Stawka podatku stosowana przy sprzedaży wyrobów medycznych w rozumieniu stawy o wyrobach medycznych, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2007r. (data wpływu 08 października 2007r.) uzupełnionego pismem z dnia 19.12.2007r. (data wpływu 24.12.2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku stosowanej przy dostawie wyrobów medycznych w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, o których mowa w poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 października 2007r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku stosowanej przy dostawie wyrobów medycznych w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, o których mowa w poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dział M S Sp. z o.o.(?Spółka?) dostarcza nowoczesny sprzęt medyczny (np. ultrasonografy, tomografy komputerowe, mammografy, urządzenia do rezonansu magnetycznego oraz do badań rentgenowskich) oraz usługi związane z tym sprzętem (np. informatyczne, serwisowe, szkoleniowe itp.) na rzecz szeroko pojętego sektora medycznego w Polsce. W zdecydowanej większości przypadków urządzenia te są montowane w szpitalach lub innych placówkach ochrony zdrowia. Z uwagi na wzrastającą potrzebę zapewnienia dostępu do badań medycznych poza dużymi aglomeracjami miejskimi, gdzie z reguły tego rodzaju sprzęt jest instalowany, Spółka planuje dostarczać na rzecz placówek medycznych mobilne urządzenia do rezonansu magnetycznego oraz do badań rentgenowskich (RTG) (dalej: mobilne wyroby medyczne). Tego rodzaju sprzęt będzie umożliwiał wykonywanie badań w dowolnej lokalizacji, co będzie skutkowało większą liczbą przeprowadzanych badań profilaktycznych i diagnostycznych, zwłaszcza na terenach wiejskich.

Z technicznego punktu widzenia, mobilne wyroby medyczne będą składały się ze sprzętu medycznego (np. rezonansu magnetycznego albo aparatu RTG), który zostanie umieszczony wewnątrz specjalnie przystosowanej do tego celu naczepy. W celu dokonania dostawy mobilnego wyrobu medycznego, Spółka nabędzie naczepę odpowiednio przystosowaną przez jej producenta do umieszczenia w niej konkretnego sprzętu medycznego. W szczególności tego rodzaju naczepa będzie posiadała szereg elementów i urządzeń umożliwiających właściwe funkcjonowanie umieszczonego w niej sprzętu (łącznie z wyposażeniem we własne źródło zasilania) oraz zabezpieczających pacjentów oraz personel medyczny przed wpływem szkodliwego promieniowania. Następnie, po zamontowaniu i skonfigurowaniu nabytego sprzętu medycznego, Spółka dokona sprzedaży mobilnego wyboru medycznego na rzecz klienta. Powyższa dostawa zostanie zafakturowana jako jedna całość, bez rozbicia na kwotę odpowiadającą wartości sprzętu medycznego oraz naczepy. W tym kontekście Spółka pragnie podkreślić, iż koszt nabycia naczepy jest niższy od wartości zamontowanego sprzętu medycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż mobilnego wyrobu medycznego będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku 7%, właściwą dla wyrobów medycznych na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług...

