Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku właściwej dla dostawy nieruchomości.

Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku właściwej dla dostawy nieruchomości.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2014 r. (data wpływu 15 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku właściwej dla dostawy nieruchomości ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku właściwej dla dostawy nieruchomości. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Decyzją Starosty z dnia 27 września 2013 r. wydaną w postępowaniu zezwolono Zarządowi Dróg Powiatowych na realizację inwestycji drogowej, polegającej na przebudowie drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A ? B. Jednocześnie zatwierdzono podział nieruchomości wyznaczony liniami rozgraniczającymi teren oraz projekt budowlany. W pkt V decyzji zatwierdzono podział działek: nr 416/15 o pow. 0,0770 ha m.in. na działkę nr 416/21 o pow. 0,0025 ha; nr 408/2 o pow. 0,2153 ha m.in. na działkę nr 408/3 o pow. 0,0072 ha; nr 1119 o pow. 0,1408 ha m.in. na działkę nr 1119/1 o pow. 0,0008 ha. Jednocześnie w pkt VI ?oznaczenie nieruchomości lub jej części, które stają się własnością właściwej jednostki samorządu terytorialnego? wymienione zostały działki nr 416/21, nr 408/3 i nr 1119/1 położone w Bielawie obręb Północ. Ww. decyzja stała się ostateczna dnia 5 listopada 2013 r. W związku z tym zostało wszczęte postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania.

Na podstawie art. 12 ust. 4a, w związku z art. 12 ust. 4f i 5, art. 18 ust. 1, ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, zwaną ?Specustawą?, Starosta wydał dwie decyzje, tj. decyzję o nr G(?) i decyzję o Nr G(?). W ww. decyzjach ustalił na rzecz Gminy odszkodowania w łącznych wysokościach: w przypadku decyzji G(?) w łącznej wysokości 2.798 zł, natomiast w przypadku decyzji G(?) w łącznej wysokości 37.788 zł. Do wypłaty odszkodowania zobowiązany jest Zarząd Powiatu. Decyzje niniejsze stały się ostateczne dnia 22 maja 2014 r.

Do ustalenia wysokości odszkodowania mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, do których odsyła art. 12 ust. 5 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych z uwzględnieniem art. 18 tej ustawy, art. 130 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 36 ust. 1; ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Operat szacunkowy został opracowany z datą 11 marca 2014 r. przez rzeczoznawców majątkowych. Rzeczoznawcy zastosowali podejście porównawcze metodą porównywania parami. Jako podstawę do wyceny rzeczoznawcy przyjęli § 36 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

W związku z powyższym Starosta stwierdził, że operaty szacunkowe spełniają wymogi określone w przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny i sporządzania operatu szacunkowego i uznał za prawidłowe i zasadne naliczenie odszkodowania.

W decyzji nie określono czy wskazana kwota jest wartością netto czy brutto. Na pisemny wniosek przekazano Gminie kopie operatów szacunkowych. Wydanie nieruchomości na rzecz Powiatu nastąpiło 6 marca 2014 r.

Odszkodowanie w wysokości 40.594,12 zł zostało wpłacone na rachunek bankowy ? dochody Gminy. W dniu 28 maja 2014 r. wartość odszkodowania, ustalonego w decyzjach została powiększona o 5%, na podstawie zapisu w decyzji, tj. w oparciu o art. 18 ust. 1e ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. W oparciu o art. 111 ust. 2 ?Specustawy? (Dz. U. z 2013 r., poz. 687). Nie stosuje się przepisów o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Otrzymane odszkodowanie z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej, należy opodatkować stawką 23%.

Zgodnie z przepisami dotyczącymi wyceny nieruchomości, wycena taka nie uwzględnia i nie może uwzględniać podatków związanych ze zbyciem nieruchomości. Przepis § 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego wyraźnie stanowi, że operat szacunkowy powinien wskazywać wartość netto nieruchomości. Prawidłowa wykładnia art. 18 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. w zw. z art. 134 ustawy o gospodarce nieruchomościami powinna polegać na przyjęciu, że odszkodowanie ustalone przez rzeczoznawcę nie zawiera kwoty podatku VAT, a przepisy te zobowiązują organ ustalający odszkodowanie do ustalenia jego wysokości z uwzględnieniem opodatkowania wywłaszczenia podatkiem VAT.

Odszkodowanie ustalone przez rzeczoznawcę nie zawiera kwoty podatku VAT, a zgodnie z przepisami ustawy o VAT, organ ustalający odszkodowanie ustalając jego wysokość powinien doliczyć podatek VAT ? wyrok NSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. sygn. akt I OSK 1449/11.

Na tej podstawie Gmina w dniu 28 maja 2014 r. wystawiła fakturę nr ?a? o wartości brutto 3.442,23 zł i fakturę nr ?b? o wartości brutto 46.488,54 zł, doliczając do otrzymanego odszkodowania podatek VAT stosując stawkę 23%. Złoży deklarację VAT-7 za miesiąc maj 2014 r. i rozliczy VAT w Urzędzie Skarbowym.

Inne stanowisko w tej sprawie zajął WSA w Warszawie, który w wyroku z dnia 2 lutego 2012 r. III SA/WA 1374/11 wskazał, że dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu VAT jest również wywłaszczenie, czy też przymusowa sprzedaż, która następuje za odszkodowaniem. Opodatkowaniu VAT nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości gruntowej w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 u.p.t.u. podstawą opodatkowania VAT jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży (wywłaszczenia), pomniejszona o kwotę należnego podatku ? metoda ?w stu?. Powyższe stanowisko przyjął również Starosta. Gmina nie przyjęła tego stanowiska i powiększyła odszkodowanie o VAT, z czym nie zgadza się Starosta powołując się na wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2012 r. i wskazując na wystawienie przez Gminę stosownych korekt faktur VAT.

Działka nr 191/1 o symbolu ?R IIIb? obręb Północ powstała w wyniku podziału działki nr 191, której właścicielem była Gmina, a użytkownikiem wieczystym Polski Związek Działkowców Okręgowy (?).

Na mocy decyzji Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (opartej na przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych), działka nr 191/1 z dniem uprawomocnienia, tj. 5 listopada 2013 r, stała się własnością Powiatu. Decyzją tą Starosta zatwierdził podział między innymi działki 191 oraz projekt budowlany drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A ? B. Należy wskazać, że decyzja ta przesądziła o przeznaczeniu tej nieruchomości ? jako grunty przeznaczone pod budowę drogi.

Z uzyskanej informacji z Referatu Gospodarki Przestrzennej, jak i informacji zawartej w operacie szacunkowym z dnia 11 marca 2014 r. sporządzonym na zlecenie Starosty, wynika, że działka w dniu przejęcia jej przez Powiat nie była objęta planem miejscowym. Nie była też wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy. Obowiązywało Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zespołu miast: D., B, P.

Według protokołu z wizji lokalnej z dnia 19 lutego 2014 r., jak i operatu szacunkowego, to teren porośnięty zbożem, bez żadnej zabudowy.

Działka nr 416/21 użytek B obręb Północ powstała w wyniku podziału działki nr 416/15, stanowiącej własność Gminy. Działka nr 416/15 była terenem mieszkaniowym, zabudowanym budynkiem mieszkalnym z 1850 r., stale zamieszkiwanym. Na mocy decyzji Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (opartej na przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych) działka 416/21 z dniem uprawomocnienia 5 listopada 2013 r., stała się własnością Powiatu. Decyzją tą Starosta zatwierdził podział między innymi działki 416/15 oraz projekt budowlany drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A?B. Należy wskazać, że decyzja ta przesądziła o przeznaczeniu tej nieruchomości ? jako grunty przeznaczone pod budowę drogi.

