Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2007 r. i latach następnych

UZASADNIENIE

W dniu 06.08.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2007 r. i latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelką polską, która w maju 2007 r. wyjechała do Danii w celu wykonywania pracy na rzecz duńskiej spółki z grupy C ? C B. Do końca 2006 r. Wnioskodawczyni była traktowana jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, tj. jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przebywa na terytorium Danii w celu świadczenia pracy na rzecz duńskiej spółki C B. Do maja 2007 r. była zatrudniona przez C P na podstawie umowy o pracę ( umowa ta została jednak rozwiązana w dniu 11.05.2007 r.).

Od dnia 14.05.2007 r. Wnioskodawczyni ma podpisaną umowę o pracę ze spółką duńską, w umowie tej nie określono limitu okresu zatrudnienia. Zgodnie z duńską umową o pracę opłaca składki na duńskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne. W Danii będzie traktowana jako duński rezydent dla celów podatkowych na podstawie wewnętrznych przepisów duńskiego prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni nie ma sprecyzowanego zamiaru powrotu do Polski na stałe. W okresie od maja 2007 r. i w latach następnych nie będzie przebywała w Polsce z wyjątkiem krótkotrwałych podróży służbowych lub turystycznych.

Ponadto nie posiada żadnej nieruchomości w Polsce i w związku z tym nie dysponuje tutaj miejscem zamieszkania, które pozostawałoby do jej dyspozycji podczas pobytu zagranicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. ( tekst jednolity Dz.U.00.14.176, dalej: ustawa PDOF) oraz art. 4 Konwencji zawartej 6 grudnia 2001 roku między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, obowiązującej od dnia 1 stycznia 2003 r. (dalej: Umowa) Wnioskodawczyni podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2007 r. i w latach następnych...

Zdaniem wnioskodawcy:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o pdof, jeżeli osoby fizyczne nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów/ przychodów osiąganych na terytorium Polski).

Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust.1a ustawy PDOF, uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych ( ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Wnioskodawczyni nie wyraża intencji i nie przewiduje stałego pobytu na terytorium Polski. Od maja 2007 r. centrum interesów ekonomicznych Wnioskodawczyni znajduje się w Danii, gdzie wykonuje pracę na rzecz duńskiego podmiotu na podstawie zawartej z nim na czas nieokreślony umowy o pracę. Od połowy maja 2007 r. głównym źródłem dochodu Wnioskodawczyni jest wynagrodzenie otrzymywane za pracę na rzecz duńskiej spółki C B .

Jednocześnie, od maja 2007 r. nie jest zatrudniona ani nie wykonuje żadnych usług w Polsce na rzecz polskich podmiotów.

Jeżeli chodzi o ośrodek interesów osobistych, należy podkreślić, iż Wnioskodawczyni jest stanu wolnego i nie posiada dzieci. Zatem, fakt przebywania przez nią w Danii (miejsce zwyczajnego pobytu znajduje się w Danii) przesądza również o ulokowaniu tam ośrodka jej interesów osobistych.

Należy zatem uznać, iż ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych i ekonomicznych) Wnioskodawczyni znajduje się w Danii od połowy maja 2007 r. Konsekwentnie, pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ww. ustawy nie jest spełniony, a zatem, na podstawie art. 3 ust.1a pkt 1 ww. ustawy Wnioskodawczyni nie może zostać uznana za polskiego rezydenta podatkowego.

Jeżeli chodzi o długość oraz częstotliwość przebywania na terytorium Polski, w 2007 r. pobyt ten nie przekroczy 183 dni. Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Polski w okresie styczeń - 13.05.2007 r. (133 dni) i nie przewiduje, aby do końca roku 2007 r. (jak również w latach następnych) pobyt ten miał być dłuższy niż ok. 20 dni, tym samym również druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce dla celów podatkowych, nie zostanie spełniona.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości fakt, iż od początku 2007 r.

Wnioskodawczyni powinna zostać uznana za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ww. ustawy , ponieważ ośrodek jej interesów życiowych w 2007 r. znajduje się w Danii a jej pobyt na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni. Wnioskodawczyni będzie także uznana za rezydenta podatkowego Danii. Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust.1, 1a, 2a i 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, w razie gdyby zaszła konieczność rozstrzygania kwestii podwójnej rezydencji, należy przeanalizować także zapis art. 4 Umowy. Należy przy tym zastrzec, że w przypadku Wnioskodawczyni przepis ten wydaje się mieć zastosowanie, gdyż zgodnie z polskimi przepisami wewnętrznymi omówionymi powyżej, powinna ona podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2007 r., ze względu na brak miejsca zamieszkania na terytorium Polski w tym okresie. Gdyby jednak w interpretacji władz polskich Wnioskodawczyni została uznana za osobę posiadającą miejsce zamieszkania i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, art. 4 ust. 2 Umowy znalazłby zastosowanie.

Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce jak i w Danii, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania (za rezydenta) tylko w tym umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa. Jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, jeżeli natomiast dana osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Zatem, nawet gdyby uznać, że Wnioskodawczyni posiada w roku 2007 oraz w latach następnych miejsce zamieszkania zarówno w Danii jaki i w Polsce, również na podstawie art. 4 Umowy, Wnioskodawczyni powinna zostać uznana za rezydenta Danii dla celów podatkowych, gdyż od 2007 r. posiada centrum interesów życiowych w Danii, a ponadto przebywa ona zazwyczaj w Danii.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy jak również art. 4 Umowy, Wnioskodawczyni powinna podlegać w 2007 r. i w latach następnych podczas których będzie przebywała w Danii, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinna opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium, tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł. Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. w Danii) oraz inne dochody Wnioskodawczyni ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art.14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art.52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art.53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.