Podatek od towarów i usług w zakresie wskazania kiedy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów (...)

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wskazania kiedy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od realizowanych od dnia 1 stycznia 2014 r. transakcji sprzedaży komisowej, za które Wnioskodawca (komitent) nie otrzymał zapłaty, co spowodowało zbycie wierzytelności powstałych z tego tytułu,
• określenia, czy podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość wynikająca z faktur dokumentujących transakcje sprzedaży komisowej wystawionych przez Wnioskodawcę, czy też obliczona metodą ?w stu? wartość należna z tytułu zbycia wierzytelności.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka A S.A. (dalej: A, Spółka) jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu 2014 r. połączyła się ze Spółką B S.A. (dalej: B) w trybie połączenia przez przejęcie (spółką przejmującą było A). Obecnie 100% akcji Spółki posiada C S.A.

Obecnie Spółka prowadzi działalność w zakresie:

• handlu metalami i surowcami,
• sprzedaży soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg,
• przeładunku kwasu siarkowego,
• produkcji związków renu,
• produkcji kruszyw drogowych,
• odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych,
• przetwarzania elektro odpadów.

Oprócz powyższego ? Spółka w swoim portfelu aktywów posiada także akcje spółek zależnych, wniesionych w momencie połączenia przez B.

Nadmienić należy, że posiadane przez A akcje jednej ze spółek, tj. D S.A. (dalej: D) zostały zbyte na rzecz E (dalej: E), tj. jednego z funduszy ustanowionych i powołanych przez F S.A. (dalej: F). Kolejnym etapem była także dokonana restrukturyzacja wierzytelności przysługujących od D, polegająca na ich zbyciu do E. Obejmowała ona m.in. wierzytelności powstałe z tytułu dokonywanej sprzedaży komisowej (w ramach tej transakcji B funkcjonował jako komitent, D natomiast ? jako komisant).

Zbycia ww. wierzytelności dokonano łącznie po cenie niższej od ich łącznej wartości nominalnej, przy czym wartość rynkowa tych wierzytelności została ustalona na zlecenie Spółki przez podmiot zewnętrzny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Kiedy powstanie obowiązek podatkowy w VAT od realizowanych od dnia 1 stycznia 2014 r. transakcji sprzedaży komisowej, za które spółka A (komitent) nie otrzymała zapłaty, co spowodowało zbycie wierzytelności powstałych z tego tytułu?
2. W jakiej wysokości należy określić podstawę opodatkowania ? czy podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość wynikająca z faktur dokumentujących transakcje sprzedaży komisowej wystawionych przez A, czy też obliczona metodą ?w stu? wartość należna z tytułu zbycia wierzytelności?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ogólną zasadą obowiązującą na gruncie podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2014 r. i wynikającą z art. 19a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Szczególne regulacje, będące wyjątkiem od ww. reguły są zawarte w art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, który stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu.

Istotny dla sprawy będzie także art. 19a ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Jak ponadto przyjmuje piśmiennictwo (A. Bartosiewicz, Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, wyd. LEX 2014) powstanie obowiązku podatkowego na zasadzie wynikającej z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT następuje w chwili otrzymania części należności przez podatnika, a nie jej zapłaty przez podmiot, na którego rzecz dokonywana jest dostawa lub świadczona jest usługa. W konsekwencji obowiązek podatkowy w takim przypadku powstaje z chwilą uznania na rachunku wierzyciela (podatnika).

Mając powyższe na uwadze Spółka uważa, że w odniesieniu do pierwszego z zadanych pytań ? obowiązek podatkowy powstanie w momencie otrzymania zapłaty związanej ze zbyciem wierzytelności (powstałych w związku z uprzednim przekazaniem przez A towarów w komis).

