Ustalenia miejsca świadczenia usług oraz ich dokumentowania.

18.12.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia Usług Doradczych oraz ich dokumentowania ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia Usług Doradczych oraz ich dokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest producentem i dystrybutorem produktów spożywczych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej, w ramach której w różnych krajach świata funkcjonują odrębne (w sensie prawnym i ekonomicznym) spółki zajmujące się produkcją i/lub dystrybucją produktów spożywczych (dalej: Grupa).

W celu zwiększenia swojej konkurencyjności Grupa wyznaczyła spośród spółek wchodzących w jej skład jeden podmiot (powołany specjalnie do tego celu), który jest odpowiedzialny za organizację i nadzór nad procesem zakupu towarów i usług na potrzeby spółek z Grupy (dalej: Działalność Zakupowa). Do prowadzenia Działalności Zakupowej została dedykowana spółka z siedzibą w Szwajcarii (dalej: Kontrahent). Kontrahent nie jest bezpośrednim ani pośrednim udziałowcem Spółki.

Skupienie Działalności Zakupowej w ramach jednego, wyspecjalizowanego podmiotu, jakim jest Kontrahent odpowiedzialny za organizację i nadzór nad procesem zakupu towarów i usług na rzecz spółek z Grupy, pozwala na wykorzystanie efektu skali. Ceny lub inne warunki handlowe uzyskane przez całą Grupę są korzystniejsze od tych, które byłyby możliwe dla uzyskania przez każdą ze spółek z Grupy z osobna. Skupienie Działalności Zakupowej w ramach jednego podmiotu, pozwala spółkom z Grupy na znaczne uproszczenie procesu zakupowego, poprawę kontroli nad jakością kupowanych towarów i usług, a także skupienie się na ich zasadniczej działalności, jaką jest produkcja i/lub dystrybucja produktów.

W związku z wdrożoną zmianą, spółki z Grupy (w tym także Spółka) oraz Kontrahent zawarły stosowne umowy, zgodnie z którymi Kontrahent świadczy na rzecz spółek z Grupy (w tym także na rzecz Spółki) usługi zakupowe, tj. prowadzi czynności związane z zaopatrzeniem począwszy od poszukiwań selekcji dostawców, poprzez negocjacje warunków dostaw, do wsparcia w procesie definiowania zamówień na surowce i materiały (fizyczne złożenie zamówienia i zakup danego towaru/usługi dokonywany jest już samodzielnie przez spółki z Grupy). W ramach wykonywanych usług Kontrahent ustala, zarządza i monitoruje realizację strategii zakupowych wybranych surowców i materiałów celem wzrostu wydajności i lepszej kontroli nad jakością kupowanych towarów i usług, identyfikuje i prowadzi rozmowy z dostawcami, zbiera dane o dostawcach i tworzy bazę potencjalnych dostawców, w imieniu spółek z Grupy (w tym w imieniu Spółki) negocjuje i zawiera umowy Master Agreements (czyli umowy ramowe) z dostawcami oraz inne umowy z dostawcami (na jednorazowe, specyficzne dostawy), na podstawie których podmioty z Grupy (w tym Spółka) zasadniczo dokonują zaopatrzenia, odpowiada za zarządzanie tymi umowami. W wyjątkowych przypadkach może się jednak zdarzyć, iż Spółki z Grupy zawrą umowy z dostawcami samodzielnie ? może to mieć miejsce w przypadku gdy udział Kontrahenta w procesie zakupowym nie będzie wnosił wartości dodanej dla spółek z Grupy. Niemniej zakupy tego typu każdorazowo będą konsultowane z Kontrahentem.

Jak wskazano powyżej, dzięki świadczonym przez Kontrahenta usługom Spółka korzysta z lepszych warunków handlowych niż miałoby to miejsce, gdyby Spółka samodzielnie prowadziła proces zakupowy. Za świadczone usługi Kontrahent otrzymuje od Spółki wynagrodzenie.

Z uwagi na dużą różnorodność towarów i usług, których zakupy koordynuje Kontrahent, zostały one podzielone na kilka zasadniczych kategorii. W praktyce dana kategoria towarów i usług dotyczy danego rynku, na potrzeby którego te towary/usługi są nabywane. Kontrahent zajmuje się zatem procesem zakupowym niektórych towarów/usług globalnie ? na potrzeb wszystkich spółek z Grupy (np. wybrane surowce produkcyjne), z kolei w odniesieniu do innych towarów /usług proces realizowany jest wyłącznie dla wybranych spółek z Grupy działających na danym kontynencie (np. w Europie) lub regionie (np. Centralna Europa). W niektórych przypadkach może się także okazać, że dane towary/usługi są nabywane wyłącznie na potrzeby spółki z danego kraju ? jeśli jest to najdogodniejszym rozwiązaniem uzasadnionym z ekonomicznego punktu widzenia (np. nie jest ekonomicznie uzasadnione nabywanie usług taxi na poziomie globalnym).

