dokumentacja wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez Radcę Prawnego, przedstawione we wniosku z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 30 czerwca 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2009 r. (data wpływu 9 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

1. nieprawidłowe - w zakresie dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz stawki podatku,
2. prawidłowe - w zakresie obowiązku stosowania dokumentu specyfikacji przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz stawki podatku. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 września 2009 r. (data wpływu 9 września 2009 r.) o informacje doprecyzowujące, pełnomocnictwo osoby upoważnionej do występowania w imieniu Wnioskodawcy oraz dodatkowe pytanie w sprawie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest producentem i dostawcą materacy dla kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii (dalej: Nabywca). Nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany m.in. przez stosowne władze we Włoszech i na Węgrzech.

Ostatecznymi odbiorcami towarów dostarczanych przez Zainteresowanego, za każdym razem są sklepy i magazyny, tj. podatnicy podatku od wartości dodanej, również posiadający stosowne numery identyfikacyjne dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, którzy mają swoje siedziby w różnych krajach członkowskich UE (dalej: Odbiorcy).

Towary trafiają z magazynu zbiorczego (dalej: Magazyn Zewnętrzny) bezpośrednio do Odbiorców w różnych krajach członkowskich UE. Transport towarów z Magazynu Zewnętrznego, leży w gestii przewoźników działających na rzecz Nabywcy lub Odbiorców. Magazyn Zewnętrzny jest odrębnym od Spółki podmiotem gospodarczym, który stanowi swego rodzaju centrum dystrybucyjne, w którym są magazynowane towary dostarczane przez wielu różnych producentów i dostawców dla Nabywcy.

Wnioskodawca dokumentuje dostawy w ramach WDT w sposób następujący:

• faktura VAT - bez podpisu Odbiorcy,
• kopia listu przewozowego CMR potwierdzającego transport towaru zrealizowany z Magazynu Zewnętrznego do Odbiorcy.

  Kopia CMR jest przekazywana do Spółki przez Magazyn Zewnętrzny,

• packing list - który to dokument jest dołączony do faktury VAT - także bez podpisu Odbiorcy,
• przesłane drogą elektroniczną do Zainteresowanego przez Nabywcę, miesięczne zestawienie faktur.
  
  

Do tej pory organ podatkowy kontrolując wielokrotnie prawidłowość dokumentowania transakcji w ramach WDT w pełni akceptował przyjęty sposób dokumentowania pod kątem wymogów wynikających z art. 42 ust. 1 i nast. ustawy o VAT.

Jednakże w chwili obecnej Nabywca poinformował Zainteresowanego, że jest zmuszony odstąpić od wysyłania kopii listów przewozowych CMR, o których mowa powyżej. Wynika to z faktu, iż przygotowanie oraz dystrybucja kopii listów przewozowych CMR przez Nabywcę i Odbiorców dla wszystkich dostawców w Polsce (takich jak Spółka), jest wyjątkowo uciążliwe i kosztowne, a nadto nie znajduje potwierdzenia w regulacjach prawa wspólnotowego, które są częścią polskiego porządku prawnego.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że posiadany przez niego tzw. packing list nie jest dokumentem przewozowym, otrzymanym od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jest to dokument drukowany przez Spółkę, pełniący rolę ?specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku?, o czym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT. Jest on dołączony do faktury i nie zawiera podpisu ani przedstawiciela Spółki, ani też Odbiorcy. Bardzo często treść tej specyfikacji stanowi powtórzenie danych zawartych na fakturze VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca, spełniwszy warunki określone w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% przy rozliczeniu WDT, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji za dany miesiąc, będzie w posiadaniu:
   - faktury VAT - bez podpisu Odbiorcy,
   - packing list - który to dokument jest dołączony do faktury VAT - także bez podpisu Odbiorcy,
   - przesłanego drogą elektroniczną do Spółki przez Nabywcę, miesięcznego zestawienia faktur...
   
2. Czy Zainteresowany może zrezygnować, nie utraciwszy prawa do stosowania stawki 0%, z obowiązku drukowania takiej specyfikacji i przesyłania jej wraz z fakturą VAT do Nabywcy, jeżeli te same dane zawarte są już w fakturze...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zastosowania stawki 0%, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT-7 za dany miesiąc (tj. do 25-go dnia następnego miesiąca), będzie w posiadaniu dokumentów, o których mowa w pytaniu.

Powyższe znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie ETS oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, a także stosownie do ostatnich orzeczeń NSA. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że bez wpływu na prawo do zastosowania stawki 0% pozostaje fakt, że wskazany w pkt 3 pytania dokument jest przesyłany do Nabywcy drogą elektroniczną. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2140/07 oraz wyroku NSA z dnia 5 lutego 2009 r. sygn. akt I FSK 1882/07.

Po drugie, należy stwierdzić, że wymogi formalne określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, nie mogą uniemożliwić podatnikom prawa do stosowania preferencyjnej stawki przy WDT, albowiem pozostaje to w sprzeczności z zasadą neutralności opodatkowania. W orzecznictwie podkreśla się, że polskie przepisy w odniesieniu do Dyrektywy 2006/112/WE (a wcześniej VI Dyrektywy Rady), są zbyt rygorystyczne. W doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie ETS, WSA i NSA przyjmuje się, że jeśli dany podmiot działał w charakterze podatnika, nastąpiło przeniesienie prawa do dysponowania towarami jak właściciel oraz nastąpiło fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi - to wówczas brak jest przesłanek do odmowy zastosowania stawki uprzywilejowanej w danym państwie dla rozliczeń WDT (vide: wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt I FSK 1500/08; wyrok NSA z dnia 5 lutego 2009 r. sygn. akt I FSK 1882/0, wyrok NSA z dnia 13 maja 2008 r. sygn. akt FSK 611/2007; glosa do wyroku ETS z dnia 27 września 2007 r. (C-271/06) R. Namysłowski, M. Borowski, Przegląd Podatkowy Nr 3/2009, s. 40 i nast.).

W przekonaniu Zainteresowanego, jeżeli treść faktury stanowi jednocześnie specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, to nie ma on obowiązku dodatkowego drukowania i załączania dla kontrahenta unijnego odrębnego dokumentu, którego treść jest identyczna z tym, co wynika z faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe - w zakresie dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz stawki podatku oraz za prawidłowe - w zakresie obowiązku stosowania dokumentu specyfikacji przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, dla wybranych grup towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, tj. 7%, 3% i 0% oraz zwolnienia od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ? w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny ? dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Wnioskodawca wskazał, iż dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, które opodatkowuje 0% stawką podatku od towarów i usług. Transportu tych towarów dokonują przewoźnicy. Do tej pory dokumentując dostawy w ramach WDT posiadał:

• fakturę VAT - bez podpisu Odbiorcy,
• kopię listu przewozowego CMR potwierdzającego transport towaru zrealizowany z Magazynu Zewnętrznego do Odbiorcy. Kopia CMR jest przekazywana do Spółki przez Magazyn Zewnętrzny,
• packing list - który to dokument jest dołączony do faktury VAT - także bez podpisu Odbiorcy,
• przesłane drogą elektroniczną do Zainteresowanego przez Nabywcę, miesięczne zestawienie faktur.
  
  

Jednakże w chwili obecnej Nabywca poinformował Zainteresowanego, że jest zmuszony odstąpić od wysyłania kopii listów przewozowych CMR, o których mowa powyżej.