Nadmienić ponadto należy, że w wydawanych interpretacjach, dotyczących stanu faktycznego gdzie obowiązek podatkowy uzależniony był od zapłaty ? rozstrzygano analogicznie. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 marca 2008 r., sygn. ILPP1/443-468/07-2/BP dotyczącej daty powstania obowiązku podatkowego uzależnionego od faktu zapłaty ? stwierdzono, że ?zapłatę przez faktora na rzecz faktoranta wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto należy traktować jak zapłatę za usługę?.

Jeśli chodzi o ustalenie podstawy opodatkowania ? to w opinii Spółki ? winna być nią należna A i faktycznie zapłacona kwota z tytułu zbycia wierzytelności. Przemawia za tym bowiem brzmienie:

• art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika;
• powołanego wcześniej art. 19a ust. 6 ustawy o VAT, w myśl którego, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.
  
  

Łączna analiza ww. przepisów prowadzi więc do wniosku, że intencją ustawodawcy było powiązanie wysokości podstawy opodatkowania z zapłatą, którą dokonujący dostawy towarów ma otrzymać (29a ust. 1 ustawy o VAT) oraz konieczność uiszczania podatku VAT od dostaw, dla których obowiązek podatkowy powstaje w momencie zapłaty ? tylko w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 6 ustawy o VAT). Powyższe powoduje, że w zaistniałej sytuacji, w związku z dokonaną w roku 2014 sprzedażą komisową ? po stronie A powstanie obowiązek ustalenia podstawy opodatkowania obliczonej metodą ?w stu? od wartości należnej z tytułu zbycia wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe ? w zakresie wskazania kiedy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od realizowanych od dnia 1 stycznia 2014 r. transakcji sprzedaży komisowej, za które Wnioskodawca (komitent) nie otrzymał zapłaty, co spowodowało zbycie wierzytelności powstałych z tego tytułu,
• prawidłowe ? w zakresie określenia, czy podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość wynikająca z faktur dokumentujących transakcje sprzedaży komisowej wystawionych przez Wnioskodawcę, czy też obliczona metodą ?w stu? wartość należna z tytułu zbycia wierzytelności.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary ? na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy ? rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja ?świadczenia usług? ma charakter dopełniający definicję ?dostawy towarów? i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Umowa komisu jest umową nazwaną, uregulowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

Stosownie do art. 765 Kodeksu cywilnego, przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Zatem z jednej strony występuje komitent ? osoba dająca zlecenie, chcąca sprzedać określoną rzecz, z drugiej komisant ? przyjmujący zlecenie, swoisty pośrednik, który sprzedaje rzecz na rachunek komitenta.

Na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, umowa komisu kwalifikowana jest jako dwie odrębne czynności, gdzie każda z nich stanowi dostawę towarów.

Dostawę towarów stanowi zarówno wydanie towarów w komis przez komitenta komisantowi (podmiotowi prowadzącemu komis), jak i wydanie towarów przez komisanta ostatecznemu klientowi. Powyższe wynika z brzmienia art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy, ponieważ w świetle tego przepisu dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy komisu między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej.

W przypadku umowy komisu każde wydanie towaru między podmiotami podlega opodatkowaniu, a dokumentowanie powinno wyglądać analogicznie jak przy dostawie towarów.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu 2014 r. połączyła się ze B S.A. (B) w trybie połączenia przez przejęcie (spółką przejmującą był Wnioskodawca). Obecnie 100% akcji Spółki posiada C S.A.

Obecnie Spółka prowadzi działalność w zakresie:

• handlu metalami i surowcami,
• sprzedaży soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg,
• przeładunku kwasu siarkowego,
• produkcji związków renu,
• produkcji kruszyw drogowych,
• odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych,
• przetwarzania elektro odpadów.
  
  

Oprócz powyższego ? Spółka w swoim portfelu aktywów posiada także akcje spółek zależnych, wniesionych w momencie połączenia przez B.

