Czy Wnioskodawca powinien rozliczyć się w Polsce z pieniędzy zarobionych w Danii, jeżeli mieszka (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10.04.2009 r. (data wpływu 04.05.2009 r.) uzupełnione pismem bez daty na kserokopii czwartej strony wniosku (data wpływu 29.07.2009 r.) na wezwanie z dnia 13.07.2009 r. Nr IPPB2/415-335/09-2/AS o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w Danii ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.05.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w Danii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13.07.2009 r. Nr IPPB2/415-335/09-2/AS na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku w zakresie przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego oraz złożenia podpisu na kserokopii 4-ej strony wniosku, z uwagi na brak podpisu Wnioskodawcy w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wniosek uzupełniono w terminie, tj. pismem bez daty na kserokopii 4-ej strony wniosku (data nadania w placówce pocztowej 24.07.2009 r., data wpływu 29.07.2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 01.01.2008 r. do 31.03.2008 r. pracował w Polsce. Od 26 marca 2008 r. do 31.12.2008 r. był zatrudniony w Danii. Posiada razem z żoną rezydencję w Danii od 26.09.2008 r.

W dniu 09.04.2009 r. w Urzędzie Skarbowym został złożony PIT-37 za rok 2008, za okres :

• 01.01. ? 31.03. 2008 r. ? Wnioskodawcy,
• 01.01. ? 31.08.2008 r. ? żony Wnioskodawcy.
  
  

PIT rozliczyli wspólnie (dotyczył tylko pracy w Polsce).

Za okres pracy w Danii (26.03.2008 r. ? 31.12.2008 r.) Wnioskodawca rozliczył już z duńskim Urzędem Skarbowym (SKAT).

Wnioskodawca uzyskał informację, że od 2007 r. okres 183 dni upoważnia do rozliczenia się tylko z duńskim Urzędem Skarbowym (SKAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien rozliczyć się w Polsce z pieniędzy zarobionych w Danii, jeżeli mieszka tam ponad 183 dni i rozliczył się w tamtejszym Urzędzie Skarbowym (SKAT). Posiada w Danii rezydencję podatkową.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Powołując się na art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencję miedzy RP a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątków z dnia 6 grudnia 2001 r. Wnioskodawca stwierdza, że jego dochody otrzymane za pracę na terytorium RP w okresie od 01.01.2008 r. do 31.03.2008 r. oraz dochody żony od 01.01.2008 r. do 31.08.2008 r. zostały rozliczone w Polsce.

Od dnia 26.03.2008 r. Wnioskodawca posiada umowę o pracę w Danii ( żona Wnioskodawcy nie pracuje), nie pobierała i nie pobiera zasiłku w Polsce.

Od dnia 26.08.2008 r. wraz z żoną Wnioskodawca posiada rezydencję podatkową w Danii.

Wnioskodawca sądzi, że na podstawie powyższych przepisów (ustawy i konwencji) rozliczył się zgodnie z obowiązującym prawem.

Pieniądze zarobione w Polsce rozliczył w polskim Urzędzie Skarbowym, dochody zarobione w Danii w duńskim Urzędzie Skarbowym (SKAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy te, zgodnie z art. 4a ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 06.12.2001 r. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368), określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się, zatem bezpośrednio do określenia ?miejsce zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

W przypadku Wnioskodawcy pierwszy z wymienionych warunków nie będzie spełniony, gdyż Wnioskodawca nie przebywał w trakcie 2008 roku w Polsce więcej niż 183 dni.

Analizując natomiast drugi warunek, czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca od 01.01.2008 r. do 31.03.2008 r. pracował w Polsce. Od 26 marca 2008 r. do 31.12.2008 r. był zatrudniony w Danii. Posiada razem z żoną rezydencję w Danii od 26.09.2008 r. W dniu 09.04.2009 r. w Urzędzie Skarbowym został złożony PIT-37 za rok 2008, w którym wykazano dochody małżonków uzyskane tylko z pracy w Polsce w okresie od 01.01.?31.03. 2008 r. przez Wnioskodawcę, za 01.01.?31.08.2008 r. ? przez żonę Wnioskodawcy.

Dochody uzyskane z pracy w Danii Wnioskodawca rozliczył z duńskim Urzędem Skarbowym (SKAT).

Zatem w 2008 roku Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, t. j. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przytoczonymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast dochody osiągnięte z pracy wykonywanej w Danii nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Dochody uzyskane z tytułu zatrudnienia w Danii należy rozliczyć w tamtejszym Urzędzie Skarbowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy także wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Pana, jako występującego z wnioskiem o je wydanie. Nie chroni natomiast Pana żony.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.