Dla celów wsparcia w świadczeniu usług Kontrahent zawarł odrębne umowy wyłącznie z niektórymi spółkami z Grupy, na podstawie których te wybrane spółki doradzają i wspierają Kontrahenta w pewnych aspektach związanych z jego Działalnością Zakupową (dalej: Umowy Doradztwa Zakupowego). Spółka pragnie jednak podkreślić, iż zawarte Umowy Doradztwa Zakupowego w żadnym wypadku nie uprawniają spółek z Grupy (w tym także Spółki) ani ich pracowników do podejmowania działań, które byłyby wiążące dla Kontrahenta. W szczególności do podpisywania jakichkolwiek umów i dokumentów w imieniu kontrahenta. W ramach Usług Doradztwa Zakupowego spółki z Grupy mogą wstępnie ustalać główne obszary współpracy potencjalnego dostawcy z Kontrahentem, które to ustalenia będą następnie podstawą do dalszych dyskusji już bezpośrednio pomiędzy dostawcą a Kontrahentem. Ponadto, pracownicy Kontrahenta nie mają prawa do dysponowania majątkiem spółek z Grupy ? np. używania powierzchni biurowych, sprzętu itp.

Zawarte Umowy Doradztwa Zakupowego dotyczą takich obszarów jak: czynności wspierające zaopatrzenie, ocena ryzyka, realizowanie projektów zaopatrzenia oraz rentowności zakupów, wsparcie współpracy z dostawcami zewnętrznymi, śledzenie rentowności procesów zakupowych, wdrażanie umów i monitoring realizacji umów z dostawcami, zarządzanie relacjami z dostawcami, świadczenie usług e-zaopatrzenia/transakcji zakupu spot, wykonywanie czynności działu pomocy dla dostawców, zbieranie danych i informacji rynkowych oraz zarządzanie danymi.

Spółka, jako jedna ze spółek z Grupy, zawarła Umowę Doradztwa Zakupowego z Kontrahentem, na podstawie której świadczy usługi doradztwa i wsparcia, wykonując wspomniane wyżej czynności (dalej: Usługi Doradcze).

Spółka świadczy Usługi Doradcze wyłącznie poprzez własnych pracowników zatrudnionych przez Spółkę na podstawie umowy o pracę, lub na podstawie innych umów cywilno-prawnych regulujących współpracę pomiędzy Spółką a daną osobą.

Pracownicy Spółki zaangażowani w świadczenie Usług Doradczych są zorganizowani w ramach struktury organizacyjnej Spółki jako polski zespół zakupowy (ang. Polish procurement team) (dalej: PPT). W skład PPT wchodzą Lokalni Managerowie Kategorii (ang. Local Category Managers) (dalej: LCM), Specjaliści ds. Zgodności (ang. Content Specialists), Specjaliści ds. Zakupów (ang. Procurement Specialists) oraz Specjaliści ds. Transakcji Spot (ang. Spot Buy Professionals). Cały zespół PPT jest kierowany i zarządzany przez Krajowego Szefa Zakupów (ang. Country Head of Procurement) (dalej: CHoP), również będącego pracownikiem Spółki, co oznacza, że pracownicy Spółki tworzący PPT raportują bezpośrednio do CHoP. Wskazany powyżej zespół PPT w ramach świadczonych Usług Doradczych zajmuje się głównie czynnościami dotyczącymi zakupów towarów i usług od polskich dostawców (niemniej zespół PPT w razie potrzeby może świadczyć Usługi Doradcze również w zakresie zakupów towarów i usług od dostawców zagranicznych, które to zakupy przeznaczone są dla Spółki). Co do zasady PPT świadczy Usługi Doradcze na rzecz Kontrahenta, które w głównej mierze dotyczą Działalności Zakupowej Kontrahenta na rzecz Spółki, niemniej zespół PPT jest również zaangażowany w świadczenie Usług Doradczych w związku z Działalnością Zakupową Kontrahenta na rzecz innych spółek z Grupy (spoza Polski). Pracownicy Spółki tworzący zespół PPT wykonują także czynności na rzecz samej Spółki oraz gdyby zaszła taka potrzeba ? mogliby świadczyć usługi również bezpośrednio dla podmiotów trzecich.

