Czy według opisanego sposobu rozliczania lokali użytkowych za zużyte media Spółka prawidłowo rozlicza (...)

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia za zużyte media. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zajmuje się obrotem i wynajmem nieruchomości. W swoim budynku biurowym wynajmuje innym przedsiębiorcom lokale użytkowe. Zgodnie z umową najmu firmy płacą ustalony czynsz. Poszczególne lokale użytkowe nie mają podliczników na media. Wobec powyższego, koszty energii elektrycznej, ogrzewania, a także dodatkowe koszty wywozu śmieci oraz koszt całodobowej ochrony obiektu refakturowane są proporcjonalnie do najmowanej powierzchni. Koszty zużycia wody oraz odprowadzania ścieków są refakturowane ryczałtowo (w zależności od ilości osób). Wnioskodawca nie nalicza marży od refakturowanych usług. Spółka odlicza od faktur za media podatek VAT, następnie według opisanego powyżej sposobu rozliczenia zużycia mediów przez poszczególne lokale użytkowe, nalicza podatek VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że przedstawiony sposób rozliczenia lokali użytkowych za zużyte media został uregulowany w umowach zawartych pomiędzy Spółką a użytkownikami lokali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy według opisanego sposobu rozliczenia lokali użytkowych za zużyte media Spółka prawidłowo rozlicza podatek VAT (odlicza podatek z faktury za media a następnie nalicza według opisanego we wniosku klucza)...

Zdaniem Wnioskodawcy, rozlicza on prawidłowo koszty za media w wynajmowanych lokalach, a także rozlicza prawidłowo podatek VAT. Wobec tego, iż w wynajętych lokalach użytkowych nie ma podliczników na media, Spółka przyjęła inne zasadne według niej rozwiązanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych i usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W należącym do niego budynku biurowym wynajmuje innym przedsiębiorcom lokale użytkowe. Zgodnie z umową najmu firmy płacą ustalony czynsz. Poszczególne lokale użytkowanie nie mają podliczników na media. Wobec powyższego, koszty energii elektrycznej, ogrzewania, a także dodatkowe koszty wywozu śmieci oraz koszt całodobowej ochrony obiektu refakturowane są proporcjonalnie do najmowanej powierzchni. Koszty zużycia wody oraz odprowadzania ścieków są refakturowane ryczałtowo (w zależności od ilości osób). Wnioskodawca nie nalicza marży od refakturowanych usług. Spółka odlicza od faktur za media podatek VAT, następnie według opisanego powyżej sposobu rozliczenia zużycia mediów przez poszczególne lokale użytkowe, nalicza podatek VAT. Przedstawiony sposób rozliczenia lokali użytkowych za zużyte media został uregulowany w umowach zawartych pomiędzy Spółką a użytkownikami lokali.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Należy jednakże podkreślić, iż sposób rozliczenia dodatkowych opłat i dodatkowych kosztów pomiędzy wynajmującym a najemcą może być różny w zależności od tego, czy w kwocie ustalonego za najem czynszu zawarte są dodatkowe opłaty lub koszty, czy też z umowy najmu wynika odrębny obowiązek najemcy do ponoszenia kosztów z tytułu wymienionych usług. Jeśli zatem zgodnie z zawartą umową najmu, najemca jest obciążony kosztami tych usług odrębnie, niezależnie od samego czynszu za najem, wówczas wynajmujący powinien wystawiać odrębne faktury na te usługi. Do świadczenia tego typu usług należy zastosować tzw. ?refakturowanie?.

Od dnia 1 grudnia 2008 r. obowiązuje przepis art. 30 ust. 3 ustawy, który reguluje kwestię ?refakturowania kosztów?. W myśl tego przepisu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot ?refakturujący? daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. ?Refaktura? jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Należy podkreślić, iż istotą ?refakturowania? jest to, by na fakturze dokumentującej odsprzedaż usług, cena jednostkowa netto, wartość netto oraz stawka podatku od towarów i usług były takie jak na fakturze usługodawcy (przy założeniu, że miejsce świadczenia tych usług jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej). Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie ?w stanie nieprzetworzonym? odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca występuje w charakterze zarówno otrzymującego usługi, jak i wyświadczającego usługi (na rzecz najemców). Zakupione przez Wnioskodawcę usługi (media) zostaną wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych, bowiem odsprzedaż tych usług jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT. W związku z powyższym na mocy art. 86 ust. 1 ustawy, Spółka ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez dostawców mediów, w których wskazana jest jako nabywca usług, w części w jakiej dokonuje odsprzedaży tych usług, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Wnioskodawca, zgodnie z opisem sprawy, wobec braku podliczników, dokonuje obciążenia za media według określonego klucza, tj. koszty energii elektrycznej, ogrzewania, a także dodatkowe koszty wywozu śmieci oraz koszt całodobowej ochrony obiektu refakturowane są proporcjonalnie do najmowanej powierzchni. Koszty zużycia wody oraz odprowadzania ścieków są refakturowane ryczałtowo (w zależności od ilości osób). Przedstawiony sposób rozliczenia lokali użytkowych za zużyte media został uregulowany w umowach zawartych pomiędzy Spółką a użytkownikami lokali.

Tut. Organ informuje, że analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, jeżeli opisany sposób rozliczenia za zużyte media wynika z umowy, to w ocenie tut. Organu nie jest on nieprawidłowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie dodaje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-965/09-4/EK, interpretacja indywidualna