możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie szwajcarskiego dokumentu

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 18.07.2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków potwierdzonych przedłożonym dokumentem. Na wezwanie nr IP-PB3-423-22/07-2/MS z dn.11.09.2007r. wniosek został uzupełniony o opis stanu faktycznego podlegającego ocenie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Adwokat świadczy na rzecz P Spółka z o.o. usługi adwokackie polegające na reprezentowaniu interesów Wnioskodawcy wobec kontrahentów szwajcarskich. Jego kancelaria B mieści się w G. Aktualnie prowadzi sprawę przeciwko O o niedotrzymanie warunków umowy z firmą P Spółka z o.o. Dokumentem finansowym, potwierdzającym wykonanie usług jest akceptacja otrzymanego obciążenia i dokonanie zapłaty. Według B otrzymany przez Spółkę dokument jest standardem obowiązującym w kancelariach prawnych w Szwajcarii: nie wymaga numeru, jak również opatrzenia tytułem ?rachunek? czy ?faktura?. Dokument, oprócz daty, oznaczenia stron (danych adwokata i Spółki) w swej treści zawiera prośbę skierowaną do prezesa Spółki o przekazanie na wskazane konto ?zgodnie z ustaleniami, kolejnej zaliczki w wysokości 7000CHF?.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymany dokument można uznać na podstawę do zaliczenia wypłaconego honorarium za usługi adwokackie w koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki, wobec poważnych roszczeń w stosunku do O oraz konieczności korzystania z usług miejscowego adwokata i wypłacania mu honorarium zgodnie z wymogami szwajcarskich przepisów, należy uznać zapłacone przelewem i potwierdzone otrzymanym dokumentem honorarium za koszt uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.

) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Podatnik ma więc możliwość zaliczenia wydatku dla celów podatkowych jeżeli wykaże jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a poniesienie go ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Powołany przepis należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (t.j.Dz.U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych i zawierające co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Należy bowiem podkreślić, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Bez wątpienia przedstawiony przez Spółkę dokument nie spełnia wymogów nałożonych przepisami ustawy o rachunkowości. Jednakże zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnej transakcji, które nie spełniają wszystkich wymagań określonych w art. 21 tej ustawy, nie mogą być automatycznie pominięte jako dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy uchybienia formalne są niewielkie np.: brak jest elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania transakcji nie budzi wątpliwości i może być potwierdzony przez kontrahenta.

Dowód przedstawiony we wniosku nie daje podstaw do przyjęcia stwierdzenia użytego przez Wnioskodawcę, że jest to dokument potwierdzający honorarium, ponieważ z treści pisma wynika jedynie, że jest to wartość kolejnej zaliczki, która jest ?zgodna z przeprowadzonymi ustaleniami?. W szczególności opisany dokument nie potwierdza, że wymieniona kwota stanowi honorarium za usługi adwokackie jak również na podstawie jakiej umowy między stronami kwota określona jako ?kolejna zaliczka? ma być zapłacona. Na jego podstawie nie można ustalić warunków, zasad oraz zakresu współpracy z kancelarią adwokacką z G.

Na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w którym zawarto szczegółowy opis dokumentu, brak jest podstaw do uznania że dokument ten jest wystarczający aby zaliczyć kwotę 7000 CHF, jako koszt uzyskania przychodów. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się więc za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.