wniosek dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania klientom (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03 kwietnia 2008r. (data wpływu 09 kwietnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 kwietnia 2008r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Bank) prowadzi działalność w zakresie pośrednictwa finansowego. Usługi Banku skierowane są zarówno do klientów indywidualnych, jak i przedsiębiorstw.

W celu zintensyfikowania sprzedaży kredytów samochodowych Bank organizuje różnego rodzaju akcje promocyjne, w ramach których klientom są wydawane towary (tzw. bonusy) związane z reguły z motoryzacją np. zestawy do nawigacji satelitarnej. Jednostkowa wartość netto bonusu przekracza najczęściej 100 zł. Akcje kierowane są do klientów Banku, którzy w okresie ich trwania, tj. do czasu wyczerpania puli towarów (bonusów) zakupionych na jej potrzeby, zaciągną kredyt na zakup samochodu marki Toyota. W rezultacie klienci, w związku z zawarciem umowy kredytowej, otrzymują nieodpłatnie od Banku towary stanowiące przedmiot bonusu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie klientom towarów (bonusów) w ramach akcji promocyjnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji, Bank nie jest obowiązany do naliczania podatku należnego z tego tytułu oraz jego wykazywania w deklaracji podatkowej, a także dokumentowania dokonanych w danym okresie rozliczeniowym przekazań zestawów fakturą VAT...

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT) podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, przez którą rozumie się zgodnie z art. 7 ust. 1 in initio ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny,

• jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
  
  

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przepisu ust. 2 nie stosuje się jednak do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, próbek i prezentów o małej wartości. Przy tym zgodnie z ustawą o VAT przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób. W przypadku, gdy przekazania nie ujęto w ewidencji, o której wyżej mowa, jeżeli wartość rynkowa przekazanego towaru nie przekracza 5 zł. Natomiast przez próbkę rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

W ocenie Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, iż wręczane klientom w ramach akcji promocyjnej towary (bonusy) nie spełniają kryteriów do uznania ich za prezenty o małej wartości, czy tym bardziej próbki, których nieodpłatne przekazanie w każdym wypadku ? stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT ? nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu. Niemniej, niezależnie od ww. okoliczności, nieodpłatne przekazanie przedmiotowych bonusów nie powinno rodzić po stronie Banku obowiązku podatkowego w VAT, a co za tym idzie obowiązku rozliczenia podatku należnego z tego tytułu. Zdaniem Banku przemawiają za tym zarówno względu wykładni językowej, jak i systemowej.

Zgodnie z ustawą o VAT zasadą jest, iż opodatkowaniu tym podatkiem podlegają czynności dokonywane za wynagrodzeniem (odpłatne). W przypadku dostawy towarów na terytorium kraju wynika to wprost z brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przepis art. 7 ust. 2, który dopuszcza opodatkowanie przekazania (zużycia) przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, stanowi zatem wyjątek od powyższej reguły. W związku z tym, zgodnie z zasadą iż wyjątki nie powinny być interpretowane rozszerzająco, wykładni tego przepisu należy dokonywać ściśle, zgodnie z jego literalnym brzmieniem.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o VAT dana czynność - nieodpłatne przekazanie lub zużycie towaru - podlega opodatkowaniu jako odpłatna dostawa towarów, jeżeli:

• brak związku między wydaniem towaru a prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
• podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Opodatkowanie nieodpłatnego przekazania (zużycia) przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa powinno zatem następować wyłącznie w przypadku, gdy łącznie spełnione są obie powyższe przesłanki, tj.:

• wydanie towarów następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem a
• podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu/ wytworzeniu tych towarów.