W opinii Wnioskodawcy dostawa mobilnego wyboru medycznego, będącego przedmiotem zapytania, będzie podlegała opodatkowaniu VAT według stawki właściwej dla wyrobów medycznych, tj. stawki w wysokości 7%. Za takim stanowiskiem przemawia zarówno brzmienie samych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jak i koncepcja dostawy złożonej ugruntowana w europejskiej oraz polskiej praktyce VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 2 w/w ustawy, opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 7% podlegają towary i usługi, których wykaz zawiera załącznik nr 3 do ustawy. Pozycja 106 przedmiotowego załącznika obejmuje ?wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika?, które to wyroby - bez względu na symbol PKWiU - są opodatkowane obniżoną stawką podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, przesłanką umożliwiającą zastosowanie stawki preferencyjnej w wysokości 7% będzie stwierdzenie, iż wyrób wytwarzany przez Spółkę stanowi wyrób medyczny w rozumieniu ustawy z dnia 20.04.2004r. o wyrobach medycznych. Definicja wyrobu medycznego została zawarta w art. 3 ust. 1 pkt 17 w/powołanej ustawy zgodnie z którą wyrobem medycznym jest narzędzie, przyrząd, aparat, sprzęt, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając oprogramowanie niezbędne do właściwego stosowania wyrobu, przeznaczone przez wytwórcę do stosowania u ludzi m.in. w celu diagnozowania, zapobiegania, monitorowania leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób. Ustawa o wyrobach medycznych wskazuje ponadto w art. 3 ust. 3, że ilekroć w ustawie tej jest mowa o wyrobie medycznym, bez bliższego określenia, należy przez to również rozumieć m.in. wyposażenie wyrobu medycznego do różnego przeznaczenia. Tego rodzaju wyposażenie wyrobu medycznego zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o wyrobach medycznych jako przedmioty, które nie będąc wyrobami medycznymi, są przeznaczone do stosowania z tymi wyrobami, umożliwiając ich używanie zgodnie z zastosowaniem przewidzianym przez wytwórcę wyrobu medycznego.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w opinii Spółki nie ulega wątpliwości, że planowana przez nią dostawa mobilnego wyboru medycznego powinna być uznana za dostawę kompleksowego wyboru medycznego, na który składają się połączone ze sobą technicznie i funkcjonalnie urządzenia, tj. sprzęt medyczny oraz odpowiednio przystosowana naczepa. Jedynym bowiem przeznaczeniem naczepy nadanym przez jej producenta jest stosowanie tej naczepy w połączeniu z konkretnym sprzętem medycznym. W tym celu naczepa została technicznie i funkcjonalnie przygotowana przez producenta do trwałego umieszczenia i prawidłowego funkcjonowania w niej tego rodzaju sprzętu (m.in. poprzez umieszczenie w niej odpowiedniego wyposażenia oraz urządzeń warunkujących działanie sprzętu medycznego zgodnie z jego przeznaczeniem).

Z drugiej strony, montowany sprzęt medyczny został przez ich wytwórcę odpowiednio przygotowany do celów zamontowania ich w naczepie i użytkowania jako wyrobu mobilnego (min. poprzez zastosowanie rozwiązań technicznych stabilizujących pracę sprzętu i zabezpieczających ten sprzęt na czas transportu). W konsekwencji, tylko wskazana powyżej konfiguracja sprzętu i naczepy umożliwia osiągnięcie zakładanej mobilnej funkcjonalności całego wyboru, a tym samym osiągnięcie zakładanego przez nabywcę celu gospodarczego, którym jest wykonywanie badań medycznych za pomocą tego sprzętu w dowolnej lokalizacji. Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, iż z uwagi na wysoki sposób dostosowania technicznego naczepy do potrzeb konkretnego montowanego sprzętu medycznego, nie jest możliwe wykorzystanie tej naczepy w innym celu lub ze sprzętem innego producenta. Potwierdza to zatem wskazany powyżej związek funkcjonalny i techniczny naczepy i sprzętu medycznego jako kompleksowego wyrobu medycznego.

Mobilne wyroby medyczne, o których mowa w przedmiotowym wniosku są nowością na polskim rynku i nigdy wcześniej nie były one przedmiotem transakcji realizowanych przez Wnioskodawcę, w związku z powyższym firma nigdy nie występowała z wnioskiem do właściwego organu statystycznego o dokonanie klasyfikacji takich wyrobów.

Spółka pragnie jednakże wskazać, że dostarczane przez nią analogiczne stacjonarne wyroby medyczne (tj. umieszczone w budynkach placówek ochrony zdrowia) klasyfikowane są przez nią w następujących grupowaniach PKWiU: - rezonans magnetyczny - urządzenia diagnostyczne działające na zasadzie rezonansu magnetycznego (PKWiU 33.10.12-30.14); - aparaty Rit - urządzenia rentgenodiagnostyczne, pozostałe (PKWIU 33.10.11-70.39). W opinii Podatnika mobilne wyroby medyczne będące przedmiotem wniosku powinny być klasyfikowane w tych samych grupowaniach PKWIU, co wyroby medyczne stacjonarne. Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w regułach klasyfikacyjnych zawartych w Zasadach Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów I Usług (dalej: Zasady Metodyczne). Zgodnie z punktem 7.2 Zasad Metodycznych, przy ustalaniu właściwego grupowania PKWiU, do którego zalicza się określony produkt, należy kierować się zasadami budowy i logiki struktury PKWiU. Przy zaliczaniu produktów do określonego grupowania PKWiU należy posługiwać się m.in:

• Zasadami Metodycznymi,



• ogólnymi regułami interpretacji Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego (CN),



• wyjaśnieniami i wskazówkami zawartymi w osobnym wydawnictwie: ?Uwagi wyjaśniające do Taryfy Celnej?.

