Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawa do (...)

Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawa do znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy o VAT, a tym samym czy Wnioskodawca wystawiając weksel będący zapłatą za zakupione prawo do znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r. ) oraz 11 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawa do znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy o VAT, a tym samym czy Wnioskodawca wystawiając weksel będący zapłatą za zakupione prawo do znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT ? jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawa do znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy o VAT, a tym samym czy Wnioskodawca wystawiając weksel będący zapłatą za zakupione prawo do znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT. Wniosek uzupełniono pismami z dnia: 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) oraz 11 września 2014 r. (data wpływu 11 września 2014 r.) o: pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej, odpis pełny KRS, dowód uiszczenia opłaty uzupełniającej od wniosku oraz własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej. Druga strona umowy wystawiła na Wnioskodawcę fakturę z terminem płatności do 31 października 2013 r. W wyniku upływu 150 dni od dnia terminu płatności oraz terminów określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy CIT Wnioskodawca ma zamiar wystawić na rzecz drugiej strony umowy weksel własny w celu zapłaty za swoje zobowiązanie wynikające z umowy licencyjnej, potwierdzone fakturą VAT. Do weksla zostanie dołączona deklaracja wekslowa. Wystawiony weksel po przyjęciu przez drugą stronę ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony umowy za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawcę. Wręczenie weksla wraz z deklaracją zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej. W miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług, a tym samym czy Wnioskodawca wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione prawa do korzystania ze znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych wynikających z faktury za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych oraz do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikające z ww. faktury, o której to korekcie mowa w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 89b ust. 1 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. art. 89b ust. 1 ustawy VAT, ?w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze?. Ustęp 2 stanowi z kolei, że ?przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności?.

Kwestia uregulowania należności pojawia się również w art. 15b ustawy CIT, który stanowi, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Art. 15a ust. 7 ustawy CIT wskazuje, że dniem zapłaty może być również uregulowanie zobowiązania w jakikolwiek inny sposób, w tym w wyniku potrącenia. Należy wiec uznać, że zapłata oraz uregulowanie zobowiązania nie są pojęciami tożsamymi. Uregulowanie zobowiązania należy uznać za pojęcie szersze od zapłaty, które może wiązać się z wieloma formami rozliczenia należności między dwiema stronami danego kontraktu. Podobnie w tej kwestii stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2005 r., w sprawie I FSK 171/05.

Za uregulowanie należności należy więc uznać również wystawienie na rzecz wierzyciela weksla własnego na daną kwotę, wskazaną w fakturze, który to weksel stanowi zapłatę za zobowiązanie wystawcy weksla względem remitenta. Zapłata ta powoduje wygaśniecie zobowiązania z jednoczesnym zaspokojeniem wierzyciela. Stanowi odrębną formę zapłaty, która również reguluje dane zobowiązanie. Nie budzi wątpliwości, że weksel może stanowić środek zapłaty. Uregulowanie zobowiązania następuje już z chwilą jego wystawienia, a nie z chwilą jego wykupu, na co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2005 r.

W ocenie Wnioskodawcy, wystawienie weksla własnego, który ma spełnić funkcję płatniczą i stanowi odnowienie w rozumieniu przepisu art. 506 § 1 KC powoduje wygaśnięcie zobowiązania wynikającego z umowy licencyjnej na korzystanie ze znaków towarowych i powstanie nowego zobowiązania z weksla. Wygaśnięcie poprzedniego zobowiązania jest równoznaczne z uregulowaniem należności, gdyż wystawienie weksla powoduje, że wierzyciel zostaje zaspokojony, tak jakby otrzymał stosowną zapłatę. Zapłata za fakturę wekslem własnym oznacza umorzenie zobowiązania handlowego wynikającego z tej faktury i powstanie zobowiązania finansowego z weksla. Zapłata wekslem w niniejszym stanie faktycznym ma skutek taki, jak zapłata gotówką. Stanowisko to potwierdzają poglądy doktryny (por. Woźniakiewicz Piotr, Żurawiecka Anna artykuł, PP.2013.6.8 Wykładnia pojęcia ?uregulowanie zobowiązania? na gruncie nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Teza nr 1, Lex 173760/1). Doktryna potwierdza również fakt, że weksel ma charakter płatniczy, jeżeli strony zgodnie potwierdzą taki jego charakter. Wydanie weksla będzie mieściło się w definicji ?uregulowania zobowiązania?.