Posiadane przez Spółkę akcje jednej ze spółek, tj. D S.A. (D) zostały zbyte na rzecz E (E), tj. jednego z funduszy ustanowionych i powołanych przez F S.A. (F). Kolejnym etapem była także dokonana restrukturyzacja wierzytelności przysługujących od D, polegająca na ich zbyciu do E. Obejmowała ona m.in. wierzytelności powstałe z tytułu dokonywanej sprzedaży komisowej (w ramach tej transakcji B funkcjonował jako komitent, D natomiast ? jako komisant). Zbycia ww. wierzytelności dokonano łącznie po cenie niższej od ich łącznej wartości nominalnej, przy czym wartość rynkowa tych wierzytelności została ustalona na zlecenie Spółki przez podmiot zewnętrzny.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą:

• wskazania kiedy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od realizowanych od dnia 1 stycznia 2014 r. transakcji sprzedaży komisowej, za które Wnioskodawca (komitent) nie otrzymał zapłaty, co spowodowało zbycie wierzytelności powstałych z tego tytułu,
• określenia, czy podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość wynikająca z faktur dokumentujących transakcje sprzedaży komisowej wystawionych przez Wnioskodawcę, czy też obliczona metodą ?w stu? wartość należna z tytułu zbycia wierzytelności.
  
  

Należy wskazać, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE serii L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż.

Ponadto, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

W świetle powołanych przepisów, obowiązek podatkowy nie powstaje w momencie wydania towarów przez komitenta komisantowi, lecz dopiero w momencie otrzymania przez komitenta zapłaty za wydane towary w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Jeżeli zatem komitent nie otrzyma zapłaty od komisanta lub otrzyma jedynie część zapłaty, wówczas obowiązek podatkowy nie powstanie lub powstanie wyłącznie w stosunku do otrzymanej części zapłaty.

Należy również wskazać, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.

Natomiast w świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Powołany wyżej przepis art. 29a ust. 1 ustawy określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Na podstawie Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) należy wskazać, że ?zapłata? to ?uiszczenie należności za coś?, ?należność za coś?, ?odpłacenie komuś za coś?. Z kontekstu ww. przepisu wynika, że pojęcie zapłaty użyte w tym przepisie powinno być rozumiane właśnie jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Powyższe wynika z faktu, że ww. przepis wyraźnie wskazuje, że podstawą opodatkowania jest zapłata otrzymana bądź ta, która ma zostać otrzymana. Podobne stanowisko zajął Adam Bartosiewicz w Komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług, w którym stwierdził, że ?zapłata jest kwotą bądź wartością, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług?.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym środki finansowe otrzymywane przez Wnioskodawcę od nabywcy wierzytelności będą stanowić zapłatę w związku z dokonaną sprzedażą komisową. Przepis art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy jest jednoznaczny ? o momencie powstania obowiązku podatkowego decyduje moment otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu. Tak więc momentem powstania obowiązku podatkowego w analizowanej sytuacji będzie moment otrzymania zapłaty przez Wnioskodawcę od nabywcy wierzytelności.

Ponadto łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych ? dotyczących zarówno obowiązku podatkowego, jak i podstawy opodatkowania ? prowadzi do wniosku, że podstawę opodatkowania wskazanej czynności powinna stanowić należna Spółce i faktycznie zapłacona kwota z tytułu zbycia wierzytelności, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Wynika to z faktu, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. Natomiast obowiązek podatkowy w przypadku wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy należy stwierdzić, że:

Ad. 1

Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w odniesieniu do zrealizowanych od dnia 1 stycznia 2014 r. transakcji sprzedaży komisowej, za które Wnioskodawca (komitent) nie otrzymał zapłaty, co spowodowało zbycie wierzytelności powstałych z tego tytułu, powstanie w momencie otrzymania zapłaty związanej ze zbyciem wierzytelności.

Ad. 2

W związku z dokonaną w roku 2014 sprzedażą komisową, po stronie Spółki powstanie obowiązek ustalenia podstawy opodatkowania obliczonej metodą ?w stu? od wartości należnej z tytułu zbycia wierzytelności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.