Powyższe elementy mają jednakową moc stanowiącą dla ustalenia zakresu rzeczowego grupowań PKWiU. Z uwagi na fakt, iż Zasady Metodyczne nie zawierają bardziej szczegółowych reguł dotyczących klasyfikacji wyrobów złożonych, konieczne jest odwołanie się w tym zakresie do ogólnych reguł interpretacji Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego, które zostały zawarte w Rozporządzeniu komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. zmieniającego załącznik 1 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej oraz wyjaśnień do tej taryfy celnej zawartych w obwieszczeniu Ministra Finansów z dnia 01 czerwca 2006 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej (Monitor Polski z 2006r. nr 86, poz. 880). Zgodnie z regułą 3b) Scalonej Nomenklatury, ?do wyrobów stanowiących mieszaniny wyrobów składających się z różnych materiałów lub wytworzonych z różnych komponentów oraz wyrobów stanowiących komplety do sprzedaży detaliczne, których klasyfikacja w myśl reguły 3a) nie może być przeprowadzona, należy stosować pozycję obejmującą materiał lub komponent decydujący o zasadniczym charakterze wyrobu?: Reguły 3b) odnosi się min. do towarów złożonych składających się z różnych części składowych, w przypadku których towary powinny być klasyfikowane tak, jak gdyby składały się z materiału lub komponentu nadającego im zasadniczy charakter. W świetle not wyjaśniających, czynnikiem decydującym o zasadniczym charakterze towaru może być m.in. wartość danego elementu lub rola, jaką odgrywa zasadniczy element przy zastosowaniu danego towaru. Ponadto, dla celów tej reguły ?towary złożone, wykonane z różnych składników, będą oznaczały nie tylko takie, w których składniki są ze sobą trwale złączone, tworząc praktycznie nierozerwalną całość, ale także takie, w których części składowe można rozdzielić, pod warunkiem, że są one do siebie dopasowane, wzajemnie uzupełniające się i tworzące razem całość, i których zazwyczaj nie można zaoferować do sprzedaży jako oddzielnych części?.

W świetle powyższych uwag należy zdaniem Wnioskodawcy stwierdzić, iż zasadniczym elementem powyższego złożonego mobilnego wyboru jest sprzęt medyczny. Sprzęt ten przesądza bowiem o zasadniczym ?medycznym? charakterze całego wyrobu, którym jest w analizowanym przypadku możliwość wykonywania określonych badań medycznych. W konsekwencji powyższego, zgodnie z przywołanymi regułami klasyfikacji statystycznej, mobilne wyroby medyczne powinny być klasyfikowane w tych samych grupowaniach PKWiU, co stacjonarne wyroby medyczne.

Ponadto Spółka pragnie poinformować, że ustawa o wyrobach medycznych wprowadza obowiązek zgłaszania wyrobów medycznych do Rejestru w zależności od ich klasyfikacji (klas). Z powyższego wynika, iż nie wszystkie urządzenia będące wyrobami medycznymi w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych podlegają wpisowi do Rejestru. Zasady kwalifikowania wyrobów medycznych do poszczególnych klas zostały określone w Aneksie IX do Dyrektywy Rady z dnia 14 czerwca 1993 r. (93/42/FEC), które to reguły na gruncie polskim zostały zaimplementowane w drodze Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie klasyfikacji wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia (Dz. U. z 2004 r., Nr 100 poz. 1027). Analiza art. 52 oraz art. 54 ustawy o wyrobach medycznych prowadzi do wniosku, iż zgłoszeniu do Rejestru nie podlegają wyroby medyczne wprowadzone wcześniej do obrotu w innym państwie Unii Europejskiej, z wyjątkiem aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, wyrobów medycznych klasy II ?b? lub klasy III, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro z wykazu A i z wykazu B lub wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro do samodzielnego stosowania. Powyższe oznacza, iż w obecnym stanie prawnym wyroby medyczne kwalifikowane do klasy II ?a? nie podlegają zgłoszeniu do Rejestru, o ile były wcześniej wprowadzone do obrotu na terytorium Unii Europejskiej . Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie poinformować, iż np. rezonans magnetyczny jest kwalifikowany do klasy II ?a?, co potwierdza dokument wystawiony przez wytwórcę sprzętu z Niemiec. W związku z tym, na gruncie obecnie obowiązujących przepisów, Spółka nie ma obowiązku zgłoszenia tego wyrobu do Rejestru. Wyposażenie rezonansu magnetycznego w dodatkową ?mobilną? funkcję, którą jest możliwość wykonywania badań w różnych lokalizacjach, nie wpływa na powyższą konkluzję w zakresie braku obowiązku zgłoszenia tego rodzaju wyrobów do Rejestru.

Tym niemniej, pomimo braku wpisu do Rejestru, w opinii Spółki, należy w tym przypadku mówić o mobilnym wyrobie medycznym. Potwierdzenie tego stanowiska wynika zarówno z reguł klasyfikacji wyrobów medycznych, jak i definicji wyrobu medycznego, która nie rozróżnia stacjonarnych i mobilnych wyrobów medycznych. Zasadność przedstawionego stanowiska znajduje również potwierdzenie na gruncie ukształtowanej europejskiej I krajowej praktyki w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącej tzw. dostaw złożonych. Zastosowanie tej koncepcji w omawianym przypadku jest uzasadnione, gdyż planowana przez Spółkę transakcja spełnia przesłanki kompleksowej dostawy towarów, która powinna być potraktowana jednolicie dla celów VAT, a tym samym nie może podlegać jakiemukolwiek rozbiciu (w tym również w zakresie stawki podatkowej). Koncepcja świadczenia złożonego została ukształtowana w orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS), który wielokrotnie wskazywał na konieczność traktowania jako jednego świadczenia dla celów VAT świadczeń złożonych z kilku odrębnych czynności, które są ze sobą związane ekonomicznie w taki sposób, że z punktu widzenia nabywcy stanowią jedną całość, a ich rozbicie i odrębne traktowanie podatkowe byłoby nieuzasadnione. Takie stanowisko ETS wyraził m.in. w orzeczeniach w sprawach C-41/04 Leyob Verzekeringen B.V., C-231/94 Card Protection Plan Ltd oraz C-1 11/05 AkUebolaget NN. W szczególności, w opinii ETS, w przypadku świadczenia złożonego, niezbędne jest zawsze wyodrębnienie świadczenia wiodącego (głównego), które determinuje opodatkowanie pozostałych czynności. Skoro bowiem dana transakcja ma być traktowana dla celów VAT jako jedno świadczenie podlegające jednolitemu traktowaniu na gruncie VAT, to należy rozstrzygnąć, który element będzie decydujący dla określenia zasad opodatkowania transakcji. W celu określenia świadczenia głównego w ramach świadczenia złożonego należy zbadać, jakie są oczekiwania klienta w ramach transakcji, tj. które świadczenie zaspokaja gospodarcze potrzeby nabywcy, a które nie stanowi dla niego celu samego w sobie, lecz jest jedynie środkiem do lepszego wykorzystania świadczenia głównego. Po określeniu świadczenia głównego (wiodącego), cała kompleksowa dostawa powinna być opodatkowana w sposób właściwy dla tego świadczenia. Odnosząc powyższą argumentację do przedmiotowego stanu faktycznego, świadczeniem, który jest zainteresowany klient Spółki, jest nabycie sprzętu medycznego, który będzie zaspokajał jego potrzeby ekonomiczne, polegające na możliwości przeprowadzania badań medycznych w różnych lokalizacjach. Nabycie naczepy w ramach tej kompleksowej dostawy ma tylko takie znaczenie dla klienta Spółki, iż odpowiednio wyposażona przez producenta naczepa, w połączeniu ze sprzętem medycznym, umożliwia przeprowadzanie badań w dowolnej lokalizacji. Nabywca nie jest natomiast zainteresowany odrębnym nabyciem naczepy, gdyż tego rodzaju zakup nie będzie zaspokajało jego potrzeb gospodarczych.

Należy tez zauważyć, iż szacunkowa wartość sprzętu medycznego w całości wynagrodzenia otrzymywanego od klienta jest wyższa niż naczepy. Z uwagi na fakt, iż jak wskazuje ETS w przywołanych orzeczeniach, wartość (cena) jest istotną przesłanką dla określenia świadczenia głównego (wiodącej) w ramach świadczenia złożonego, fakt ten dodatkowo wskazuje na nadrzędne znaczenie dostawy sprzętu medycznego. Powyższe traktowanie dostaw złożonych jest również akceptowane w polskiej praktyce podatkowej. W szczególności takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie stwierdza się, iż koszty świadczeń pomocniczych bezpośrednio związanych ze świadczeniem głównym powinny zwiększać podstawę opodatkowania z tytułu świadczenia zasadniczego. Zdaniem WSA, zasada włączenia świadczeń pomocniczych do podstawy opodatkowania oznacza, że wartość tych świadczeń powinna być traktowana jako element świadczenia zasadniczego. W konsekwencji, świadczenia pomocnicze powinny być opodatkowane według tych samych zasad co świadczenie główne.

Podsumowując przedstawione uwagi, planowana przez Spółkę dostawa mobilnego wyrobu medycznego powinna w całości podlegać opodatkowaniu 7% stawką VAT przewidzianą dla wyrobów medycznych na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o VAT w związku z poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.), organy podatkowe muszą przestrzegać z urzędu swojej właściwości rzeczowej. Oznacza to, że organy podatkowe nie mają umocowania prawnego do dokonywania interpretacji przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego. Zatem tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji wyrobów medycznych i udzielania informacji, czy sprzedawane przez Wnioskodawcę urządzenie jest wyrobem medycznym w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 z późn. zm.). Nie jest też zadaniem tutejszego organu rozstrzyganie, czy urządzenie będące przedmiotem zapytania powinno zostać przez firmę zgłoszone do Rejestru Wyrobów Medycznych czy też firma została z tego obowiązku zwolniona.

W przedmiotowym wniosku Podatnik stoi na stanowisku, iż produkowane przez niego urządzenie stanowi wyrób medyczny w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inny niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. ) o podatku od towarów i usług. Zatem, jeśli uznanie urządzenia za wyrób medyczny w rozumieniu przepisów ustawy o wyrobach medycznych nie budzi przez wątpliwości Wnioskującego, jego sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego, odnosząc się do kwestii zastosowania stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży przedmiotowego urządzenia medycznego należy odwołać się do uregulowań zawartych w przepisach art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stosownie do którego, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W poz. 106 w/powołąnego załącznika wymienione zostały, bez względu na symbol PKWiU ? ?Wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika?.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskujący zamierza dokonać sprzedaży przedmiotowego urządzenia na rzecz swoich kontrahentów, który to towar, w ocenie Wnioskującego, jest wyrobem medycznym. Skoro zatem, przedmiotowe urządzenie stanowi wyrób medyczny w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inny niż wymieniony w pozostałych pozycjach załącznika (poz. 70-109 ?Towary związane z ochroną zdrowia?), podlega on na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 106 zał. nr 3 do ww. ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu według stawki podatku w wysokości 7 %.

Tutejszy organ nie podziela stanowiska Wnioskującego, o tym iż dostawa naczepy jest świadczeniem pomocniczym w stosunku do dostawy sprzętu medycznego i w związku z tym zwiększa podstawę opodatkowania dostawy zasadniczej. Opowiada się za przyjęciem dostawy jako dostawy towaru o określonej klasyfikacji statystycznej, jak w dokonanym przez Wnioskującego opisie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1Maja 10,09-402 Płock.

Referencje

IP-PP2-443-721/08-5/SAP, interpretacja indywidualna