Zwolnienie od podatku dostawy działki niezabudowanej.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja. 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy działki niezabudowanej. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. (data wpływu 4 lipca 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zbyć działkę gruntu oznaczoną w ewidencji gruntów Miasta numerem A o powierzchni 0,0225 ha, położoną (?). Przedmiotowa nieruchomość zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 15 września 2005 r., ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa z dnia 4 listopada 2005 r. Nr 153, poz. 4184 wchodzi w skład terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem 92 MN, dla którego jako przeznaczenie podstawowe ustala się tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego bez prawa zabudowy. Nieruchomość ta przylega do działki sąsiedniej oznaczonej numerem B stanowiącej własność osób fizycznych i jest zbywana w celu poprawienia warunków jej zagospodarowania.

Z pisma z dnia 29 czerwca 2012 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1. Działka o numerze geodezyjnym A będąca przedmiotem sprzedaży objęta jest ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta uchwalonego Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 15 września 2005 r. opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Nr 153, poz. 4184 z dnia 4 listopada 2005 r.
   Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na terenach objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nie wydaje się decyzji o warunkach zabudowy, tym samym dla przedmiotowej działki nie została wydana taka decyzja.
2. Przedmiotowa działka położona jest na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem 92 MN ? tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego bez prawa zabudowy. Zgodnie z Działem III Rozdział 28 § 42 ust. 2 ww. planu miejscowego, teren oznaczony symbolem 92 MN stanowi przedłużenie istniejących działek osiedla, sąsiadujących z przedmiotowym terenem. Działka ta może być przeznaczona i zagospodarowana tylko zgodnie z obowiązującym na danym terenie planem miejscowym. Zgodnie z ustaleniami tego planu na terenie przedmiotowej działki ustala się 100% terenu biologicznie czynnego, a więc na obszarze ww. nieruchomości nie ma możliwości dokonania jakiejkolwiek zabudowy. Przez działkę przebiega lokalny korytarz ekologiczny wzdłuż cieku C. Zgodnie z działem II, Rozdział 7 § 12 ust. 2 ww. planu miejscowego: ?Na obszarach towarzyszących obniżeniom terenu położonych wzdłuż cieku C stanowiących lokalny korytarz ekologiczny wprowadza się zakaz zabudowy w pasie min. 20,0 m od rowu i zagospodarowanie tak utworzonego pasa ochronnego zielenią?.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina sprzedając tą nieruchomość może zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, traktując to jako dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina może zastosować przedmiotowe zwolnienie, gdyż zbywana nieruchomość zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod mieszkalnictwo jednorodzinne bez prawa zabudowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, ?Mienie?, ?Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego?, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, ?Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz?, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zatem, zwolnienie przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym lub leśnym. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ? w świetle ust. 2 powołanego przepisu ? określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ? jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy ? jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem, dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ? Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego ? ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 pomiędzy Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony dla terenów gminy ? przez gminę oraz, że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza zbyć działkę gruntu oznaczoną numerem A o powierzchni 0,0225 ha, położoną (?). Przedmiotowa nieruchomość zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta wchodzi w skład terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem 92 MN, dla którego jako przeznaczenie podstawowe ustala się tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego bez prawa zabudowy. Zgodnie z Działem III Rozdział 28 § 42 ust. 2 ww. planu miejscowego, teren oznaczony symbolem 92 MN stanowi przedłużenie istniejących działek osiedla, sąsiadujących z przedmiotowym terenem. Działka ta może być przeznaczona i zagospodarowana tylko zgodnie z obowiązującym na danym terenie planem miejscowym. Zgodnie z ustaleniami tego planu na terenie przedmiotowej działki ustala się 100% terenu biologicznie czynnego, a więc na obszarze ww. nieruchomości nie ma możliwości dokonania jakiejkolwiek zabudowy. Przez działkę przebiega lokalny korytarz ekologiczny wzdłuż cieku C. Zgodnie z działem II, Rozdział 7 § 12 ust. 2 ww. planu miejscowego: ?Na obszarach towarzyszących obniżeniom terenu położonych wzdłuż cieku C stanowiących lokalny korytarz ekologiczny wprowadza się zakaz zabudowy w pasie min. 20,0 m od rowu i zagospodarowanie tak utworzonego pasa ochronnego zielenią?. Nieruchomość ta przylega do działki sąsiedniej oznaczonej numerem B stanowiącej własność osób fizycznych i jest zbywana w celu poprawienia warunków jej zagospodarowania.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż skoro, jak wskazał Zainteresowany, na obszarze ww. nieruchomości nie ma możliwości dokonania jakiejkolwiek zabudowy, dostawa przedmiotowej działki korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanej działki niezabudowanej będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.