W ramach PPT wybrani pracownicy Spółki są również zaangażowani w ramach świadczonych Usług Doradczych we wsparcie Działalności Zakupowej Kontrahenta w obszarze danej kategorii zakupowej na poziomie regionalnym ? tzw. Regionalni Managerowie Kategorii (ang. Regional Category Managers) (dalej RCM). RCM są podlegli służbowo Liderowi Regionalnemu Managerów Kategorii (ang. Regional Category Manager Team Lead) (dalej: RCM TL) co oznacza, że raportują oni do RCM TL ? który jest aktualnie pracownikiem Spółki ? chociaż sytuacja ta może ulec zmianie (np. RCM TL może być pracownikiem innej spółki z grupy). Z kolei RCM TL raportuje bezpośrednio do Regionalnego Szefa Zakupów (ang. Regional Head of Procurement) (dalej: RHoP). Dla pełności obrazu Spółka zaznacza, że RHoP raportuje do swojego zwierzchnika (również pracownika Kontrahenta) pełniącego funkcję Światowego Szefa Zakupów (ang. Global Head of Procurement) (dalej: GHoP).

Wspomniane przez Spółkę raportowanie w praktyce oznacza między innymi bezpośrednie przekazywanie efektów wykonanych prac i informacji związanych z wykonywanymi czynnościami. Przy czym wszyscy pracownicy Spółki (w tym zespół PPT, CHoP, poszczególni RCM oraz TCM TL) zobowiązani są do przestrzegania zasad obowiązujących w Spółce i jako jej pracownicy podlegają służbowo/są odpowiedzialni bezpośrednio przed osobami zatrudnionym w Spółce (formalna podległość służbowa względem kadry zarządzającej Spółki).

Spółka pragnie także wyjaśnić, że podobnie jak w większości relacji między usługodawcą i usługobiorcą ? również w przypadku Usług Doradczych, podczas ich świadczenia, zespół PPT Spółki (w tym CHoP oraz RCM TL) jest również zobowiązany do przestrzegania procedur i dobrych praktyk obowiązujących w spółce Kontrahenta. Wynika to jednak z konieczności zapewnienia możliwości świadczenia usług na rzecz Kontrahenta, bowiem zgodnie z własnymi procedurami Kontrahenta, Spółka i Kontrahent mogą kupować jedynie usługi świadczone w sposób zgodny i spójny z jego procedurami i dobrymi praktykami.

Aby wspomniane procedury i dobre praktyki zakupowe Kontrahenta były przestrzegane przez pracowników Spółki, ocena efektów pracy oraz rozwój zawodowy CHoP oraz RCM TL jest ostatecznie zależny od opinii RHoP (i innych podobnych interesariuszy) ? czyli od osób zarządzających danym regionem z ramienia Kontrahenta (i będącej jego pracownikiem) a kadra kierownicza Spółki uczestniczy w tym procesie od strony administracyjnej jako reprezentant pracodawcy CHoP.

Z uwagi na powyżej wskazaną konieczność przestrzegania procedur i dobrych praktyk zakupowych Kontrahenta, Spółka bez uprzedniego zatwierdzenia przez RHoP i GHoP nie może wyznaczać danej osoby z zespołu PPT (lub z zewnątrz) na CHoP. CHoP bez uprzedniej konsultacji i zatwierdzenia ze strony RHoP nie może mianować pracowników na poszczególnych specjalistów PPT. RCM oraz RCM TL są wyznaczani przez RHoP, co jest także zatwierdzane przez GHoP.

Z uwagi na powyższe, RHoP jest także zaangażowany z ramienia Kontrahenta w stałe (bieżące) wsparcie szkoleniowe, udzielanie wskazówek w zakresie dobrych praktyk zakupowych dla CHoP. RHoP jest także osobą odpowiednią do wyjaśniania ewentualnych sporów między lokalnymi regionalnymi zespołami. Podobne wskazówki, jak między RHoP a CHoP, będą przekazywane RCM przez pozostałych pracowników Kontrahenta.

Spółka pragnie podkreślić, że członkowie zespołu PPT w ramach świadczenia Usług Doradczych na rzecz Kontrahenta nie zawierają w imieniu Kontrahenta (i nie będą zawierać w przyszłości) umów zakupu i sprzedaży, ani nie zawierają (i nie będą zawierać w przyszłości) innych transakcji biznesowych, które mogłyby powodować konieczność opodatkowania VAT Kontrahenta, tj. zapłaty podatku VAT należnego w Polsce.

Za wyżej wskazane Usługi Doradcze Spółka będzie obciążać Kontrahenta wynagrodzeniem na mocy Umowy Doradztwa Zakupowego (kalkulowanym w oparciu o poniesione koszty powiększone o odpowiednią marżę ? do kosztów stanowiących podstawę wynagrodzenia Spółki zaliczane są wynagrodzenia pracowników Spółki, w tym wszelkie świadczenia dodatkowe oraz wydatki ponoszone przez Spółkę i związane ze świadczeniem Usług Doradczych). Spółka powiększa należne jej wynagrodzenia za świadczone Usługi Doradcze o ewentualne koszty podmiotów trzecich poniesione przez Spółkę w związku ze świadczeniem usług.

