ustalanie wysokości stawki amortyzacyjnej budynku niemieszkalnego

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej budynku niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

?A? Sp. J. prowadzi działalność handlową, w ramach działalności realizuje inwestycję (buduje nowy budynek na nieruchomości należącej do Wnioskodawcy), która będzie wykorzystywana przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

Inwestycja to budynek handlowo-usługowy, który w klasyfikacji środków trwałych zalicza się do rodzaju 103 ?budynki handlowo-usługowe? o kubaturze powyżej 500 m#179;.

Podatnik rozpocznie naliczanie amortyzacji od ww. obiektu, jeżeli zostaną spełnione wymogi ustawy podatkowej zgodnie z art. 22a ust. 1pkt 1 ustawy o pdof.

Na podstawie art. 22i ust. 1 updof zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych roczna stawka amortyzacji dla budynków niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Podatnik zastanawia się, czy mógłby przyjąć stawkę w wysokości 10%, która dotyczy rodzaju 103 ?Budynki handlowo-usługowe? sklepy samodzielne i butiki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy stawka amortyzacyjna w wysokości 10% będzie stawką prawidłowo ustaloną...

Zdaniem Wnioskodawcy stawka amortyzacyjna w stosunku do sklepów samodzielnych i butików powinna być ustalona w wysokości 10%.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmiot o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Przepis powyższy wyłącza możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych w stosunku do nowo wybudowanych budynków niemieszkalnych.

Z analizy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności realizuje inwestycję (buduje nowy budynek na nieruchomości należącej do Wnioskodawcy) ? budynek handlowo-usługowy zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, dla którego rozpocznie naliczanie amortyzacji po spełnieniu wymogów określonych w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia ?budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji? oraz ?innych budynków wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji?. Kwestia powyższa uregulowana została natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest okoliczność, iż przedmiotowy budynek ma charakter handlowo-usługowy, jest więc budynkiem niemieszkalnym. Jako taki, należy go sklasyfikować w grupie 10 pozycji 1 Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla której stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres amortyzacji budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 %, wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym indywidualne ustalenie stawki amortyzacyjnej dla nowo wybudowanego budynku niemieszkalnego nie jest możliwe. Zatem stwierdzić należy, iż zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do powołanej powyżej ustawy, podstawowa roczna stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych (grupa 01,podgrupa 10) wynosi 2,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla wspólników spółki jawnej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.