Moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia usług elektronicznych rozliczanych (...)

8.1.2010

Moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia usług elektronicznych rozliczanych okresowo (usługi ciągłe).

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego i wskazanie zakresu pytania oraz własnego stanowiska, a także o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka), który zajmuje się działalnością w zakresie portali internetowych zawiera z kontrahentami następujące rodzaje umów:

Umowy dotyczące umieszczania w odpowiednim dziale własnego portalu internetowego oferty handlowej klienta zawierane z klientami sprzedającymi towary lub usługi przez Internet, wśród tych umów są:

Umowa zawarta z klientem posiadającym sklep internetowy z bielizną. W umowie ustalono, że klient będzie płacił Spółce prowizję od wartości zamówień złożonych w sklepie internetowym klienta zrealizowanych za pośrednictwem portalu Spółki. W umowie zaznaczone jest, że za zrealizowane zamówienie rozumieć należy zamówienie, które zostało przyjęte do realizacji po weryfikacji jego prawdziwości, a następnie wysłane do zamawiającego i przez niego odebrane oraz zapłacone. Rozliczeń należności za zrealizowane zamówienia klient dokonuje bezpośrednio z zamawiającym produkty.
Prowizja będzie rozliczana w okresie miesięcznym, chyba że jej wartość za dany miesiąc będzie niższa niż 100 zł. Wówczas prowizja będzie przesunięta na następny okres rozliczeniowy. Zatem informacje o zrealizowanych zamówieniach, choć nie jest to zapisane w umowie, Spółka musi uzyskać od klienta, gdyż nie ma możliwości wygenerowania ich we własnym zakresie.
Umowa zawarta z klientem pośredniczącym w sprzedaży projektów domów. W umowie ustalono, że Spółka uzyskuje prowizję od wartości projektów zakupionych poprzez portal internetowy Spółki. Rozliczenie następuje na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę do 14 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Spółka uzyskuje prawo do wynagrodzenia z chwilą, gdy dostawca produktu (np. architekt) potwierdzi, że nabywca, który złożył zamówienie ze strony portalu internetowego Spółki, skorzystał z usługi na zasadach określonych przez dostawcę.
Spółka akceptuje terminy wzajemnych rozliczeń klienta pośredniczącego w sprzedaży projektów domów z dostawcami projektów.
Spółka ma dostęp do informacji o ilości złożonych zamówień, ich statusie oraz przysługującym wynagrodzeniu poprzez zabezpieczoną hasłem stronę www na serwerze klienta. Stroną odpowiedzialną za udostępnienie informacji o wartości zakupionych projektów jest klient Spółki. Wynika z tego, że nie jest możliwe, by Spółka samodzielnie określiła wartość swoich przychodów.

Umowy dotyczące udostępniania powierzchni reklamowej na własnym portalu; wśród tych umów znajdują się:

Umowa z XXXX potwierdzająca udział w programie tej firmy, który polega na sprzedaży kontrahentowi miejsca na portalu internetowym Spółki w celu wyświetlania reklam dostarczanych przez kontrahenta. Wynagrodzenie Spółki zależne jest od ilości prawidłowych kliknięć dokonanych przez użytkowników Internetu na reklamy dostarczone przez firmę XXXX. Kontrahent dokonuje płatności na konto Spółki dopiero po około 30 dniach od ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, w którym reklamy były wyświetlane na portalu Spółki. Jest to jedyna informacja o przychodach osiągniętych przez Spółkę ze sprzedaży powierzchni reklamowej dla kontrahenta. Zatem bez informacji o wartości dokonanego przez firmę XXXX na konto Spółki przelewu, nie jest ona w stanie określić wartości wykonanych usług.
Umowa z firmą XXXX, w której to firma ta zobowiązuje się do sprzedaży innym użytkownikom Internetu powierzchni reklamowej na portalu internetowym Spółki. Według umowy, należności wobec Spółki będą regulowane na podstawie faktur VAT wystawianych przez Spółkę w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Faktury będą wystawiane na podstawie zleceń przekazanych do Spółki przez dział sprzedaży kontrahenta. Wynika z tego, że dopiero po otrzymaniu informacji o zleceniach od działu sprzedaży kontrahenta, Spółka wie jaki osiągnęła przychód ze sprzedaży.

W uzupełnieniu do wniosku w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług Spółka wskazała, iż usługi dotyczące wszystkich umów rozliczane są okresowo.

Istotą złożonego wniosku jest ustalenie, kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy podatnik nie może samodzielnie (bez danych otrzymanych od swoich odbiorców) ustalić wartości wykonanych usług w okresie rozliczeniowym. Dopiero po otrzymaniu tych informacji Spółka jest w stanie określić wartość wykonanych usług oraz wystawić fakturę VAT. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnionym wydaje się przyjąć, że okresem wykonania usług jest okres, w którym Spółka otrzymała informacje (a w przypadku firmy XXXX płatność) o ilości i wielkości wykonanych usług od swoich odbiorców, ponieważ przed uzyskaniem tych informacji nie ma możliwości technicznych uzyskania informacji o wykonaniu usług oraz ich zakresie ilościowo-wartościowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Który dzień należy uznać za dzień wykonania usługi, by móc prawidłowo określić moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ jako podatnik VAT ma obowiązek wystawiania faktur VAT, obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a więc z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wykonania usługi.

Za dzień wykonania usługi, zdaniem Spółki należy uznać dzień, w którym uzyska ona od klienta dane o wartości zrealizowanych zamówień bądź wartości zleceń sprzedaży powierzchni reklamowej, bez których Spółka nie jest w stanie określić wartości wykonanych usług, ani wystawić faktury VAT, na podstawie której nastąpi rozliczenie z klientem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Art. 8 ust. 3 ustawy wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Art. 2 pkt 26 ustawy stanowi, iż przez usługi elektroniczne rozumie się usługi, o których mowa w art. 11 rozporządzenia nr 1777/2005, z uwzględnieniem art. 12 tego rozporządzenia.

Na mocy art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 05.288.1), zwanego dalej rozporządzeniem, do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. e) tiret dwunaste i załączniku L Dyrektywy 77/388/EWG, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie jest zautomatyzowane i które wymagają niewielkiego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Stosownie do art. 11 ust. 2 rozporządzenia, usługami wchodzącymi w zakres ust. 1 są następujące usługi, w szczególności jeśli świadczone są przez Internet lub sieć elektroniczną:

ogólnie produkty w formie cyfrowej łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami i nowszymi wersjami oprogramowania;
usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takie jak witryna lub strona internetowa;
usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane Internetem lub siecią elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towaru lub usługi za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek on-line, na którym potencjalni kupcy przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
pakiety usług internetowych oferujących dostęp do informacji, w których aspekty telekomunikacyjne są natury pomocniczej lub drugorzędnej (czyli pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych; gier; umożliwiają hosting witryn internetowych; dostęp do grup dyskusyjnych; etc.);
usługi wyszczególnione w załączniku I.

Załącznik I wymienia następujące usługi:

Punkt 1 załącznika L do Dyrektywy 77/388/EWG

Tworzenie i hosting witryn internetowych.
Automatyczna konserwacja oprogramowania, zdalnie i on-line.
Zdalne zarządzanie systemami.
Hurtownie danych on-line, umożliwiające elektroniczne przechowywanie i wyszukiwanie konkretnych danych.
Dostarczanie on-line przestrzeni na dysku na żądanie.

Punkt 2 załącznika L do Dyrektywy 77/388/EWG

Uzyskiwanie dostępu on-line i pobieranie oprogramowania (w szczególności programy w zakresie zamówień publicznych/księgowości, programy antywirusowe) oraz jego uaktualnień.
Oprogramowanie blokujące pojawianie się banerów reklamowych.
Sterowniki do pobierania, takie jak programy ustawiające interfejsy komputera i urządzeń peryferyjnych (np. drukarek).
Automatyczna instalacja on-line filtrów na witrynach internetowych.
Automatyczna instalacja on-line zabezpieczeń typu firewalls.

Punkt 3 załącznika L do Dyrektywy 77/388/EWG

Uzyskiwanie dostępu i pobieranie motywów pulpitów.
Uzyskiwanie dostępu i pobieranie obrazów, fotografii i wygaszaczy ekranu.
Zawartość książek w formie cyfrowej i innych publikacji elektronicznych.
Prenumerata gazet i czasopism on-line.
Dzienniki logowania i statystyki odwiedzania stron internetowych.
Wiadomości, informacje o sytuacji na drogach oraz prognozy pogody on-line.
Informacje generowane automatycznie on-line przez oprogramowanie po wprowadzeniu przez klienta określonych danych, takich jak dane prawne lub finansowe (w szczególności stale uaktualniane kursy giełdowe).
Dostarczanie przestrzeni reklamowej, szczególnie banerów reklamowych na stronach lub witrynach internetowych.
Korzystanie z wyszukiwarek i katalogów internetowych.

Punkt 4 załącznika L do Dyrektywy 77/388/EWG

Uzyskiwanie dostępu i pobieranie muzyki na komputery i telefony komórkowe.
Uzyskiwanie dostępu i pobieranie sygnałów dźwiękowych, urywków nagrań, dzwonków i innych dźwięków.
Uzyskiwanie dostępu i pobieranie filmów.
Pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe.
Uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier on-line, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni.

Punkt 5 załącznika L do Dyrektywy 77/388/EWG

Automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem.
Ćwiczenia wypełniane przez ucznia on-line i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.

Natomiast art. 12 rozporządzenia zawiera katalog usług, które nie są zaliczane do usług elektronicznych:

usługi nadawcze radiowe i telewizyjne, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. e) tiret jedenaste Dyrektywy 77/388/EWG;
usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. e) tiret dziesiąte Dyrektywy 77/388/EWG;
dostawy następujących towarów i świadczenie następujących usług:

towary, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywa się elektronicznie;
płyty CD-ROM, dyskietki i podobne nośniki fizyczne;
materiały drukowane, takie jak książki, biuletyny, gazety i czasopisma;
płyty CD, kasety magnetofonowe;
kasety wideo, płyty DVD;
gry na płytach CD-ROM;
usługi świadczone przez osoby takie jak prawnicy lub doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej;
usługi edukacyjne, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (czyli poprzez zdalne połączenie);
usługi fizyczne off-line naprawy sprzętu komputerowego;
hurtownie danych off-line;
usługi reklamowe, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji;
centra wsparcia telefonicznego (ang.
helpdesk);
usługi edukacyjne świadczone korespondencyjnie, zwłaszcza za pośrednictwem poczty;
konwencjonalne usługi aukcyjne, przy których niezbędny jest udział człowieka, niezależnie od sposobu składania ofert;
usługi telefoniczne z elementem wideo, znane też pod nazwą usług wideofonicznych;
dostęp do Internetu i stron World Wide Web;
usługi telefoniczne świadczone przez Internet.

Jak z powyższego wynika, warunkiem koniecznym uznania usługi za usługę elektroniczną jest, aby była ona świadczona za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej. Warunek ten jednak nie jest wystarczający do uznania usługi za usługę elektroniczną w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. Istotne jest wystąpienie następujących cech świadczonych usług:

realizacja za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej;
świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki;
ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Dopiero łączne spełnienie powyższych warunków pozwala na zaklasyfikowanie usługi jako usługi elektronicznej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, który zajmuje się działalnością w zakresie portali internetowych zawiera z kontrahentami umowy dotyczące umieszczania w odpowiednim dziale własnego portalu internetowego oferty handlowej klienta sprzedającego towary lub usługi przez Internet oraz umowy dotyczące udostępniania powierzchni reklamowej na własnym portalu.

Biorąc pod uwagę wskazane regulacje oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż przedmiotowe usługi świadczone przez Zainteresowanego na rzecz kontrahentów, spełniają wszystkie przesłanki dla uznania ich za usługi elektroniczne, o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Według § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.

U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

Fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12 (§ 9 ust. 1 rozporządzenia).

Zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

W doktrynie prawa oraz w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, iż przez sprzedaż o charakterze ciągłym należy rozumieć sprzedaż towarów lub świadczenie usług w jednolity sposób przez dłuższy czas. W Słowniku Języka Polskiego (adres internetowy: www.sjp.pwn.pl), wyraz ?ciągły? ? określony jest jako: trwający bez przerwy, powtarzający się stale. Nie tylko zatem nieustanność jakiegoś procesu, ale także jego powtarzalność uznać należy za ciągłość. Również w sytuacji, gdy np. na podstawie zawartej umowy systematycznie lub w miarę potrzeb (ale z dużą częstotliwością) świadczone są usługi, a ich rozliczenie następuje np. raz w miesiącu, raz w kwartale lub raz w roku, uznać można, iż są to usługi o charakterze ciągłym. Zatem, przez sprzedaż o charakterze ciągłym należy rozumieć nie tylko ciągłą sprzedaż towarów, ale także świadczenie usług w jednolity sposób przez dłuższy czas.

Podkreślenia wymaga, iż ciągłość sprzedaży należy także rozumieć zgodnie z zasadami prawa cywilnego, odnosząc ją do pojęcia ?zobowiązania o charakterze ciągłym?. Zobowiązanie takie (np. dostawa, najem, dzierżawa itd.) wytwarza stosunek prawny, którego charakter jest trwały, i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe bądź okresowe. Sprzedaż o charakterze ciągłym obejmować więc będzie świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do świadczenia, wynikające z zobowiązania o charakterze ciągłym. Istotą usług o charakterze ciągłym jest zatem stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta. Cechuje je brak możliwości precyzyjnego wyodrębnienia etapów, w jakich są realizowane, tzn. nie sposób dokładnie określić, kiedy część takiej usługi zostaje wykonana.