Poza nabywaniem wspomnianych Usług Doradczych, Kontrahent zasadniczo nie prowadzi żadnej innej zakupowej aktywności biznesowej w Polsce. Sporadycznie, pewne zakupy towarów i usług mogą być w praktyce dokonywane przez Kontrahenta w Polsce, jednak z przeznaczeniem na dostawę na potrzeby spółek z Grupy innych niż Spółka (tj. z przeznaczeniem na potrzeb zagranicznych spółek z Grupy).

Zgodnie z zapisami umowy pomiędzy Spółką i Kontrahentem, regulującej świadczenie Usług Doradczych, każda ze stron tej umowy może ją wypowiedzieć z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Z informacji uzyskanych przez Spółkę od Kontrahenta wynika, że Kontrahent nie dokonał rejestracji dla celów VAT w Polsce. Kontrahent nie posiada w Polsce zarejestrowanego oddziału, przedstawicielstwa itp. Kontrahent nie posiada w Polsce rachunku bankowego. Ponadto, z informacji uzyskanych przez Spółkę od Kontrahenta wynika, że Kontrahent w związku z nabywanymi od spółki Usługami Doradczymi nie posiada w Polsce żadnego własnego (i) zaplecza personalnego ani (ii) zaplecza technicznego (środków trwałych lub innych aktywów).

Poniżej Spółka przedstawia dodatkowe szczegółowe wyjaśnienia w tym zakresie.

(i) Personel

Kontrahent nie utrzymuje w Polsce żadnego swojego stałego ani tymczasowego personelu w związku ze świadczonymi na jego rzecz Usługami Doradczymi. Wszelkie zarządcze decyzje dotyczące działalności Kontrahenta podejmowane są i będą poza Polską.

Jeśli chodzi o kwestie relacji personelu Spółki, wykorzystywanego przez nią do świadczenia Usług Doradczych, z personelem Kontrahenta, to szczegółowy opis w tym zakresie został opisany powyżej.

(ii) Aktywa materialne

Kontrahent nie posiada w Polsce żadnych swoich aktywów ? wszelkie środki trwałe (np. sprzęt komputerowy), powierzchnie biurowe i inne aktywa są wyłączną własnością Spółki (lub są wykorzystywane przez Spółkę na podstawie umów leasingu lub umów o podobnym charakterze) i są również wykorzystywane przez Spółkę na jej potrzeby własne ? nie są one jednak dedykowane/przypisane wyłącznie do Kontrahenta.

Spółka podkreśla, że między nią a Kontrahentem nie została zawarta żadna umowa najmu, użyczenia, leasingu, dzierżawy (ani żadna inna umowa podobnego typu) w zakresie używania przez Kontrahenta aktywów Spółki.

W celu zaewidencjonowania na potrzeby podatku VAT przedmiotowych Usług Doradczych, Spółka zamierza wystawiać faktury na Kontrahenta. Spółka składa wniosek celem potwierdzenia konsekwencji podatkowych w podatku VAT w zakresie sprzedaży Usług Doradczych na rzecz Kontrahenta. W szczególności, Spółka jako zainteresowany w uzyskaniu interpretacji podatkowej chce potwierdzić, czy Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności z uwagi fakt, że ma to bezpośredni wpływ na zasady opodatkowania świadczonych przez Spółkę Usług Doradczych i zasady wystawiania przez Spółkę faktur VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy dla zastosowania art. 28b ustawy o VAT (tj. określenia miejsca opodatkowania Usług Doradczych oraz podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT z tytułu Usług Doradczych) Spółka prawidłowo uznaje, że Kontrahent nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?
Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka postąpi prawidłowo wystawiając fakturę na Kontrahenta z tytuł świadczonych na jego rzecz Usług Doradczych bez wykazywania na tej fakturze podatku VAT należnego ? z uwagi na opodatkowanie przedmiotowych usług poza terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Spółki, mając na uwadze opisany stan faktyczny, Kontrahent nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej w Polsce.

Ad. 2)

W świetle odpowiedzi na pytanie 1, Spółka postąpi prawidłowo wystawiając fakturę na Kontrahenta z tytułu świadczonych na niego rzecz Usług Doradczych bez wykazywania na tej fakturze polskiego podatku VAT należnego uznając, że miejscem opodatkowania przedmiotowych usług jest ? zgodnie z art. 28b ustawy o VAT ? kraj siedziby Kontrahenta.

