Czy w przypadku świadczenia ww. usług, tj. obozy, kolnie la dzieci i młodzieży oraz wczasy należy (...)

Czy w przypadku świadczenia ww. usług, tj. obozy, kolnie la dzieci i młodzieży oraz wczasy należy stosować tryb ?marża? zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług oraz 7% stawkę VAT dla opodatkowania marży?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki cywilnej przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2008 r. (data wpływu 19 sierpnia 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 października 2008 r. (data wpływu 30 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie świadczenia usług przez agencję turystyczną takich jak obozy, kolonie dla dzieci i młodzieży oraz wczasy jest:

  • prawidłowe ? w części dotyczącej zastosowania procedury VAT marża dla usług organizowania kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży oraz wczasów,
  • nieprawidłowe ? w części dotyczącej określenia stawki właściwej dla usług organizacji kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży oraz wczasów.


UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki właściwej dla usług organizacji kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży oraz wczasów. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 października 2008 r. o określenie czy zapytanie dotyczy stanu faktycznego czy zdarzenia przyszłego.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca świadczy usługi turystyczne we własnym imieniu i na własny rachunek. W wykonaniu tych usług korzysta z obcej bazy noclegowej i gastronomicznej oraz obcych usług transportowych. Wnioskodawca świadczy usługi polegające m. in. na organizowaniu:

  • obozów, kolonii dla dzieci i młodzieży zaliczanych do grupy 55.23.11 PKWiU,
  • wczasów zaliczanych do grupy 55.23.12 PKWiU.

Zgodnie z wcześniejszymi interpretacjami usługi wymienione wyżej rozliczane są nie w trybie marża (art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług) lecz na zasadach ogólnych przy zastosowaniu 7% stawki VAT. Z danych przesłanych przez Wnioskodawcę wynika, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy w przypadku świadczenia ww. usług organizowania obozów, kolonii dla dzieci i młodzieży oraz wczasów należy stosować tryb ?marża? zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług oraz 7% stawkę VAT dla opodatkowania marży...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, tryb marża ma zastosowanie do usług turystycznych i jest jedynym sposobem rozliczania tych usług. Usługi takie jak obozy, kolonie dla dzieci i młodzieży oraz wczasy organizowane przez Wnioskodawcę choć osobno wymienione w klasyfikacji usług należy traktować jako usługi turystyczne i rozliczać w trybie art. 119. Stawka podatku przy opodatkowaniu marży zależy od rodzaju usług, czyli przy usługach wymienionych w grupie 55.2 PKWiU stosuje się stawkę 7% (poz. 140 załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej zastosowania procedury VAT marża dla usług organizowania kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży oraz wczasów oraz nieprawidłowe w części dotyczącej określenia stawki właściwej dla usług organizacji kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży oraz wczasów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług ?w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy ? rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te są opodatkowane według stawki podatku wskazanej przez ustawodawcę bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia ?usług turystycznych? należy posiłkować się ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.). Usługami turystycznymi, w rozumieniu art. 3 pkt 1 cyt. ustawy, są usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszelkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.


Szczególne procedury dotyczące świadczenia usług turystycznych zostały uregulowane w art. 119 ustawy o VAT. Wprowadzają one specyficzny sposób opodatkowania polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących ww. usługi.


I tak stosownie do ust. 1 wspomnianego wyżej artykułu, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust.

1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie ? art. 119 ust. 2.

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

  1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
  2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
  3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.


Od 1 stycznia 2008 r., obowiązuje dodany w miejsce ust. 3 pkt 4, ust. 3a art. 119 ustawy. Zgodnie z jego treścią podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Powyższa regulacja zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i ust. 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej 'usługami własnymi', odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.


Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą być nabywane od innych podatników.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Strona świadczy usługi turystyczne we własnym imieniu i na własny rachunek. W wykonaniu tych usług korzysta z obcej bazy noclegowej i gastronomicznej oraz obcych usług transportowych. Usługi, które świadczy polegają m. in. na organizowaniu obozów, kolonii dla dzieci i młodzieży zaliczanych do grupy 55.23.11 PKWiU oraz wczasów zaliczanych do grupy 55.23.12 PKWiU.

Przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 ustawy. Zatem, Wnioskodawca spełniając wszystkie przesłanki łącznie, wyszczególnione w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy, konsekwentnie zobowiązany będzie prowadzić specyficzną ewidencję oraz stosować szczególną procedurę opodatkowania marży przewidzianą w przytoczonym artykule.


Przy czym zaznacza się, iż Zainteresowanemu, w omawianej sytuacji nie przysługuje uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych. W przypadku opodatkowania marżą obowiązuje 22% stawka podatku dla kompleksowej usługi turystyki.

Podstawowa stawka, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, wynosi 22%. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki, od dnia 1 stycznia 2008 r., nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży w formie obozów, kolonii oraz wczasów, na które składają się również usługi albo towary nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa, tj. 22%.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika