Czy otrzymany od przewoźnika (spedytora) skonsolidowany dokument przewozowy, zawierający specyfikację (...)

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 24 czerwca 2010 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest wiodącym producentem sprzętu AGD: chłodziarek, chłodziarko-zamrażalek, zmywarek automatycznych, płyt grzejnych i piekarników elektrycznych.

Produkowane przez nią wyroby dystrybuowane są do kluczowych odbiorców zlokalizowanych m.in. w krajach Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy.

W większości przypadków wyroby Spółki transportowane są przy wykorzystaniu transportu ciężarowego, aczkolwiek część dostaw może być również realizowana za pośrednictwem kolei, transportu morskiego lub lotniczego.

Dostawy towarów odbywają się na podstawie zawartych przez Spółkę kontraktów handlowych, z reguły na zasadzie DDP ?delivered duty paid? (Incoterms 2000). Spółka nie posiada własnych środków transportu i zleca całość usług transportowych zewnętrznym firmom, dobieranym w oparciu o aktualne propozycje cenowe na usługi realizowane na wskazywanych przez Spółkę trasach.

Dla potrzeb realizowanych transakcji, Spółka wystawia fakturę sprzedażową zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, która wraz z roboczymi dokumentami transportowymi przekazywana jest kierowcy zewnętrznego spedytora realizującego transport, który swoim podpisem potwierdza załadunek towarów na swój środek transportu. Przewoźnik taki zawozi następnie towar do klienta zewnętrznego zlokalizowanego w innym kraju UE. Kopia potwierdzonego dokumentu transportowego może być zwracana do Spółki, choć w określonej części przypadków wymóg ten nie jest przez spedytorów dopełniany.

Równocześnie jednak, dla celów kontroli realizowanych dostaw, Spółka posiada zewnętrzny system komputerowy, automatycznie ewidencjonujący odbiór każdej ze zrealizowanych przez nią dostaw przez klientów finalnych. Potwierdzone w systemie komunikaty odbiorców o odbiorze towaru stanowią dla Spółki dowód prawidłowego wykonania zleconych spedytorom usług transportowych.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka napotyka jednak na określone wątpliwości interpretacyjne, dotyczące wymogów dokumentacyjnych warunkujących możliwość stosowania preferencyjnej stawki VAT w transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Przedmiotowe wątpliwości dotyczą w szczególności formy i treści dokumentów przewozowych otrzymywanych przez nią od przewoźników (spedytorów), uprawniających w oparciu o przepis art. 42 ust. 1 oraz art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: Ustawa o VAT), do opodatkowania dokonywanych dostaw do odbiorców w innych krajach UE, preferencyjną stawką 0% VAT.

Z uwagi na wyłącznie pomocniczy charakter dokumentów transportowych stosowanych przez Spółkę (robocze dokumenty CMR/CIM potwierdzające załadunek transportowanych towarów na ciężarówkę spedytora), stoi ona na stanowisku, iż dokumenty takie nie we wszystkich przypadkach stanowią wystarczającą, rzetelną podstawę do potwierdzania dla celów Ustawy o VAT, dostaw sprzedanych produktów do innych krajów UE. Celem zwiększenia bezpieczeństwa podatkowego, Spółka rozważała pierwotnie możliwość potwierdzania przedmiotowych dostaw także w oparciu o zbiorcze listy transportowe wysyłane do spedytorów. Równocześnie jednak, z uwagi na negatywne stanowisko Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego z 2007 r. w przedmiotowej sprawie, zrezygnowała ze stosowania procedury zbiorczych listów transportowych, wprowadzając w jej miejsce skonsolidowane dokumenty przewozowe, dostosowane kształtem do wymogów art. 6 ust. 1 Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR), sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, dalej: Konwencja CMR).

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż będący przedmiotem zapytania, otrzymywany od przewoźnika (spedytora) skonsolidowany dokument przewozowy, przekazywany jest jej w postaci papierowej, jako oryginał, podpisany/ostemplowany przez przedstawicieli przewoźnika (spedytora).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymany od przewoźnika (spedytora) skonsolidowany dokument przewozowy, zawierający specyfikację dostaw realizowanych w danym okresie rozliczeniowym oraz oświadczenie przewoźnika (spedytora) o dostawie przedmiotowych wyrobów do odbiorców zlokalizowanych w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej, jest dokumentem, o którym mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy o VAT, a zatem w połączeniu z kopią faktury i specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku stanowić może dowód potwierdzający dokonanie dostaw wewnątrzwspólnotowych i zastosowanie stawki 0% VAT dla tych transakcji...