Wystawienie przez Wnioskodawcę weksla własnego, celem zapłaty zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą, który to weksel spowoduje odnowienie zobowiązania na zobowiązanie wekslowe doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą oznacza, że Spółka nie będzie zobligowana do dokonywania korekty kosztów związanych z odliczoną kwotą podatku VAT, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy VAT. Stanowisko to potwierdzają interpretacje indywidulane, jak choćby ta, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 26 czerwca 2013 r. o numerze IPTPB3/423-101/13-4/MF, w której organ wskazał, że: ?na gruncie przepisów ustaw podatkowych pojęcie ?uregulowanie? powinno być interpretowane szeroko w konsekwencji powinno obejmować każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującą wygaśnięciem zobowiązania podatnika. W tym znaczeniu podatkowo termin ?uregulowanie? obejmuje wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata)?.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko wskazując treść art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: ?w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) ? kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów?. Z kolei ust. 2 powyższego artykułu stanowi, że: ?jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie?.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że pojęcie uregulowania jest pojęciem szerszym niż pojęcie zapłaty należy uznać, że zapłata wekslem własnym stanowi uregulowanie danej należności i w takiej sytuacji nie ma konieczności dokonywania zarówno korekty faktury VAT lub rachunku, jak i dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodu, o której mowa w ust. 1 art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w części dotyczącej podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Jak stanowi art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

  1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
  2. (uchylony)
  3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
    1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
    2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
  4. (uchylony)
  5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
  6. (uchylony).

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.


W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ustawy).

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (89a ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej. Druga strona umowy wystawiła na Wnioskodawczynię fakturę, z terminem płatności do 31 października 2013 r. W wyniku upływu 150 dni od dnia terminu płatności oraz terminów określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy CIT Wnioskodawca ma zamiar wystawić na rzecz drugiej strony umowy weksel własny w celu zapłaty za swoje zobowiązanie wynikające z umowy licencyjnej, potwierdzone fakturą VAT. Do weksla zostanie dołączona deklaracja wekslowa. Wystawiony weksel po przyjęciu przez drugą stronę ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony umowy za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawcę. Wręczenie weksla wraz z deklaracją zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej. W miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 kodeksu cywilnego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii, czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi uregulowanie należności, w myśl przepisów VAT, a tym samym, czy Wnioskodawca wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione prawa do korzystania ze znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych wynikających z faktury za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych oraz do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury, o której to korekcie mowa w art. 89b ust. 1 ustawy.

Powołany powyżej przepis art. 89b ust. 1 ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia ?uregulowania? należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju.


W art. 89a ust. 1a ustawy regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, że ?nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (?)?. Termin ?należność uregulowana w jakiejkolwiek formie? obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy bądź usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282, z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

W myśl stanowiska doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy ? Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska).

Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu ?uregulowanie?.

Natomiast jak stanowi art. 506 § 1 i § 2 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zwanej dalej k.c., jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

W razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek.

Uregulowanie należności przez wręczenie weksla jest możliwe, jeżeli ww. zdarzeniu towarzyszyć będzie zawarcie umowy, zawierającej zgodę na przyjęcie zapłaty wekslem. ?W takim wypadku dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego i do powstania abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego? (M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz 2008).


Z powyższego wynika, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Nowacja zobowiązania, tj. zamiana zobowiązania handlowego Wnioskodawcy na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym stanowi formę uregulowania zobowiązania w momencie wystawienia weksla.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz spostrzeżenia należy stwierdzić, że zapłata za pomocą weksla jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co implikuje, że wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych. Wystawienie weksla powoduje bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy w przyszłości, która widnieje na wystawionym wekslu. Oznacza to, że czynność wręczenia weksla własnego (wprowadzonego do obrotu gospodarczego) wierzycielowi powoduje, że wierzyciel zostanie zaspokojony. W takiej sytuacji nastąpi wygaśnięcie roszczeń finansowych wobec dłużnika.

Jak wskazał w opisie sprawy Wnioskodawca, w miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 k.c. Wystawienie weksla własnego, który ma spełnić funkcję płatniczą stanowi odnowienie w rozumieniu przepisu art. 506 § 1 k.c. i powoduje wygaśnięcie zobowiązania wynikającego z umowy licencyjnej na korzystanie ze znaków towarowych i powstanie nowego zobowiązania z weksla. Wygaśnięcie poprzedniego zobowiązania jest równoznaczne z uregulowaniem należności, gdyż wystawienie weksla powoduje, ze wierzyciel zostaje zaspokojony, tak jakby otrzymał stosowną zapłatę. Zapłata za fakturę wekslem własnym oznacza umorzenie zobowiązania handlowego wynikającego z tej faktury i powstanie zobowiązania finansowego z weksla. Zapłata wekslem w niniejszym stanie ma skutek taki, jak zapłata gotówką.

Przypomnieć należy, że z instytucji nowacji wynika, że na jej skutek dłużnik zobowiązuje się względem wierzyciela za jego zgodą spełnić inne świadczenie niż to, do którego był dotychczas zobowiązany, ewentualnie świadczyć wprawdzie to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Innymi słowy, zmiana polegać może bądź na zmianie przedmiotu świadczenia, bądź na zmianie tytułu (źródła, podstawy prawnej) zobowiązania.

Zatem zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi uregulowanie należności, w myśl przepisów VAT, a tym samym, Wnioskodawca wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione prawa do korzystania ze znaków towarowych nie będzie zobowiązany do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych, o której to korekcie mowa w art. 89b ust. 1 ustawy.

Informuje się ponadto, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika