z art. 90b ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. (nadanym ustawą z dnia 7 lutego 2014r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), w przypadku gdy w ciągu 60 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym odpowiednio nabyto, dokonano importu lub oddano do używania pojazd samochodowy:

1. którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, nastąpi zmiana jego wykorzystania na wykorzystywanie do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu;
2. w odniesieniu do którego kwotę podatku naliczonego stanowiła kwota, o której mowa w art. 86a ust.1, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie wyłącznie do działalności gospodarczej, podatnik jest uprawniony do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.
   
   

Natomiast, w myśl art. 90b ust. 2 ww. ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 1, nastąpi sprzedaż pojazdu samochodowego, uznaje się, że wykorzystanie tego pojazdu zostało zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej, aż do końca okresu korekty.

Z kolei, zgodnie z ust. 3 ww. przepisu art. 90b, przepis ust. 1pkt 2 stosuje się odpowiednio również w przypadku, o którym mowa w art. 86a ust. 13.

W myśl art. 90b ust. 4 ww. ustawy, na potrzeby korekty, o której mowa w ust. 1, uznaje się że pojazd samochodowy odpowiednio nie jest już wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej albo jest wykorzystywany wyłącznie do takiej działalności począwszy od miesiąca, w którym nastąpiła zmiana jego wykorzystywania. Korekty tej dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty.

Z kolei zgodnie z art. 90b ust. 5 ustawy, w przypadku gdy podatnik wykorzystuje pojazd samochodowy w działalności gospodarczej również do czynności zwolnionych od podatku bez prawa do odliczeń, kwota korekty, o której mowa w ust. 1, powinna uwzględniać proporcję określoną w art. 90, zastosowaną przy odliczeniu.

Zgodnie natomiast z art. 90b ust. 6 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o wartości początkowej nieprzekraczającej 15.000 zł korekty o której mowa w ust. 1, dokonuje się jeżeli zmiana ich wykorzystywania nastąpiła w okresie 12 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym odpowiednio nabyto, dokonano importu lub oddano do używania ten pojazd samochodowy. Przepis ust. 2-5 stosuje się odpowiednio.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 11 ust. ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), przepisy art. 90b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei, w myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, przepisy art. 90b ust. 1 pkt 2 oraz ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również odpowiednio do sprzedaży pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 7.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi od dnia 28 września 1982 r. i zajmuje się produkcją oraz sprzedażą świec liturgicznych. Działalność Zainteresowanego obejmuje teren całej Polski oraz rynek europejski. Od początku działalności Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Dnia 7 kwietnia 2014 r. Zainteresowany zakupił samochód dostawczy (osobowy). Zakup samochodu był sfinansowany z kredytu ze środków Unii Europejskiej (kredyt dotowany, oprocentowanie 2%). Samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dnia 14 kwietnia 2014 r. W związku z tym, że samochód był wykorzystywany tylko na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do Urzędu Skarbowego został złożony dokument VAT-26 dnia 24 kwietnia 2014 r. o pojazdach wykorzystywanych wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz była prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu. Samochód nie był wykorzystywany do celów prywatnych. Od faktury zakupu pojazdu został odliczony pełny podatek naliczony w miesiącu czerwcu 2014 r.

Samochód wykorzystywany był tylko do działalności opodatkowanej. Polisa ubezpieczeniowa na zakupiony samochód opiewała na kwotę netto wykazaną na fakturze zakupu. Samochód posiadał ubezpieczenie OC ? odpowiedzialności cywilnej, AC ? Autocasco, NNW ? następstw nieszczęśliwych wypadków. Dnia 15 maja 2014 r. na skutek nieszczęśliwego wypadku samochód uległ całkowitemu zniszczeniu. Ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w kwocie netto wykazanej na fakturze zakupu. Wrak samochodu został sprzedany za 1/3 wartości auta, a podatek należny od sprzedaży został wykazany w deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2014 r.

