1. wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego budynku sklasyfikowanego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 10.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie minimalnego okresu amortyzacji budynków używanych, sklasyfikowanych w grupie 103 i 109 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz opodatkowania ustanowienia nieodpłatnego prawa służebności gruntowej.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

1. Wnioskodawca planuje wprowadzić do użytkowania nabyte środki trwałe, spełniające kryterium używanych środków trwałych ? budynek stacji paliw, budynek myjni samochodowej, budynek sklepowy odrębny od wyżej wymienionych budynków, sklasyfikowane przez Urząd Statystyczny w Łodzi w grupie 103 i 109.
2. Wnioskodawca zamierza również nabyć prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującymi się tam, objętymi odrębnymi prawami własności, budynkami. Wnioskodawca jednocześnie ma zamiar ustanowić na rzecz zbywcy nieodpłatne prawo służebności gruntowej polegające na swobodnym dostępie i korzystaniu ze studni na rzecz zbywcy nieruchomości.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy używane budynki handlowo-usługowe sklasyfikowane w rodzaju 103 i 109 klasyfikacji środków trwałych można amortyzować w okresie 3 lat ...
2. Czy ustanowienie na nabytym prawie do użytkowania wieczystego gruntu, wraz z odrębnym od gruntu prawem własności znajdujących się na działce budynków i studni, służebności gruntowej polegającej na nieodpłatnym i na czas nieokreślony prawie swobodnego dostępu i korzystania ze studni na rzecz zbywcy, rodzi dla nabywcy obowiązek ustalania przychodu, a dla zbywcy świadczeń nieodpłatnych ...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy budynki handlowo-usługowe spełniające kryterium używanych, sklasyfikowane w rodzaju 103 i 109 klasyfikacji środków trwałych można amortyzować w okresie 3 lat.

Według wnioskodawcy ustanowienie służebności gruntowej jako prawo o charakterze rzeczowym, a nie zobowiązaniowym, nie rodzi konsekwencji zawartych w pytaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej wyżej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   
   

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 cytowanej wyżej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane ? jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy uznać, iż wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego środka trwałego, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Odnośnie pytania drugiego należy stwierdzić, iż stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku określonego podmiotu. Do nieodpłatnego świadczenia dochodzi nie przy każdym zdarzeniu prawnym lub gospodarczym ale wtedy, gdy zdarzeniem jest taki stosunek zobowiązaniowy, w którym korzyści uzyskuje jedna ze stron.

W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Służebność gruntowa jest ograniczonym prawem rzeczowym, uregulowanym przepisami art. 285-295 Kodeksu Cywilnego. W myśl art. 285 § 1 Kodeksu Cywilnego nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa). Zgodnie z § 2 ww. przepisu służebność gruntowa może mieć jedynie na celu zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części. Służebność gruntowa służy zatem zwiększeniu użyteczności (korzyści) nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części (a nie bezpośrednio korzyści aktualnego jej właściciela), jest prawem nierozerwalnie związanym z własnością nieruchomości władnącej i stanowi jej część składową.

Służebność jest ograniczonym prawem rzeczowym, zaś pomiędzy beneficjentem tego prawa, a właścicielem nieruchomości nie powstaje żaden stosunek zobowiązaniowy. Służebność gruntowa jest prawem związanym z własnością nieruchomości władnącej i przysługuje każdoczesnemu właścicielowi, a ponadto przysługuje nie tylko właścicielowi nieruchomości, ale każdej innej osobie wykonującej prawo własności w imieniu właściciela. Umowa ustanowienia służebności powoduje powstanie określonych praw, które nie mają charakteru zobowiązaniowego, a rzeczowy.

Mając na uwadze powyżej opisany we wniosku stan faktyczny i obowiązujące przepisy należy stwierdzić, iż ustanowienie nieodpłatnej służebności gruntowej nie mieści się w kategorii nieodpłatnych świadczeń ze względu na brak możliwości przypisania przysporzenia majątku konkretnej osobie oraz ze względu na niemożność określenia konkretnego wymiaru finansowego, a co za tym idzie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy brak jest przesłanek do ustalenia przychodu z tego tytułu, czy też określenia wartości świadczeń nieodpłatnych.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.