1. Czy z tytułu zawartej umowy Spółka świadczy na rzecz Kontrahenta usługę, która podlega opodatkowaniu (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów ? uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 385/12 ? stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2010 r. (data wpływu 25 stycznia 2010 r.), uzupełnionym pismami z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) oraz z dnia 15 października 2012 r. (data wpływu 17 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2010 r. Spółka Akcyjna złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 26 marca 2010 r. i z dnia 15 października 2012 r. o uwierzytelnioną kserokopię pełnego odpisu KRS oraz doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej Spółka) planuje nabyć wierzytelność od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Kontrahent). W § 1.1. projektu umowy jest zapisane, że Kontrahent nabył w drodze indosu od Spółki X weksle własne z wystawienia Spółki Y na zlecenie Spółki X.

Natomiast zgodnie z § 2.1 projektu umowy, ?Na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności Kontrahent jest uprawnionym posiadaczem weksli własnych z wystawienia Spółki Y na zlecenie Spółki X.? Wierzytelność Kontrahenta zabezpieczona została m. in. zastawami rejestrowymi. Z kolei zgodnie z § 4 projektu umowy ?Kontrahent przelewa na rzecz Spółki wierzytelność w kwocie ?, wraz z wszystkimi związanymi z nią prawami i zabezpieczeniami?.

Natomiast w § 8 projektu umowy przewidywane jest, że w przypadku uzyskania przez Spółkę prawomocnego postanowienia sądu oddalającego wniosek Spółki o ujawnienie go w rejestrze zastawów jako zastawnika, dotyczącym któregokolwiek z zastawów będących przedmiotem zabezpieczenia, Spółka ma prawo do odstąpienia od umowy przelewu w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się ww. postanowienia. Część weksli indosowanych na rzecz Kontrahenta została od niego wykupiona i wydana na rzecz Spółki Y. Wierzytelności wynikające z niewykupionych od Kontrahenta weksli kontrahent przelewa na rzecz Spółki.

Reasumując, Kontrahent nie będzie zbywał wierzytelności własnej (powstałej w ramach jego działalności gospodarczej), lecz nabytą od innego podmiotu.

Z projektu umowy cesji wierzytelności poza nabyciem wierzytelności oraz zapłatą ceny po stronie Spółki nie wynika żadne inne zobowiązanie.

Płatność za wierzytelność odbyć ma się w dwóch transzach, pierwsza transza ma zostać przekazana na rzecz Kontrahenta w dniu podpisania umowy. Druga transza ma zostać przekazana na rzecz Kontrahenta w terminie 3 dni od dnia uzyskania przez Spółkę lub Kontrahenta prawomocnych postanowień o zmianie wpisów w pozycji ?zastawnik? w rejestrze zastawów dotyczących zastawów rejestrowych stanowiących zabezpieczenie umowy, ujawniających Spółkę jako uprawnionego zastawnika.

Spółka wcześniej dokonała już nabyć kilku przelewów wierzytelności. Wcześniejsze umowy dotyczyły nabyć wierzytelności od jednego podmiotu.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 marca 2010 r. o uwierzytelnioną kserokopię pełnego odpisu KRS.

Ponadto pismem z dnia 15 października 2012 r. Wnioskodawca poinformował, iż:

