Podatek od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi najmu kierowców.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi najmu kierowców. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, pytanie, własne stanowisko oraz opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem jej działalności są pozostałe usługi medyczne. Ma ona podpisaną umowę ze szpitalem na zapewnienie pracownika do obsługi karetki w okresie obowiązywania umowy, przez 24 godziny. Umowa nie mówi o wynajmie karetki, a tylko o udostępnieniu ze strony Zainteresowanej pracowników do jej obsługi, w związku z czym, jej zdaniem, słuszne jest stosowanie stawki VAT w wysokości 23%.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi fakt, czy należałoby zastosować zwolnienia od podatku, gdyż świadczy usługi przewozu karetką, która nie stanowi jej własności, ani też nie ma zawartej żadnej umowy, z której wynikałoby, że ma prawo do dysponowania karetką jak właściciel. Co za tym idzie, czy sam fakt świadczenia usługi obsługi karetki zezwala na stosowanie zwolnienia od VAT, czy ma znaczenie kto jest właścicielem karetki.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, iż jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem jej działalności są pozostałe usługi medyczne. Ma ona podpisaną umowę ze szpitalem na zapewnienie pracowników do obsługi karetki, przez 24 godziny w okresie obowiązywania umowy. Karetka jest własnością szpitala. Wnioskodawczyni świadczy więc usługę wynajmu pracowników do obsługi transportu sanitarnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sprecyzowane ostatecznie w uzupełnieniu do wniosku.

Czy Zainteresowana ma prawo stosowania zwolnienia od podatku, powołując się na art. 43 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., dotyczącego usługi transportu sanitarnego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, świadczenie usług sanitarnych podlegających zwolnieniu od VAT, związane jest przede wszystkim z prawem posiadania pojazdu specjalnego ? karetki. Pojazd ten powinien stanowić własność usługodawcy bądź usługodawca powinien posiadać prawo do używania go w formie umowy najmu. Zainteresowana nie posiada karetki ani też nie posiada tytułu do dysponowania i zarządzania pojazdem jak właściciel. Wobec tego nie może ona skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 pkt 20.

W opinii Wnioskodawczyni, świadczy ona usługę wynajmu pracowników do obsługi transportu sanitarnego i słusznie stosuje stawkę 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Należy zaznaczyć, że w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni zawarła ze szpitalem umowę, przedmiotem której jest zapewnienie z jej strony kierowców do obsługi karetek, w okresie obowiązywania umowy przez 24 godziny. Jak wskazała Zainteresowana, umowa nie mówi o wynajmie karetki, a tylko o udostępnieniu z jej strony pracowników do obsługi transportu sanitarnego.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w ustawie brak jest definicji transportu sanitarnego, w związku z czym należy się odnieść do definicji zawartych w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 70a ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 ze zm.), transport sanitarny jest to przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.

W myśl art. 70a ust. 2 ww. ustawy, transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego.

Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 2, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane (art. 70a ust. 3 tej ustawy).

Narodowy Fundusz Zdrowia i zakład opieki zdrowotnej prowadzony w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, jednostki budżetowej albo instytucji gospodarki budżetowej zawierają umowy o wykonywanie usług transportu sanitarnego z podmiotami spełniającymi wymagania, o których mowa w art. 70a (art. 70d ust. 1 cyt. ustawy).

Transport sanitarny jest to więc przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych odpowiednimi pojazdami (środkami transportu), wykonywany na podstawie umowy o transport sanitarny przez określone podmioty.

Również w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) znajduje się legalna definicja pojęcia transportu sanitarnego.

W myśl art. 5 pkt 33a tej ustawy, transport sanitarny oznacza przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.

Natomiast w myśl art. 161b ust. 1 ww. ustawy, transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego.

Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 1, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane (art. 161b ust. 2 cyt. ustawy).

Ponadto stosownie do art. 161c ust. 1 i 2 ww. ustawy, Fundusz oraz podmiot leczniczy zawierają umowy o wykonywanie usług transportu sanitarnego z podmiotami dysponującymi środkami transportu. Do umów, o których mowa w ust. 1 zawieranych przez Fundusz stosuje się odpowiednio przepisy działu VI.

Powołane przepisy obligują zatem NFZ i podmioty lecznicze do zawierania umów o wykonywanie usług transportu sanitarnego, usługi te są bowiem elementem świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ? na zasadach określonych w dziale VI ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Jednakże warunkiem wskazanym w art. 161c. ust. 1 i 2 tej ustawy jest, aby podmioty, z którymi zawierane są te umowy dysponowały środkami transportu, o których mowa powyżej.

Jak wynika z opisu niniejszej sprawy, karetka, dla obsługi której Wnioskodawczyni zapewnia pracowników stanowi własność szpitala. Nie stanowi ona zatem własności Zainteresowanej, ani nie ma zawartej żadnej umowy, z której wynikałoby jej prawo do dysponowania karetką jak właściciel. Z wniosku nie wynika także, aby zawarła ona ze szpitalem umowę na wykonywanie usługi transportu sanitarnego.

Zatem stwierdzić należy, że Zainteresowana nie dysponuje środkami transportu sanitarnego spełniającymi cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. Nie spełnia więc wymagań, o których mowa w powołanych powyżej przepisach.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie świadczy na rzecz szpitala usług transportu sanitarnego lecz usługi wynajmu kierowców do obsługi transportu sanitarnego, co potwierdza zawarta pomiędzy stronami umowa.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla świadczonych usług wynajmu kierowców.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w jej treści, jak i przepisów wykonawczych do ustawy, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług zakres i zasady zastosowania zwolnienia od podatku VAT, dotyczące zarówno dostawy towarów jak i świadczenia usług, zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy, zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego.

Zakres zwolnień od podatku, należy również ustalić z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego oraz orzecznictwa sądów (w szczególności Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej).

Uregulowania dotyczące transportu sanitarnego znajdują się bowiem także w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1). W świetle art. 132 ust. 1 lit. p ww. Dyrektywy, zwolnione jest świadczenie usług transportu dla chorych lub rannych osób pojazdami do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty.

W tym miejscu podkreślić należy, iż z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że zwolnienia od podatku stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich i które należy postrzegać w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT (wyrok C-473/08 w sprawie Eulitz, pkt 25). Ponadto, jak również wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swym orzecznictwie, pojęcia używane do opisania zwolnień powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

A zatem, dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku świadczenia usług transportu sanitarnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy, podstawowe znaczenie ma jednoznaczne stwierdzenie, że są to faktycznie usługi transportu sanitarnego, tj. transportu chorych lub rannych osób specjalistycznymi środkami transportu, przez odpowiednio upoważnione podmioty. Jedynie do tych czynności bowiem odnosi się zwolnienie, o którym mowa w ww. przepisie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawczynię usługi wynajmu kierowców do obsługi transportu sanitarnego nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Zwolnieniu temu podlega bowiem usługa transportu sanitarnego, a nie usługa wynajmu pracowników, pomimo że w ramach powierzonych im zadań obsługują oni karetkę należącą do szpitala, czyli podmiotu będącego zleceniodawcą.

Reasumując, dla świadczonych przez siebie usług wynajmu pracowników do obsługi transportu sanitarnego Zainteresowana nie ma prawa stosować zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy. Usługi te podlegają opodatkowaniu wg stawki dla nich właściwej na terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawczyni. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.