W zakresie obowiązków płatnika związanych z odpracowaniem przez najemców lokali zaległych czynszów.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.) oraz w piśmie z dnia 12 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) uzupełniającym braki wniosku na wezwanie Nr IPPB2/415-743/14-2/PW z dnia 8 grudnia 2014 r. (data odbioru 10 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z odpracowaniem przez najemców lokali zaległych czynszów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z odpracowaniem przez najemców lokali zaległych czynszów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto zamierza wprowadzić program, pozwalający osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub życiowej, na odpracowanie zaległości czynszowych lub zaległości z tytułu bezumownego korzystania oraz innych opłat związanych z użytkowaniem lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta.

O spłatę zadłużenia w formie świadczenia niepieniężnego mogliby ubiegać się użytkownicy lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta, posiadający zaległości z tytułu opłat czynszowych lub zaległości z tytułu bezumownego korzystania oraz innych opłat związanych z użytkowaniem lokali, którzy złożą stosowny wniosek.

Spłata zadłużenia w formie świadczenia niepieniężnego następowałaby na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy Miastem, a użytkownikiem zadłużonego lokalu.

Porozumienie zawarte na podstawie art. 453 k.c. oraz art. 659 § 2 (w przypadku najemców lokali) będzie określało rodzaj wykonywanej pracy na rzecz Miasta, termin jej wykonania oraz wysokość zaległości, jaka w wyniku wykonanych prac byłaby spłacona.

Pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. Nr IPPB2/415-743/14-2/PW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• dostarczenie do tut. organu dowodu uiszczenia opłaty w wysokości 40 zł, odpowiadającej ilości zdarzeń przyszłych wskazanych przez Wnioskodawcę lub,
  

• dokonanie stosownej opłaty w wysokości 40 zł na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000 i doręczenia kserokopii dowodu uiszczenia opłaty do tut. organu ? jeżeli opłata nie została wniesiona.
  
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono 10 grudnia 2014 r.

Pismem z dnia 12 grudnia 2014 r. (data nadania 12 grudnia 2014 r., data wpływu 15 grudnia 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w wyznaczonym terminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Miasto, jako płatnik zobowiązane będzie do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem wnioskodawcy.

Świadczenia rzeczowe w miejsce opłat czynszowych, opłat z tytułu bezumownego korzystania oraz innych opłat związanych z użytkowaniem lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta nie stanowią źródła przychodu dla dłużników. Zgodnie z art. 453 k.c., jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela (porozumienie zawarte pomiędzy Miastem, a użytkownikiem zadłużonego lokalu) inne świadczenie, zobowiązanie wygasa, tak jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (zapłata zobowiązania) przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika. W związku z tym na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dłużnik nie uzyska przychodów podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. A więc w sytuacji, gdy dłużnik uiszcza opłaty wynikające z tytułu użytkowania lokalu w postaci rzeczowej (świadczenie w miejsce wykonania) nie powstanie dla niego przychód podlegający opodatkowaniu, a w związku z tym Gmina nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 przychody można osiągać z tzw. innych źródeł.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z treści wniosku wynika, że Miasto zamierza wprowadzić program, pozwalający osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub życiowej, na odpracowanie zaległości czynszowych lub zaległości z tytułu bezumownego korzystania oraz innych opłat związanych z użytkowaniem lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta.

O spłatę zadłużenia w formie świadczenia niepieniężnego mogliby ubiegać się użytkownicy lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta, posiadający zaległości z tytułu opłat czynszowych lub zaległości z tytułu bezumownego korzystania oraz innych opłat związanych z użytkowaniem lokali, którzy złożą stosowny wniosek.

Spłata zadłużenia w formie świadczenia niepieniężnego następowałaby na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy Miastem, a użytkownikiem zadłużonego lokalu.

Porozumienie zawarte na podstawie art. 453 k.c. oraz art. 659 § 2 (w przypadku najemców lokali) będzie określało rodzaj wykonywanej pracy na rzecz Miasta, termin jej wykonania oraz wysokość zaległości, jaka w wyniku wykonanych prac byłaby spłacona.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy mieć na względzie postanowienia art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Z cytowanego przepisu wynika, że najemca jest zobowiązany do zapłaty czynszu wynajmującemu, przy czym zapłata może być oznaczona w świadczeniach innego rodzaju niż pieniądze.

Wskazać również należy instytucję prawa cywilnego zwaną datio in solutum ? świadczenie zamiast wykonania, określoną w przepisach art. 453 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Oznacza to, że za zgodą wierzyciela, może dojść do zmiany przedmiotu świadczenia, które prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela. W takim przypadku między stronami dochodzi do zawarcia umowy, na mocy której strony uzgadniają, że dłużnik spełni świadczenie inne niż określone treścią zobowiązania, zaś wierzyciel takie świadczenie przyjmie. Ponadto, zobowiązanie wygasa tylko wówczas, gdy umowie stron towarzyszy rzeczywiste spełnienie świadczenia przez dłużnika.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że dopuszczalne jest wykonanie innego świadczenia wobec wierzyciela, w miejsce zapłaty umówionego zaległego czynszu, które to rozwiązanie zamierza przyjąć Wnioskodawca w omawianym przypadku. Jednakże, nie można z faktu wykonywania pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku świadczenia w postaci zapłaty zaległego czynszu wywieść wniosku, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasadnym jest stwierdzenie, że wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo. Skoro zatem, po stronie najemców lokali, w związku z odpracowaniem przez nich świadczeń pieniężnych z tytułu zaległości czynszowych, nie powstanie przychód podatkowy, tym samym na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego i nie ma on obowiązku wystawienia informacji PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.