• Spółka zajmuje się przede wszystkim sprzedażą detaliczną m. in. sprzętu komputerowego artykułów gospodarstwa domowego oraz sprzętu radiowo-telewizyjnego. Ponadto sporadycznie, jako działalność dodatkowa, Spółka zajmuje się pośrednictwem w udzielaniu kredytów (na zakup towarów przez siebie sprzedawanych) oraz pośrednictwem ubezpieczeniowym (również na zakup towarów przez siebie sprzedawanych ),
• Spółka w związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności, na podstawie której Spółka uwolni wierzyciela (cedenta) od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu nie otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia),
• w ocenie Spółki, różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Spółka planuje nabyć, a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość w chwili jej nabycia,
• poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy,
• Spółce nie przysługuje żadne wynagrodzenie od zbywcy wierzytelności. Całość rozliczeń między Spółką, a zbywcą wierzytelności zakończyła się w momencie przelewu wynagrodzenia na rzecz zbywcy wierzytelności,
• Spółka ma prawo do pierwotnego przeniesienia nabytej wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności wyłącznie w przypadku uzyskania przez Spółkę prawomocnego postanowienia sądu oddalającego wniosek Spółki o ujawnienie go w rejestrze zastawów jako zastawnika, dotyczącym któregokolwiek z zastawów zabezpieczających zbywaną wierzytelność,
• umowa nie przewiduje innych sytuacji w których następuje pierwotne przeniesienie wierzytelności na zbywcę wierzytelności,
• umowa nie przewiduje sytuacji pozwalającej na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytej wierzytelności,
• pomiędzy zbywcą wierzytelności a Spółką nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności,
• umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie ustanawiać upoważnienia dla Spółki do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności;
• Spółka będzie nabywać wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko,
• nabyta wierzytelność jest wierzytelnością wymagalną.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu zawartej umowy Spółka świadczy na rzecz Kontrahenta usługę, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1 ? Czy spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczonej usługi?
3. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 2 ? Czy świadczona przez Spółkę usługa, z tytułu której jest ona podatnikiem podatku VAT, korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1, w związku z załącznikiem nr 4 do ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Na podstawie zawartej umowy nie można powiedzieć, że Spółka świadczy na rzecz Kontrahenta jakąkolwiek usługę, a zatem zawarcie przedmiotowej umowy nie wywołuje po stronie Spółki skutków w podatku od towarów i usług.

Ad. 2

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1 Spółka stoi na stanowisku, że zawarcie tej umowy nie powoduje, że Spółka będzie z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem również w tym przypadku czynność zawarcia umowy przelewu wierzytelności nie wywoła skutków w podatku od towarów i usług po stronie Spółki.

Ad. 3

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 2, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy nabywca wierzytelności jest podatnikiem, to czynność taka stanowi pośrednictwo finansowe i jako takie, wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie:

Ad. 1

Spółka wskazuje, że wierzytelność sprzedawana przez Kontrahenta nie była jej wierzytelnością od samego początku. Nie powstała w ramach działalności gospodarczej Kontrahenta, jak bowiem wynika z projektu umowy Kontrahent nabył w drodze indosu od Spółki X weksle własne z wystawienia Spółki Y na zlecenie Spółki X.

Zgodnie z art. 103 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm. ? dalej: prawo wekslowe) weksel własny może zostać przeniesiony przez indos. Natomiast, zgodnie z art. 103 w zw. z art. 14 Prawa wekslowego ?indos przenosi wszystkie prawa z wekslu?.

Definicja indosu została z kolei zawarta w art. 921 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: k.c.). Zgodnie z tym przepisem ?indos jest pisemnym oświadczeniem umieszczonym na papierze wartościowym na zlecenie i zawierającym co najmniej podpis zbywcy, oznaczającym przeniesienie praw na inną osobę?.

Mając na uwadze powyższe oczywistym jest, ze kontrahent nabył wierzytelność w drodze indosu. Oznacza to, że jego wierzytelność nie powstała w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Kontrahenta.

Zdaniem Spółki, zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W konsekwencji nie powinno budzić wątpliwości, iż to odpłatne zbycie nabytego uprzednio w ramach wykonywanej działalności gospodarczej prawa majątkowego ? wierzytelności handlowej, wygenerowanej przez inny podmiot (cedenta) na gruncie wspomnianej regulacji powinno być traktowane jako świadczenie usług.

Zdaniem Wnioskodawcy dla prawidłowej oceny przedmiotowej sprawy kluczowe jest odniesienie się do treści stosunku prawnego łączącego strony umowy będącej podstawą świadczenia usług, a także do charakteru nabywanej przez Spółkę wierzytelności.

Spółka stoi na stanowisku, że zbywana wierzytelność jest samodzielnym przedmiotem obrotu Kontrahenta w ramach jego działalności gospodarczej, a celem transakcji nie jest uwolnienie od ciężaru jej egzekwowania Kontrahenta, który jest podmiotem zawodowo zajmującym się faktoringiem i handlem wierzytelnościami. Dlatego też powszechnie przyjmowana argumentacja organów podatkowych, iż to nabywca wierzytelności świadczy na rzecz sprzedawcy wierzytelności usługę polegająca na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściągnięciem długu i ryzyka jego nieściągalności jest pozbawione podstaw faktycznych i sprzeciwia się naturze oraz istocie analizowanej transakcji. Jedynym celem transakcji jest zbycie wierzytelności przez Kontrahenta po określonym dyskoncie i jej nabycie przez Spółkę. Z umowy cesji wierzytelności poza nabyciem wierzytelności oraz zapłatą ceny po stronie Spółki nie wynika żadne inne zobowiązanie.

W opinii Spółki, biorąc pod uwagę, iż przedmiotem transakcji jest wierzytelność cudza zbywana przez Kontrahenta na drodze cywilnoprawnej umowy przelewu praw z wierzytelności, a Spółka nie podejmuje żadnych działań na rzecz Kontrahenta, nie świadcząc w sensie faktycznym ani prawnym żadnej usługi na rzecz Kontrahenta ? to jedynym podmiotem, który może zostać uznanym za świadczącego usługę jest Kontrahent.

Spółka wskazuje, że w zakresie sprzedaży tzw. wierzytelności cudzych, tj. nabytych wcześniej wierzytelności od innego podmiotu, w orzecznictwie sądowym prezentowane są poglądy, iż sprzedaż ta może być kwalifikowana w odniesieniu do sprzedającego (cedenta) jako świadczenie usługi pośrednictwa finansowego (por. wyrok NSA z dnia 23 października 2007 r. sygn. akt II FSK 1086/06).

Ponadto, mając na względzie definicję zawartą w art. 8 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług można stwierdzić, że świadczenie usług zakłada po pierwsze istnienie dwóch podmiotów. Po drugie wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonywanie usługi na rzecz jej odbiorcy oraz po trzecie pomiędzy odpłatną czynnością podlegająca opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni związek (por. wyroki WSA w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 252/08 oraz z dnia 3 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 783/08).

Zdaniem Spółki przedmiotowa sytuacja nie przewiduje takich relacji pomiędzy nabywcą wierzytelności, a zbywcą tej wierzytelności.

Spółka stoi na stanowisku, że z przedmiotowej sprawy nie wynika, że celem transakcji jest uwolnienie Kontrahenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Zdaniem Spółki, istotą opisanej transakcji jest cesja wierzytelności. Z umowy tej poza nabyciem wierzytelności oraz zapłatą ceny, po stronie Spółki nie wynika żadne inne zobowiązanie, a Spółka dokonując zakupu wierzytelności nie zobowiązuje się do żadnych innych działań na rzecz Kontrahenta natomiast ewentualne podjęcie działań przez Spółkę zmierzających do ściągnięcia długu, nie będzie już wynikało z transakcji zawartej z Kontrahentem. Dlatego też nie znajduje podstaw teza, że to nabywca wierzytelności świadczy na rzecz sprzedawcy wierzytelności usługę, polegającą na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściągnięciem długu i ryzyka jego nieściągalności.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie nie świadczy ona usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca powołał wyrok WSA z dnia 18 września 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 266/09.

Ad. 2

Dokonując oceny czy podatnik nabywający wierzytelność działa w charakterze podatnika VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu dokonania tych czynności, należy wziąć pod uwagę wszelkie przesłanki, które mogą wskazywać na fakt, iż czynność nabycia wierzytelności jest związana z prowadzoną działalnością, w związku z czym podatnik dokonuje tych czynności w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Obrót wierzytelnościami, co do zasady, bezsprzecznie stanowi świadczenie usług finansowych, które jest zwolnione od podatku od towarów i usług, w myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług, z wyłączeniem usług faktoringu i ściągania długów niemniej jednak, zdaniem Spółki, podmiot nabywający wierzytelności własne innego podmiotu nie zawsze musi występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania tej czynności.