Samochód o którym mowa we wniosku był to pojazd, którego konstrukcja nie wykluczała jego użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub nie powodowała, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą było nieistotne. Wnioskodawca nie posiadał dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy, potwierdzających wymagania dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy. Pojazd samochodowy, o którym mowa we wniosku, to nie był pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym nie wynikało takie przeznaczenie. W firmie z samochodu korzystał właściciel oraz pracownik zatrudniony na umowę o pracę, jako kierowca. Samochód wykorzystywany był do przewozu towarów oraz służył do wyjazdów na targi branżowe (firma promuje swoje produkty na krajowych i międzynarodowych targach branżowych). Wnioskodawca nadzorował używanie pojazdu. Od momentu zakupu i wprowadzeniu samochodu na środki trwałe prowadzona była ewidencja przebiegu pojazdu. W związku z tym kontrolowany był stan licznika oraz ilość zużytego paliwa w stosunku do realizowanego zlecenia. Pojazd w godzinach pracy i po godzinach pracy był zaparkowany w garażu, w siedzibie firmy, który jest monitorowany i chroniony alarmem, a brama zamykana jest automatycznie. Cała posesja łącznie z placem jest ogrodzona zamknięta i monitorowana. Dodatkowo całej posesji pilnuje pies. W godzinach pracy po realizacji zlecenia oraz po godzinach pracy był obowiązek zostawienia pojazdu w garażu przedsiębiorstwa bez możliwości jego pobrania. Dokumenty dotyczące samochodu oraz kluczyki przechowywał właściciel firmy. Nie istniał nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych w postaci urządzeń typu GPS. Natomiast zawsze po wykonanym zleceniu kontrolowany był stan licznika w stosunku do realizacji danego zlecenia. Wnioskodawca dołożył wszelkiej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych. Każde użycie auta do celów służbowych było rejestrowane w ewidencji przebiegu pojazdu i na bieżąco kontrolowane z realizacją zleceń. Samochód zawsze po wykonanym zleceniu oraz po pracy był parkowany w garażu w budynku firmowym. Żadna osoba nieupoważniona oraz osoba zatrudniona nie miała bezpośredniego dostępu do samochodu. Właściciel wykorzystywał samochód tylko do wykonywania zleceń służbowych. Wnioskodawca posiada samochód osobowy prywatny, nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, który wykorzystuje tylko do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem w dniu 11 kwietnia 2014 r. samochodu dostawczego (osobowy).

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT ? fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzeczenie TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Okolicznościami potwierdzającymi obiektywnie brak możliwości użytku prywatnego może być przykładowo nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, przykładowo za pomocą GPS lub w przypadku używania pojazdu przez pracownika do celów służbowych obowiązek zostawiania po godzinach pracy na parkingach przedsiębiorstwa, bez możliwości ich pobrania poza tymi godzinami, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie działalność przedsiębiorstwa.

Nie można natomiast obiektywnie uznać wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej w przypadku, gdy zostaną ustalone zasady używania pojazdów, jednakże nie istnieją żadne zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie - przykładowo istnieje zakaz używania przez pracowników pojazdów do celów prywatnych, jednakże nikt nie weryfikuje czy zakaz ten jest nierespektowany.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w firmie z samochodu korzystał właściciel oraz pracownik zatrudniony na umowę o pracę jako kierowca. Samochód wykorzystywany był do przewozu towarów oraz służył do wyjazdów na targi branżowe (firma promuje swoje produkty na krajowych i międzynarodowych targach branżowych). Zainteresowany nadzorował używanie pojazdu. Od momentu zakupu i wprowadzeniu samochodu na środki trwałe prowadzona była ewidencja przebiegu pojazdu. W związku z tym kontrolowany był stan licznika oraz ilość zużytego paliwa w stosunku do realizowanego zlecenia. Pojazd w godzinach pracy i po godzinach pracy był zaparkowany w garażu, w siedzibie firmy, który jest monitorowany i chroniony alarmem, a brama zamykana jest automatycznie. Cała posesja łącznie z placem jest ogrodzona zamknięta i monitorowana. Dodatkowo całej posesji pilnuje pies. W godzinach pracy po realizacji zlecenia oraz po godzinach pracy był obowiązek zostawienia pojazdu w garażu przedsiębiorstwa bez możliwości jego pobrania. Dokumenty dotyczące samochodu oraz kluczyki przechowywał właściciel firmy. Jak wskazał Wnioskodawca, dołożył On wszelkiej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych. Każde użycie auta do celów służbowych było rejestrowane w ewidencji przebiegu pojazdu i na bieżąco kontrolowane z realizacją zleceń. Samochód zawsze po wykonanym zleceniu oraz po pracy był parkowany w garażu w budynku firmowym. Żadna osoba nieupoważniona oraz osoba zatrudniona nie miała bezpośredniego dostępu do samochodu. Właściciel wykorzystywał samochód tylko do wykonywania zleceń służbowych. Ponadto Wnioskodawca posiada samochód osobowy prywatny, nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, który wykorzystuje tylko do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Jak wyżej wskazano, działania mające na celu wyeliminowanie użytku prywatnego muszą być dostosowane do specyfiki działalności podatnika. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca stwierdził, że dołożył wszelkiej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych, a każde użycie auta do celów służbowych było rejestrowane w ewidencji przebiegu pojazdu i na bieżąco kontrolowane z realizacją zleceń. Ponadto Zainteresowany wskazał, że przedmiotowy samochód był wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, a Wnioskodawca prowadził dla tego samochodu ewidencję przebiegu pojazdu oraz poinformował właściwego naczelnika urzędu skarbowego na odpowiednim formularzu o wykorzystywaniu pojazdu do celów działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył samochód 7 kwietnia 2014 r. Zatem tut. Organ przyjął, że otrzymanie samochodu i wystawienie faktury nastąpiło w miesiącu kwietniu 2014 r.

Równocześnie w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że ww. samochód był wykorzystywany do czynności opodatkowanych. Jednakże ? jak wynika z opisu sprawy ? Wnioskodawca nieterminowo złożył informację VAT-26 naczelnikowi urzędu skarbowego o tym pojeździe, tj. nie złożył jej w terminie 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z tym pojazdem ? z jego nabyciem.

Tym samym, w związku ze spóźnieniem w złożeniu VAT-26 Zainteresowanemu przysługiwałoby prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu, o którym mowa w rozpatrywanej sprawie wynikającego z otrzymanej faktury za miesiąc kwiecień 2014 r. ? zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., w powiązaniu z ust. 12 i ust. 13 tego artykułu ustawy. Jednakże z uwagi na fakt, że w dniu 24 kwietnia 2014 r. złożono informację VAT-26, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do korekty kwoty nieodliczonej podatku w wysokości 50% kwoty podatku wykazanej na fakturze, w trybie przewidzianym w art. 90b ustawy.

Ponieważ jednak Wnioskodawca ? jak wynika z opisu sprawy ? dokonał odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu w deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2014 r., kiedy to warunek złożenia VAT-26 został spełniony, dlatego też Zainteresowanemu przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku w tym terminie, na podstawie art. 86 ust. 11 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w tej części uznano za prawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Zainteresowanego dotyczą obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z zakupem samochodu z uwagi na całkowite zniszczenie ww. pojazdu.

W powyższej kwestii, zdaniem tut. Organu, należy odwołać się do orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane. W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w przypadku, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy ? jak to ujął Trybunał ? ?z powodów pozostających poza kontrolą podatnika?, jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje metodę bieżącego odliczenia podatku naliczonego. Fakt późniejszego wystąpienia zdarzenia losowego, jakim jest kradzież lub zniszczenie towaru nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego towaru. Należy zaznaczyć, że dla celów dowodowych fakt wystąpienia powyższego zdarzenia losowego winien być przez podatnika należycie udokumentowany. Konsekwencją powyższego jest brak obowiązku dokonywania korekty podatku naliczonego odliczonego przy nabyciu towarów handlowych czy środków trwałych, następnie skradzionych lub zniszczonych.

Zatem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że w związku z nabyciem przedmiotowego samochodu przysługiwało Wnioskodawcy prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego i prawo to nie ulega zmianie na skutek zniszczenia pojazdu w wyniku zdarzenia losowego. Przemawia za tym ogólna zasada wynikająca ze wskazanego art. 86 ust. 1 ustawy, w myśl której podatek od towarów i usług jest podatkiem neutralnym dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Mając na uwadze powyższe przepisy, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korygowania podatku naliczonego odliczonego z uwagi na zakup samochodu w związku z jego zniszczeniem w wyniku zdarzenia losowego.

Podsumowując, ponieważ Wnioskodawca ? jak wynika z opisu sprawy ? dokonał odliczenia podatku naliczonego w deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2014 r., dlatego też Zainteresowanemu przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku w tym terminie.

Ponadto, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korygowania podatku naliczonego odliczonego przy zakupie ww. samochodu w związku z jego zniszczeniem w wyniku zdarzenia losowego, tj. nieszczęśliwego wypadku.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.