W przeciwnym przypadku, gdy przekazanie (wydanie) towarów następuje na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem lub podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, przekazanie nie spełnia przesłanek koniecznych do uznania go za odpłatną dostawę towarów. W konsekwencji, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę Bank stoi na stanowisku, iż z brzmienia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika w sposób jednoznaczny, że nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu VAT jedynie, gdy jest dokonywane wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Należy zauważyć, że gdyby wolą ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem zarówno przekazania (zużycia) na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas dałby on temu wyraz w ustawie rezygnując ze wskazywania celu przekazania, poprzestając jedynie na odwołaniu się do samej czynności przekazania. Postąpił natomiast wprost przeciwnie, przez co jednoznacznie ujawnił swoją wolę co do nieopodatkowania VAT przekazań realizowanych na cele związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

W przekonaniu Wnioskodawcy powyższej oceny nie zmienia ust. 3 art. 7 ustawy o VAT, przywoływany niekiedy na obronę stanowiska przeciwnego. W aktualnym brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. (Dz. U. Nr 90, poz. 756), przepis ten stanowi jedynie proste uzupełnienie regulacji ust. 2, wyłączając z zakresu jej zastosowania, a tym samym opodatkowania VAT, przekazanie (zużycie) określonych kategorii towarów, jak drukowane materiały reklamowe i informacyjne, próbki oraz prezenty o małej wartości. W rezultacie przekazanie wymienionych towarów nie tylko na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także na cele z nim nie związane pozostaje poza VAT.

W żadnym natomiast razie nie modyfikuje zakresu opodatkowania VAT wyznaczonego art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 i jego rozciągnięcia na czynności nieodpłatne polegające na przekazaniu (zużyciu) towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele z nim związane. W konsekwencji, przepisy art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT nie dają łącznie jakiejkolwiek podstawy do przyjęcia, że w warunkach w nich określonych za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 217 Konstytucji RP przedmiot opodatkowania powinien jasno wynikać z przepisów rangi ustawowej. Skoro w rozpatrywanym przypadku z przywołanych przepisów ustawy o VAT nie wynika wprost, czy choćby pośrednio, opodatkowanie czynności polegających na nieodpłatnym przekazaniu (zużyciu) towarów innych niż wymienione w art. 7 ust. 2, to należy uznać, że pozostają one poza zakresem opodatkowania.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 17 sierpnia 2007 r. (sygn. III SA/Wa /07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA) nie podzielił argumentacji organów podatkowych, które z treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wywodziły, że ust. 2 tego artykułu dotyczy także przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Po pierwsze, w ocenie WSA stwierdzenie takie jest sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 7 ust. 2, który jednoznacznie nawiązuje do przekazania ?na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem?. Po drugie, jeśli ratio legis tego przepisu byłoby objęcie zarówno przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas ustawodawca zrezygnowałby ze wskazania celu przekazania, odwołując się jedynie do samej czynności przekazania; cele bowiem ujęte jako ?związane? i ?niezwiązane? czyli pozostałe, dopełniają do całości tak określony możliwy zbiór przekazań.

Po trzecie, zachowanie literalnej wykładni art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie sprawia, iż przepis ust. 3 tego artykułu przy zastosowaniu takiej wykładni statuuje wyłączenie z zakresu opodatkowania czynności, które nie podlegają opodatkowaniu.

Nie można bowiem zgodzić się z poglądem organów, iż przekazanie drukowanych materiałów reklamowych lub próbek towarów zawsze będzie realizowało cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Jak zauważył WSA, podatnik może przecież przekazać nieodpłatnie tego typu towar drugiemu podmiotowi, np. do utylizacji, czy innego wykorzystania z uwagi na zdezaktualizowanie się danych reklamowych lub informacyjnych. W konsekwencji stwierdzić zdaniem WSA trzeba, iż przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., nie dają podstaw do przyjęcia (odmiennie niż było to przed tą datą), że w warunkach określonych w tych przepisach za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Podobne stanowisko zajął WSA w wyroku z dnia 20 listopada 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1268/07).