Z uwagi na harmonizację prawa podatkowego w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, należy dokonać analizy treści art. 2 ust. 1 lit. c Dyrektywy Rady 2006/112/WE. Przepis ten stanowi iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim

charakterze. Interpretacja tego przepisu powinna mieć na względzie przepis art. 9 Dyrektywy, który definiuje pojęcie podatnika jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą bez względu na cel i rezultaty, a działalność gospodarczą jako wszelką podejmowaną działalność, a w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W związku z analizą powyżej przytoczonych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, należy zwrócić uwagę, iż nie chodzi o deklarowany zakres działalności podmiotu np. w rejestrze przedsiębiorców, czy w umowie spółki, ale o faktyczny zakres podejmowanej działalności, który podmiot wykonuje w sposób profesjonalny i niezależny.

Podobne regulacje znalazły odzwierciedlenie w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług. Regulacje dotyczące wskazania podmiotu, który jest podatnikiem są właściwie tożsame z uregulowaniami z Dyrektywy. Natomiast nieco odmiennie w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług została zdefiniowana działalność gospodarcza. Przepis ten stanowi, iż poza zakresem wskazanym w Dyrektywie działalność gospodarczą stanowią również czynności wykonane jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Tym samym, polska ustawa o podatku od towarów i usług rozszerza definicję pojęcia działalności gospodarczej oraz zakres czynności będących przedmiotem opodatkowania VAT. Niemniej jednak na taką okoliczność zezwala sama Dyrektywa, która w art. 12 stanowi, iż za podatnika państwa członkowskie mogą uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Realizacja tego przepisu w ustawie o podatku od towarów i usług nie jest jednoznaczna i budzi wiele wątpliwości interpretacyjnych bowiem termin ?okazjonalnie? nie jest tożsamy z pojęciem ?jednorazowo z zamiarem wykonywania czynności w sposób częstotliwy?. Ponadto ani ustawa, ani Dyrektywa nie definiują co należy rozumieć pod pojęciem częstotliwości. Według słownikowej definicji pojęcie częstotliwość to ?częste powtarzanie się jakiejś czynności, jakiegoś zjawiska?. W ustawie o podatku od towarów i usług brak jest również odwołania w definicji czynności opodatkowanych do pojęcia ?przez podatnika działającego w takim charakterze? jak zostało to wyrażone w Dyrektywie.

Zdaniem Spółki, aby występowała ona w charakterze podatnika podatku od towarów i usług z tytułu opisywanej transakcji, to czynność nabywania wierzytelności musi pozostać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Związek taki można ustalić poprzez ocenę czy nabywanie wierzytelności od innych podmiotów odbywa się w ramach obrotu profesjonalnego podatnika i czy podmiot posiada w zakresie swej działalności usługi polegające na obrocie wierzytelnościami np. w odpowiednich rejestrach, a także ustalając czy zapłata jest dokonywana z własnych środków Spółki, czy ze środków specjalnie w tym celu gromadzonych. Ponadto przepisy cyt. ustawy wskazują na istotność oceny częstotliwości dokonywania czynności nabywania wierzytelności, a także ewentualnego zamiaru nabywania ich w przyszłości. Założenia te powinny być rozpatrywane łącznie, przy czym kryterium częstotliwości oraz zamiaru dokonywania określonych czynności w przyszłości wydaje się być kluczowym, z uwagi na to, że implikuje pozostałe przesłanki.

W sytuacji zatem, gdy mamy do czynienia z nabyciem wierzytelności przez podmiot, który nie zajmuje się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami, tego typu czynności nie można zaklasyfikować do świadczenia usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko takie potwierdził Pierwszy Urząd Skarbowy w Gdyni w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2006 r. sygn. XII-2/443-68/TZ-16/06/AB.

Spółka uważa, iż cesja wierzytelności mogłaby zostać uznana za usługę finansową bądź usługę ściągania długów i z tego tytułu mogłaby stanowić przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. 3

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku od towarów i usług usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W wykazie usług zwolnionych od tego podatku pod poz. 3 ustawodawca zamieścił usługi pośrednictwa finansowego (sekcja J. symbol PKWiU 65-67). Jednocześnie z treści tej pozycji wynika, że od powyższej zasady istnieją wyjątki. Usługi wyraźnie wymienione w punktach od 1 do 9 zostały wyłączone ze zwolnienia spośród ogółu usług pośrednictwa finansowego. W punkcie 5 pozycji 3 mowa jest o usługach ściągania długów oraz faktoringu.

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym (przy założeniu twierdzących odpowiedzi na pytania nr 1 i 2) Spółka świadczyć będzie usługi pośrednictwa finansowego, które nie stanowią usług faktoringu, jak również nie stanowią usług ściągania długów.

W związku z tym, świadczone przez Spółkę usługi korzystać będą ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy w związku z załącznikiem nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Świadczone przez Spółkę usługi bez wątpienia nie mają cech faktoringu.

Zdaniem Spółki świadczone przez nią usług i nie stanowią również usług ściągania długów.

W ocenie Spółki, nabycie wierzytelności oraz włączenie jej do majątku Spółki, bez obowiązku jej późniejszego zwrotu kontrahentowi nie stanowi usługi ściągania długów. Natomiast samo pojęcie faktoringu nie zostało nigdzie wyjaśnione i jako prawnie niesprecyzowane nie może rodzić dla podatnika żadnych negatywnych skutków.

Aby daną czynność uznać za podlegającą opodatkowaniu, czynność ta musi wynikać z zamiaru uczynienia z niej stałego źródła przychodów, w ramach podjętej w tym celu działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, można wnioskować, iż jeżeli Spółka nie prowadzi działalności w zakresie usług finansowych (bądź ściągania długów) i z cesji wierzytelności nie uzyskuje stałego dochodu, to transakcja ta nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Zawarcie kilku umów (co należy podkreślić, były to umowy nabyć wierzytelności wobec jednego podmiotu, a zatem ich nabycie wynikało z kalkulacji ekonomicznej, a nie było podyktowane zamiarem częstotliwego nabywania wierzytelności) bez zamiaru nabywania wierzytelności w przyszłości w sposób ciągły, tak by uzyskiwać z tego tytułu stałe dochody, nie czyni z podmiotu podatnika podatku od towarów i usług z tytułu jednorazowych nabyć wierzytelności. W związku z tym, Spółka nie będzie obowiązana na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uwzględnić w rozliczeniach podatkowych transakcji nabycia wierzytelności. Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że kilkukrotne nabycie wierzytelności, bez okoliczności wskazujących na zamiar wykonywania takich nabyć w sposób częstotliwy nie powoduje, że Spółka uzyskuje status podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust 2 cyt. ustawy, a zatem Spółka nie jest podatnikiem z tytułu nabywanych wierzytelności.

W konsekwencji ustawodawca nie stwierdził, ze umowa cesji wierzytelności (art. 509 k.c. i następne) stanowi umowę faktoringu. Zdaniem Spółki, w przypadku, gdy umowa sprzedaży wierzytelności nie jest obwarowana żadnymi innymi obowiązkami na rzecz cedenta, poza zapłatą ceny, to takie przeniesienie wierzytelności nie stanowi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przez co jest to czynność zwolniona od podatku od towarów i usług. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołuje się na następujące orzeczenia sądów: z dnia 27 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Łd 1239/06, z dnia 3 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 783/2008.

Wnioskodawca podkreśla, że planuje nabyć cudzą wierzytelność we własnym imieniu i na własny rachunek za własne środki finansowe i wejść w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Natomiast nie zobowiązuje się do jakichkolwiek działań, polegających na ściąganiu długów na rzecz innego podmiotu.

Zdaniem Spółki, stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej (z wyjątkiem sytuacji opisanych we wniosku, jako przewidywany § 8 projektu umowy, który daje Spółce prawo do odstąpienia od umowy w przypadku braku możliwości uzyskania pełnego zabezpieczenia ? zdaniem Spółki ten przepis pozostaje bez znaczenia dla sprawy). Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania.

W świetle powyższego, w opinii Spółki, nie sposób zaklasyfikować czynności opisanych we wniosku, jako usług ściągania długów. Wykonanie takiej usługi zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję.

Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie.

Z opisu sprawy przedstawionej we wniosku wynika, że nie zakłada takich relacji pomiędzy Spółką jako nabywcą wierzytelności a zbywcą tej wierzytelności. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Spółka wskazuje, iż nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 § 1 k.c., który to przepis stanowi, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zdaniem Spółki, z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby zobowiązała się ona do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Spółka podkreśla, że skoro nabywa we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność, za własne środki finansowe to wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem (z wyjątkiem sytuacji opisanych w przedmiotowym wniosku jako przewidywany § 8 projektu umowy, który daje Spółce prawo do odstąpienia od umowy w przypadku braku możliwości uzyskania pełnego zabezpieczenia ? zdaniem Spółki ten przepis pozostaje bez znaczenia dla sprawy).

Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne, podjęcie przez Spółkę działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług Spółka będzie ściągała dla siebie, a nie dla innego podmiotu.

W ocenie Spółki wyżej opisanych czynności nie można zakwalifikować ani do usług ściągania długów, ani do faktoringu. W szczególności czynności tej nie można zakwalifikować do usługi ściągania długów. O usłudze można mówić jedynie wówczas, gdy określone działanie (zobowiązanie się do powstrzymywania się od działania) wykonywane jest na rzecz osoby trzeciej, tzn. osoba trzecia występuje jako zlecający, albo beneficjent tego działania. Taka usługa nie ma miejsca w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności, w sytuacji gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy (z wyjątkiem sytuacji opisanych we wniosku, jako przewidywanych w § 8 projektu umowy, który daje Spółce prawo do odstąpienia od umowy w przypadku braku możliwości uzyskania pełnego zabezpieczenia - zdaniem spółki ten przepis pozostaje bez znaczenia dla sprawy). Zbywca ostatecznie wyzbył się wierzytelności i nie może spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z tego, że nabywca odsprzeda wierzytelność albo wyegzekwuje ją we własnym zakresie.

Ponadto, Spółka wskazuje, że w orzecznictwie podkreśla się, że obrót wierzytelności - ich zakup czy to w celu ich windykacji we własnym zakresie, czy też w celu ich dalszej odsprzedaży zaliczany jest do usług pośrednictwa finansowego (wyrok NSA z dnia 18 marca 2008 r. sygn. akt II FSK 74/07, a także wyrok WSA z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09).

Mając na względzie powyższe okoliczności Spółka stwierdza, że planowana typowa umowa przelewu wierzytelności, nie stanowi usługi ściągania długu. Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisane nabycie wierzytelności nie jest wyłączone ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w załączniku nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Podsumowując.

Ad. 1

Spółka nie wykonuje na rzecz zbywcy wierzytelności żadnych usług, a zatem nabycie wierzytelności nie stanowi świadczenia usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2

Nawet gdyby uznać, że Spółka nabywając wierzytelność świadczy na rzecz zbywcy wierzytelności usługę (co jest sprzeczne ze stanowiskiem Spółki), to Spółka nie wykonuje tych czynności jako podatnik podatku od towarów i usług opisany w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako nie wykonywana przez podatnika podatku VAT.

Ad. 3

Nawet gdyby przyjąć, iż Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu nabywanych wierzytelności (co jest sprzeczne ze stanowiskiem Spółki) to nabycie wierzytelności należy zakwalifikować jako pośrednictwo finansowe, które jest zwolnione od podatku VAT.

W dniu 16 kwietnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-88/10-4/HW stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2010 r. (data wpływu 25 stycznia 2010 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w wyżej wymienionej interpretacji wniesiono w dniu 6 maja 2010 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 1 czerwca 2010 r., nr ILPP1/443/W-48/10-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 7 czerwca 2010 r.), w której stwierdzono brak podstawy do zmiany ww. interpretacji.

