Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny mienia ruchomego.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny mienia ruchomego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miejska użycza nieodpłatnie mienie ruchome będące jej własnością (np. sprzęt komputerowy, meble) własnym jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej, jednostkom dla których Gmina jest organem założycielskim lub organizatorem będącymi osobami prawnymi, innym podmiotom (np. spółce akcyjnej gdzie Gmina posiada 100% akcji, stowarzyszeniom, przedszkolom niepublicznym, Związkowi Harcerstwa Polskiego, Polskiemu Związkowi Działkowców, Zakładowi Karnemu, Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, Państwowej Szkole Muzycznej), na podstawie umów użyczeń. Gmina Miejska jest ciągle właścicielem użyczonego mienia. W wyniku przeprowadzonego audytu zaproponowano nieodpłatne przekazanie użyczonego mienia w formie darowizny dla podmiotów bądź jednostek użytkujących ww. mienie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie nieodpłatne bądź darowanie przez Gminę zbędnego mienia ruchomego będącego jej własnością podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, użyczone ruchomości stanowią własność Gminy, gdzie Gminie nie przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Nie jest to zatem nieodpłatna dostawa towarów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nie ma tu zastosowania art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy ? przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy ? przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły, wyjątek który został zawarty ? w przypadku dostawy towarów ? w art. 7 ust. 2 ustawy.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny.

‒ jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości bądź w części. Powyższe oznacza, że darowiznę uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem lub wytworzeniem.

W konsekwencji niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów (w tym darowizny) ? w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy ? jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług, bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy ? podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast ? w myśl art. 15 ust. 2 ustawy ? działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy ? nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ? (Dz. Urz. UE.L. 2006 Nr 347, poz. 1), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy, darowizny.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

Z przedstawionego opisu wynika, że Wnioskodawca ? Gmina użycza nieodpłatnie mienie ruchome będące jej własnością (np. sprzęt komputerowy, meble) własnym jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej, jednostkom dla których Gmina jest organem założycielskim lub organizatorem będącymi osobami prawnymi, innym podmiotom (np. spółce akcyjnej gdzie Gmina posiada 100% akcji, stowarzyszeniom, przedszkolom niepublicznym, Związkowi Harcerstwa Polskiego, Polskiemu Związkowi Działkowców, Zakładowi Karnemu, Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, Państwowej Szkole Muzycznej), na podstawie umów użyczeń. Gmina jest ciągle właścicielem użyczonego mienia. W wyniku przeprowadzonego audytu zaproponowano nieodpłatne przekazanie użyczonego mienia w formie darowizny dla podmiotów bądź jednostek użytkujących ww. mienie.

We wniosku wskazano, że Gminie nie przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy przekazanie nieodpłatne bądź darowanie przez Gminę zbędnego mienia ruchomego będącego jej własnością podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, że w związku z planowaną darowizną mienia ruchomego, Gmina wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że dokonanie dostawy towaru (mienia ruchomego) w drodze darowizny, a więc czynności cywilnoprawnej, wyklucza zastosowanie względem Gminy art. 15 ust. 6 ustawy. W konsekwencji darowizna nastąpi w ramach działalności gospodarczej ? o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy ? a sama Gmina wystąpi w roli podatnika podatku VAT.

Niemniej czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bowiem nie spełnia przesłanek do uznania jej za nieodpłatne przekazanie towarów, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy, ze względu na fakt, że Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu przedmiotowych towarów.

Reasumując, Gmina (Wnioskodawca) dokonując darowizny lub nieodpłatnego przekazania mienia ruchomego nie powinna tej czynności opodatkowywać podatkiem VAT, bowiem nie stanowi ona czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Informuje się, iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania darowizny majątku ruchomego. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.