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, na co wskazał również WSA w ww. orzeczeniach, iż ewentualna negatywna ocena prezentowanego stanowiska, dokonana z punktu widzenia zgodności z prawem wspólnotowym (por. art. 5(6) VI dyrektywy, art. 16 dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwo ETS, np. wyrok w C-48/97 w sprawie Kuwait Petroleum (GB) Ltd), nie może prowadzić w relacjach podatnik-krajowe prawo podatkowe-organy podatkowe do jego zakwestionowania i przyjęcia w rezultacie stanowiska przeciwnego, ewidentnie sprzecznego z efektami wykładni tego prawa, o których była wyżej mowa. Zgodnie bowiem z utrwalonym poglądem doktryny oraz orzecznictwem ETS i sądów polskich negatywne konsekwencje z tytułu niedostosowania prawa krajowego do przepisów dyrektyw obciążać mogą wyłącznie państwa członkowskie, które są adresatami wynikających z nich norm, nie mogą natomiast być przerzucane na obywateli.

W rezultacie, w razie stwierdzenia takiej niezgodności podatnik może powoływać się na ustawodawstwo unijne w przypadku, gdy jest ono dla niego korzystniejsze. Takiego prawa nie mają natomiast organy państwa, w tym podatkowe.

Dyrektywy nie mogą bowiem powodować wzrostu obciążeń podatkowych w stosunku do tego, co wynika z prawa krajowego, nawet jeżeli jest ono z nimi niezgodne. Jeżeli więc, jak w rozpatrywanym przypadku, w prawie krajowym istnieje przepis, który jest niezgodny z postanowieniami dyrektywy, ale jest korzystny dla podatników, organy władzy państwowej obowiązane są stosować - do czasu, aż nie zostanie on zmieniony - przepis prawa krajowego. Zastosowanie w tym wypadku wykładni prowspólnotowej prowadziłoby do niedopuszczalnej wykładni contra legem.

W rozpatrywanym przypadku nie powinno przy tym budzić wątpliwości, że przekazanie dokonywane jest na cele związane z prowadzonym przez Bank przedsiębiorstwem. Bonusy wydawane są bowiem w ramach akcji promocyjnej. Jej celem jest zwiększenie sprzedaży kredytów, które jako usługi pośrednictwa finansowego stanowią przedmiot działalności Banku. Przy tym wydanie zestawu wiąże się z faktem zakupu przez klienta usługi kredytowej (pośrednictwa finansowego) oferowanej przez Wnioskdoawcę. Istnieje więc jednoznaczny i bezpośredni związek między wydaniem towaru a prowadzoną przez Bank działalnością. Z tego względu Bank nie będzie odliczać podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych bonusów.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż nieodpłatne wydanie bonusu nie podlega opodatkowaniu VAT jako dostawa towarów, a co za tym idzie nie stanowi sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, Bank nie będzie obowiązany do jego dokumentowania fakturą VAT. Stosownie bowiem do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT faktury, do których wystawiania na podstawie tego przepisu są obowiązani podatnicy, powinny stwierdzać dokonanie sprzedaży. Skoro w rozpatrywanym przypadku brak sprzedaży, brak również obowiązku do jej dokumentowania fakturą VAT.

W związku z tym Bank wnosi o potwierdzenie poprawności prezentowanego przez niego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Przez dostawę towarów rozumie się również ? zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy ? przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 powyższej ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Nie jest opodatkowane przekazanie klientom towarów, których jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia nie przekracza 5 zł, nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których wartość mieści się w przedziale od 5,01 zł do 100 zł, jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. Jeżeli wartość przekazanego towaru przekracza 100 zł podatnik ma obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia.

Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył z opodatkowania czynności, które generalnie ściśle związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem ? drukowane materiały reklamowe i informacyjne, próbki towarów, prezenty.

Skoro art. 7 ust. 3 cyt. ustawy zawiera wyłączenia związane z prowadzoną działalnością z ust. 2, prowadzi to do wniosku, że ust. 2 dotyczy nieodpłatnego przekazania towarów bez wynagrodzenia na cele zarówno związane jak i niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Przeciwne twierdzenie oznaczałoby, że ustawodawca w art. 7 ust. 3 wyłączył z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegają opodatkowaniu.

Należy zauważyć, iż nieodpłatne czynności, o których mowa, tylko wówczas są uznawane za odpłatną dostawę towarów, jeśli podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego albo częściowego odliczenia podatku naliczonego. Jeśli podatnik odliczył podatek naliczony przy ich nabyciu, to ich nieodpłatne przekazanie - gdyby było nieopodatkowane - w istocie stanowiłoby nabycie bez opodatkowania. Stoi to w sprzeczności z zasadą powszechności oraz neutralności opodatkowania. Jeśli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku, to nieodpłatne przekazanie tego towaru pozostaje neutralne podatkowo, gdyż podatnik już raz został obciążony faktycznym kosztem podatku (w tej części wystąpił więc jako konsument, a nie jako podatnik VAT).

Uznać ponadto trzeba, że dotyczyć to będzie zarówno przypadków, gdy podatnikowi przysługiwało prawo odliczenia pełnego, jak i częściowego.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotem działalności Spółki jest działalność w zakresie pośrednictwa finansowego ? zwolniona z podatku VAT. Bank zakupuje towary np. zestawy nawigacyjne, które nieodpłatnie przekazuje klientom Banku. Zachowanie to ma na celu zintensyfikowanie sprzedaży kredytów samochodowych.

Spółka we wniosku zaznaczyła, iż nie będzie odliczać podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych bonusów.

Nie ma tutaj znaczenia, czy podatnik odliczył podatek czy też nie, istotne jest jedynie, czy mu to prawo przysługiwało.

W powstałej sytuacji faktycznej, gdy nabywane towary są bezpośrednio wykorzystywane do wykonywania czynności polegającej na ich nieodpłatnym przekazaniu, która to czynność jest opodatkowana, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje na zasadach ogólnych (zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, o ile żaden przepis szczególny nie wyłącza prawa do obniżenia podatku).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Wskazać tu należy brzmienie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego, oraz brzmienie art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy, w myśl którego cytowany wyżej ust. 1 pkt 2 nie dotyczy wydatków związanych z dostawą towarów oraz świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane.

Z powyższego wynika, iż uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego związanego z dokonywanymi zakupami, uzależnione jest od powiązania tych zakupów z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

W zaistniałej sytuacji, w związku z faktem iż Bank świadczy usługi zwolnione od podatku należy uznać, że przekazanie, czyli fizyczne wydanie towaru wraz z przeniesieniem na inną osobę prawa do rozporządzania nim, przeniesienie własności towaru na rzecz bezpośredniego konsumenta jakim jest właściciel zestawu do nawigacji satelitarnej nie może być utożsamiane z niepodlegającym opodatkowaniu zużyciem towaru wewnątrz przedsiębiorstwa.

W sytuacji wskazanej we wniosku nieodpłatne wydanie na rzecz odbiorców finalnych zestawów do nawigacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś przy ich nabyciu przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W odniesieniu do powołanego w stanowisku literalnego brzmienia przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, tutejszy organ podatkowy, podkreśla, że o związku z prowadzonym przedsiębiorstwem nieodpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na osobę trzecią, twierdzić nie można, gdyż takie przekazanie związane jest z realizacją prowadzonej działalności lecz nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, gdyż nie służy potrzebom wewnętrznym przedsiębiorstwa, przeciwnie nieodpłatne wydanie następuje kosztem majątku prowadzonej działalności.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe ze względu na niewłaściwe zastosowanie przepisów prawnych.

Ponadto, zauważa się, iż powołane wyroki WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 984/07 oraz sygn. akt III SA/Wa 1268/07) stanowią rozstrzygnięcie w konkretnej, indywidualnej sprawie podatnika, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Uwzględniając powyższe, postanowiono jak na wstępie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.