Zdaniem Wnioskodawcy, skonsolidowany dokument przewozowy, zbieżny z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 Konwencji CMR, może być traktowany jako dokument, o którym mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy o VAT. Konsekwentnie dokument taki, w połączeniu z kopią faktury oraz specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, stanowi wystarczający dowód do zastosowania stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. W przypadku jednak, kiedy dokumenty takie nie potwierdzają jednoznacznie dostawy wyrobów Spółki do odbiorców w innych krajach UE, dla celów dowodowych może ona posiłkować się dokumentami pomocniczymi, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 11 Ustawy o VAT.

Spółka wskazała na fakt, iż zgodnie z przepisem art. 41 ust. 3 i art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, pod warunkiem jednak, iż:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy (?) i podał ten nurem oraz swój numer (?) na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy (?) posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 42 ust. 3 Ustawy o VAT, ?dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ? w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku?.

Ponadto, w oparciu o przepis art. 42 ust. 11 Ustawy o VAT, w sytuacji kiedy powyższe dokumenty nie potwierdzają łącznie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, dla celów dowodowych, podatnik może posiłkować się dokumentami pomocniczymi, w szczególności: korespondencją handlową z nabywcą (w tym jego zamówieniem), dokumentami dotyczącymi ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokumentami potwierdzającymi zapłatę za towar, dowodami potwierdzającymi przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju itp.

Reasumując powołane w stanie faktycznym przepisy, kluczowe jest zatem udowodnienie przez Spółkę, iż towary będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej, rzeczywiście zostały dostarczone kontrahentowi mającemu siedzibę na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dowód taki powinien zostać przeprowadzony w oparciu o dokumenty wymienione w przepisie art. 42 ust. 3 Ustawy o VAT, a dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 Ustawy o VAT mogą pełnić funkcję jedynie uzupełniającą, wykorzystywaną w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Z uwagi na fakt, iż sama Ustawa o VAT, jak i wydane do niej rozporządzenia wykonawcze, w żadnym miejscu nie precyzują jednak jaki konkretnie dokument przewozowy określony został w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy o VAT, wybór optymalnego kształtu i formy przedmiotowego dokumentu pozostawiony został, w ocenie Spółki, samemu podatnikowi. Przy interpretacji przedmiotowego obowiązku dokumentacyjnego posiłkować się winna ona jednak regulacjami prawnymi, dotyczącymi sposobu organizacji usług międzynarodowego transportu drogowego, w szczególności, postanowieniami Konwencji CMR.

Zgodnie z art. 4 Konwencji CMR, dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym brak listu lub jego nieprawidłowość nie wpływa na istnienie lub ważność umowy przewozu (która mimo to podlega przepisom Konwencji CMR). Zgodnie z postanowieniem art. 6 ust. 1 Konwencji CMR, list przewozowy powinien zawierać przy tym: miejsce i datę jego wystawienia, nazwisko (nazwę) i adres nadawcy, nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania, nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy, powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opodatkowania (a dla towarów niebezpiecznych, ich ogólnie uznane określenie), ilość sztuk, ich cechy i numery, wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru, koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy), instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych oraz oświadczenie, iż przewóz bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom Konwencji CMR.

W myśl dalszych postanowień Konwencji CMR, egzemplarz dokumentu CMR wręczany nabywcy w momencie wysyłki towarów nie potwierdza, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia ? dokument taki jest jedynie dowodem zawarcia umowy przewozu i przyjęcia towaru przez przewoźnika (art. 9 ust. 1 Konwencji CMR), a nie jej faktycznego wykonania. Informację o dostarczeniu towaru do odbiorcy (pokwitowanie odbioru towaru i drugiego egzemplarza listu przewozowego przez odbiorcę) zawiera egzemplarz listu przewozowego, który zatrzymuje przewoźnik (art. 13 ust. 1 Konwencji CMR). Dokument taki może być wykorzystywany do dokumentowania transakcji dostaw towarów do odbiorców w innych krajach UE, w praktyce jednak, w przypadku podmiotów realizujących znaczne ilości transakcji transportowych, zastępowany jest często elektronicznymi procedurami obiegu informacji.

Spółka zwróciła uwagę na fakt, iż produkując 2 mln sztuk sprzętu AGD rocznie, każdego miesiąca wystawia ok. 2 tys. faktur sprzedażowych, którym odpowiada podobna liczba zleceń spedycyjnych. Przy tak rozbudowanym systemie dostaw realizowanych przez zewnętrznych przewoźników, nie jest możliwe w praktyce nadzorowanie zlecanych usług transportowych w oparciu o papierowe karty CMR/CIM. Z tego też względu, w miejsce kontroli usług transportowych przy wykorzystaniu tradycyjnych papierowych dokumentów CMR/CIM, Spółka wykorzystuje nowoczesny system komputerowy, zapewniający bieżący nadzór realizowanych przez przewoźników usług. Dla celów dokumentacyjnych w zakresie podatku VAT, informacje z systemu mogą być jednak uzupełniane w formie skonsolidowanych, zbiorczych dokumentów przewozowych, indywidualnie potwierdzanych przez przewodników za poszczególne okresy rozrachunkowe.

Przedmiotowe dokumenty, zawierając elementy wskazane w art. 6 ust. 1 Konwencji CMR, jednoznacznie potwierdzają przy tym, iż towary będące przedmiotem realizowanych dostaw dostarczone zostały do odbiorców zlokalizowanych w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Listy takie wskazują bowiem nie tylko numer faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż (wykazaną przez Spółkę w odpowiednich rejestrach VAT), lecz także miejsce (kraj) dostarczenia towarów, datę nadania przesyłki oraz oświadczenie spedytora o dokonaniu dostawy. W ocenie Spółki, przedmiotowy dokument w całości wypełnia zatem definicję przepisu art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy o VAT, a zatem może stanowić podstawę do zastosowania stawki 0% VAT w realizowanych dostawach UE.

Niezależnie od wskazanych powyżej faktów Spółka informuje, iż poza kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz skonsolidowanym dokumentem przewozowym, w prowadzonej ewidencji sprzedaży posiada także inne dokumenty pomocnicze, dodatkowo potwierdzające szczegóły dokonanych transakcji (dowody zapłaty za sprzedane towary, umowy ramowe na dostawę towarów, korespondencję handlową, zamówienia kontrahentów, inne dokumenty związane bezpośrednio z dokonaną dostawą). W przypadku jakichkolwiek wątpliwości w zakresie dokonanych dostaw, dokumenty takie mogę stanowić dodatkowy dowód potwierdzający rzeczywisty charakter dokonanych dostaw.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż otrzymywany od spedytora skonsolidowany dokument przewozowy, potwierdzający fakt dostarczenia sprzedanych przez nią w danym okresie rozliczeniowym towarów do odbiorców w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej, może być traktowany jako dokument, o którym mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy o VAT. W połączeniu z kopią faktury oraz specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku (a w przypadku dodatkowych wątpliwości, uzupełniony również o pomocniczą dokumentację handlową posiadaną przez Spółkę), stanowi on wystarczający dowód do zastosowania stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Spółka podkreśla, iż przedstawione powyżej stanowisko jest w pełni zgodne z jednolitą linią orzecznictwa, prezentowaną w pismach Naczelników Urzędów Skarbowych i pismach Ministra Finansów, wydawanych w odpowiedzi na indywidualne zapytania podatników w analogicznych sprawach.

Przykładowo, Spółka wskazała na następujące postanowienia i pisma organów podatkowych:

1. Postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 9 października 2006 r. (sygn. PUS.II/443/79/2006/RR),
2. Postanowienie Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2007 r. (sygn. ZP/443-237/06),
3. Postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 6 kwietnia 2007 r. (sygn. D2/443-9/07/AR),
4. Pisma Dyrektora Izby skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 października 2007 r. (sygn. ITPP1/443-114/07/JK), z dnia 25 kwietnia 2008 r. (sygn. ITPP2/443-101/08/AP), z dnia 18 sierpnia 2009 r. (sygn. ITPP2/443-460/09/EŁ),
5. Pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 listopada 2007 r. (sygn. 1401/PH II/4407/14-39/07/MZ/PV-II), z dnia 23 listopada 2007 r. (sygn. 1401/PH I/4407/14-181/06/PV-I), z dnia 26 lutego 2008 r. (sygn. IPPP1-443-727/07 2/AK), z dnia 21 marca 2008 r. (sygn. IP-PP2-443-771/07-2/PS), z dnia 7 kwietnia 2008 r. (sygn. IPPP1/443-166/08-2/AP), z dnia 14 maja 2008 r. (sygn. IPPP1/443-828/08-2/AW), z dnia 7 lipca 2009 r. (sygn. IPPP2/443-474/09-2/BM) oraz z dnia 1 września 2009 r. (sygn. IPPP2/443-676/09-2/AZ),
6. Pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 listopada 2007 r. (sygn. IBPP2/443 47/07/BM), z dnia 21 marca 2008 r. (sygn. IBPP1/443-146/08/PK), z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sygn. IBPP2/443-20/08/ASz), z dnia 10 listopada 2008 r. (sygn. IBPP3/443-588/08/AB) oraz z dnia 4 czerwca 2009 r. (sygn. IBPP2/443-269/09/ICz),
7. Pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2008 r. (sygn. ILPP2/443 71/07-2/IM), z dnia 4 czerwca 2008 r. (sygn. ILPP2/443-231/08-2/GZ) oraz z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. ILPP2/443-582/09-4/GZ).

Podobnie, analogiczne stanowisko prezentowane jest także w linii orzeczniczej Wojewódzkich Sądów Administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. w:

1. Orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07),
2. Orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 155/08),
3. Orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. akt I SA/Ke 14/08),
4. Orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. akt I FSK 611/07),
5. Orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1500/08).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Art. 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (?).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonuje sprzedaży swoich wyrobów m.in. na rzecz kontrahentów z Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy.

Art. 106 ust. 1 ustawy wskazuje, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Ponieważ Zainteresowany nie posiada własnych środków transportu, zleca całość usług transportowych zewnętrznym firmom.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11 pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Wnioskodawca wskazał, że dla potrzeb realizowanych transakcji wystawia fakturę sprzedażową zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Posiada on również, otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany i opieczętowany przez niego, skonsolidowany dokument przewozowy, dostosowany kształtem do wymogów art. 6 ust. 1 Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. Dokument ten zawiera specyfikację dostaw realizowanych w danym okresie rozliczeniowym oraz oświadczenie przewoźnika (spedytora) o dostawie towarów do odbiorców zlokalizowanych w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej. Dokument ten przekazywany jest w formie papierowej.

Zaznaczyć należy, że jeżeli wystawiona przez Wnioskodawcę faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), nie musi on posiadać specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ?dokumentu przewozowego?.

Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Nie jest zatem prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Należy podkreślić, iż dokument, który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że otrzymany od przewoźnika (spedytora) skonsolidowany dokument przewozowy, zawierający specyfikację dostaw realizowanych w danym okresie rozliczeniowym oraz oświadczenie przewoźnika (spedytora) o dostawie przedmiotowych wyrobów do odbiorców zlokalizowanych w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej, jest dokumentem, o którym mowa w przepisie art. 42 ust. 3 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, które łącznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jeżeli zatem Zainteresowany jest w posiadaniu przedmiotowych dokumentów przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, jest on uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W sprawie powołanych przez Zainteresowanego postanowień i interpretacji indywidualnych organów podatkowych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, do których się zawężają, przez co nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

IBPP1/443-146/08/PK, interpretacja indywidualna

IBPP2/443-20/08/ASz, interpretacja indywidualna

IBPP2/443-269/09/ICz, interpretacja indywidualna

IBPP2/443-47/07/BM, interpretacja indywidualna

IBPP3/443-588/08/AB, interpretacja indywidualna

III SA/Wa 155/08, wyrok zwykłego składu wojewódzkiego sądu administracyjnego

ILPP2/443-231/08-2/GZ, interpretacja indywidualna

ILPP2/443-582/09-4/GZ, interpretacja indywidualna

ILPP2/443-71/07-2/IM, interpretacja indywidualna

IPPP1/443-166/08-2/AP, interpretacja indywidualna

IPPP1-443-727/07-2/AK, interpretacja indywidualna

IPPP1/443-828/08-2/AW, interpretacja indywidualna

IPPP2/443-676/09-2/AZ, interpretacja indywidualna

IP-PP2-443-771/07-2/PS, interpretacja indywidualna

ITPP1/443-114/07/JK, interpretacja indywidualna

ITPP2/443-101/08/AP, interpretacja indywidualna