W dniu 9 lipca 2010 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 16 kwietnia 2010 r.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r. r., sygn. akt I SA/Po 385/12 WSA w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego ? biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 385/12 ? stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka zajmuje się pośrednictwem w udzielaniu kredytów (na zakup towarów przez siebie sprzedawanych) oraz pośrednictwem ubezpieczeniowym (również na zakup towarów przez siebie sprzedawanych). Wnioskodawca planuje nabyć wierzytelność od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Kontrahent nie będzie zbywał wierzytelności własnej (powstałej w ramach jego działalności gospodarczej), lecz nabytą od innego podmiotu. Płatność za wierzytelność odbyć ma się w dwóch transzach, pierwsza transza ma zostać przekazana na rzecz Kontrahenta w dniu podpisania umowy. Druga transza ma zostać przekazana na rzecz Kontrahenta w terminie 3 dni od dnia uzyskania przez Spółkę lub Kontrahenta prawomocnych postanowień o zmianie wpisów w pozycji ?zastawnik? w rejestrze zastawów dotyczących zastawów rejestrowych stanowiących zabezpieczenie umowy, ujawniających Spółkę jako uprawnionego zastawnika. Spółka wcześniej dokonała już nabyć kilku przelewów wierzytelności. Wcześniejsze umowy dotyczyły nabyć wierzytelności od jednego podmiotu. Spółka zajmuje się przede wszystkim sprzedażą detaliczną m. in. sprzętu komputerowego artykułów gospodarstwa domowego oraz sprzętu radiowo-telewizyjnego. Spółka w związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności, na podstawie której Spółka uwolni wierzyciela (cedenta) od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu nie otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia). W ocenie Spółki, różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Spółka planuje nabyć, a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość w chwili jej nabycia. Poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy. Ponadto Spółce nie przysługuje żadne wynagrodzenie od zbywcy wierzytelności. Całość rozliczeń między Spółką, a zbywcą wierzytelności zakończyła się w momencie przelewu wynagrodzenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Spółka ma prawo do pierwotnego przeniesienia nabytej wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności wyłącznie w przypadku uzyskania przez Spółkę prawomocnego postanowienia sądu oddalającego wniosek Spółki o ujawnienie go w rejestrze zastawów jako zastawnika, dotyczącym któregokolwiek z zastawów zabezpieczających zbywaną wierzytelność. Umowa nie przewiduje innych sytuacji w których następuje pierwotne przeniesienie wierzytelności na zbywcę wierzytelności oraz sytuacji pozwalającej na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytej wierzytelności. Pomiędzy zbywcą wierzytelności a Spółką nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie ustanawiać upoważnienia dla Spółki do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności Spółka będzie nabywać wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko, nabyta wierzytelność jest wierzytelnością wymagalną.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 cyt. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, iż ?nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.?

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołany wyżej wyroku TSUE i uchwałę NSA należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - cena, jaką zapłaci cedentowi wierzytelności będzie odpowiadać rzeczywistej ekonomicznej wartości tej wierzytelności, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisana we wniosku transakcja dotyczyć będzie jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro nabywając wierzytelność Spółka nie uzyskuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, a w szczególności Wnioskodawca nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia wierzytelności od swojego kontrahenta.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej sprawie:

• ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owej wierzytelności w chwili sprzedaży,
• w cenie wierzytelności nie zostało zawarte jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (wynagrodzenie) dla nabywcy wierzytelności (Wnioskodawcy),
• w związku z nabyciem wierzytelności nie zostanie nabywcy wierzytelności wypłacone inne wynagrodzenie (np. prowizja, premia),
• Wnioskodawca nabył wierzytelność na własne ryzyko, gdyż Spółka ma prawo do pierwotnego przeniesienia nabytej wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności wyłącznie w przypadku uzyskania przez Spółkę prawomocnego postanowienia sądu oddalającego wniosek Spółki o ujawnienie go w rejestrze zastawów jako zastawnika, dotyczącym któregokolwiek z zastawów zabezpieczających zbywaną wierzytelność,
• umowa nie przewiduje innych sytuacji w których następuje pierwotne przeniesienie wierzytelności na zbywcę

Wnioskodawca nie będzie świadczył usługi, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie nr 2 i 3 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. w dniu 16 kwietnia 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.