Czy Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę, że parter budynku (hala targowa) został oddany do użytkowania (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12.03.2009 r. (data wpływu 13.03.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.03.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualnie działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości własnych w R. z siedzibą ul. W 2004 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła budowę budynku handlowo-usługowego (hala targowa) wraz z piekarnią zgodnie z decyzją nr z dnia 16.08.2004 r. Obiekty te zostały wybudowane na gruntach, które częściowo są własnością Wnioskodawczyni oraz jej matki. Inwestycja powstała za jej zgodą i przy zrzeczeniu się na rzecz Wnioskodawczyni wszelkich korzyści płynących z najmu i późniejszej piekarni. Wydatki na inwestycje Strona ponosi sama, w większości przy udziale zaciągniętych kredytów. Wskutek zmian projektowych piekarnia jest budowana na podstawie odrębnego pozwolenia z 2008 r. i stanowi odrębną zabudowę z tyłu całej inwestycji tuż ze halą targową. W maju 2006 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru budowlanego udzielił pozwolenie na użytkowanie parteru budynku handlowo-usługowego (hala targowa) i od tego czasu ta część obiektu jest przeznaczona na wynajem. Natomiast pierwsze piętro nad frontową częścią hali targowej zostało wybudowane zgodnie z sugestiami architekta miejskiego, który nakazał nawiązanie się do linii zabudowy przy ulicy (pomimo sprzeciwu Strony). Pozostaje ono w stanie surowym zamkniętym. Prace wykończeniowe mogą trwać latami gdyż wymagają ogromnych nakładów finansowych i mogą być niezakończone. Pierwsze piętro wymaga osobnego odbioru przez Nadzór Budowlany, który wyda zezwolenie na jego użytkowanie. Jeżeli chodzi o parter budynku (halę targową) został on już odebrany i następnego odbioru nie będzie, gdyż nadaje się on do samodzielnego użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę, że parter budynku (hala targowa) został oddany do użytkowania w maju 2006 r. ma prawo wpisać do ewidencji środków trwałych wartość początkową parteru (hala targowa) w 2006 r. i czy może dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od 2006 roku...

Zdaniem Wnioskodawczyni skoro parter (hala targowa) jest oddany do użytkowania (kolejnego odbioru nie będzie w tej części), zatem jest kompletny i zdatny do użytku, oraz jest wynajmowany od 2006 roku ma prawo do amortyzacji taj części wartości nieruchomości od 2006 roku. Natomiast realizacja przedsięwzięcia dotycząca pierwszego piętra będzie przebiegać w długim okresie czasu i nastąpi osobny protokół jej odbioru po całkowitym wykończeniu i oddaniu do użytkowania, zatem wtedy będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości nieruchomości na piętrze.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, składnik majątkowy może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany w przypadku, gdy stanowić on będzie własność lub współwłasność podatnika, a przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok.

Warunkiem zaliczenia przez podatnika składników majątku do środków trwałych podlegających amortyzacji jest wykorzystywanie przez niego tego składnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przesłanka ta wskazuje na to, że istotnym jest, aby dany środek trwały był wykorzystywany przez podatnika w sensie fizycznym, w jego działalności gospodarczej w celu uzyskiwania przychodów.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
  
  
  

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. ? Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.) do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

W myśl art. 55 i art. 59 tej ustawy przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, środek trwały, m.in. budynek, podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie ?zdatny do użytku? należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W konsekwencji, aby wybudowany przez Wnioskodawczynię budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Generalnie należy przyjąć, że budynek lub budowlę można uznać za zdatną do użytku i kompletną z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni wybudowała budynek handlowo-usługowy. W maju 2006 r. uzyskała od Powiatowego Inspektoratu Nadzoru budowlanego pozwolenie na użytkowanie parteru budynku handlowo-usługowego i od tego czasu ta cześć obiektu jest przeznaczona na wynajem.

Dodać należy, iż parter oraz piętro budynku są częściami składowymi budynku handlowo-usługowego (hali targowej) i nie są wyodrębnione prawnie, jako oddzielne składniki majątkowe.

W związku z powyższym budynek w budowie, którego część została oddana do użytkowania, nie stanowi środka trwałego, gdyż nie spełnia warunku kompletności.

Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez niego przesłanek wynikających z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa uznać należy, iż stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.