Zainteresowanej nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej (...)

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od usługi naprawy samochodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 16 lipca 2008 r. samochód należący do Wnioskodawczyni, wpisany na stan ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności, został uszkodzony w wyniku kolizji spowodowanej przez inny pojazd. Pojazd Zainteresowanej nie posiadał ubezpieczenia dobrowolnego, zaś odszkodowanie wypłacono z OC sprawcy, tj. firma ubezpieczeniowa (?) za naprawę powypadkową wg faktury VAT, zwróciła firmie naprawczej kwotę w wartości netto. Podatek VAT zawarty na fakturze został zapłacony przez firmę Wnioskodawczyni, gdyż firma ubezpieczeniowa stoi na stanowisku, że jako czynny podatnik VAT ma ona podstawę do odliczenia naliczonego podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionej usługi naprawy samochodu wg otrzymanej faktury za naprawę powypadkową uszkodzonego pojazdu wykorzystywanego w prowadzonej działalności...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona możliwość odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze VAT za naprawę samochodu na zasadach ogólnych. Art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie odlicza się podatku naliczonego związanego z wydatkami na nabycie towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Wnioskodawczyni uważa, że ww. przepis stanowi o kosztach które ?nie mogą być? zaliczone do kosztów, a nie o wydatkach, które nie mogą być zaliczane do kosztów. W związku z tym, że nie ma znaczenia to czy dany wydatek jest zaliczany do kosztów lecz to, czy mógłby stanowić koszt, w przypadku Zainteresowanej, wydatek na remont wypadkowy samochodu stanowiącego środek trwały, ma charakter kosztowy, czyli ?mógłby stanowić koszt uzyskania?, a z uwagi na brak ubezpieczenia dobrowolnego nie może być kosztem podatkowym. Dlatego, zdaniem Wnioskodawczyni, w tym wypadku istnieje możliwość odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ustępie 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Z treści przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesiony wydatek przysługuje w sytuacji, kiedy zakup ma związek ze sprzedażą opodatkowaną i kiedy, co do zasady, wydatek jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Natomiast zgodnie z generalną zasadą, wyrażoną w treści art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (?).

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym ? art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści powołanych powyżej przepisów wynika więc, iż ustawodawca uzależnił możliwość uznania wydatków na remont powypadkowy samochodu za koszt podatkowy, od objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Zainteresowana otrzymała fakturę VAT dokumentującą naprawę samochodu będącego środkiem trwałym w jej firmie, który w wyniku wypadku komunikacyjnego uległ uszkodzeniu. Przedmiotowy pojazd nie posiadał ubezpieczenia dobrowolnego (AC), a firma ubezpieczeniowa sprawcy kolizji, zwróciła za naprawę auta, kwotę stanowiącą jedynie jej wartość netto. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, iż ?z uwagi na brak ubezpieczenia dobrowolnego wydatek na remont wypadkowy samochodu stanowiącego środek trwały, nie może być kosztem podatkowym?.

Tut. Organ informuje, że prawo do odliczenia podatku naliczonego od naprawy samochodu w żaden sposób nie pozostaje w bezpośrednim związku z faktem nieposiadania przez Zainteresowaną dobrowolnego ubezpieczenia AC. Jednak brak tego ubezpieczenia ma związek z możliwością zaliczenia wydatku ? naprawy uszkodzonego samochodu ? do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym pośrednio, może wpływać na prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ponieważ przedmiotowy wydatek, na podstawie wyjaśnień Wnioskodawczyni, nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w przedstawionej sytuacji znajdzie zastosowanie wyłączenie z prawa do odliczenia podatku, zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym, Zainteresowanej nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej naprawę powypadkową samochodu, który nie był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

Tut. Organ wskazuje ponadto, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), od dnia 1 grudnia 2008 r. uchylony został art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy. Wobec powyższego, od tego dnia, prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest uzależnione od zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.