Czy Spółka ma obowiązek wydatki dotyczące artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym (...)

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki jako płatnika związanych z zapewnieniem pracownikom artykułów spożywczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka zatrudnia również pracowników, względem których występuje w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podstawowym zasobem, z którego firma czerpie korzyści przekładające się na przychody z działalności gospodarczej są zespoły ludzkie. W toku bieżących realizacji licznych projektów istnieje potrzeba wymiany informacji oraz transferu wiedzy pomiędzy pracownikami i kontrahentami firmy.

W ramach organizacji pracy Spółka zapewnia pracownikom, do swobodnego użytku, ciepłe i zimne napoje (tj. kawę, herbatę, wodę, soki, cukier, itd.), a także inne produkty spożywcze (np. ciastka, słodycze, kanapki, owoce, pieczywo, jogurty, płatki śniadaniowe, itp.). Obowiązek zapewnienia artykułów spożywczych oraz napojów wynika z regulacji wewnętrznych obowiązujących w Spółce. Pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny w przypadku niewykorzystania udostępnionych artykułów spożywczych.

Wymienione wcześniej artykuły spożywcze przeznaczone są zarówno do swobodnego użytku pracowników (w czasie przerw w pracy, w pomieszczeniach socjalnych), jak również w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, itp.

Spotkania robocze mają na celu m.in. wspomniany wyżej transfer wiedzy oraz wymianę informacji pomiędzy pracownikami, rozwiązywanie mniej lub bardziej skomplikowanych problemów. Dzięki takim spotkaniom pracownicy są w stanie lepiej wykonywać powierzone zadania, co zwiększa ich efektywność, a zatem również przychody Spółki.

Spółka nie prowadzi ewidencji umożliwiającej ustalenie, który pracownik i podczas jakich czynności skorzystał z artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym.

Sytuacje takie miały miejsce w przeszłości, jak również będą występowały w przyszłości.

Obecnie, z daleko idącej ostrożności, Spółka szacuje wartość nieodpłatnych świadczeń i dolicza pracownikom do przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma obowiązek wydatki dotyczące artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym doliczać do przychodów pracowników i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. artykułów?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie ma obowiązku doliczać do wynagrodzenia pracowników i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od udostępnionych pracownikom artykułów spożywczych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 Ustawy PIT, stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art, 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy jednak wskazać, iż Spółka nie jest w stanie ustalić jakie i ile artykułów spożywczych zostało zużyte przez pracowników w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, itp., ani rodzaju i ilości zużytych przez pracowników artykułów spożywczych, w ramach swobodnego użytku, oraz jaki pracownik w jakim zakresie skorzystał z udostępnionych artykułów spożywczych. Stwierdzić należy, iż co do zasady do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika, związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracownika, a w zasadzie ich wartość. Jednakże, przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego.

Mając zatem na uwadze nakreślony stan faktyczny, zakupione przez Spółkę drobne artykuły spożywcze, z których pracownicy Spółki korzystają podczas pracy, zgodnie z obowiązującymi regulaminami wewnętrznymi, nie stanowią dla nich nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako przychód ze stosunku pracy, ponieważ nie można w takiej sytuacji określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów zakupionych produktów spożywczych.

Natomiast w sytuacji, gdy artykuły spożywcze, dostępne są dla pracowników w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, itp., to wówczas wydatki takie nie mają charakteru osobistego, i Spółka nie ma obowiązku doliczania wartości tych wydatków do przychodu poszczególnego pracownika.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Spółka nie ma obowiązku wydatków poniesionych na rzecz pracowników, dotyczących drobnych artykułów spożywczych, doliczyć do wynagrodzenia pracowników, pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Takie samo stanowisko zostało wyrażone przez Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 29 maja 2012 r. (nr IPPB2/415-228/12-2/MG), interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2012 r. (nr ITPB2/415-1088/11/MU).

Końcowo Spółka podkreśla, że w takim samym zakresie została wydana interpretacja indywidualna dla podmiotu należącego do tej samej grupy kapitałowej, co Spółka (interpretacja indywidualna z dnia 2 lipca 2014 r., nr ILPB1/415-424/14-2/AA).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, natomiast w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.