Czy wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo korygując błędnie wystawione rachunki do ?0? i wystawiając (...)

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania rachunków. Powyższy wniosek uzupełniono w dniu 16 lipca 2009 r. o własne stanowisko w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2008 firma Wnioskodawczyni wystawiła dwa rachunki, ponieważ uważała, iż nie posiadała obowiązku rejestracji w zakresie podatku od towarów i usług. Przy rozliczeniu rocznym i zmianie księgowego Zainteresowana zauważyła, że obowiązek rozliczania się z podatku VAT wystąpił w jej firmie z momentem wystawienia już pierwszego rachunku w roku 2008. W marcu 2009 r. Wnioskodawczyni złożyła zgłoszenie rejestracyjne i wstecznie dwie deklaracje VAT za dwa poprzednie rachunki uznając je jako faktury.

Zainteresowana wystawiła faktury VAT na kwoty z rachunków + podatek VAT (czyli rachunek opiewał na kwotę 10.000 zł, a faktura na 12.200 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo korygując błędnie wystawione w roku 2008 rachunki do ?0?, wystawiając w to miejsce faktury VAT, doliczając do kwot z rachunków podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna ona wystawić faktury VAT na kwoty odpowiadające kwotom z rachunków wystawionych w roku 2008. Do kwot z rachunków Zainteresowana powinna dodać kwotę podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji ? art. 113 ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast, stosownie do art. 113 ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Zainteresowana nie dopełniła w roku 2008 obowiązku rejestracji w momencie utraty prawa do zwolnienia. Zrobiła to dopiero w marcu 2009 r. składając zgłoszenie rejestracyjne i wstecznie dwie deklaracje VAT, z uwzględnieniem rachunków wystawionych w roku 2008, uznając je za faktury.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze ? art. 29 ust. 2 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawczyni powinna potraktować kwoty z rachunków jako obrót brutto i opodatkować je odpowiednią stawką podatku.

W myśl art. 85 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia przez podatnika usług, w tym w zakresie handlu i gastronomii, kwota podatku należnego może być obliczana jako iloczyn wartości dostawy i stawki:

1. 18,03% - dla towarów i usług objętych stawką podatku 22%;
2. 6,54% - dla towarów i usług objętych stawką podatku 7%;
3. 2,91% - dla towarów i usług objętych stawką podatku 3%.

Przepis art. 106 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podstawę prawną wystawiania faktur VAT oraz faktur korygujących stanowią przepisy art. 106 ust. 8 ustawy o VAT i w związku z tym art. § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), zgodnie z którym zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami 'FAKTURA VAT'.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni w roku 2008 wystawiła dwa rachunki dokumentujące sprzedaż, jednakże przy zmianie księgowego okazało się, że dokumentem potwierdzającym sprzedaż u Wnioskodawczyni powinny być w roku 2008 faktury, ponieważ stała się podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, iż wystawione przez Zainteresowaną dokumenty (rachunki) nie spełniały wymogów przewidzianych przy wystawianiu faktur ? brak numeru identyfikacyjnego. Dlatego nie można powyższych rachunków uznać za faktury VAT i wystawić na ich podstawie faktur korygujących. Można natomiast dokonać korekty rachunku drugim rachunkiem.

Prawidłowym jest więc skorygowanie rachunku (drugim rachunkiem) do kwoty ?0? i wystawienie w jego miejsce faktury VAT z uwzględnieniem podatku VAT należnego. Przy czym wystawione faktury VAT muszą spełniać wymogi zawarte w powołanym wyżej rozporządzeniu, regulującym szczegółowe zasady wystawiania faktur, a ponadto faktura powinna zawierać informację o rzeczywistej dacie sprzedaży usługi.

Reasumując, w przedstawionej sprawie prawidłowym było skorygowanie błędnie wystawionych rachunków do ?0? i wystawienie w to miejsce faktur VAT. Wnioskodawczyni powinna traktować kwoty z rachunków jako kwoty należne (kwoty brutto) z zawartym w nich podatkiem.

Jednakże, to strony umowy rozstrzygają czy do kwoty z rachunku należy dodać podatek VAT, czy też podatek VAT zawiera się w wartości z rachunku. W sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej umów zawieranych przez Spółkę.

Tym samym stwierdzenie czy należność za świadczoną usługę lub dostawę stanowi wartość netto czy wartość brutto powinny rozstrzygać strony umowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.