Czy z faktury VAT dokumentującej zapłacenie przez Wnioskodawcę kaucji wystawionej przez wydzierżawiającego (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2012 r. (data wpływu 17 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu faktury dokumentującej zapłatę kaucji wystawionej przez wydzierżawiającego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu faktury dokumentującej zapłatę kaucji wystawionej przez wydzierżawiającego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

We wrześniu 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej. Głównym rodzajem świadczonych przez Zainteresowanego usług są przeglądy techniczne pojazdów. W tym celu Wnioskodawca wydzierżawił nieruchomość, która ma służyć prowadzonej działalności (pomieszczenia biurowe, halę warsztatowo-diagnostyczną oraz plac parkingowy). Do dzierżawy doszło na podstawie podpisanej w dniu 4 września 2012 r. umowy. Jednym z zapisów umownych w § 2 pkt 6 jest zapis, że jako dzierżawca Zainteresowany zapłaci kaucję w wysokości dwumiesięcznego czynszu dzierżawnego. Kaucja ta ma być zabezpieczeniem prawidłowego wykonania umowy na wypadek, gdyby doszło do wypowiedzenia umowy (dwumiesięczny okres wypowiedzenia - § 4 pkt 4), a Wnioskodawca nie zapłaciłby za czynsz dzierżawny właśnie w tym okresie wypowiedzenia. Wówczas pobrana kaucja miałaby zostać zaliczona na poczet czynszu, chyba, że opłaty za czynsz Zainteresowany regulowałby zgodnie z wystawionymi fakturami za czynsz, to kaucja jak rozumie Wnioskodawca musiałaby mu zostać zwrócona. Umowa została zawarta na okres trzech lat. Czynsz miesięczny wynosi od dnia 01 listopada 2012 r. 10.000,00 zł. netto. Zgodnie z umową kaucja w wysokości 20.000,00 zł ma być zapłacona w dwóch transzach po 10.000,00 zł. Wydzierżawiający na pierwszą transzę kaucji wystawił Wnioskodawcy fakturę VAT, w której kwota 10.000,00 zł stanowi wartość netto, od której naliczony został podatek VAT w kwocie 2.300,00 zł. Na podstawie tej faktury Zainteresowany zapłacił kwotę brutto z niej wynikającą, a mianowicie 12.300,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z faktury VAT dokumentującej zapłacenie przez Wnioskodawcę kaucji wystawionej przez wydzierżawiającego Zainteresowany może odliczyć podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej transakcję, która nie podlega opodatkowaniu. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W przypadku Zainteresowanego wpłacenie kaucji nie stanowi u sprzedawcy odpłatnego świadczenia usług, wpłacona kaucja to tylko i wyłącznie zabezpieczenie prawidłowego wykonania warunków umowy, a odpłatnym świadczeniem usług byłaby faktura dokumentująca czynsz dzierżawny za dany miesiąc. Wg opinii Wnioskodawcy, kaucja nie stanowi obrotu zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, który byłby podstawą opodatkowania. Przepisy o VAT nie zawierają wprawdzie definicji kaucji. Wg Słownika Języka Polskiego PWN kaucja oznacza sumę pieniężną złożoną jako gwarancję dotrzymania zobowiązania. Stanowi ona odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może być wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Kaucja ustanawiana jest więc na wypadek, gdyby strona umowy, która ją złożyła, nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy. Nie jest to otrzymanie części należności, a zatem nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę (jak sugeruje wydzierżawiający w piśmie z dnia 10 października 2012 r. skierowanym do Zainteresowanego). Kaucja otrzymana przez przedsiębiorcę zabezpieczająca wykonanie umowy, nie jest więc obrotem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Gdy kaucja, w wyniku postanowień stron umowy, zostanie zaliczona na poczet ceny z tytułu wykonania usługi, będzie w istocie częścią ceny, a więc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 2 ustawy o VAT. Zaliczenie kaucji na poczet wynagrodzenia powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Jeżeli zaliczenie nastąpi przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, to wówczas należy uznać, że sprzedawca otrzymał zaliczkę, która podlega VAT. Dla otrzymanej zaliczki powstaje obowiązek podatkowy. Jeśli natomiast zaliczenie nastąpi dopiero w dniu wydania towaru lub wykonania usługi bądź później, to fakt ten nie powoduje powstania obowiązku podatkowego z tytułu przekształcenia kaucji w zapłatę. Na dzień dzisiejszy nie nastąpiło zaliczenie kaucji na poczet czynszu i tak naprawdę może w ogóle nie nastąpić. Dlatego też, nie można kaucji mylić z zaliczką. Obowiązek podatkowy powstanie natomiast dla wykonanej usługi, w tym przypadku czynszu za dany miesiąc dzierżawy nieruchomości na podstawie art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy o VAT, czyli w dniu wykonania usługi, nie później niż w siódmym dniu, licząc od dnia wykonania usługi, jeżeli taka powinna być potwierdzona fakturą (zasada ogólna, bo przy usługach dzierżawy obowiązek podatkowy powstaje w dniu otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.) Dlatego też, że kontrahent błędnie opodatkował otrzymaną kaucję, nie przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT w niej wykazanego od podatku należnego za dany okres rozliczeniowy. Wyjaśnienia wydzierżawiającego, że powyższa kaucja zostanie zaliczona na poczet czynszu dzierżawnego do dnia 30 września 2015 r. mijają się z prawdą, gdyż w umowie jest jasny zapis, że kaucja pobierana jest tylko w wysokości czynszu dzierżawnego w związku z dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia, nie jest powiedziane, że zostanie zaliczona na poczet czynszu, zresztą założeniem umownym wpłacanej kaucji było zabezpieczenie się wydzierżawiającego przed ewentualnym uchylaniem się Zainteresowanego od płacenia czynszu dzierżawnego w sytuacji, gdy dojdzie do wypowiedzenia umowy. Wnioskodawca nie zgadza się również z podstawą prawną podaną przez wydzierżawiającego w piśmie, tj. § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu faktur, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798). Po pierwsze, akt ten jest uchylony od dnia 1 grudnia 2008 r. Po drugie, obecnie obowiązujące rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) odnosi się wprawdzie do tego samego przepisu, bo w § 10 pkt 1 o tym jest mowa, ale nie znajdzie on zastosowania w tej sytuacji, bo odnosi się do zaliczki, przedpłaty, raty czy zadatku wpłaconego przed wykonaniem usługi. Umowa określa jedynie wysokość kaucji, która jest pobrana na wypadek niewykonania przez Zainteresowanego zobowiązania. Poza tym, mowa jest o kaucji, a nie o zaliczce na czynsz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z powyższego wynika, iż faktura zakupu dokumentująca czynność, która nie jest opodatkowana lub korzysta ze zwolnienia nie stanowi podstawy do odliczenia podatku naliczonego, bowiem podatek na niej naliczony jest niesłusznie.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej świadczy usługi polegające na przeglądach technicznych pojazdów. W tym też celu Zainteresowany wydzierżawił ? na podstawie podpisanej w dniu 4 września 2012 r. umowy ? nieruchomość (pomieszczenia biurowe, halę warsztatowo-diagnostyczną oraz plac parkingowy). Jednym z zapisów umownych jest zapis, że jako dzierżawca Zainteresowany zapłaci kaucję w wysokości dwumiesięcznego czynszu dzierżawnego. Kaucja ta ma być zabezpieczeniem prawidłowego wykonania umowy na wypadek, gdyby doszło do wypowiedzenia umowy (dwumiesięczny okres wypowiedzenia), a Wnioskodawca nie zapłaciłby za czynsz dzierżawny właśnie w tym okresie wypowiedzenia. Wówczas pobrana kaucja miałaby zostać zaliczona na poczet czynszu chyba, że opłaty za czynsz Zainteresowany regulowałby zgodnie z wystawionymi fakturami za czynsz, to kaucja jak rozumie Wnioskodawca musiałaby mu zostać zwrócona. Umowa została zawarta na okres trzech lat. Czynsz miesięczny wynosi od dnia 01 listopada 2012 r. 10.000,00 zł. netto. Zgodnie z umową kaucja w wysokości 20.000,00 zł ma być zapłacona w dwóch transzach po 10.000,00 zł. Wydzierżawiający na pierwszą transzę kaucji wystawił Wnioskodawcy fakturę VAT, w której kwota 10.000,00 zł stanowi wartość netto, od której naliczony został podatek VAT w kwocie 2.300,00 zł. Na podstawie tej faktury Zainteresowany zapłacił kwotę brutto z niej wynikającą, a mianowicie 12.300,00 zł.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy warunkowane jest tym, aby zakupywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Nadmienić należy, że według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

W myśl art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Umowa dzierżawy jest rodzajem umowy o korzystanie z rzeczy lub praw, podobnie jak umowy o podobnym charakterze takie jak najmu, użyczenia, czy też leasingu. Dzierżawa jest stosunkiem prawno-zobowiązaniowym, podlegającym zasadzie swobody umów, mocą którego jedna jej strona (wydzierżawiający) udostępnia odpłatnie korzystanie z rzeczy albo praw (art. 709 k.c.) drugiej stronie (dzierżawcy), przy czym, aby umowa nabrała cech dzierżawy, osoba korzystająca z cudzej rzeczy (albo praw) - dzierżawca, uprawniona musi być także do pobierania z niej pożytków.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy stanowi, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast stosownie do art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

W oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek lub ratę obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W świetle art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze ? z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji zaliczki, zadatku, przedpłaty, raty czy kaucji.

Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.:

• zaliczka oznacza część należności wpłacaną lub wypłacaną z góry na poczet tej należności (str. 1221);
• zadatek oznacza sumę pieniędzy wręczaną przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania (str. 1210);
• przedpłata oznacza część ceny towaru wypłacaną w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie (str. 774);
• rata oznacza część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie (str. 831);
• kaucja oznacza sumę pieniężną złożoną jako gwarancję dotrzymania zobowiązania; zastaw; zabezpieczenie (str. 320).
  
  

Z przytoczonych definicji wynika więc, że zaliczka, zadatek, przedpłata i rata wiążą się z przekazaniem środków pieniężnych, stanowiących część należności za towar lub usługę zawartej w umowie, do dyspozycji kontrahenta, natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może zostać ona wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania.

Ustanowienie kaucji ma zatem charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że kaucja jest ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji.

Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy. Zatem, kwota ta nie jest w takim przypadku traktowana jako otrzymanie części należności. Wobec powyższego nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że strony są wolne w kształtowaniu treści umowy.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarza się, że wpłacona kaucja zostaje zaliczona, zgodnie z postanowieniami stron umowy, na poczet należności za dostawę towarów lub wykonanie usługi. W takiej sytuacji kaucja zaliczona przez podmiot, który ją wpłaca na poczet zrealizowanej umowy o dostawę towaru lub wykonanie usługi stanowić będzie w istocie zapłatę (część zapłaty) za dostawę towaru lub wykonanie usługi będącą obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. Wówczas obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 1, czyli w chwili wydania towaru lub wykonania usługi, tj. w momencie zamiany (zaliczenia) kaucji na zobowiązanie, a podstawę opodatkowania stanowić będzie cała należność z tytułu dostawy lub usługi, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że wpłacona kaucja, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy dzierżawy, która ma być w przyszłości zwrócona Wnioskodawcy, nie stanowi zapłaty za świadczoną usługę i nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Tym samym, wpłacona kaucja nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z powołanym wcześniej przepisem art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktura w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W omawianej sprawie wpłacona kaucja nie jest formą odpłatności, nie jest własnością otrzymującego, gdyż w przypadku wypełnienia zobowiązania podlega zwrotowi. Tym samym, wystawiona przez wydzierżawiającego faktura dokumentuje czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca nie może zatem skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku od towarów i usług, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na wystawionej przez wydzierżawiającego fakturze dokumentującej otrzymanie kaucji gwarancyjnej.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.