1. Czy sposób dokumentowania świadczonych usług dokumentem TRUCKCREDIT, który ma wszelkie cechy faktury (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur przez nabywcę usług transportowych (samofakturowanie).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2013 r. zawarł umowę o współpracy z firmą F. a/s z siedzibą w Danii na świadczenie usług transportowych na terenie Unii Europejskiej. Usługi świadczone są samochodami ciężarowymi poza granicami kraju, głównie w Danii, Niemczech, Francji jak i pozostałych krajach tzw. starej Unii Europejskiej. Z zawartej umowy wynika, że firma F. a/s z siedzibą w Danii potrąca z przychodu (obrotu) Zainteresowanego wydatki na paliwo, opłaty autostradą, wynajem naczepy i inne związane ze świadczonymi usługami. Firma F. wcześniej za ww. wydatki płaci. W związku z takim sposobem rozliczeń, firma duńska raz w miesiącu wystawia dokument STATEMENT, tj. zestawienia przychodów i kosztów. Firma F. poza ww. dokumentem za każdą wykonaną usługę transportową wystawia dokument TRUCKCREDIT, który ma wszystkie cechy faktury (za wyjątkiem nazwy). W związku z wystawianiem przez kontrahenta Wnioskodawcy dokumentów TRUCKCREDIT, w którym rozlicza on wykonaną usługę transportową i podpisaną umową z której wynika, że właśnie w taki sposób będą rozliczane usługi, firma F. nie chce aby to Zainteresowany wystawiał faktury VAT. Firma duńska tłumaczy to tym, że jej zdaniem dokument TRUCKCREDIT jest fakturą wystawioną przez nabywcę usługi i na terenie Danii jest wystarczającym dokumentem rozliczeniowym w podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy sposób dokumentowania świadczonych usług przez firmę F. dokumentem TRUCKCREDIT, który ma wszelkie cechy faktury może zostać uznany za fakturę wystawioną przez nabywcę usługi, tzw. samofakturowanie?
2. Czy zatem TRUCKCREDIT jest wystarczającym dokumentem do rozliczeń z fiskusem?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze zmianą przepisów od 1 stycznia 2013 r. procedury wystawiania faktur przez nabywców zostały znacząco uproszone. Na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług; podatnik podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze albo osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, nabywająca towary lub usługi od podatnika może wystawiać w jego imieniu i na jego rzecz faktury.

Zgodnie z § 6 ust. 1 cyt. powyżej jednym z warunków jakie musi spełnić nabywca musi być zawarcie odpowiedniego porozumienia w tej sprawie. W przypadku Zainteresowanego takie porozumienie zostało zawarte ? jest to umowa o współpracy z której jasno wynika sposób dokumentowania usług transportu. Z umowy tej wynika, że to firma F. rozlicza i dokumentuje wykonane przez Wnioskodawcę usługi. Ponadto istotną cechą faktur wystawionych przez nabywcę jest ich akceptacja przez dostawcę. W przypadku Zainteresowanego dokument TRUCKCREDIT jest dostarczany Wnioskodawcy i on go osobiście akceptuje. Zgodnie z rozporządzeniem faktury dostarczane przez odbiorcę niczym się nie różnią od zwykłej faktury jedynie powinny zawierać dodatkowo wyraz samofakturowanie.

W ocenie Zainteresowanego ? brak takiego wyrazu nie dyskredytuje dokumentu (faktury), który go nie posiada. Brak wyrazu samofakturowanie przy spełnieniu wszelkich innych wytycznych dotyczących faktur wystawianych przez nabywcę nie może spowodować, że dokument ten nie będzie uznany za fakturę i nie będzie mógł być rozliczony w polskim systemie VAT. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że dokument wystawiony przez duńskiego kontrahenta jest fakturą wystawioną przez odbiorcę usługi i na jego podstawie może on rozliczać się z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) ? zwanej dalej ustawą ? opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zaznaczyć należy, że powyższy artykuł zawiera zakres przedmiotowy czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy ? przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy ? przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Art. 2 pkt 22 ustawy stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2013 r. zawarł umowę o współpracy z firmą z siedzibą w Danii na świadczenie usług transportowych na terenie Unii Europejskiej. Usługi świadczone są samochodami ciężarowymi TIR poza granicami kraju, głównie w Danii, Niemczech, Francji jak i pozostałych krajach tzw. starej Unii Europejskiej.

Z powyższego wynika zatem, że Zainteresowany świadczy usługi zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że cyt. na wstępie niniejszej interpretacji art. 5 ustawy nie jest klasycznym katalogiem czynności będących przedmiotem opodatkowania, czyli zdarzeń lub sytuacji których zaistnienie wiąże się z wystąpieniem określonych obowiązków prawnopodatkowych w zakresie podatku od towarów i usług, lecz jest katalogiem czynności które są opodatkowane w Polsce, czyli od których należy rozliczyć podatek należny (lub w przypadku zwolnienia ? zastosować zwolnienie od podatku). Różnica sprowadza się do tego, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług są wszelkie zdarzenia i sytuacje z którymi przepisy podatkowe wiążą określone skutki, zaś opodatkowaniu podlegają jedynie niektóre z nich.

W przedmiotowej sprawie należy w pierwszej kolejności ustalić miejsce świadczenia usług transportowych wykonywanych przez Wnioskodawcę. Ponieważ w przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy ? na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ? rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy ? podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? na mocy ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Jak wynika z opisu sprawy firma duńska prowadzi działalność gospodarczą i tym samym spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy ? miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych w opisie sprawy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia usług transportowych wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz podatnika z siedzibą w Danii ustalane jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Zatem miejscem świadczenia usług transportowych wykonywanych przez Zainteresowanego jest terytorium Danii, tj. miejsce, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że firma duńska za każdą wykonana usługę transportową wystawia dokument TRUCKCREDIT, który ma wszystkie cechy faktury (za wyjątkiem nazwy). W związku z wystawianiem przez kontrahenta Wnioskodawcy dokumentów TRUCKCREDIT, w którym rozlicza on wykonaną usługę transportową i podpisaną umową z której wynika, że właśnie w taki sposób będą rozliczane usługi, firma F. nie chce aby to Zainteresowany wystawiał faktury VAT. Firma duńska tłumaczy to tym, że dokument TRUCKCREDIT jest fakturą wystawioną przez nabywcę usługi i na terenie Danii jest wystarczającym dokumentem rozliczeniowym w podatku VAT.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy ? podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub ? w przypadku terytorium państwa trzeciego ? podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 106 ust. 8 ustawy ? minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

W związku z koniecznością dostosowania przepisów wprowadzonych dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L 189 z 22.07.2010 r., str. 1), Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012 r., poz. 1428) ? zwane dalej rozporządzeniem ? które weszło w życie 1 stycznia 2013 r.

Wprowadzone rozporządzeniem zmiany dotyczące regulacji prawnych odnośnie fakturowania mają na celu promowanie oraz dalsze upraszczanie przepisów w tym zakresie.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia ? fakturę wystawia:

1. zarejestrowany podatnik VAT czynny;
2. podatnik, o którym mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu.
   
   

Z kolei w świetle § 4 ust. 2 rozporządzenia ? faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni.

Znowelizowane przepisy § 5 ust. 1 rozporządzenia zawierają katalog danych, które winna zawierać faktura.

Zgodnie z tym przepisem, faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Na mocy § 5 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia ? faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku faktur, o których mowa w § 6 ust. 1 ? wyraz ?samofakturowanie?.

W myśl § 6 ust. 1 rozporządzenia ? podatnik, podatnik podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze albo osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, nabywający towary lub usługi od podatnika, o którym mowa w § 4, mogą wystawiać w jego imieniu i na jego rzecz faktury dokumentujące:

1. dokonanie sprzedaży przez podatnika na rzecz tego podmiotu,
2. otrzymanie należności, o której mowa w art. 19 ust. 11 ustawy, oraz
3. dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w § 26a pkt 2 lit. b

? jeżeli istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Zgodnie z § 6 ust. 2 rozporządzenia ? faktury może wystawiać w imieniu i na rzecz podatnika, o którym mowa w § 4, również upoważniona przez niego osoba trzecia, w szczególności jego przedstawiciel podatkowy.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach dotyczących samofakturowania odszedł np. od obowiązku informowania naczelnika urzędu skarbowego o zawarciu umowy na samofakturowanie, pozostawiając kwestie wyboru takiego rozwiązania i sposobu zatwierdzania poszczególnych faktur w gestii poszczególnych stron sprzedaży. Przyjęte rozwiązania można określić mianem likwidacji sformalizowanej obecnie procedury i warunków wystawiania faktur przez nabywcę.

Przepis § 6 rozporządzenia przewiduje możliwość wystawiania faktur w imieniu i na rzecz podatnika przez upoważnione przez niego podmioty, w szczególności przez jego przedstawiciela podatkowego, oraz przez nabywcę towarów lub usług będącego podatnikiem podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze bądź też osobą prawną niebędącą takim podatnikiem. Samofakturowanie przez nabywcę ma zastosowanie do sprzedaży dokonywanej na jego rzecz, jak również obejmuje możliwość wystawiania faktur zaliczkowych. Ma ono również zastosowanie w przypadku dostawy towarów i świadczenia usług, których miejscem opodatkowania jest terytorium innego państwa.

W związku z tym, że jak ustalono powyżej miejscem świadczenia (opodatkowania) usług transportowych świadczonych przez Wnioskodawcę jest terytorium innego państwa członkowskiego (Danii) przepisy rozporządzenia nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

W przypadku natomiast samofakturowania dokonywanego przez nabywcę towarów i usług ? których to miejscem opodatkowania będzie inne niż Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej ? zastosowanie znajdą regulacje dotyczące fakturowania obowiązujące w tym państwie członkowskim, co znajduje potwierdzenie w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1 ze zm.) ? dalej zwanej Dyrektywą.

Z przepisu art. 219a Dyrektywy wynika, że bez uszczerbku dla art. 244-248 zastosowanie ma, co następuje:

1. Fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług zgodnie z przepisami tytułu V.
2. W drodze odstępstwa od pkt 1 fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego wykonywana jest dostawa towaru lub świadczona usługa, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, w przypadku gdy:
   1. dostawca lub usługodawca nie ma siedziby w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, zgodnie z przepisami tytułu V, lub gdy jego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.
      Jednak w przypadku gdy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca (samofakturowanie), stosuje się pkt 1;
   2. uznaje się, że dostawa towarów lub świadczenie usług nie odbywają się wewnątrz Wspólnoty, zgodnie z przepisami tytułu V.
   
   

Na mocy art. 220 ust. 1 pkt 1 Dyrektywy ? każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 224 Dyrektywy ? faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

W myśl art. 226 pkt 10a Dyrektywy ? bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie w przypadku gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca ? wyraz ?samofakturowanie?.

W przypadku Zainteresowanego zawarte zostało porozumienie. Jest to umowa o współpracy, z której jasno wynika sposób dokumentowania usług transportu. Ponadto z umowy tej wynika, że to firma rozlicza i dokumentuje wykonane przez Wnioskodawcę usługi. Istotną cechą faktur wystawionych przez nabywcę jest ich akceptacja przez dostawcę. W przypadku Zainteresowanego dokument TRUCKCREDIT jest dostarczany Wnioskodawcy i on go osobiście akceptuje.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że sposób dokumentowania przez firmę F. dokumentem TRUCKCREDIT świadczonych przez Wnioskodawcę usług, który jak wskazał na terenie Danii jest wystarczającym dokumentem rozliczeniowym w podatku VAT ? może zostać uznany za fakturę wystawioną przez nabywcę usługi (samofakturowanie), ponieważ fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo wykonania usług (Dania). Tym samym dokument TRUCKCREDIT jest wystarczającym dokumentem do rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług na terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Zainteresowanego, jest natomiast związany opisem sprawy przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wprost wynika z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.