stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie może ustalić wartości początkowej składnika majątku (...)

stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie może ustalić wartości początkowej składnika majątku - budynku handlowo-usługowego, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej. Prawidłowym sposobem ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest sposób wskazany w art. 22g ust. 4 powołanej ustawy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25.06.2010 r. (data wpływu 09.08.2010 r.) oraz piśmie (data nadania 15.10.2010 r. data wpływu 20.10.2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 06.10.2010 r. Nr IPPB1/415-716/10-2/AM (data nadania 07.10.2010 r., data doręczenia 11.10.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego - jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 07.07.2010 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego złożony został wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego pismem z dnia 02.08.2010 r. na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ? Ordynacja podatkowa t. j. Dz. U z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 13 § 2 pkt 4 powołanej ustawy w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw ( Dz. U. Nr 217, poz.1590 ) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych ( Dz. U z 2005 r., Nr 165, poz.1371) przekazał ww. wniosek do załatwienia zgodnie z właściwością miejscową Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

Przedmiotowy wniosek wpłynął do Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku w dniu 09.08.2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lipcu 2007 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła budowę jednopiętrowego pawilonu handlowego o powierzchni całkowitej 1134 m#178;. Wartość materiałów budowlanych udokumentowanych fakturami wynosi ok. 560,000,00 zł. Wartość materiałów gromadzonych przed rozpoczęciem budowy i nie udokumentowanych fakturami wynosiła ok. 180,000,00 zł. Duży wkład pracy, którego Wnioskodawczyni nie potrafi wycenić poniosła ona i jej mąż.

Budynek został oddany do użytkowania w październiku 2008 r. Oszacowana wartość rynkowa budynku dla potrzeb zabezpieczenia wierzytelności kredytodawcy wynosi 6.294.279,00 zł.

W odpowiedzi na wezwanie organu Nr IPPB1/415-716/10-2/AM z dnia 06.10.2010 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała opis stanu faktycznego przedstawionego w przedmiotowym wniosku, tj. podała, iż:

W 2000 r. rozpoczęła z mężem kupno materiałów budowlanych. Mąż Wnioskodawczyni ponad 20 lat jest rolnikiem i posiada ubezpieczenie KRUS. W tamtym okresie planowali postawić budynek gospodarczy z myślą o przyszłym rozwoju rolnictwa. Zaczęli gromadzić materiały budowlane, które nie są udokumentowane paragonami oraz fakturami, gdyż na tamten czas uważali, że nie będą im potrzebne. Szacunkowa wartość tamtych materiałów budowlanych na dzień dzisiejszy wynosi ok. 180 tys. zł.

W 2005 r. stwierdzili, iż rolnictwo nie ma przyszłości i zdecydowali się zainwestować w innym kierunku. Zrodził się pomysł postawienia budynku handlowo-usługowego pod wynajem lokali.

W 2007 r. Wnioskodawczyni zmieniła nazwę firmy na ?K.?, ul. K w W. i zaczęła gromadzić faktury na zakup materiałów budowlanych pod budowę budynku. Udokumentowane fakturami materiały wynoszą około 560 tys. zł. Z racji, iż Wnioskodawczyni i jej mąż nie mają rozdzielności majątkowej materiały budowlane zgromadzone na budynek gospodarczy wykorzystali w całości na budowę tych lokali usługowych. Duży wkład pracy, którego Wnioskodawczyni nie potrafi wycenić jest jej i jej męża.

W październiku 2008r. budynek został oddany do użytkowania i Wnioskodawczyni wystąpiła o rozszerzenie działalności gospodarczej ? wynajem nieruchomości na własny rachunek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Od jakiej wartości budynku Wnioskodawczyni powinna liczyć amortyzację...

Zdaniem Wnioskodawczyni amortyzację powinna liczyć od wyceny podanej na wyciągu z operatu szacunkowego, a nie od udokumentowanych nakładów finansowych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty.

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika a potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j?22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Przy czym za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast przepis art. 22g ust. 9 ww. ustawy, stanowi, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

W tym miejscu należy podkreślić, że cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, tj. według kosztu wytworzenia. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z treści wniosku wynika, iż już od 2005 r. Wnioskodawczyni nosiła się z zamiarem wybudowania budynku handlowo-usługowego pod wynajem, a w 2007 r. rozpoczęła realizację tego zamiaru. W związku powyższym zasady wyrażonej w art. 22 ust. 9 nie można zastosować. Podatnik dokonując inwestycji z zamiarem wykorzystywania jej na potrzeby działalności gospodarczej obowiązany jest do gromadzenia dowodów dokumentujących poniesione wydatki.

Prowadzenie budowy tzw. systemem gospodarczym odbywa się często przy wykorzystaniu pracy własnej rodziny. Mając jednak na względzie powołany wyżej przepis art. 22g ust. 4 podkreślić należy, iż równowartość pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci nie stanowi kosztu wytworzenia, dlatego też nie może zwiększać wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Sam fakt budowania systemem gospodarczym oraz nieposiadania dowodów dokumentujących poniesione wydatki nie stanowi jeszcze wystarczającej przesłanki do ustalenia wartości początkowej na podstawie opinii powołanego biegłego, tym bardziej w sytuacji prowadzenia inwestycji z zamiarem wykorzystywania jej w działalności gospodarczej.

Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami. Za takie można uznać sytuację, gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych.

Zauważyć należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy najistotniejszy jest fakt, iż nieruchomość została wybudowana z zamiarem wykorzystania jej w działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni winna zatem gromadzić dowody dokumentujące poniesione wydatki.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie może ustalić wartości początkowej składnika majątku - budynku handlowo-usługowego, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej. Prawidłowym sposobem ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest sposób wskazany w art. 22g ust. 4 powołanej ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika