Czy Wnioskodawca może sprzedać swojemu klientowi mieszkanie z wyposażeniem w sprzęt audiowizualny (...)

Czy Wnioskodawca może sprzedać swojemu klientowi mieszkanie z wyposażeniem w sprzęt audiowizualny jak: telewizor, radio, odtwarzacz, dekoder na telewizję satelitarną, szafki pod sprzęt audiowizualny z 7% podatkiem VAT?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2008 r. (data wpływu 4 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży mieszkań wyposażonych w sprzęt audio-wizualny ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 4 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży mieszkań wyposażonych w sprzęt audio-wizualny.


W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca jest deweloperem, sprzedającym mieszkania wybudowane na należących do niego gruntach. Nabywca mieszkania na ofertę sprzedaży mieszkania za 5300 zł/m#178; powierzchni użytkowej brutto z 7% podatkiem VAT, zażądał żeby w cenie sprzedaży wyposażyć mieszkanie w sprzęt audiowizualny jak: telewizor, radio, odtwarzacz, dekoder na telewizję satelitarną oraz szafki pod powyższy sprzęt. Klient stwierdził, że jeżeli zostaną spełnione jego warunki, wówczas kupi mieszkanie za oferowaną przez Zainteresowanego cenę.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawca może sprzedać swojemu klientowi mieszkanie z wyposażeniem w sprzęt audiowizualny jak: telewizor, radio, odtwarzacz, dekoder na telewizję satelitarną, szafki pod sprzęt audiowizualny z 7% podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, klient kupując nowobudowane mieszkanie może je kupić z pełnym wyposażeniem w sprzęt audiowizualny jak: telewizor, radio, odtwarzacz, dekoder, szafki pod sprzęt audiowizualny, a deweloper może mu sprzedać wyżej wymieniony sprzęt razem z mieszkaniem z podatkiem w wysokości 7%.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Towarami w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.


Stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 ? art. 41 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl art. 41 ust. 12a ustawy, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 ? wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a ? zgodnie z art. 41 ust. 12b ? nie zalicza się:

  1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
  2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Na mocy § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), stawkę podatku wymieniona w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 ? w zakresie, w jakim obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

W art. 2 pkt 12 ustawy zdefiniowano obiekty budownictwa mieszkaniowego jako budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższych uregulowań wynika, iż dostawę lokalu mieszkalnego należy opodatkować według stawki 7%.

Ustawa nie definiuje pojęcia lokalu mieszkalnego, a co za tym idzie nie odnosi się również do kwestii wyposażenia takiego lokalu, jako jego części składowej. Warto w tym miejscu przytoczyć art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w myśl którego, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Część składowa z chwilą połączenia z rzeczą nadrzędną traci samodzielny byt prawny. Ponadto w art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności (?). Przy czym, zgodnie z art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Odmienne znaczenie, aniżeli część składowa, posiada przynależność. I tak, przynależnymi są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi (art. 51 § 1 K.c.). Przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną (art. 51 § 3 K.c.).

Pojęcie przynależności należy zatem odróżnić od pojęcia części składowej, bowiem związek, jaki zachodzi pomiędzy rzeczą przynależną (pomocniczą), a rzeczą główną, jest luźniejszy niż związek pomiędzy częścią składową, a rzeczą nadrzędną. Wprawdzie przynależności i części składowe dzielą los prawny rzeczy głównej (nadrzędnej), lecz w przypadku przynależności zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego. Pomiędzy rzeczą główną a przynależną zachodzi wyłącznie związek funkcjonalny. Nie ma więc ścisłej więzi fizycznej, która powoduje, że rzecz staje się częścią składową innej rzeczy. W stosunku przynależności występują dwa odrębne podmiotowe prawa własności ? do rzeczy głównej i do rzeczy pomocniczej. Zatem, przynależność (rzecz pomocnicza) nie traci samodzielnego bytu prawnego wskutek jej związku z rzeczą główną ? pozostaje, w przeciwieństwie do części składowej, samoistną rzeczą ruchomą. Dlatego też przynależność może stanowić przedmiot samoistnego obrotu, natomiast część składowa nie może być przedmiotem odrębnej dostawy.

Z treści wniosku wynika, iż przedmiotem działalności Zainteresowanego jest sprzedaż mieszkań wybudowanych na należących do niego gruntach. Nabywca mieszkania zażądał, żeby w cenie sprzedaży wyposażyć mieszkanie w sprzęt audiowizualny. Jeżeli jego warunki zostaną spełnione, wówczas kupi mieszkanie za oferowaną przez Wnioskodawcę cenę.

Aby przedmiotowy sprzęt audiowizualny spełniał definicję części składowej, którą formułuje art. 47 § 2 i 3 K.c., tj. uzyskał atrybut części składowej rzeczy nadrzędnej, w tym przypadku mieszkania (umożliwiający opodatkowanie dostawy 7% stawką VAT), poprzez połączenie z tą rzeczą, musi istnieć:

  1. więź fizykalno-przestrzenna,
  2. więź funkcjonalna (gospodarcza)

a połączenie powinno mieć charakter trwały (nie dla przemijającego użytku). Przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Wskutek takiego połączenia sprzęt audiowizualny powinien stracić byt w sensie prawnym, gospodarczym i fizycznym. Zatem, nie może samoistnie stanowić rzeczy, lecz stworzyć z mieszkaniem jedną całość.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż wymienione we wniosku elementy sprzętu audiowizualnego nie będą spełniały definicji trwale związanych z lokalem mieszkalnym i stanowiących jego część składową, w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Należą do nich bowiem te elementy, których odłączenie spowoduje uszkodzenie, lub istotną zmianę całości bądź też uszkodzenie lub zmianę elementu odłączonego (jego bezużyteczność).

W przedmiotowym przypadku dostawa wyposażenia lokalu mieszkalnego (telewizor, radio, odtwarzacz, dekoder na telewizję satelitarną oraz szafki pod powyższy sprzęt), jako mogące być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, zaliczana będzie do części przynależnych i winna zostać opodatkowana według zasad (przepisów) dla nich właściwych, tj. według stawki właściwej dla danego rodzaju towaru.

Zauważyć należy, iż z cywilistycznego punktu widzenia w omawianym przypadku przedmiotem transakcji będzie jeden towar (lokal mieszkalny), jednak dla celów podatku od towarów i usług dojdzie do dokonania kilku dostaw ? każda z odrębnie ustalaną na podstawie przepisów podatkowych, sobie właściwą stawką. Na gruncie przepisów podatku od towarów i usług zasadą jest, że jedna dostawa towarów podlegać będzie jednej stawce podatku. Jednakże, jeżeli tak wynika z przepisów, konieczne będzie opodatkowanie określonych składników tej dostawy. Zatem okoliczność, iż określone towary stanowić będą przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmie towar główny objęty preferencyjną stawką podatku oraz z drugiej strony towary wyłączone z tej preferencji, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dostawa była opodatkowana według stawki właściwej dla każdego z towarów.

Reasumując, sprzęt audiowizualny będący przedmiotem pytania należy będzie traktować jako część przynależną (pomocniczą) mieszkania. Zatem niedopuszczalne będzie stosowanie do ich dostawy 7% stawki VAT. Niewątpliwie nabywca lokalu ma prawo umówić się ze sprzedającym, że zakupi mieszkanie w odpowiedni sposób wyposażone, jednak zdaniem tut. Organu, towary wchodzące w skład tego wyposażenia należy na fakturze wyodrębnić i opodatkować według właściwych stawek VAT.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika