Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach (...)

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.) o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej Wnioskodawca lub Spółka) prowadziła działalność gospodarczą w zakresie usług dystrybucyjnych. W trakcie prowadzenia tej działalności Spółka zawarła kilkanaście umów handlowych, na podstawie których nabywała towary i usługi, niezbędne w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W chwili obecnej Wnioskodawca, zgodnie z decyzją jedynego udziałowca, postawiony został w stan likwidacji. Proces likwidacji zostanie przeprowadzony w myśl art. 274 i następnych ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94 poz. 1037 ze zm.).

Zgodnie z założeniami, proces likwidacji ma potrwać kilka miesięcy. W tym czasie, w oparciu o umowy podpisane przed rozpoczęciem procesu likwidacji, Wnioskodawca będzie nabywał różnego rodzaju usługi. Nabycie tych usług będzie stricte związane z zakończeniem procesu likwidacyjnego tzn. zakończeniem bieżących interesów Wnioskodawcy, ściągnięciem wierzytelności, spłacie zobowiązań i ewentualnym upłynnieniem pozostałego majątku.

Odnośnie rodzajów nabywanych usług, Wnioskodawca wyjaśnia, że są to usługi takie jak: obsługa kadrowa (dotycząca zarówno likwidatora, jak też byłych pracowników Spółki), usługi w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych (niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie rachunkowości), usługa dostępu do sieci informatycznej (konieczna, w celu sprawnego prowadzenia procesu likwidacji), usługa najmu i usługa dostarczania energii elektrycznej (niezbędne, dla zapewnienia odpowiednich warunków pracy likwidatora).

Dodatkowo Spółka pragnie zaznaczyć, że niektóre z umów, których stroną jest Wnioskodawca, zawierają zapisy, że w przypadku ich wypowiedzenia Wnioskodawca zostanie obciążony dodatkowymi kosztami.

W celu doprecyzowania stanu faktycznego, Wnioskodawca wyjaśnia, że w chwili obecnej nie prowadzi już regularnej sprzedaży opodatkowanej, tj. nie świadczy żadnych usług, ani nie sprzedaje towarów. Nie jest jednak wykluczone, że do momentu zakończenia procesu likwidacji, Spółka dokona sprzedaży w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r., Dz. U. Nr 177, poz. 1054, ze zm., dalej Ustawy o VAT) (np. związanych z upłynnieniem majątku). W chwili obecnej, Wnioskodawca wykazuje jedną czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług ? opodatkowuje wykorzystanie przez likwidatora samochodu służbowego do celów prywatnych.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że towary i usługi będące przedmiotem zapytania, miały, mają lub będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach VAT otrzymanych w trakcie procesu likwidacji, a dotyczących zakupu towarów/usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach VAT, dokumentujących nabycie towarów i usług w trakcie procesu likwidacji.

Swoje stanowisko Wnioskodawca opiera na następującym rozumieniu przepisów.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższego przepisu wynikają dwie zasadnicze przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego:

1. prawo to musi być realizowane przez podatnika (w rozumieniu Ustawy o VAT)
2. towary i usługi mają być wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych
   
   

Kwoty podatku naliczonego mogą wynikać, zgodnie z ust. 2 art. 86 Ustawy o VAT, z faktur VAT dotyczących nabycia towarów lub usług.

Przenosząc powyższe przepisy na grunt opisanego stanu faktycznego, to odnośnie pierwszego z warunków, tj. uznania danego podmiotu za podatnika VAT, to w opinii Wnioskodawcy spełnia on ten warunek.

Zgodnie z art. 15 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Podobnie definicja podatnika skonstruowana jest także na gruncie przepisów Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (2006/11/WE).

Pojęcie ?działalności gospodarczej? zostało zdefiniowane na gruncie krajowym w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT. Z przepisu tego wynika, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podobnie również w Dyrektywie VAT ?działalność gospodarcza? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Działalność gospodarcza w rozumieniu podatkowym, nie musi być bowiem prowadzona w celu uzyskania zysku, lecz może być skierowana dla uzyskania innych celów. Przykładowo podaje się, że mogą to być cele oświatowe, zdrowotne, kulturalne, czy charytatywne. Ponadto w szerokim znaczeniu prowadzenie działalności gospodarczej obejmuje również szereg czynności związanych z przygotowaniem prowadzenia działalności gospodarczej, wypełnieniem formalnoprawnych obowiązków związanych z formą prawną podmiotu prowadzącego działalność oraz czynności związane z zakończeniem prowadzenia działalności gospodarczej.

Opierając się na powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, pomimo zaprzestania prowadzenia dotychczasowej podstawowej działalności gospodarczej w ścisłym znaczeniu może być on nadal uznany za podatnika VAT ? celem prowadzonej przez likwidatora działalności nie jest zapewne osiągniecie zysku jednak wypełnia ona definicję działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT.

W odniesieniu zaś do drugiego z warunków, tj. związku podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi, to w ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, warunek ten jest również spełniony.

Jak zostało szczegółowo opisane w stanie faktycznym nabywane przez Wnioskodawcę towary i usługi związane były bezspornie z wykonywaniem czynności opodatkowanych w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej. Usługi nabywane przez Wnioskodawcę, w trakcie procesu likwidacji, związane są wprost z procesem zakończenia jego działalności gospodarczej, a także są konsekwencją uprzednio prowadzonej działalności. W czasie trwania procesu likwidacji Spółka, jest bowiem zobowiązana zapewnić likwidatorowi warunki niezbędne do zakończenia działalności gospodarczej ? w szczególności pomieszczenie wraz z koniecznym dostępem do mediów (woda, energia elektryczna) czy dostęp do środków komunikacji elektronicznej (sieci Internet). W trakcie procesu likwidacji Wnioskodawca zobowiązany jest także prowadzić księgi rachunkowe.

W przypadku, jeśli prowadzenie ksiąg rachunkowych powierzone zostało podmiotowi profesjonalnie zajmującemu się tego typu usługami, Wnioskodawca zobowiązany jest uiszczać stosowane wynagrodzenie. Dodatkowo, w przypadku, jeśli na likwidatora został powołany jeden z dotychczasowych pracowników, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapewnienia mu obsługi kadrowej ? jeśli usługi kadrowe nabywane są od podmiotu zewnętrznego, Wnioskodawca zobowiązany jest uiszczać na jego rzecz stosowne wynagrodzenie.

W ocenie Wnioskodawcy, nabywane przez niego w trakcie procesu likwidacji, usługi mogą być uznane za związane (chociażby pośrednio) z czynnościami opodatkowanymi jakie są wykazywane przez Wnioskodawcę w chwili obecnej (opodatkowanie wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych), jak również z tymi, które Wnioskodawca wykaże w przyszłości (upłynnienie majątku pozostałego po procesie likwidacji). W opinii Wnioskodawcy, wykazanie tych czynności opodatkowanych byłoby trudne, a wręcz niemożliwe, bez uprzedniego nabycia ww. usług.

Podobne stanowisko, do tego, które zostało zaprezentowane powyżej, zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 11 września 2009 r. (sygn. III SA/GL 482/09), w którym odnosząc się do prawa podmiotu postanowionego w stan likwidacji do odliczenia podatku naliczonego, stwierdził, że ?dokonywanie likwidacji majątku upadłego poprzez jego sprzedaż należy również uznać za sprzedaż opodatkowaną. Przy czym skala tej działalności od strony ilości i wartości towarów nie jest tu istotna. W przypadku gdyby nie dokonano dnia [?] kwietnia 2007 r. sprzedaży przedsiębiorstwa upadłego w rozumieniu art. 55 k.c. za cenę [?] zł Syndyk byłby zobowiązany do likwidacji majątku masy poprzez sprzedaż poszczególnych elementów tego przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji zwiększyłaby się i ilość i wartość dokonywanych sprzedaży. Poza tym sprzedaż poszczególnych składników majątku wiązałaby się także z koniecznością wystawiania faktur VAT i płatności podatku należnego. W związku z tym w stosunku do upadłego wypełnił się opisany pierwszy element prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, o którym mowa w art. 86 ust. 1 u.p.t.u z 2004 r., a mianowicie upadły wykonywał czynności opodatkowane?.

W odniesieniu do opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca pragnie wskazać również wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok w sprawie I/S Fini H, sygn. C-32/03), w którym Trybunał potwierdził, że ?podmiot, który zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, lecz nadal płaci czynsz oraz opłaty związane z pomieszczeniem służącym uprzednio wykonywaniu tej działalności, ponieważ umowa najmu zawiera klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie jest uważany za podatnika w rozumieniu tego artykułu i może odliczyć podatek VAT naliczony od poniesionych w ten sposób wydatków, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek między dokonanymi płatnościami a działalnością gospodarczą oraz zostanie stwierdzony brak nieuczciwego zamiaru bądź nadużycia?.

Opierając się o tezy zawarte w tym wyroku, w opinii Wnioskodawcy, należy przyjąć że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje także w odniesieniu do wydatków poniesionych po faktycznym zakończeniu działalności gospodarczej, jeżeli są one konsekwencją prowadzenia działalności we wcześniejszym okresie, tzn. wykazany zostanie bezpośredni związek tych wydatków z prowadzoną przez podatnika a kończoną działalnością gospodarczą. Warunkiem przyjęcia prawidłowości takiego założenia, jest w ocenie Trybunału to, że nie ma ono na celu obejście prawa i wyłudzenie podatku.

Powyższy wyrok potwierdza, w opinii Wnioskodawcy, jego prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur, które zostały wystawione w szczególności na podstawie tych umów, które zawierają ograniczenia (także finansowe) w możliwości ich rozwiązania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług. I tak, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?). Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?) ? art. 8 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych ? art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Art. 86 ust. 1 ustawy stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że związek zakupu z czynnością podlegającą opodatkowaniu jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Zasada ta wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Powyższą zasadę potwierdzają również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień art. 1 Dyrektywy należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w art. 1 ust. 2 Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ust. 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa. Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy dotyczące odliczenia, które należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.
   
   

W tym miejscu należy podkreślić również, iż z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. ETS zwracał uwagę, iż właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów i usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się m.in. w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce np. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce w porcie Ghent (sprawa C-37/95). Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane.

Wskazać należy również na powołany przez Wnioskodawcę wyrok TSUE z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-32/02.

W pkt 28-31 tego wyroku TSUE wskazał:

?28. W istocie zważywszy na to, że umowa najmu została zawarta przez Fini H celem, uzyskania możliwości dysponowania pomieszczeniem niezbędnym do wykonywania działalności gastronomicznej i biorąc pod uwagę okoliczność, że pomieszczenie to było faktycznie przeznaczone na cele tej działalności, należy przyznać, że obowiązek kontynuowania opłacania czynszu oraz innych opłat po tym, jak spółka zaprzestała tej działalności, wynika bezpośrednio z wykonywania tej działalności.
29. W tej sytuacji sytuacji czas trwania obowiązku opłacania czynszu i opłat związanych z tym pomieszczeniem pozostaje bez wpływu na istnienie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 ust. 1 szóstej dyrektywy, o ile okres jest bezwzględnie niezbędny do zakończenia czynności likwidacyjnych.
30. Wynika z tego, że w stosunku do płatności czynszu i opłat za pomieszczenie przeznaczone uprzednio do wykonywania działalności gastronomicznej, które zostały dokonane w okresie, w którym restauracja nie była już prowadzona, to znaczy od października 1993 r. do września 1998 r., podatnik powinien móc korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT na tej samej podstawie, co w okresie między rozpoczęciem swojej działalności gastronomicznej a dniem jej zakończenia, ponieważ w całym okresie najmu pomieszczenia były bezpośrednio i ściśle związane z działalnością gospodarczą tego podatnika.
31. Prawo do odliczenia podatku VAT powinno być zatem przyznane w związku z otwarciem likwidacji działalności, o ile jej przeprowadzenie nie pociąga za sobą działań nieuczciwych ani nie stanowi nadużycia?.

Podsumowując TSUE podkreślił, że art. 4 ust. 1-3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, lecz nadal płaci czynsz oraz opłaty związane z pomieszczeniem służącym uprzednio wykonywaniu tej działalności, ponieważ umowa najmu zawiera klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie, jest uważany za podatnika w rozumieniu tego artykułu i może odliczyć podatek VAT naliczony od poniesionych w ten sposób wydatków, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek między dokonanymi płatnościami a działalnością gospodarczą oraz zostanie stwierdzony brak nieuczciwego zamiaru bądź nadużycia.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług dystrybucyjnych. W trakcie prowadzenia tej działalności Spółka zawarła kilkanaście umów handlowych, na podstawie których nabywała towary i usługi, niezbędne w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W chwili obecnej Wnioskodawca, zgodnie z decyzją jedynego udziałowca, postawiony został w stan likwidacji. Proces likwidacji zostanie przeprowadzony w myśl art. 274 i następnych, ustawy Kodeks spółek handlowych.

Zgodnie z założeniami, proces likwidacji ma potrwać kilka miesięcy. W tym czasie, w oparciu o umowy podpisane przed rozpoczęciem procesu likwidacji, Wnioskodawca będzie nabywał różnego rodzaju usługi. Nabycie tych usług będzie stricte związane z zakończeniem procesu likwidacyjnego tzn. zakończeniem bieżących interesów Wnioskodawcy, ściągnięciem wierzytelności, spłacie zobowiązań i ewentualnym upłynnieniem pozostałego majątku.

Odnośnie rodzajów nabywanych usług, Wnioskodawca wyjaśnia, że są to usługi takie jak: obsługa kadrowa (dotycząca zarówno likwidatora, jak też byłych pracowników Spółki), usługi w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych (niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie rachunkowości), usługa dostępu do sieci informatycznej (konieczna, w celu sprawnego prowadzenia procesu likwidacji), usługa najmu i usługa dostarczania energii elektrycznej (niezbędne, dla zapewnienia odpowiednich warunków pracy likwidatora).

W chwili obecnej Wnioskodawca nie prowadzi już regularnej sprzedaży opodatkowanej, tj. nie świadczy żadnych usług, ani nie sprzedaje towarów. Nie jest jednak wykluczone, że do momentu zakończenia procesu likwidacji, Spółka dokona sprzedaży w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (np. związanych z upłynnieniem majątku). Towary i usługi będące przedmiotem zapytania, miały, mają lub będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. W chwili obecnej, Wnioskodawca wykazuje jedną czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług ? opodatkowuje wykorzystanie przez likwidatora samochodu służbowego do celów prywatnych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż nabycie towarów i usług będących przedmiotem zapytania, dokonywane jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz miało, ma lub będzie mieć związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W świetle wyżej dokonanej analizy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu przedmiotowych towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.