Należy stwierdzić, jeżeli zostały spełnione przez Wnioskodawcę wszystkie przesłanki, wynikające (...)

Należy stwierdzić, jeżeli zostały spełnione przez Wnioskodawcę wszystkie przesłanki, wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jeżeli Wnioskodawca wykazał związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztu i uzyskaniem przychodu, a poniesienie wydatku było uzasadnione i właściwie udokumentowane, to wynagrodzenie wynikające z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie Jego wierzytelności, może zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2014 r. (data nadania 1 września 2014 r., data wpływu 2 września 2014 r.) na wezwanie z dnia 21 sierpnia 2014 r. Nr IPPB1/415-615/14-2/IF (data nadania 21 sierpnia 2014 r., data odbioru 26 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 30 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


W dniu 26 maja 2011 r. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług, której przedmiotem było świadczenie przez zleceniobiorcę na jego rzecz usług prowadzących do sprzedaży przysługującej Wnioskodawcy od osoby fizycznej wierzytelności w wysokości 301.504 zł. Usługi świadczone w oparciu o ww. umowę polegały w szczególności na poszukiwaniu przez zleceniobiorcę nabywcy wskazanej wierzytelności, kontaktach z prawnikiem i dłużnikiem, weryfikacji dokumentacji związanej z wierzytelnością. Wynagrodzenie za usługi zostało ustalone w wysokości 50% kwoty wierzytelności czyli na 150.752 zł, płatne w ciągu 90 dni od sprzedaży wierzytelności lub jej części. W 2013 r. został znaleziony nabywca ww. wierzytelności i w dniu 21 listopada 2013 r. zawarta została umowa cesji wierzytelności za wynagrodzeniem w kwocie 200.000 zł, płatnym w dniu podpisania umowy.


W dniu 23 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca złożył zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2013 (PIT-36), w którym wykazał dochód z tytułu sprzedaży ww. wierzytelności w wysokości 49.248 zł. Dochód został ustalony w następujący sposób: przychód ze sprzedaży wierzytelności w wysokości 200.000 zł został pomniejszony o koszt wynikający z zawartej umowy o świadczenie usług w wysokości 150.752 zł. Od tak ustalonego dochodu, również w dniu 23 kwietnia 2014 r. został zapłacony podatek w wysokości 8.309 zł.


Pismem z dnia 1 września 2014 r. (data wpływu 2 września 2014 r.) Wnioskodawca doprecyzował, że przedmiotowa wierzytelność była wierzytelnością własną, która powstała na podstawie umowy o powierzenie zarządu. Umowa o powierzenie zarządu zawarta została w dniu 12 września 2009 r. pomiędzy Wnioskodawcą a osobą fizyczną. Przedmiotem umowy o powierzenie zarządu było określenie sposobu i zasad zarządu majątkiem tej osoby. W dniu 19 stycznia 2010 r. umowa ta została rozwiązana w trybie natychmiastowym na podstawie porozumienia stron. Powierzająca nie wypłaciła umówionego wynagrodzenia wynikającego z niniejszej umowy. Wierzytelność ta nie powstała w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. We wskazanym okresie Wnioskodawca nie oprowadził działalności gospodarczej i nie prowadzi jej obecnie.


Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy Wnioskodawca mógł ustalając dochód, zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszyć przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu zbycia wierzytelności, o koszty wynagrodzenia wynikającego z umowy o świadczenie usług zawartej w dniu 26 maja 2011 r.?


Zatem, czy koszt wynagrodzenia wynikający z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie wierzytelności Wnioskodawcy, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy?


Zdaniem Wnioskodawcy, mógł on ustalając dochód zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszyć przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu zbycia wierzytelności, o koszty wynagrodzenia wynikającego z umowy o świadczenie usług zawartej w dniu 26 maja 2011 r.. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy, koszt wynagrodzenia wynikający z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie wierzytelności Wnioskodawcy, stanowi koszt uzyskania przychodu.


Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów nad kosztami przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że uzyskany przychód ze sprzedaży wierzytelności miał prawo pomniejszyć o wynagrodzenie wynikające z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie wierzytelności Wnioskodawcy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zasady zawartej w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14 -15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.


Jak stanowi art. 10 ust. 1pkt 7 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.


Stosownie do art. 18 cytowanej ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.


Użyty powyżej zwrot ?w szczególności? oznacza, że wskazane w tym przepisie kategorie przychodów z praw majątkowych zostały wymienione jedynie przykładowo, a zatem możliwe jest uznanie za prawa majątkowe również innych praw wprost w ustawie niewymienionych.


Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podpisał w dniu 12 września 2009 r. umowę z osobą trzecią o powierzenie zarządu, tj. określenie sposobu i zasad zarządu majątkiem tej osoby. Następnie w dniu 19 stycznia 2010 r. została rozwiązana ww. umowa za porozumieniem stron. Powierzająca nie wypłaciła umówionego wynagrodzenia wynikającego z ww. umowy. Z uwagi na powyższe powstała wierzytelność przysługująca Wnioskodawcy od osoby fizycznej.


W dniu 26 maja 2011 r. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług, której przedmiotem było świadczenie przez zleceniobiorcę na jego rzecz usług prowadzących do sprzedaży przysługującej mu wierzytelności. Usługi świadczone w oparciu o ww. umowę polegały w szczególności na poszukiwaniu przez zleceniobiorcę nabywcy wskazanej wierzytelności, kontaktach z prawnikiem i dłużnikiem, weryfikacji dokumentacji związanej z wierzytelnością. Wynagrodzenie za usługi zostało ustalone w wysokości 50% kwoty wierzytelności, płatne w ciągu 90 dni od sprzedaży wierzytelności lub jej części. I tak w 2013 r. został znaleziony nabywca ww. wierzytelności i w dniu 21 listopada 2013 r. zawarta została umowa cesji wierzytelności za wynagrodzeniem w kwocie niższej aniżeli wartość przysługującej wierzytelności, płatnym w dniu podpisania umowy.


Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.


Instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).


Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.


Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.


Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia wierzytelności (cesji wierzytelności), wygasa u dotychczasowego wierzyciela stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem. Jednocześnie, powstają nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.


Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wynagrodzenie wynikające z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie Jego wierzytelności, stanowi koszt uzyskania przychodu.


Wskazać w tym miejscu należy, że zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Powyższe oznacza, iż koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jedynie wówczas, gdy nie jest wydatkiem enumeratywnie wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy, spełniać łącznie następujące warunki:

  • celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  • wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
  • wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.


Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.


Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne decyduje podmiot uzyskujący przychód, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działaniem przynoszącym przychód, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W związku z powyższym, obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzonym działaniem nie budzi wątpliwości, a - jak wskazano - obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.


Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, jeżeli zostały spełnione przez Wnioskodawcę wszystkie przesłanki, wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jeżeli Wnioskodawca wykazał związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztu i uzyskaniem przychodu, a poniesienie wydatku było uzasadnione i właściwie udokumentowane, to wynagrodzenie wynikające z umowy o świadczenie usług, której celem było zbycie Jego wierzytelności, może zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika