Opodatkowanie nabycia wierzytelności w celu ich dalszej windykacji na własny rachunek. Podstawa opodatkowania (...)

UZASADNIENIE

Wniosek Spółki z dnia 12 stycznia 2009 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzoną zgodnie z przepisami kodeksu spółek handlowych, mającą siedzibę w Polsce. Przedmiotem działalności gospodarczej Zainteresowanego jest, zapisane w umowie Spółki, pośrednictwo finansowe pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane (PKD 65.23.Z) oraz działalność pomocnicza finansowa, gdzie indziej nie sklasyfikowana (PKD 67.12.Z). Spółka chce/zajmuje się usługami w zakresie usług pośrednictwa finansowego: PKWiU Sekcja J ex (65-67). Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zamierza ze środków własnych nabywać wierzytelności innych podmiotów gospodarczych ? wierzycieli pierwotnych ? w drodze umowy sprzedaży wierzytelności. Spółka przewiduje, że część z wierzycieli pierwotnych nie będzie podatnikami podatku od towarów i usług. Nie wyklucza nabywania wierzytelności zobowiązań naturalnych (przedawnionych). Essentialia negotii takiej umowy obejmować będą jedynie: wskazanie Cesjonariusza i Cedenta, oznaczenie wierzytelności, dłużnika oraz cenę za którą wierzytelność będzie nabywana. Nabyta wierzytelność wejdzie w skład przedsiębiorstwa Spółki jako jej aktywa. Umowa nie będzie nakładała na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego (poza zapłatą ?ceny?) obowiązku świadczenia na rzecz Cedenta. Zapisy umowy nie przewidują też możliwości powrotnego przeniesienia wierzytelności z powrotem na dotychczasowego wierzyciela pierwotnego. Wierzytelności będą nabywane po cenie niższej od wartości nominalnej. Zainteresowany zamierza we własnym imieniu egzekwować na własny rachunek i ryzyko nabytą wierzytelność lub doprowadzić do ugody z dłużnikiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie wierzytelności można zakwalifikować jako pośrednictwo finansowe i tym samym objąć je zwolnieniem od podatku od towarów i usług?
2. Co będzie podstawą opodatkowania dla nabywcy wierzytelności (różnica między wartością nabycia, a ceną nominalną ? wartość brutto)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 3 tego załącznika znajduje się zwolnienie usługi pośrednictwa finansowego z obowiązku płacenia podatku od towarów i usług. Jednocześnie opisane wyżej nabycie przez Zainteresowanego wierzytelności nie stanowi usługi ściągania długów oraz factoringu.

Nabycie wierzytelności oraz włączenie jej do majątku Cesjonariusza, bez obowiązku jej późniejszego zwrotu Cedentowi nie stanowi usługi ściągania długów. Natomiast samo pojęcie factoringu nie zostało nigdzie wyjaśnione i jako prawnie niesprecyzowane nie może rodzić dla podatnika żadnych negatywnych konsekwencji. Ustawodawca nie stwierdził, że umowa cesji wierzytelności (art. 509 kc i następne) stanowi umowę factoringu.

Ponadto, w załączniku nr 4 do ustawy, ustawodawca posługuje się funktorem koniunkcji ?oraz?. Wykładnia językowa w takim przypadku nakazuje przyjąć, że wolą ustawodawcy było spełnienie obu tych przesłanek łącznie, aby nastąpiło wyłączenie zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dlatego ? zdaniem Wnioskodawcy ? w przypadku, gdy umowa sprzedaży wierzytelności nie jest obwarowana żadnymi innymi, poza zapłatą ceny, obowiązkami na rzecz Cedenta, to takie przeniesienie wierzytelności nie stanowi usługi ściągania długów oraz factoringu, przez co jest to czynność zwolniona od podatku od towarów i usług.

Podobnie wypowiedział się NSA w orzeczeniach: I SA/Łd 1239/2006 z dnia 27 lutego 2007 r. i III SA/Wa 783/2008 z dnia 3 września 2008 r.

Podsumowując, opisane nabycie wierzytelności nie jest wyłączone ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w załączniku nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto, w stosunku do wierzycieli pierwotnych, którzy nie są podatnikami podatku od towarów i usług (np. banki), wystawianie opodatkowanej faktury VAT pozbawione jest uzasadnienia ekonomicznego.

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, sformułowanym przy pytaniu nr 2 zawartym w poz. 50 formularza ORD-IN (część objęta nawiasem), podstawą opodatkowania dla nabywcy wierzytelności jest różnica między wartością nabycia a ceną nominalną ? wartość brutto.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 19 marca 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-39/09-2/MN, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, przedmiotowe transakcje nabycia wierzytelności w celu ściągania długów będą wyłączone ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 poz. 3 do ustawy ? na podstawie poz. 3 pkt 5 ww. załącznika. Wnioskodawca, jako nabywca wierzytelności, świadczy usługę ściągania długów, z tytułu której jest podatnikiem i która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%. Z kolei, podstawą opodatkowania opisanych w zapytaniu czynności, polegających na nabywaniu wierzytelności, jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Spółka zapłaci wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Pismem z dnia 31 marca 2009 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 4 maja 2009 r. nr ILPP2/443/W-38/09-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka wniosła w dniu 5 czerwca 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 22 grudnia 2009 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA. Następnie, pismem z dnia 18 września 2012 r. Minister Finansów wycofał ww. skargę kasacyjną. Wobec powyższego, postanowieniem z dnia 1 października 2012 r. sygn. akt I FSK 568/12 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego ? biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09 ? stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również między innymi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższa definicja usługi jest bardzo pojemna, obejmuje bowiem w zasadzie każdą sytuację faktyczną, w której dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma podmiotami, w wyniku której jeden z podmiotów świadczy na rzecz drugiego to do czego się zobowiązał pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów.

Z zawartej w art. 8 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy definicji świadczenia usług można jednakże wyprowadzić następujące wnioski, a mianowicie:

1. świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,
2. skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów, przy czym działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,
3. pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny, dostrzegalny związek.
   
   

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Regulacja art. 43 ust.1 pkt 1 cyt. ustawy zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją nr 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych
   (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów i factoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Jak wskazano wyżej, usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie ex uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii (pkt 5 poz. 3 zał. nr 4 do ustawy).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Zainteresowanego jest, zapisane w umowie Spółki, pośrednictwo finansowe pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane (PKD 65.23.Z) oraz działalność pomocnicza finansowa, gdzie indziej nie sklasyfikowana (PKD 67.12.Z). Spółka chce/zajmuje się usługami w zakresie usług pośrednictwa finansowego: PKWiU Sekcja J ex (65-67). Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza ze środków własnych nabywać wierzytelności innych podmiotów gospodarczych ? wierzycieli pierwotnych ? w drodze umowy sprzedaży wierzytelności. Spółka przewiduje, że część z wierzycieli pierwotnych nie będzie podatnikami podatku od towarów i usług. Nie wyklucza nabywania wierzytelności zobowiązań naturalnych (przedawnionych). Essentialia negotii takiej umowy obejmować będą jedynie: wskazanie Cesjonariusza i Cedenta, oznaczenie wierzytelności, dłużnika oraz cenę, za którą wierzytelność będzie nabywana. Nabyta wierzytelność wejdzie w skład przedsiębiorstwa Spółki jako jej aktywa. Umowa nie będzie nakładała na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego (poza zapłatą ?ceny?) obowiązku świadczenia na rzecz Cedenta. Zapisy umowy nie przewidują też możliwości powrotnego przeniesienia wierzytelności z powrotem na dotychczasowego wierzyciela pierwotnego. Wierzytelności będą nabywane po cenie niższej od wartości nominalnej. Zainteresowany zamierza we własnym imieniu egzekwować na własny rachunek i ryzyko nabytą wierzytelność lub doprowadzić do ugody z dłużnikiem.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego ? sklasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji J ex (65-67). W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem).

Uznaje się zatem, że Wnioskodawca działa w charakterze podatnika z tytułu wykonywanych czynności, ponieważ dokonuje zakupu wierzytelności w celu ich windykacji bądź doprowadzenia do ugody z dłużnikiem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż opisany we wniosku przelew wierzytelności w celu ich windykacji w imieniu własnym Spółki i na jej rachunek wypełnia znamiona art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Nabywanie przez Spółkę wierzytelności stanowi więc usługę w rozumieniu tego przepisu. Usługa ta jest rodzajem usługi pośrednictwa finansowego, której sens sprowadza się do obrotu wierzytelnościami (kupno-sprzedaż), a więc działalności prowadzonej na własny rachunek z zaangażowaniem własnych środków.

W odniesieniu do powyższego, WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09 stwierdził: ?(...) Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany ?kosztem zbywcy?. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od tej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy podkreślić, że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania?.

Sąd wskazał również, iż: ?W orzecznictwie podkreśla się, że obrót wierzytelności ? ich zakup czy to w celu ich windykacji we własnym zakresie, czy też w celu ich dalszej odsprzedaży zaliczany jest do usług pośrednictwa finansowego (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 18 marca 2008 r., sygn. akt II FSK 74/07, publ. www.cbois.nsa.qov.pl).

W ocenie Sądu wyżej opisanych czynności nie można zakwalifikować ani do usług ściągania długów, ani do faktoringu. W szczególności czynności tej nie można zakwalifikować do usługi ściągania długów. O usłudze można mówić jedynie wówczas, gdy określone działanie (zobowiązanie się do powstrzymywania się od działania) wykonywane jest na rzecz osoby trzeciej, tzn. osoba trzecia występuje jako zlecający, albo beneficjent tego działania. Taka usługa nie ma miejsca w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności, w sytuacji gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy. Zbywca ostatecznie wyzbył się wierzytelności i nie może spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z tego, że nabywca odsprzeda wierzytelność albo wyegzekwuje ją we własnym zakresie.

Sąd podziela reprezentowany w literaturze pogląd, że usługa ściągania długów jako usługa inna od factoringu obejmuje te sytuacje, w których usługodawca wykonuje na rzecz posiadacza wierzytelności, usługi związane z jej ściągnięciem. O usłudze ściągania długów możemy mówić również wówczas, gdy dojdzie do zbycia wierzytelności, ale z możliwością jej zwrotu w razie nieskutecznej egzekucji, a ostateczne wynagrodzenie zależy od tego, czy dług zostanie wyegzekwowany. W tym ostatnim przypadku działania są podejmowane również w interesie zbywcy wierzytelności. Nie ma natomiast powodu, aby uznać zbycie wierzytelności za usługę podlegającą opodatkowaniu według stawki podstawowej, w sytuacji, jak w rozpatrywanym przypadku, w której wierzytelność jest zbywana, a nabywca nabywa ją na własny rachunek i na własne ryzyko (por. T. Michalik, VAT ? Komentarz rok 2008, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2008, str. 523-524)?.

Należy zauważyć, iż przedstawiona we wniosku sytuacja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z Cedenta na Cesjonariusza. Z wniosku nie wynika natomiast, by Zainteresowany zobowiązał się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność ze środków własnych Wnioskodawca wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą zostaje wykonana transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem.

Uwzględniając stanowisko WSA w Poznaniu, w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz w odpowiedzi na zadane pytanie należy stwierdzić, że realizowane przez Spółkę czynności polegające na zakupie wierzytelności od pierwotnego wierzyciela, w celu egzekwowania wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko lub doprowadzenia do ugody z dłużnikiem ? stanowią usługi pośrednictwa finansowego, które korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie mamy bowiem do czynienia z typową umową przelewu wierzytelności, a nie usługą ściągania długu.

Reasumując stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nabycie wierzytelności należy zakwalifikować jako usługę pośrednictwa finansowego, korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z poz. 3 sekcja J symbol PKWiU 65-67 załącznika nr 4 do ustawy.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza ze środków własnych nabywać wierzytelności innych podmiotów gospodarczych ? wierzycieli pierwotnych ? w drodze umowy sprzedaży wierzytelności. Wierzytelności będą nabywane po cenie niższej od wartości nominalnej. Zainteresowany zamierza we własnym imieniu egzekwować na własny rachunek i ryzyko nabytą wierzytelność lub doprowadzić do ugody z dłużnikiem.

Wobec powyższego, podstawą opodatkowania ww. czynności polegającej na nabyciu wierzytelności ? korzystającej ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy ? jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Wnioskodawca (Cesjonariusz) zapłaci wierzycielowi pierwotnemu (Cedentowi).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. w dniu 19 marca 2009 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.