Czy czynsz najmu oraz pozostałe opłaty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, w tym podatki (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2010 r. (data wpływu 12 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w całości czynszu najmu oraz pozostałych opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem wynajmowanego lokalu do kosztów uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w całości czynszu najmu oraz pozostałych opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem wynajmowanego lokalu do kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową ewidencjonowaną działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych (aplikant adwokacki). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajął od rodziców nieruchomość lokalową położoną w W.

Wnioskodawca wykorzystuje wynajmowany lokal do prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie wykorzystuje lokal w celach mieszkaniowych.

Zgodnie z umową najmu Wnioskodawca płaci wynajmującemu miesięczny czynsz. Ponadto, zgodnie z umową najmu zobowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania lokalu takich jak czynsz na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, podatki, opłatę za wieczyste użytkowanie, media etc. Wnioskodawca zgłosił wynajmowany lokal do ewidencji działalności gospodarczej jako miejsce zakładu głównego i adres korespondencyjny.

Wnioskodawca traktuje i zamierza traktować ponoszone przez siebie opłaty związane z umową tzn. czynsz najmu, czynsz na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, podatki, opłatę za wieczyste użytkowanie oraz opłaty eksploatacyjne, w pełnym ich wymiarze (w 100%) jako koszt uzyskania przychodu i odliczać od przychodów.

Wnioskodawca wykonuje tzw. wolny zawód i nie jest przez to możliwe określenie w jakim stopniu przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana jest dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a w jakim stopniu dla celów mieszkaniowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynsz najmu oraz pozostałe opłaty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, w tym podatki i opłaty za użytkowanie wieczyste, wynajmowanego i wykorzystywanego dla prowadzenia działalności gospodarczej zalicza się w pełnym wymiarze (w 100%) do kosztów uzyskania przychodu najemcy prowadzącego działalność gospodarczą bez względu na to, iż lokal wykorzystywany jest przez najemcę również dla celów mieszkaniowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w kwestii kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że dany wydatek może stanowić koszt podatkowy, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

• wypełnia definicję kosztu uzyskania przychodów (art. 22 ust 1 ustawy o PIT),

• nie został wymieniony w wyłączeniach z kosztów (art. 23 ust. 1 ustawy o PIT).
  
  

Definicja kosztu uzyskania przychodu w brzmieniu obowiązującym stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Na gruncie ukształtowanej linii orzecznictwa NSA należy przyjąć, iż zasadnicze znaczenie dla uznania danego wydatku za koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu jest wykazanie związku przyczynowo ? skutkowego pomiędzy jego poniesieniem a przychodami pracodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy wynajęcie lokalu położonego na P., w okolicy U., B. oraz oddalonego o około 15 minut piechotą od centrum W.:

1. w znaczny sposób podnosi prestiż działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę,
2. ze względu na wysokiej jakości wykończenie lokalu i jego powierzchnię zwiększa możliwości przyjmowania przez Wnioskodawcę klientów we własnej siedzibie, a nie wyłącznie w siedzibie głównego zleceniodawcy Wnioskodawcy,
3. zwiększa mobilność Wnioskodawcy poprzez przeniesienie centrum zawodowego z (dotychczasowego), mieszczącego się na B., które jest znacznie oddalone od centrum W.;

?co w ostatecznym rezultacie służy niewątpliwie zwiększeniu przychodów firmy Wnioskodawcy. Wobec powyższego, należy uznać, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy w przypadku wydatków na przedmiotowy lokal.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust.
   1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie ?w celu? należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot ?celowości?, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko te, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 powoływanej ustawy i które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Podkreślić jednak należy, iż przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie stanowi wydatku przeznaczonego na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich. Istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które w pewnych sytuacjach ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalności gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych.

W przypadku gdy, posiadane przez podatnika mieszkanie (lokal) służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z utrzymaniem tego mieszkania do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże, gdy wydatki ponoszone w związku z posiadaniem tego mieszkania stanowią wydatki o charakterze osobistym, nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajął od rodziców lokal, który wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej jak również w celach mieszkaniowych. Zgodnie z umową najmu Wnioskodawca płaci wynajmującemu miesięczny czynsz oraz ponosi koszty utrzymania lokalu takich jak: czynsz na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, podatki, opłatę za wieczyste użytkowanie, media etc.

Wnioskodawca traktuje i zamierza traktować ponoszone przez siebie opłaty związane z umową tzn. czynsz najmu, czynsz na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, podatki, opłatę za wieczyste użytkowanie oraz opłaty eksploatacyjne, w pełnym ich wymiarze (w 100%) jako koszt uzyskania przychodu i odliczać od przychodów.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż tylko ta część wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę, (odpowiadająca stosunkowi powierzchni lokalu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni wynajmowanego lokalu) może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jedynie ta części wydatków wiąże się z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Bez wątpienia bowiem (w złożonym wniosku) Wnioskodawca wykazał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tą częścią wydatków a uzyskiwaniem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy) nie można jednak zaliczyć tej części wydatków (w odpowiedniej proporcji), które dotyczą lokalu wykorzystywanego na własne cele mieszkaniowe. Są to bowiem typowe wydatki o charakterze osobistym, są one ponoszone w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych a nie w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ta część wydatków nie ma żadnego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje jakiekolwiek powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, iż całość wydatków związanych z wynajmowanym lokalem można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.