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 1

Wnioskodawca jako podmiot zainteresowany wydaniem interpretacji podatkowej

Na wstępie Spółka pragnie zwrócić uwagę, że w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidulanej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Wspomniany przepis oznacza, że wniosek o wydanie interpretacji może złożyć zainteresowany podmiot w swojej indywidualnej sprawie, co powoduje iż wymagany jest związek pomiędzy sprawą, w której wystąpiono z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji, a wnioskodawcą ? wyrażający się w tym, że przedstawiony we wniosku problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania wnioskodawcy. W praktyce oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej.

W szczególności zatem, wniosek o wydanie interpretacji podatkowej może odnosić się do stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) przedstawionych przez wnioskodawcę, do których wykładnia znajdujących w nich zastosowanie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach tego podatku.

Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie Spółka występuje w roli zainteresowanego w myśl wspomnianego art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, bowiem ustalenie czy Kontrahent nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w myśl przepisów art.

28b ustawy o VAT, ma kluczowe znaczenie dla Spółki, gdyż będzie decydować o prawidłowości określenia miejsca opodatkowania świadczonych usług oraz podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT z tytułu tych usług, a tym samym wpłynie na prawidłowość rozliczeń Spółki w podatku VAT (tj. czy Spółka deklaruje i odprowadza do budżetu Państwa podatek VAT należny w prawidłowej wysokości, i czy właściwie wystawia faktury VAT).

W ocenie Spółki, Kontrahent nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, niemniej z uwagi na wskazany powyżej interes prawny Spółki oraz fakt, że to na usługodawcy ciąży obowiązek prawidłowego opodatkowania VAT świadczonych usług, Spółka wnioskuje o potwierdzenie prawidłowości przyjętego podejścia w drodze interpretacji indywidualnej.

W tym miejscu Spółka zwraca uwagę, że przedstawione w opisie stanu faktycznego informacje stanowią wyczerpujące jego przedstawienie, co możliwe jest dzięki posiadaniu pełnej informacji o działalności Kontrahenta, z uwagi na przynależności Spółki i Kontrahenta do jednej grupy kapitałowej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT. Takiej definicji nie zawierają również przepisy aktów wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to pojawia się natomiast w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 26 listopada 2006 r. (zwana dalej: ?Dyrektywa VAT?). Ponadto, definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znalazła się w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 1 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku o wartości dodanej (zwane dalej: ,,Rozporządzenie Wykonawcze?). Znaczenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej było również wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskie (dawniej Europejski Trybunał Sprawiedliwości; zwany dalej: ?TSUE?).

Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. do polskiego systemu prawnego przyjęty został dorobek prawny Wspólnot Europejskich, aby ustalić znaczenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy odwołać się do kontekstu całej ustawy o VAT, odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego (w tym w szczególności do Rozporządzenia Wykonawczego, które powinno być bezpośrednie stosowane), stanowisk polskich organów podatkowych, a także orzecznictwa TSUE.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, ?na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce ? inne niż miejsce siedziby działalności gospodarcze podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia ? które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej?.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego, dla potrzeb stosowania wybranych artykułów Dyrektywy VAT (w tym art. 192a Dyrektywy VAT) ?stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce ? inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (...) ? które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje?. Powyższy przepis nie znajduje jednak w przedmiotowej sprawie zastosowania z uwagi na fakt, że dotyczy on działalności ?sprzedażowej?, natomiast przedmiotem wniosku jest jedynie zakup Usług Doradczych przez Kontrahenta (a nie świadczenie usług przez Kontrahenta).

Z przytoczonej powyżej definicji (zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego) wynika, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej niezbędnym jest jednoczesne posiadanie na terytorium danego kraju:

miejsca, w którym zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju (odbioru i wykorzystywania danych usług),
miejsca charakteryzującego się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny).

Ponadto, jak wspomniano powyżej, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest pojęciem wspólnotowym i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań TSUE. Jak wynika z ugruntowanego stanowiska TSUE (m.in. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84; wyrok z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94; wyrok z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemczech, sygn. C-390/96; wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C -190/95; wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sàrl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju,
działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot, oraz
dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny).

Przy tym należy pamiętać, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej wskazane wyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że niespełnienie chociażby jednej z przesłanek determinuje, że dany podmiot nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja wypracowana przez TSUE stanowiła podstawę dla sformułowania definicji stałego miejsca działalności gospodarczej w Rozporządzeniu Wykonawczym. Jednocześnie, należy uznać, że definicja ta znajdzie zastosowanie we wszystkich przypadkach, w których ustawa o VAT odwołuje się do stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tj. np. w odniesieniu do określenia miejsca świadczenia usług zgodnie z art. 28b ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, należy przeanalizować poszczególne przesłanki determinujące jego występowanie.

a) kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych

W opinii Spółki nie można stwierdzić, że Kontrahent posiada na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce.

W związku z Usługami Doradczymi świadczonymi przez Spółkę, Kontrahent nie zatrudnia w Polsce stałych ani tymczasowych pracowników, którzy koordynowaliby proces zakupu tych usług, a pracownicy Spółki nie pozostają w stosunku podrzędności służbowej wobec Kontrahenta (faktu tego nie zmienia sytuacja raportowania o świadczonych Usługach Doradczych do Kontrahenta ? szczegóły Spółka przedstawia poniżej). Jednocześnie, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wszelkie zarządcze decyzje dotyczące działalności Kontrahenta podejmowane są i będą poza Polską.

Ponadto, Kontrahent nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności. Wszelkie aktywa zaangażowane na potrzeby świadczenia Usług Doradczych (głównie sprzęt biurowy i powierzchnia biurowa) są wyłączną własnością Spółki (i są również wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności na rzecz samej Spółki przez jej pracowników ? nie są one w żaden sposób dedykowane/przypisane do Kontrahenta).

W konsekwencji, zdaniem Spółki, nie można stwierdzić, że Kontrahent dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez polskie organy podatkowe. Przykładowo, w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 21 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że ?stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy), jak zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność na niezależnych zasadach?. Dodatkowo, należy również przytoczyć stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2010 r. (sygn. IPPP3/443-680/10-2/SM), zgodnie z którym ?aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności?.

Spółka zwraca przy tym uwagę, że nie można uznać, że Kontrahent ma i może mieć kontrolę nad pracownikami i aktywami Spółki ? bowiem zarówno pracownicy, jak i aktywa Spółki nie pozostają w dyspozycji Kontrahenta jak jego własne. W szczególności nie można również domniemywać takiej kontroli z uwagi na fakt pozostawania Spółki i Kontrahenta w jednej grupie kapitałowej ? w szczególności Kontrahent nie jest bezpośrednim ani pośrednim udziałowcem Spółki (co w ocenie Spółki i tak nie miałoby istotnego znaczenia dla oceny istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności).

Spółka pragnie także wyjaśnić, iż podobnie jak w większości relacji między usługodawcą i usługobiorcą ? również w przypadku Usług Doradczych podczas ich świadczenia cały zespół PPT Spółki (w tym CHoP oraz RCM TL) jest zobowiązany do przestrzegania procedur i dobrych praktyk obowiązujących w spółce Kontrahenta. Wynika to jednak z konieczności zapewnienia możliwości świadczenia usług na rzecz Kontrahenta, który zgodnie z własnymi procedurami może kupować jedynie usługi świadczone w sposób zgodny i spójny z jego procedurami i dobrymi praktykami.

Aby realizacja procedur i dobrych praktyk zakupowych Kontrahenta przez pracowników Spółki było przestrzegane, ocena efektów pracy oraz rozwój zawodowy CHoP oraz RCM TL jest zależna od opinii Regionalnego Szefa Zakupów (ang. Regional Head Of Procurement) (dalej: RHoP) ? czyli od osoby zarządzającej danym regionem z ramienia Kontrahenta (i będącej jego pracownikiem), a kadra kierownicza Spółki uczestniczy w tym procesie od strony administracyjnej jako reprezentant pracodawcy MoP. Spółka podkreśla, że taki sposób uwzględniania opinii Kontrahenta o sposobie świadczenia na jego rzecz Usług Doradczych jest pożądany przez Spółkę z uwagi na fakt, iż nie może ona sobie pozwolić na promowanie osób i rozwój osób, które wykonują swoje obowiązki (świadczą usługi) w sposób sprzeczny ze specyficznymi wymaganiami klienta (Kontrahenta).

Dla pełności obrazu Spółka zaznacza, że RHoP raportuje do swojego zwierzchnika (również pracownika Kontrahenta) pełniącego funkcję Światowego Szefa Zakupów (ang. Global Head of Procurement) (dalej: GHoP).

Wspomniane przez Spółkę raportowanie w praktyce oznacza przede wszystkim bezpośrednie przekazywanie efektów wykonanych prac i informacji związanych z wykonywanymi czynnościami. Taka bezpośrednia relacja wymusza w praktyce pojawianie się bieżących uwag, udzielanie wskazówek, sugestii ze strony Kontrahenta ? o czym mowa poniżej.

Z uwagi na powyżej wskazaną konieczność przestrzegania procedur dobrych praktyk zakupowych Kontrahenta, Spółka bez uprzedniego zatwierdzenia przez RHoP i GHoP nie może wyznaczać danej osoby z zespołu PPT (lub z zewnątrz) na CHoP. CHoP bez uprzedniej konsultacji i zatwierdzenia ze strony RHoP nie może mianować pracowników na poszczególnych specjalistów PPT. RCM oraz RCM TL są natomiast wyznaczani przez RHoP co jest także zatwierdzane przez GHoP.

Podobnie jak w przypadku CHoP oraz RCM TL, również w przypadku poszczególnych pracowników zespołu PPT uwzględnianie opinii Kontrahenta o sposobie świadczenia na jego rzecz Usług Doradczych poprzez zasięganie opinii Kontrahenta o poszczególnych pracownikach Spółki jest pożądane przez Spółkę z uwagi na fakt, że nie może ona sobie pozwolić na promowaniu osób i rozwój osób, które wykonują swoje obowiązki (świadczą usługi) w sposób sprzeczny ze specyficznymi wymaganiami klienta (Kontrahenta).

Powyżej opisana zasada akceptacji kandydatów na wybrane stanowiska wynika z uwagi, jaka jest przykładana do konieczności przestrzegania procedur i dobrych praktyk zakupowych Kontrahenta ? Kontrahent nie może bowiem dopuścić do sytuacji, w której Usługi Doradcze na jego rzecz będą świadczone przez nieodpowiednio dobrany personel Spółki, co w efekcie spowodowałoby ryzyko zakupu usług/towarów o nieodpowiedniej/złej jakości i w efekcie przełożyłoby się na efektywność Działalności Zakupowej Kontrahenta na rzecz całej Grupy.

Z uwagi na powyższe, RHoP jest także zaangażowany z ramienia Kontrahenta w stałe (bieżące) wsparcie szkoleniowe, udzielanie wskazówek w zakresie dobrych praktyk zakupowych dla CHoP. RHoP jest także osobą odpowiednią do wyjaśniania ewentualnych sporów między lokalnymi i regionalnymi zespołami. Podobne wskazówki, jak między RHoP a CHoP będą przekazywane RCM przez pozostałych pracowników Kontrahenta.

Powyżej zasygnalizowane przestrzeganie procedur Kontrahenta nie powinno być jednak postrzegane jako kontrola czy nadzór służbowy nad pracownikami Spółki ? stanowi ono jedynie o staranności Kontrahenta nad procesem zakupu usług.

W tym miejscu Spółka pragnie również pokreślić, że w przedmiotowej sprawie Kontrahent nie świadczy własnych usług związanych z Działalnością Zakupową za pośrednictwem pracowników Spółki ? jak zostało bowiem przedstawione w opisie stanu faktycznego, zespół PPT Spółki jest również zaangażowany w świadczenie Usług Doradczych w związku z Działalnością Zakupową Kontrahenta na rzecz innych spółek z Grupy (spoza Polski) ? poza tym, pracownicy Spółki tworzący zespół PPT wykonują także czynności na rzecz samej Spółki oraz gdyby zaszła taka potrzeba ? mogliby świadczyć usługi również dla podmiotów trzecich. Świadczone Usługi Doradcze stanowią jedynie wsparcie dla Działalności Zakupowej Kontrahenta, natomiast same w sobie nie stanowią bezpośredniego przedmiotu usług Kontrahenta na rzecz spółek z Grupy (w tym na rzecz Spółki).

b) kryterium niezależności prowadzonej działalności

W opinii Spółki nie można również uznać, że ewentualna działalność Kontrahenta w Polsce miałaby charakter niezależny.

Spółka pragnie podkreślić, że w Polsce nie ma i nie będzie osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Kontrahenta, jak i realizacji zlecanych Usług Doradczych. W szczególności, na terytorium Polski nie będzie osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Kontrahenta, w tym zawierania umów handlowych (czy negocjowania ich warunków) w imieniu Kontrahenta (poza wstępnym ustalaniem głównych obszarów współpracy potencjalnego dostawcy z Kontrahentem, które są podstawą do dalszych dyskusji już bezpośrednio pomiędzy dostawcą a Kontrahentem). W konsekwencji, nie można uznać, że działalność Kontrahenta na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease B.V. vs. Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam), w którym TSUE uznał, że ?(?) jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie?.