W ujęciu § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, sprzedaż ciągła to świadczenie polegające na stałym, ciągłym, trwającym stale, powtarzalnym zachowaniu strony zobowiązanej do świadczenia. Chodzi tu więc o np.: najem, dzierżawę lub umowę o podobnym charakterze, codzienną dostawę towarów, dostawę energii elektrycznej. W przypadku sprzedaży ciągłej trudne jest, a czasem niemożliwe, wyodrębnienie konkretnego świadczenia strony, czyli jednoznacznego ustalenia momentu dostarczenia towaru lub wykonania usługi.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się działalnością w zakresie portali internetowych i zawiera z kontrahentami następujące rodzaje umów:

Umowy dotyczące umieszczania w odpowiednim dziale własnego portalu internetowego oferty handlowej klienta zawierane z klientami sprzedającymi towary lub usługi przez Internet, wśród tych umów są:

Umowa zawarta z klientem posiadającym sklep internetowy z bielizną.
W umowie ustalono, że klient będzie płacił Spółce prowizję od wartości zamówień (zrealizowanych i zapłaconych przez zamawiającego) złożonych w sklepie internetowym klienta zrealizowanych za pośrednictwem portalu Spółki. Prowizja będzie rozliczana w okresie miesięcznym, chyba że jej wartość za dany miesiąc będzie niższa niż 100 zł. Wówczas prowizja będzie przesunięta na następny okres rozliczeniowy. Zatem informacje o zrealizowanych zamówieniach, choć nie jest to zapisane w umowie, Spółka musi uzyskać od klienta, gdyż nie ma możliwości wygenerowania ich we własnym zakresie.
Umowa zawarta z klientem pośredniczącym w sprzedaży projektów domów. W umowie ustalono, że Spółka uzyskuje prowizję od wartości projektów zakupionych poprzez portal internetowy Spółki. Rozliczenie następuje na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę do 14 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Spółka ma dostęp do informacji o ilości złożonych zamówień, ich statusie oraz przysługującym wynagrodzeniu poprzez zabezpieczoną hasłem stronę www na serwerze klienta. Stroną odpowiedzialną za udostępnienie informacji o wartości zakupionych projektów jest klient Spółki. Wynika z tego, że nie jest możliwe, by Spółka samodzielnie określiła wartość swoich przychodów (prowizji).

Umowy dotyczące udostępniania powierzchni reklamowej na własnym portalu; wśród tych umów znajdują się:

Umowa z firmą XXXX potwierdzająca udział w programie tej firmy, który polega na sprzedaży kontrahentowi miejsca na portalu internetowym Spółki w celu wyświetlania reklam dostarczanych przez kontrahenta. Kontrahent dokonuje płatności na konto Spółki dopiero po około 30 dniach od ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, w którym reklamy były wyświetlane na portalu Spółki. Jest to jedyna informacja o przychodach osiągniętych przez Spółkę ze sprzedaży powierzchni reklamowej dla kontrahenta. Zatem bez informacji o wartości dokonanego przez firmę na konto Spółki przelewu, nie jest ona w stanie określić wartości wykonanych usług.
Umowa z firmą XXXX, w której to firma ta zobowiązuje się do sprzedaży innym użytkownikom Internetu powierzchni reklamowej na portalu internetowym Spółki. Według umowy, należności wobec Spółki będą regulowane na podstawie faktur VAT wystawianych przez Spółkę w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Faktury będą wystawiane na podstawie zleceń przekazanych do Spółki przez dział sprzedaży kontrahenta. Wynika z tego, że dopiero po otrzymaniu informacji o zleceniach od działu sprzedaży kontrahenta, Spółka wie jaki osiągnęła przychód ze sprzedaży.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przedmiotowe usługi świadczone na rzecz kontrahentów są usługami o charakterze ciągłym. Z kolei ich wartość w poszczególnych okresach rozliczeniowych, wynikających z zawartych umów, Wnioskodawca jest w stanie określić dopiero na podstawie informacji o ilości i wielkości świadczeń ? otrzymanych od kontrahentów (w przypadku firmy XXXX ? zapłaty dokonanej na konto Spółki).

Zatem, w przypadku, gdy świadczenie usług opisanych we wniosku winno zostać udokumentowane poprzez wystawienie faktury VAT, moment powstania obowiązku podatkowego ustala się na zasadach ogólnych, określonych w art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy, czyli w momencie wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wykonania usługi. Za moment wykonania usługi, w analizowanym przypadku należy przyjąć dzień, w którym Wnioskodawca otrzymał informacje od swoich kontrahentów o ilości i wielkości wykonanych usług, a w przypadku usług świadczonych na rzecz firmy XXXX ? informację o dokonanej płatności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-913/09-4/ŁM, interpretacja indywidualna