Czy obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką: pobieranie 10% prowizji od wystawionych przez Wnioskodawcę (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2012 r. (data wpływu 3 września 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie potraktowania prowizji pobieranej przez podmiot niemiecki, potrąceń równowartości brakującego towaru bądź wysokości brakującej wpłaty oraz obciążeń pobieranych przez kontrahenta niemieckiego za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import usług ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie potraktowania prowizji pobieranej przez podmiot niemiecki, potrąceń równowartości brakującego towaru bądź wysokości brakującej wpłaty oraz obciążeń pobieranych przez kontrahenta niemieckiego za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import usług. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych i budowlanych m.in. na terenie Niemiec. Zainteresowany ma podpisaną umowę z firmą niemiecką na wykonywanie usług przewozowych (transport mebli wraz z montażem do klientów niemieckiej firmy). W ramach umowy, firma niemiecka obciąża Wnioskodawcę rachunkami z następujących tytułów:

1. za paliwo zużyte przy usługach dla firmy w Niemczech płacone kartą niemieckiego kontrahenta;
2. za pracę niemieckiego dyspozytora;
3. 10% prowizję od wystawionych przez Zainteresowanego faktur;
4. za brakujące dokumenty, potwierdzające zdanie mebli na magazynie na terenie Niemiec;
5. za brak potwierdzenia wpłaty pieniędzy pobranych od klienta w Niemczech;
6. za ubrania robocze wykorzystywane do usług świadczonych dla firmy na terenie Niemiec;
7. za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi.
   
   

Niemiecka strona nie naliczyła podatku od wartości dodanej i wykazała powyższe przychody jako WDT.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca poinformował, że wszystkie opisane obciążenia wynikają z jednej umowy podpisanej z podmiotem niemieckim. Kontrahent niemiecki jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (?). Z danych zawartych w umowie i na rachunkach wynika, że kontrahent niemiecki posiada siedzibę na terytorium Niemiec. Zainteresowany wskazał, że nie otrzymuje prowizji, lecz kontrahent niemiecki pobiera 10% prowizję od wynagrodzenia za wykonane przez niego usługi, pomniejszając zapłatę jego należności. Prowizja wynika z ustaleń zawartych w umowie. Prowizja nie jest rabatem. Wnioskodawca podkreślił, że czynności opisane w pkt 4 i 5 z tytułu, których firma niemiecka obciąża go, nie są ?karami umownymi?, stanowiącymi wyłącznie sankcje za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie określonych zobowiązań, ale stanowią potrącenia równowartości brakującego towaru bądź wysokości brakującej opłaty. Ponadto Zainteresowany wskazał, że nie wie czy obciążenia za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonania usługi stanowią odszkodowanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką: pobieranie 10% prowizji od wystawionych przez Wnioskodawcę faktur; za brakujące dokumenty, potwierdzające zdanie mebli na magazynie na terenie Niemiec; za brak potwierdzenia wpłaty pieniędzy pobranych od klienta w Niemczech oraz za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi, stanowią dla niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów czy import usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe obciążenia stanowią import usług i powinny być opodatkowane przez niego w Polsce, wykazane w poz. 51 i 52 deklaracji VAT-7, ale nie podlegają wykazaniu w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Nabywca usługi dokonuje rozliczenia na zasadach tzw. ?samonaliczenia? VAT, tj. jednocześnie nalicza podatek należny i odlicza podatek naliczony w tej samej kwocie ? zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik nie wykazuje natomiast przedmiotowych usług w informacji podsumowującej VAT-UE. Wynika to z treści art. 100 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. W omawianym przypadku taka sytuacja nie wystąpiła, w związku z tym omawiane obciążenia mogą stanowić jedynie import usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 2 pkt 22 ustawy wskazuje, iż przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?) ? art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych i budowlanych m.in. na terenie Niemiec. Na podstawie umowy podpisanej z firmą niemiecką, wykonuje usługi przewozowe (transport mebli wraz z montażem do klientów niemieckiej firmy). W ramach tej umowy, firma niemiecka pobiera 10% prowizji, od wynagrodzenia za wykonane przez Zainteresowanego usługi, pomniejszając zapłatę jego należności. W ramach umowy, firma niemiecka obciąża także Wnioskodawcę rachunkami z następujących tytułów: za brakujące dokumenty, potwierdzające zdanie mebli na magazynie na terenie Niemiec; za brak potwierdzenia wpłaty pieniędzy pobranych od klienta w Niemczech; za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi.

Analizując przedstawiony stan sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż pobranie przez kontrahenta niemieckiego ww. obciążeń nie jest w rzeczywistości wynagrodzeniem za usługę świadczoną na rzecz Zainteresowanego. Bowiem kontrahent niemiecki, jak wynika z opisu sprawy, nie wykonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych czynności. Tym samym pobierane przez podmiot niemiecki obciążenia nie są wynagrodzeniem za wykonanie usługi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Tut. Organ wskazuje również, że w przedmiotowej sprawie nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, w związku z powyższym nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Wątpliwości Zainteresowanego sprowadzają się do ustalenia, czy pobierane od niego przez podatnika niemieckiego obciążenia, stanowią import usług czy też wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Mając na uwadze fakt, iż jak wyjaśniono powyżej pobierane przez podmiot niemiecki obciążenia nie są wynagrodzeniem za dostawę towarów (Wnioskodawca nie nabywa prawa do rozporządzania jak właściciel żadnym towarem) oraz, że nie stanowią wynagrodzenia za nabyte usługi, zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy, w konsekwencji nie stanowią zarówno importu usług, jak i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Reasumując, obciążenia dokonywane przez firmę niemiecką, nie stanowią dla Zainteresowanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani importu usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być ? zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone. W szczególności, w niniejszej interpretacji nie dokonano rozstrzygnięcia, czy obciążenia będące przedmiotem pytania stanowią zmianę ceny świadczonych przez Wnioskodawcę usług, zobowiązujące go do dokonania stosownych korekt wykonanych usług.

W przedmiotowej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie potraktowania prowizji pobieranej przez podmiot niemiecki, potrąceń równowartości brakującego towaru bądź wysokości brakującej wpłaty oraz obciążeń pobieranych przez kontrahenta niemieckiego za uszkodzenia podłogi i ścian w mieszkaniu klienta w trakcie wykonywania usługi za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import usług. Pozostałe kwestie zostały rozstrzygnięte w odrębnych interpretacjach indywidualnych z dnia 20 grudnia 2012 r. znak ILPP4/443-390/12-4/ISN, ILPP4/443-390/12-5/ISN, ILPP4/443-390/12-7/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.