W konsekwencji, nie można uznać, iż działalność Kontrahenta na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny, co ? jak sformułowano w orzecznictwie TSUE ? jest przesłanką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

c) kryterium stałości prowadzonej działalności

Poza nabywanymi w Polsce Usługami Doradczymi, Kontrahent zasadniczo nie prowadzi w Polsce żadnej innej działalności zakupowej. Sporadycznie, pewne zakupy towarów i usług mogą być w praktyce dokonywane przez Kontrahenta w Polsce, jednak z przeznaczeniem na dostawę na potrzeby spółek z Grupy innych niż Spółka (tj. z przeznaczeniem na potrzeby zagranicznych spółek z Grupy). Usługi Doradcze są świadczone na jego rzecz obecnie i będą najprawdopodobniej świadczone w przyszłości. Kontrahent nie dokonał również rejestracji na VAT w Polsce, nie posiada rachunku bankowego oraz nie posiada także w Polsce zarejestrowanego oddziału, przedstawicielstwa, a także siedziby czy biura. Zawarta umowa na świadczenie Usług Doradczych ze Spółką może zostać w każdej chwili wypowiedziana z zachowaniem stosunkowo krótkiego okresu wypowiedzenia (3 miesiące) co oznacza, że Kontrahent może właściwie w każdej chwili zrezygnować ze współpracy ze Spółką i zmienić podmiot świadczący na jego rzecz Usługi Doradcze.

Tak krótki okres wypowiedzenia umowy potwierdza zatem fakt braku ewentualnej stałości działalności Kontrahenta.

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz fakt, że aby możliwe było uznanie, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego (których ?stałość? podlega weryfikacji). Zatem, w sytuacji, w której Kontrahent nie posiada w Polsce ani infrastruktury technicznej ani personelu ludzkiego, nie może być mowy o spełnieniu przesłanki stałości.

Jednocześnie, należy podkreślić konieczność łącznego spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obecności w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego, niezależności oraz stałości. W związku z tym, jeśli wszystkie wymienione powyżej przesłanki nie zostaną spełnione łącznie, nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Teza ta znajduje swoje odzwierciedlenie w szczególności w przedstawionym poniżej orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz postanowieniach organów podatkowych.

Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09) wskazał, że ?TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny?.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przedstawionym w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2011 r. (sygn. IPPP3/443-524/11-4/SM) ?stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania ? konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest na stałe. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny?.

Podobnie, w interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2011 r. (sygn. IBPP3/443-364/11/KO) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że ?jak wynika z samej nazwy ?stały? to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający czy też okresowy?. Ponadto, w tej samej interpretacji podkreślono, że to zaangażowanie ?powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo -rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa infrastruktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający?.

Podsumowując, wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek, zdaniem Spółki, nie można uznać, że Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT, w szczególności art. 28b ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 2

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Z kolei zgodnie z ust. 2 wspomnianego artykułu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Niewątpliwie w przedmiotowej sytuacji, przesłanki wspomnianego przepisu art. 28b ust. 1 ustawy o VAT zostały wypełnione, bowiem Kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu przepisu art. 28a ustawy o VAT ? jest bowiem osobą prawną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą.

Spółka zaznacza, że w myśl wspomnianego art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowanie Usług Doradczych mogłoby mieć miejsce w Polsce tylko wtedy, gdyby Kontrahent posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego Usługi Doradcze byłyby świadczone.

Niemniej, w związku z powyższym oraz ze względu na fakt braku posiadania przez Kontrahenta Spółki stałego miejsca opodatkowania działalności w Polsce ? zgodnie ze stanowiskiem Spółki przedstawionym w uzasadnieniu do pytania 1 ? miejscem opodatkowania przedmiotowych Usług Doradczych na rzecz Kontrahenta będzie miejsce siedziby Kontrahenta.

Z kolei zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie ze wspomnianym art. 106a pkt 2 ustawy o VAT, przepisy niniejszego rozdziału (dotyczącego wystawiania faktur) stosuje się do świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska lub terytorium państwa trzeciego.

W przedmiotowym stanie faktycznym przesłanki powyższych przepisów są spełnione, bowiem Spółka posiada siedzibę w Polsce, świadczy usługi na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, a miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska lub terytorium państwa trzeciego.

Zatem, w związku z powyższym, na Spółce ciąży obowiązek udokumentowania świadczenia Usług Doradczych na rzecz Kontrahenta poprzez wystawienie faktury.

Zgodnie z przepisami, faktura taka powinna zawierać elementy wymienione w art. 106e ustawy o VAT, w tym w szczególności ? zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT ? w przypadku wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi ? wyrazy ?odwrotnie obciążenie?.

Co więcej, z uwagi na brzmienie art. 106e ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 (wspominanym powyżej) faktura może nie zawierać określonych danych, w tym między innymi kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto.

W związku z powyższym, Spółka postąpi prawidłowo wystawiając fakturę na Kontrahenta z tytułu świadczonych na jego rzecz Usług Doradczych bez wykazywania na tej fakturze polskiego podatku VAT należnego uznając, że miejscem opodatkowania przedmiotowych usług jest ? zgodnie z art. 28b ustawy o VAT ? kraj siedziby Kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.