Z uzyskanej informacji z Referatu Gospodarki Przestrzennej, jak i informacji zawartej w operacie szacunkowym z dnia 11 marca 2014 r., sporządzonym na zlecenie Starosty, wynika, że działka w dniu przejęcia jej przez Powiat, nie była objęta planem miejscowym. Nie była też wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy. Obowiązywało Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zespołu miast: D., B, P. Według protokołu z wizji lokalnej z dnia 19 lutego 2014 r., na terenie znajdowały się krzewy i krzaki wraz z ogrodzeniem na cokole kamiennym z kamienia naturalnego, z siatką stalową słupami stalowymi oraz bramą dwuskrzydłową, które nie powstało na przestrzeni ostatnich 5 lat.

Nabycie nieruchomości wraz z ogrodzeniem, która została wydzielona z pierwotnej działki nr 416/15, nastąpiło decyzją komunalizacyjną Wojewody 18 września 1991 r. Oznaczenie działki na przestrzeni lat ulegało zmianie wskutek odnowienia numeracji działki, wtórnych podziałów bądź scaleń.

Z chwilą przyjęcia nieruchomości decyzją komunalizacyjną Wojewody z dnia 18 września 1991 r. miało miejsce pierwsze zasiedlenie. Okres między pierwszym zasiedleniem, a przejęciem przez Powiat jest dłuższy niż 2 lata.

Gmina nie ponosiła na działce nr 416/21 wydatków na jej ulepszenie. Z tytułu nabycia tej nieruchomości nie przysługiwało Gminie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Działka nr 416/21 nie była wykorzystywana przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych oraz na cele działalności zwolnionej od podatku.

Działka nr 408/3 użytek B obręb Północ powstała w wyniku podziału działki nr 408/2, która stanowi własność Gminy. Na mocy decyzji Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (opartej na przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych), działka nr 408/3 z dniem uprawomocnienia 5 listopada 2013 r. stała się własnością Powiatu. Decyzją tą Starosta zatwierdził podział między innymi działki nr 408/2 oraz projekt budowlany drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A?B. Jednocześnie należy zauważyć, że decyzja ta przesądziła o przeznaczeniu tej nieruchomości ? jako grunty przeznaczone pod budowę drogi.

Z uzyskanej informacji z Referatu Gospodarki Przestrzennej, jak i informacji zawartej w operacie szacunkowym z dnia 11 marca 2014 r., sporządzonym na zlecenie Starosty wynika, że działka w dniu przejęcia jej przez Powiat nie była objęta planem miejscowym. Nie była też wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy. Obowiązywało Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zespołu miast: D., B., P.

Według protokołu z wizji lokalnej z dnia 19 lutego 2014 r. na terenie działki 408/3 znajdowały się krzewy i krzaki oraz dwa drzewa, ogrodzenie na cokole kamiennym z kamienia naturalnego, z siatką stalową, słupami stalowymi, które nie powstały na przestrzeni ostatnich 5 lat. Na działce znajduje się boks śmietnikowy, wybudowany w roku 2012 przez Wspólnotę Mieszkaniową ? . Właścicielem boksu śmietnikowego jest Wspólnota mieszkaniowa ?. Nabycie ww. nieruchomości, która została wydzielona z pierwotnej działki nr 408/2, nastąpiło decyzją komunalizacyjną Wojewody z 11 października 1991 r. Działka nr 408/2 była terenem mieszkaniowym, przeznaczonym do obsługi budynków mieszkaniowych (wiek budynków ok. 1890 r.) położonych w sąsiedztwie, oznaczenie działki na przestrzeni lat ulegało zmianie wskutek odnowienia numeracji działki, wtórnych podziałów lub scaleń.

Z chwilą przyjęcia nieruchomości decyzją komunalizacyjną Wojewody 11 października 1991 r. miało miejsce pierwsze zasiedlenie. Okres między pierwszym zasiedleniem a przejęciem przez Powiat jest dłuższy niż 2 lata.

Gmina nie ponosiła na działce nr 408/3 wydatków na jej ulepszenie. Z tytułu nabycia tej nieruchomości nie przysługiwało Gminie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Działka nr 408/2, tj. przed podziałem i przed przejęciem przez Powiat, była wykorzystywana na cele mieszkaniowe oraz częściowo na dzierżawę ogródków przydomowych. Działka nr 408/3 po podziale nie była wykorzystywana przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych oraz na cele działalności zwolnionej od podatku.

Działka nr 1119/1 obręb Północ powstała wskutek podziału działki 1119, która stanowi własność Gminy i jest terenem niezabudowanym, ewidencyjnie oznaczona użytkiem ?dr?.

Na mocy decyzji Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (opartej na przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych) działka nr 1119/1 z dniem uprawomocnienia 5 listopada 2013 r., stała się własnością Powiatu. Decyzją tą Starosta zatwierdził podział między innymi działki nr 1119 oraz projekt budowlany drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A?B. Jednocześnie należy zauważyć, że decyzja ta przesądziła o przeznaczeniu tej nieruchomości ? jako grunty przeznaczone pod zabudowę ? budowa drogi.

Z uzyskanej informacji z Referatu Gospodarki Przestrzennej, jak i informacji zawartej w operacie szacunkowym z dnia 11 marca 2014 r., sporządzonym na zlecenie Starosty wynika, że działka w dniu przejęcia jej przez Powiat nie była objęta planem miejscowym. Nie była też wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy. Obowiązywało Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta B.

Według protokołu z wizji lokalnej z dnia 19 lutego 2014 r. teren działki nr 1119/1 był niezabudowany, porośnięty trawą, pszenicą ozimą, użytkowany rolniczo.

W piśmie z dnia 9 stycznia 2015 r. ? stanowiącym uzupełnienie wniosku ? Zainteresowany wskazał, że:

  1. Ogrodzenia składające się z siatki metalowej na kamiennym cokole, znajdujące się na działkach nr 416/15 i nr 408/3 obręb północ oraz boks śmietnikowy zadaszony, składający się z ogrodzenia z siatki stalowej posadowionej na placu śmietnikowym należy zakwalifikować jako urządzenia budowlane, o których mowa w art. 3 ust. 9 ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn zm.) i jako środki trwałe sklasyfikować pod symbolem 291.
  2. Boks śmietnikowy znajdujący się na nowo powstałej działce nr 408/3 został wybudowany ze środków Wspólnoty Mieszkaniowej, w której udział Gminy wynosi 14,62%.
    Koszt wybudowania boksu wyniósł 2.401,62 zł. Boks został wybudowany na przełomie XI/XII 2012 r.
    Przeniesienie z mocy prawa przedmiotowej działki na własność Powiatu nastąpiło z dniem uprawomocnienia się decyzji Starosty z 27 września 2013 r., tj. z dniem 5 listopada 2013 r.
    Gmina została obciążona częściowo kosztami poniesionymi na budowę boksu śmietnikowego w wysokości odpowiadającej udziałowi Gminy we wspólnocie, tj. 14,62%. Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od rozliczonych nakładów.
  3. Działka nr 191/1 obręb Północ była w użytkowaniu wieczystym Polskiego Związku Działkowców do dnia przeniesienia jej na własność Powiatu. Według wizji lokalnej była użytkowana rolniczo.
    Natomiast działka nr 1119/1 obręb Północ stanowiąca użytek ?dr? była wykorzystywana rolniczo bezumownie. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina właściwie zinterpretowała przepisy prawa doliczając podatek VAT do otrzymanego odszkodowania i wystawiła faktury VAT w wysokości odszkodowania powiększonego o podatek VAT w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina jako podatnik VAT w wysokości 23%, doliczyła podatek VAT do otrzymanej kwoty odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy ? przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przez towary ? na mocy art. 2 pkt 6 ustawy ? towarach ? rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa). W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną ? objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Ponadto zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem wynagrodzenie musi mieć konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy ? opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy ? czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy ? nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Decyzją Starosty z dnia 27 września 2013 r. wydaną w postępowaniu zezwolono Zarządowi Dróg Powiatowych na realizację inwestycji drogowej, polegającej na przebudowie drogi powiatowej nr 2(?) na odcinku A?B. Jednocześnie zatwierdzono podział nieruchomości wyznaczony liniami rozgraniczającymi teren oraz projekt budowlany. W pkt V decyzji zatwierdzono podział działek: nr 416/15 o pow. 0,0770 ha m.in. na działkę nr 416/21 o pow. 0,0025 ha; nr 408/2 o pow. 0,2153 ha m.in. na działkę nr 408/30 pow. 0,0072 ha; nr 1119 o pow. 0,1408 ha m.in. na działkę nr 1119/1 o pow. 0,0008 ha. Jednocześnie w pkt VI ?oznaczenie nieruchomości lub jej części, które stają się własnością właściwej jednostki samorządu terytorialnego? wymienione zostały działki nr 416/21, nr 408/3 i nr 1119/1 położone w B. obręb Północ. Ww. decyzja stała się ostateczna dnia 5 listopada 2013 r. W związku z tym zostało wszczęte postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania.

Na podstawie art. 12 ust. 4a, w związku z art. 12 ust. 4f i 5, art. 18 ust. 1, ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, zwaną ?Specustawą?, Starosta wydał dwie decyzje, tj. decyzję o nr G(?) i decyzję o Nr G(?). W ww. decyzjach ustalił na rzecz Gminy odszkodowania w łącznych wysokościach: w przypadku decyzji G(?) w łącznej wysokości 2.798 zł, natomiast w przypadku decyzji G(?) w łącznej wysokości 37.788 zł. Do wypłaty odszkodowania zobowiązany jest Zarząd Powiatu. Decyzje niniejsze stały się ostateczne dnia 22 maja 2014 r.

Do ustalenia wysokości odszkodowania mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, do których odsyła art. 12 ust. 5 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych z uwzględnieniem art. 18 tej ustawy, art. 130 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 36 ust. 1; ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Operat szacunkowy został opracowany z datą 11 marca 2014 r. przez rzeczoznawców majątkowych. Rzeczoznawcy zastosowali podejście porównawcze metodą porównywania parami. Jako podstawę do wyceny rzeczoznawcy przyjęli § 36 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

W związku z powyższym Starosta stwierdził, że operaty szacunkowe spełniają wymogi określone w przepisach ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny i sporządzania operatu szacunkowego i uznał za prawidłowe i zasadne naliczenie odszkodowania.

Wydanie nieruchomości na rzecz Powiatu nastąpiło 6 marca 2014 r.

Odszkodowanie zostało wpłacone na rachunek bankowy ? dochody Gminy. W dniu 28 maja 2014 r. wartość odszkodowania, ustalonego w decyzjach została powiększona o 5%, na podstawie zapisu w decyzji.

Ogrodzenia składające się z siatki metalowej na kamiennym cokole, znajdujące się na działkach nr 416/15 i nr 408/3 obręb północ oraz boks śmietnikowy zadaszony, składający się z ogrodzenia z siatki stalowej posadowionej na placu śmietnikowym należy zakwalifikować jako urządzenia budowlane, o których mowa w art. 3 ust. 9 ustawy Prawo budowlane.

Gmina została obciążona częściowo kosztami poniesionymi na budowę boksu śmietnikowego w wysokości odpowiadającej udziałowi Gminy we wspólnocie, tj. 14,62%. Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od rozliczonych nakładów.

Działka nr 191/1 obręb Północ była w użytkowaniu wieczystym Polskiego Związku Działkowców do dnia przeniesienia jej na własność Powiatu. Według wizji lokalnej była użytkowana rolniczo.

Natomiast działka nr 1119/1 obręb Północ stanowiąca użytek ?dr? była wykorzystywana rolniczo bezumownie. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.


Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Gmina właściwie zinterpretowała przepisy prawa doliczając podatek VAT do otrzymanego odszkodowania w wysokości 23%.

Z wniosku wynika, że Gminie przysługiwało prawo własności nieruchomości gruntowych. Nieruchomości te zostały objęte decyzją Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Na mocy art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687, z późn. zm.), przedmiotowe nieruchomości z mocy prawa stała się własnością właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Starosta ustalił dla Gminy odszkodowanie za przejście z mocy prawa na właściwe jednostki samorządu terytorialnego prawa własności wskazanych nieruchomości.


Ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz, prezydent miasta) ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy) wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno bowiem organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Jednocześnie Gmina w przedmiotowym zakresie nie występuje jako podmiot prawa publicznego, lecz jako właściciel. Jej sytuacja w odniesieniu do kwestii własności nieruchomości przeznaczonej pod budowę drogi jest taka sama jak innych podmiotów, których dotknąć może decyzja lokalizacyjna.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia, wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie przekazując nieruchomość gruntową na rzecz właściwych jednostek samorządu terytorialnego, Gmina działała we własnym imieniu i na własny rachunek. Działania Gminy są tożsame z działaniami każdego innego podmiotu będącego właścicielem nieruchomości. W opisanym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z przeniesieniem własności nieruchomości na rzecz jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem, stanowiącym odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. W tym przypadku, odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną i ze względu na przedmiot, czynność taka objęta jest podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej sprawie dochodzi do odpłatnej dostawy towaru, spełniającej definicję zawartą w art. 7 ust.

1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ? zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Odpłatność za nieruchomość stanowi odszkodowanie, które pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Odszkodowanie to ustalone zostało na podstawie decyzji Starosty oraz wypłacone na rzecz Gminy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie ? na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy ? w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z póź. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym ? należy przez to rozumieć:

  1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
  2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
  3. obiekt małej architektury.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Natomiast art. 3 pkt 9 ww. ustawy wskazuje, że przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu ? zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ? jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy ? jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych ? są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W ust. 2 tego artykułu postanowiono, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  • lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  • sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Rozważenia wymaga zatem, czy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana w trybie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 687, z późn. zm.) określa sposób przeznaczenia danego terenu (działki), podobnie jak decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ? ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260), zwanych dalej ?drogami?, a także organy właściwe w tych sprawach.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

W świetle art. 2 pkt 5 tej ustawy, przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.).

Stosownie do art. 6 pkt 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest m.in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Przepis art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowi, że wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 6 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ? decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ? nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

  1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
  2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

? z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Analiza przywołanych regulacji prowadzi do wniosku, że w przypadku realizacji inwestycji drogowych w trybie przepisów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zastępuje decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, o której mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Według art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ? wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotem wywłaszczenia są nieruchomości niezabudowane ? działki: nr 191/1, nr 1119/1, nr 416/15 i nr 408/3. Powyższe wynika z faktu, że jak wskazał Wnioskodawca na ww. nieruchomościach znajdują się jedynie urządzenia budowlane, a to w myśl ustawy oznacza, że pozostają one gruntami niezabudowanymi. W związku z powyższym przedmiotem rozważania będzie wyłącznie możliwość zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przeniesienie przez Gminę prawa własności nieruchomości gruntowych stanowiło odpłatną dostawę towarów, która nie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż decyzje Starosty, na podstawie których zezwolono na realizację inwestycji drogowych, przesądziły o charakterze tych gruntów jako przeznaczonych pod zabudowę.


Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów ? zarówno nieruchomości, jak i ruchomości ? przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych ? niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) ? wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy nieruchomości będące przedmiotem wniosku nie były wyłącznie wykorzystywane na cele działalności zwolnionej od podatku, a Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji w odniesieniu do przedmiotowych nieruchomości nie będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym, przedmiotowe czynności przeniesienia własności nieruchomości na rzecz jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem ? nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, w opisanym stanie faktycznym przeniesienie własności nieruchomości na rzecz jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem stanowi czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Należy zauważyć również, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej opisanego stanu faktycznego w zakresie ustalenia stawki podatku właściwej dla dostawy nieruchomości. Z kolei wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w związku z przeniesieniem z mocy prawa własności nieruchomości Gminy na rzecz Powiatu Dzierżoniowskiego został załatwiony interpretacją indywidualną z dnia 15 stycznia 2015 r. nr ILPP1/443-959/14-4/HW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika