Czy prawidłowe jest naliczanie i wykazywanie VAT należnego tylko od zrealizowanej marży?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 24 kwietnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2012 r. (data wpływu 20 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT-marża ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT-marża.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży monet kolekcjonerskich, akcesoriów numizmatycznych oraz akcesoriów optycznych. Sprzedaż prowadzona jest za pośrednictwem sklepu internetowego oraz serwisu aukcyjnego (?). Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, podatek dochodowy na zasadach ogólnych.

Do chwili obecnej Zainteresowany nabywał monety okolicznościowe 2 zł od osób fizycznych (umowa sprzedaży) i firm (rachunki, bądź faktury VAT marża). Monety te są odsprzedawane w systemie sprzedaży VAT marża. Na kasie fiskalnej wykorzystuje zero techniczne gdzie zaewidencjonowana jest wartość sprzedaży brutto (tj. cała otrzymana należność) i na paragonie fiskalnym nie jest uwidoczniona kwota podatku należnego. Do prawidłowego określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania prowadzi dodatkową ewidencję w programie excell. Miesięczny raport fiskalny korygowany jest w sprzedaży zwolnionej o kwotę marży w stawce 23% VAT.

Wnioskodawca chciałby nabywać bezpośrednio z NBP monety okolicznościowe 2 zł, stanowiące równocześnie powszechnie obowiązujący środek płatniczy. Zakupione monety stanowią wartość kolekcjonerską z uwagi na fakt, że monety są nabywane bezpośrednio z NBP, czyli bezpośrednio z mennicy, a ich wartość rynkowa (sprzedaży) jest wyższa od wartości nominalnej. Bank odmawia wystawienia faktury z uwagi na fakt, że monety te są równocześnie monetami obiegowymi i dokumentują zakup potwierdzeniem operacji zamiany. Potwierdzenie realizacji zamiany jest dowodem bankowym potwierdzającym fakt dokonania operacji zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem, posiada dane wystawcy dowodu ? pieczęć bankową, opis operacji, datę przeprowadzenia transakcji, wartość operacji, podpisy osób uprawnionych do wystawiania dowodu. Istotny jest tu również fakt, że zakup w NBP możliwy jest tylko po cenie nominalnej. Potwierdzenie realizacji transakcji Zainteresowany chce wprowadzać do PKPiR jako zakup towarów, analogicznie jak wprowadza zakup monet od osób fizycznych i firm. Monety 2 zł zakupione w NBP Wnioskodawca chce odsprzedawać w systemie VAT marża.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest naliczanie i wykazywanie VAT należnego tylko od zrealizowanej marży?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 120 ustawy o podatku VAT, jest on zobowiązany do rozliczania podatku VAT od marży, ponieważ monety okolicznościowe 2 zł nie są zwykle używane jako środek płatniczy i wypełniają znamiona przedmiotów kolekcjonerskich, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, ponieważ nie mają charakteru powszechnego, nie są przeważnie, najczęściej, a więc nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? art. 15 ust. 2 ustawy ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Co do zasady zatem, opodatkowaniu podlega cała kwota należna od nabywcy. Od zasady tej ustawa od podatku od towarów i usług przewiduje jednak pewne odstępstwa. Ze specyficznym sposobem ustalenia podstawy opodatkowania mamy do czynienia w przypadku szczególnej procedury opodatkowania marży.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę, łącznie z pośrednictwem, dotyczącą walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Natomiast zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Skutkiem powyższych unormowań jest zwolnienie od podatku VAT dostawy, łącznie z pośrednictwem, walut, monet oraz banknotów używanych jako prawny środek płatniczy. Jednakże zwolnieniu od podatku nie podlega każda dostawa monet lub banknotów. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 wyłącza ze zwolnienia przedmioty kolekcjonerskie. Zgodnie z definicją legalną tego pojęcia zawartą w tym przepisie za przedmioty kolekcjonerskie należy uznać monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które:

• nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub
• mają wartość numizmatyczną.
  
  

Zatem dla określania danego banknotu lub monety jako przedmiotu kolekcjonerskiego zasadnicze znaczenie będzie miało, czy jest zwykle używany jako prawny środek płatniczy lub czy posiada wartość numizmatyczną.

W związku z faktem, że w ustawie brak jest definicji słowa ?zwykle? oraz ?numizmat? należy posłużyć się definicjami tych określeń zawartymi w Słowniku języka polskiego. Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN (htp://sjp.pwn.pl) słowo ?zwykle? oznacza ?najczęściej, przeważnie?, a więc mający charakter powszechny, zaś słowo ?numizmat? oznacza ?dawną monetę mającą wartość zabytkową?.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży monet kolekcjonerskich, akcesoriów numizmatycznych oraz akcesoriów optycznych. Sprzedaż prowadzona jest za pośrednictwem sklepu internetowego oraz serwisu aukcyjnego allegro p1. Do chwili obecnej Zainteresowany nabywał monety okolicznościowe 2 zł od osób fizycznych (umowa sprzedaży) i firm (rachunki, bądź faktury VAT marża). Monety te są odsprzedawane w systemie sprzedaży VAT marża. Wnioskodawca chciałby nabywać bezpośrednio z NBP monety okolicznościowe 2 zł, stanowiące równocześnie powszechnie obowiązujący środek płatniczy. Zakupione monety stanowią wartość kolekcjonerską z uwagi na fakt, że monety są zakupione bezpośrednio z NBP, czyli bezpośrednio z mennicy, a ich wartość rynkowa (sprzedaży) jest wyższa od wartości nominalnej. Istotny jest tu również fakt, że zakup w NBP możliwy jest tylko po cenie nominalnej. Monety 2 zł zakupione w NBP Wnioskodawca chce odsprzedawać w systemie VAT marża.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, zauważa się, że monety będące przedmiotem wniosku nie są numizmatykami, gdyż nie spełniają warunków definicji. Jednakże monety te są przedmiotami kolekcjonerskimi, gdyż nie są one zwykle używane jako prawny środek płatniczy. Aby określić, że dana moneta nie ma charakteru kolekcjonerskiego konieczne jest, żeby występowała jako prawny środek płatniczy w przeważającej ilości dokonywanych za jej pomocą transakcji. Ponadto należy zwrócić uwagę, że zgodnie z wyjaśnieniami Wnioskodawcy, monety sprzedawane są po cenie wyższej niż nominał. W związku z powyższym należy zauważyć, że przedmiotowe monety nie występują jako środek płatniczy, którego dostawa, łącznie z pośrednictwem, podlega zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Z treści art. 120 ust. 4 ustawy wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

A zatem, przez marżę należy rozumieć różnicę pomiędzy kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca towaru (z wyłączeniem kwot podatku), a ceną nabycia zapłaconą przy nabyciu towaru.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy, jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfikacja ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgoda naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym.

Art. 120 ust. 6 ustawy stanowi, iż przez łączną wartość dostaw rozumie się sumę kwot, które mają zapłacić poszczególni nabywcy przedmiotów kolekcjonerskich, a przez łączną wartość nabyć rozumie się sumę poszczególnych kwot nabycia.

Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 5, łączna wartość nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich jest w okresie rozliczeniowym wyższa od łącznej wartości dostaw takich przedmiotów, różnica ta podwyższa łączną wartość nabyć przedmiotów kolekcjonerskich w następnym okresie rozliczeniowym ? art. 120 ust. 7 ustawy.

Na podstawie art. 120 ust. 8 ustawy, jeżeli podatnik oblicza marżę zgodnie z ust. 5, obowiązany jest on do stosowania takiego sposobu obliczania marży od określonych przedmiotów kolekcjonerskich do końca okresu, o którym mowa w ust. 13.

Zgodnie z art. 120 ust. 9 ustawy, jeżeli różnica, o której mowa w ust. 7, utrzymuje się przez okres 12 miesięcy, to podatnik traci prawo do obliczania marży zgodnie z ust. 5. Podatnik może ubiegać się ponownie o skorzystanie z obliczania marży zgodnie z ust. 5 po upływie roku od utraty tego prawa, licząc do końca miesiąca, w którym utracił prawo do rozliczania tą metodą.

Według art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Wspólną cechą wszystkich przedstawionych wyżej przypadków, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży, jest to, że we wcześniejszej fazie obrotu podmiot sprzedający używany towar pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu. Dotyczy to zarówno osób, które nie są podatnikami tego podatku i już z tego powodu pozbawione są możliwości obniżenia podatku należnego, jak i osób, które wprawdzie podatnikami tego podatku są, ale z różnych powodów prawo do obniżenia podatku należnego im nie przysługiwało.

Tak więc, do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są wszyscy podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy i towary te nie były przez podatnika używane dla celów prowadzonej działalności, a ich zakup dokonywany był w celach handlowych.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.), Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej, za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31).

Powyższy zapis oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski.

Na mocy uregulowań art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że emisja przedmiotowych monet, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski. W związku z powyższym na gruncie przedstawionych uregulowań NBP nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy w odniesieniu do ww. czynności, a zatem należy do grupy podmiotów o której mowa w wyżej przytoczonym art. 120 ust. 10.

Biorąc po uwagę przedstawiony stan faktyczny, tj. wskazania przez Wnioskodawcę, że monety te nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako środek płatniczy oraz powołane powyżej przepisy, należy więc stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokonywania rozliczenia podatku od towarów i usług przy zastosowaniu procedury szczególnej przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, procedury VAT-marża.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w prawidłowy sposób postępuje naliczając i wykazując podatek VAT należny tylko od zrealizowanej marży.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy, podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym.

Z kolei art. 109 ust. 3 ustawy stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Przytoczona regulacja wskazuje zatem, na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej. Wskazane wyżej przepisy nie określają sposobu, czy formy w jakiej powinna być prowadzona przedmiotowa ewidencja, jedynie nakładają wymóg uwidocznienia określonych danych.

Zgodnie z art. 120 ust. 15 ustawy, jeżeli podatnik oprócz zasad, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje również ogólne zasady opodatkowania, to jest on obowiązany prowadzić ewidencję zgodnie z art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem podziału w zależności od sposobu opodatkowania; w odniesieniu do dostawy, o której mowa w ust. 4 i 5, ewidencja musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów niezbędne do określenia kwoty marży, o której mowa w tych przepisach.

W myśl art. 120 ust. 16 ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 4 i 5, nie może oddzielnie wykazywać na wystawianych przez siebie fakturach podatku od dostawy towarów, w przypadku gdy opodatkowaniu podlega marża.

Na podstawie art. 120 ust. 17 ustawy, w zakresie, w jakim podatnik dokonuje dostaw towarów opodatkowanych zgodnie z ust. 4 i 5, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez tego podatnika:

1. dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków przez niego importowanych;
2. dzieł sztuki nabytych od ich twórców lub spadkobierców twórców;
3. dzieł sztuki nabytych od podatnika niebędącego podatnikiem, o którym mowa w ust. 4 i 5.
   
   

Przepisu ust. 17 nie stosuje się w sytuacji, gdy dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem na zasadach innych niż określone w ust. 4 i 5 (art. 120 ust. 18 ustawy).

Zgodnie z powyższym, podatnik powinien w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy, ujmować kwotę nabycia towaru, kwotę zapłaconą przez nabywcę towaru, marżę bez kwoty podatku oraz podatek należny. Z powyższego wynika, że podstawą do poprawnego rozliczenia podatku należnego jest prawidłowo prowadzona ewidencja zakupu i sprzedaży i to z niej wynikać ma podstawa opodatkowania i wysokość podatku.

Podatnik obliczając marżę, odejmuje od całkowitej kwoty sprzedaży kwotę nabycia. Ustalając zaś podstawę opodatkowania, marżę pomniejsza się o kwotę podatku należnego. Tak obliczony podatek oraz kwota, która stanowi podstawę opodatkowania, ujmowane są w ewidencji sprzedaży oraz w deklaracji VAT-7. Natomiast cena nabycia towaru ? jakkolwiek winna wynikać z prawidłowo prowadzonej ewidencji ? nie jest uwzględniana w deklaracji VAT-7.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca w składanej deklaracji podatkowej VAT-7 winien wykazać wyłącznie pomniejszoną o kwotę podatku VAT marżę jako podstawę opodatkowania oraz kwotę należnego podatku.

A zatem stanowisko Zainteresowanego, iż prawidłowe jest naliczanie i wykazywanie VAT należnego tylko od zrealizowanej marży należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej zastosowania procedury VAT-marża. Natomiast pozostałe kwestie zostały rozpatrzone w interpretacji indywidualnej z dnia 24 lipca 2012 r. znak ILPP2/443-432/12-5/SJ. Jednocześnie wskazać należy, iż wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozpatrzony w odrębnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.