Spółka wskazała również, że posiadany przez nią packing list, nie jest dokumentem przewozowym, otrzymanym od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jest to dokument drukowany przez Wnioskodawcę pełniący rolę ?specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku?, o której mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy. Jest on dołączony do faktury i nie zawiera podpisu ani przedstawiciela Spółki, ani też Odbiorcy. Bardzo często treść tej specyfikacji stanowi powtórzenie danych zawartych na fakturze VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy, należy podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy, mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten nie pozwala jednak na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ?dokumentu przewozowego?. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Jednakże w przedmiotowej sprawie, po odstąpieniu Nabywcy od wystawiania kopii listów przewozowych CMR, Wnioskodawca będzie dysponował: dokumentem faktury VAT, packing list oraz przesłanym drogą elektroniczną, miesięcznym zestawieniem faktur. Jak wynika z przywołanych przepisów, tylko faktura VAT spełniać będzie zatem warunki wynikające z art. 42 ust. 3 ustawy. Spółka wskazała bowiem, że packing list nie jest dokumentem przewozowym, otrzymanym od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jest to dokument drukowany przez Wnioskodawcę pełniący rolę ?specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku?, o czym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT. Jest on dołączony do faktury i nie zawiera podpisu ani przedstawiciela Zainteresowanego, ani też Odbiorcy. Bardzo często treść tej specyfikacji stanowi powtórzenie danych zawartych na fakturze VAT.

Zatem stwierdzić należy, że Spółka nie będzie posiadać żadnego dokumentu otrzymanego od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynikać będzie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przesłane droga elektroniczną, miesięczne zestawienie faktur uznać należy za dokument uzupełniający, pomocniczy, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, przy braku wszystkich dokumentów stanowiących dowody wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, dokument ten nie może zostać uznany za wystarczający do potwierdzenia faktu dokonania dostawy.

Reasumując, Wnioskodawca dysponując fakturą VAT, dokumentem packing list oraz przesłanym drogą elektroniczną miesięcznym zestawieniem faktur, nie ma prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, nie będzie bowiem w posiadaniu dokumentu otrzymanego od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynikać będzie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W tym zakresie stanowisko Zainteresowanego należy uznać za - nieprawidłowe.

Zaznaczyć należy, iż w przypadku dowodów potwierdzających transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy, nie ma konieczności dublowania informacji wymienionych w art. 42 ust. 3. Jeżeli wystawiona przez Wnioskodawcę faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), nie musi on posiadać specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że do faktur VAT Spółka drukuje i dołącza dokument pełniący rolę ?specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku?, którego treść bardzo często stanowi powtórzenie danych zawartych na fakturze VAT.

Jeżeli zatem, faktura VAT posiada wszelkie dane o których mowa w § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, Wnioskodawca nie ma obowiązku drukowania dodatkowego dokumentu pełniącego rolę ?specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku?, którego treść stanowi powtórzenie treści faktury.

W tym zakresie stanowisko Zainteresowanego należy uznać za - prawidłowe.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Spółkę należy stwierdzić, iż stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

W stosunku do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 lutego 2008 r. (C-271/06) w sprawie Netto Supermarkt GmbH Co. OHG przeciwko Finanzamt Malchin, wskazać należy, że dotyczył on sytuacji, kiedy to podatnik dokonał zwrotów na rzecz obywateli państw trzecich, na podstawie sfałszowanych dokumentów celnych.

Tut. Organ zaznacza, iż bezpośrednie odniesienie do wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który zapadł w konkretnej sprawie podatnika jest możliwe tylko w przypadku, gdy mamy do czynienia z identycznym lub podobnym stanem faktycznym. Wyłącznie w takiej sytuacji organ wydając rozstrzygnięcie może stosować orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przywołany wyrok odbiega w znaczny sposób od sytuacji zaistniałej w przedmiotowej sprawie, zatem nie może stanowić podstawy prawnej do wydania przedmiotowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ wyjaśnia, iż stosownie do art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organy podatkowe zobowiązane są do działania na podstawie przepisów prawa.

Podkreślić należy, iż kwestie dotyczące zgodności polskich przepisów podatkowych z Dyrektywą 2006/112/WE (a wcześniej VI Dyrektywą Rady), nie mieszczą się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.

Dodatkowo informuje się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowe rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności uznania, że dokonywane przez Wnioskodawcę dostawy towarów spełniają definicję wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.