Należy stwierdzić, iż skoro z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż istnieje (...)

UZASADNIENIE

W dniu 09.07.2008 r., został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie budowy i sprzedaży mieszkań. Spółka nabyła prawo wieczystego użytkowania gruntu (którego właścicielem jest Gmina Miasto), na którym Spółka zamierza zbudować osiedle mieszkaniowe. Początkowo Spółka uzyskała pozwolenie na budowę na tym gruncie mniejszej ilości mieszkań. Celem uzyskana możliwości budowy większej ilości mieszkań. Spółka zobowiązała się wobec Miasta (właściciela gruntu) do zbudowania trzech boisk na części tego gruntu, następnie do wydzielenia tej części gruntu, gdy już zostaną zbudowane boiska oraz do rozwiązania umowy użytkowania wieczystego z Miastem - w części dotyczącej gruntu, na którym zostaną zbudowane boiska.

Wskutek powyższego Miasto, jako właściciel gruntu, stanie się właścicielem boisk zbudowanych na tym gruncie przez Spółkę W myśl § 8 ust. 1 Umowy pomiędzy Spółką, a Miastem, Miasto oraz Spółka w terminie jednego miesiąca po dokonaniu podziału geodezyjnego, zgodnie z § 7 pkt 1 tej Umowy, dokonają rozwiązania umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste w części opisanej w § 5 pkt 1 lit. b) (czyli użytkowania gruntów, na którym będą znajdowały się boiska zbudowane przez Spółkę). Ponadto zgodnie z § 6.1 Umowy strony postanawiają, że niewykonanie przez użytkownika wieczystego tj. przez Spółkę) w ustalonym terminie boisk z przyczyn od niego niezależnych, stanowić będzie rażące naruszenie umowy o oddanie w wieczyste użytkowanie i będzie podstawą do rozwiązania umowy użytkowania wieczystego co do części działki, o której mowa w § 5 pkt 1 lit. a) i b) tego aktu. Innymi słowy w razie niewykonania boisk w umówionym terminie, Gmina Miasto zastrzegła sobie prawo do rozwiązania umowy użytkowania wieczystego zarówno co do części dotyczącej zabudowy mieszkalnej, jak też części działki, na której mają być zbudowane omawiane boiska. Alternatywnie, zgodnie z § 6 ust. 2 umowy, Spółka zapłaci karę umowną w wysokości dwukrotności wartości budowy boisk, nie mniejszą niż 2 mln zł. Ponadto Spółka udzieliła Gminie pełnomocnictwa do dokonania podziału gruntu, będącego w użytkowaniu wieczystym Spółki w taki sposób, aby po jego podzieleniu grunt, na którym zostaną zbudowane boiska, był odrębną działką. Dodatkowo Spółka udzieliła Gminie pełnomocnictwa do rozwiązania umowy o wydanie w użytkowanie wieczyste działki, na której zostaną zbudowane boiska, a która następnie zostanie wyodrębniona.

Uzupełniając stan faktyczny, na wezwanie organu podatkowego w trybie art. 169 § 1, w związku z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, Spółka stwierdziła, iż w umowie łączącej ją z Gminą Miastem nigdzie nie jest napisane wprost, iż w zamian za możliwość wybudowania większej ilości mieszkań Spółka zobowiązuje się rozwiązać umowę użytkowania wieczystego gruntu, na którym wcześniej zbuduje boiska. Spółka nie potrafi też określić wysokości wynagrodzenia za rozwiązanie umowy o użytkowanie wieczyste gruntu, na którym będą zbudowane boiska, gdyż w rzeczywistości co do takiego wynagrodzenia strony nie zawarły żadnej umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie części użytkowania gruntu, na którym zostaną zbudowane boiska oraz wydatki na budowę boisk, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem wnioskodawcy.

1. Zdaniem Spółki wydatki poniesione na nabycie użytkowania wieczystego gruntu, na którym zostaną zbudowane boiska oraz na budowę tych boisk będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.
2. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, do k.u.p. zalicza się wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W analizowanej sytuacji warunek ten zostanie spełniony, gdyż zobowiązanie się Spółki do wybudowania boisk oraz do rozwiązania umowy o użytkowanie wieczyste części gruntu pod tymi boiskami, umożliwia Spółce wybudowanie na omawianym terenie większej liczby mieszkań na sprzedaż, a tym samym uzyskania większego przychodu z ich sprzedaży.
3. Przede wszystkim należy zauważyć, iż zgodnie z art. 235 § 1 kodeksu cywilnego budynki i inne urządzenia wzniesione przez wieczystego użytkownika na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków, stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie. Jednakże zgodnie z § 2 przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Z § 2 wynika zatem jednoznacznie, iż skoro własność budynków lub budowli wybudowanych przez użytkownika wieczystego na gruncie, jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym, to w istocie prawo własności tych budowli dzieli los prawny użytkowania wieczystego. a w szczególności prawo własności budowli wzniesionych na gruncie wygasa łącznie z wygaśnięciem prawa użytkowania wieczystego, co potwierdza np. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 stycznia 2003 r., sygn. akt II CKM 1155/00. Również w uchwale z dnia 23 sierpnia 2006 r.

   Sąd Najwyższy stwierdził, że ?zrzeczeniu się prawa użytkowania wieczystego towarzyszy utrata własności budynków i innych budowli wzniesionych na użytkowanym gruncie. Prawo własności budynków stanowi bowiem prawo związane z użytkowaniem wieczystym i jako takie dzieli los prawny prawa głównego. Podobnie należy odnieść się do skutków w postaci wygaśnięcia obciążeń użytkowania wieczystego. Zgodnie z art. 241 kodeksu cywilnego wraz z wygaśnięciem użytkowania wieczystego wygasają ustanowione na nim obciążenia, a ochrona interesów osób trzecich, na rzecz których obciążenia te zostały ustanowione, może być realizowana w drodze innych przepisów? (sygn. akt III CZB 60/06).

4. Tak więc z powyższych przepisów wynika, że wskutek rozwiązania umowy o użytkowanie wieczyste, Spółka przestanie być właścicielem budowli wzniesionych na tym gruncie, a tym samym że właścicielem tych budowli z mocy prawa stanie się właściciel gruntu, czyli Gmina Miasto. Sytuacji tej nie można utożsamiać z nieodpłatnym przekazaniem gruntu przez Spółkę na rzecz Miasta. Z przywołanych wyżej przepisów kodeksu cywilnego popartych orzecznictwem Sądu Najwyższego wynika bowiem, że wskutek rozwiązania umowy o użytkowanie wieczyste Spółka przestanie być właścicielem budowli wzniesionych na tym gruncie, tym samym, że właścicielem tych budowli z mocy prawa, stanie się właściciel gruntu, czyli Miasto. Nie zaistnieje więc sytuacja, w której Spółka poniesie wydatki na wykonanie w przyszłości czynności nieodpłatnej, gdyż Spółka takiej czynności nie wykona. Miasto stanie się właścicielem tych budowli z mocy prawa, a nie wskutek nieodpłatnego przekazania czegokolwiek przez Spółkę Miastu. Jest to sytuacja analogiczna do sytuacji, w której najemca np. powierzchni biurowej ponosi nakłady na adaptację tej powierzchni, a następnie strony rozwiązują umowę najmu. Nie ulega wątpliwości, że właściciel biurowca sianie się właścicielem nakładów poczynionych na wynajmowaną powierzchnię z mocy prawa, bez względu na późniejsze, ewentualne rozliczenia stron z tego tytułu.
5. Podsumowując zatem tę część należy stwierdzić, iż zgodnie z § 8 Umowy zawartej pomiędzy Spółką i Miastem, z chwilą spełnienia określonych warunków nastąpi rozwiązanie umowy o użytkowanie wieczyste gruntów, których właścicielem jest Miasto. Rozwiązanie umowy (jakiejkolwiek) nie jest czynnością wymienioną w ustawie o CIT, tym bardziej zatem nie jest czynnością nieodpłatną. Wobec tego wydatki poniesione przez Spółkę na zakup użytkowania wieczystego gruntu oraz budowę boisk będą związane z przychodem ze sprzedaży mieszkań, gdyż Spółka zobowiązała się zbudować omawiane boiska po to, aby uzyskać możliwość budowy mieszkań w większym niż pierwotnie zakresie. W ocenie Spółki związek omawianych wydatków z przychodem ze sprzedaży mieszkań jest bezpośredni lub co najmniej pośredni - jako związany z działalnością deweloperską Spółki. Celem Spółki było uzyskanie możliwości budowy większej ilości mieszkań i ich sprzedaży, zatem Spółka zgodziła się na budowę boisk i rozwiązanie umowy o użytkowanie wieczyste gruntu wskutek czego z mocy prawa właścicielem tych budowli stanie się Miasto w zamian za uzyskanie możliwości budowy większej ilości mieszkań. Należy podkreślić, iż Spółka nie zbuduje tych boisk dobrowolnie, lecz w związku z realizacją inwestycji mieszkaniowej. Jest bowiem dość powszechną praktyką stawianie inwestorom przez gminy, zakłady komunalne, zarządy dróg, itp. dodatkowych warunków przeprowadzenia inwestycji na rzecz szeroko rozumianego ?dobra ogólnego? jako przestanki niezbędnej np. do uzyskania pozwoleń na budowę osiedla, hipermerketu, itp.
   W analizowanym przypadku wynika to wprost z § 6 umowy, zgodnie z którym jeżeli Spółka nie zbuduje boisk w umówionym terminie, to zapłaci karę umowną w wysokości równej dwukrotności kosztów Ich budowy, nie mniej niż 2 mln zł, a ponadto obowiązujące staną się pierwotne postanowienia umowy o użytkowanie wieczyste gruntów, czyli że Spółka będzie mogła zbudować mniej mieszkań, niż mogłaby, gdyby ukończyła boiska w terminie. Tak więc kara równa dwukrotności kosztów budowy boisk (nie mniej niż 2 mln zł) oraz możliwość zbudowania mniejszej ilości mieszkań, zamiast większej, dodatkowo dowodzą nie tylko braku dobrowolności budowy boisk (oczywistym jest, że Spółka wolałaby te pieniądze zaoszczędzić i przeznaczyć na dalsze inwestycje mieszkaniowe), ale też bezpośredniego związku tych wydatków ze sprzedażą mieszkań.
6. W świetle powyższych postanowień umowy nie ulega żadnej wątpliwości, że koszt budowy boisk (które staną się własnością gminy z mocy prawa) jest kosztem obciążającym budowę wszystkich mieszkań na danym terenie, skoro niezabudowanie boisk będzie oznaczało rozwiązanie umowy o użytkowanie wieczyste nie tytko gruntu, na którym miały być wybudowane boiska, ale również umowy o użytkowanie wieczyste gruntu, na którym miały być zbudowane mieszkania. Nie godząc się na budowę boisk, a następnie na rozwiązanie umowy wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdują się te boiska, Spółka nie mogłaby zbudować mieszkań, a następnie uzyskać przychodów z ich sprzedaży. Dlatego też koszt budowy boisk jest kosztem, który powinien obciążyć budowę mieszkań. Co więcej, w świetle przedstawionych wyżej uwag można byłoby stwierdzić, iż prawo do budowy mieszkań na części mieszkalnej działki, w ilości większej niż pierwotnie zakładano, jest sui generis wynagrodzeniem, jakie uzyska Spółka, za rozwiązanie umowy o użytkowanie wieczyste gruntu, na którym będą wybudowane boiska. W zamian bowiem za to Spółka otrzymała prawo do uzyskania wyższych przychodów ze sprzedaży dodatkowych mieszkań.
   
   

Wydając interpretację indywidualną w dniu 09.10.2008r. nr IPPB3/423-1045/08-4/ER uznano powyższe stanowisko za nieprawidłowe.

Na powyższą interpretację Spółka złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które w odpowiedzi z dnia 15.12.2008r. organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 12.01.2009r. Spółka złożyła za pośrednictwem tut. organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. interpretację i wniosła o uchylenie jej w całości.

Wyrokiem z dnia z dnia 08.09.2009r. sygn. akt III SA/Wa 316/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 15.06.2010r., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem sygn. akt II FSK 2113/09 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tutejszy organ podatkowy, utrzymując tym samym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 08.09.2009r.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 08.09.2009r. sygn. akt III SA/Wa 316/09, w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust.

1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Interpretacja pojęcia ?koszty uzyskania przychodów? zawartego ww. art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.
3. są właściwie udokumentowane
   
   

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W rozpatrywanej sprawie na tle przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego kluczową kwestią jest istnienie związku opisanych we wniosku wydatków (na nabycie użytkowania wieczystego gruntu, na którym zbudowane zostaną boiska oraz na budowę samych boisk) ze zwiększeniem przychodów Spółki z tytułu możliwości wybudowania większej, niż pierwotnie zakładano, ilości mieszkań. Innymi słowy, stwierdzenie czy poniesienie przez Spółkę powyższych wydatków przyczyni się do osiągnięcia przez nią tych dodatkowych przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przy wydawaniu pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego na podstawie uregulowań zawartych w rozdziale 1a działu II Ordynacji podatkowej (art. 14b - art. 14p) organy podatkowego są związane przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Nie mają one prawa do kwestionowania tego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ani też do podważania jakiegokolwiek jego elementu. Mogą jedynie domagać się jego uzupełnienia, względnie uściślenia, jeżeli jest to niezbędne do wydania interpretacji we wnioskowanym zakresie.

Z kolei wnioskodawca może dowolnie nakreślać stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe. Przedstawiając je, jest jednak zobowiązany uczynić to w sposób wyczerpujący, co wynika wprost z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Wnioskodawca nie może natomiast domagać się od organu wydającego interpretację, aby ten poprzez analizę przedstawionych we wniosku okoliczności i ich ocenę z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego wnioskował 'z faktu o fakcie' (...) traktując zebrane dowody oraz informacje jako zjawiska obiektywne, a zatem, aby w istocie rzeczy prowadził proces dowodzenia w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy. Przytoczone w tym zakresie we wniosku tezy z powołanych wyroków sądów administracyjnych są całkowicie nieadekwatne do postępowania w przedmiocie wydania interpretacji podatkowej, gdyż zostały one sformułowane w odniesieniu do 'klasycznego' jurysdykcyjnego postępowania podatkowego, w którym podstawowym zadaniem i obowiązkiem organu podatkowego jest prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w oparciu o zebrany materiał dowodowy i jego ocenę dokonywaną z uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Należy również podkreślić, iż przy wydawaniu interpretacji indywidualnych, wyłącznie miarodajny jest stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji (ewentualnie uzupełniony na skutek wezwania organu podatkowego do uzupełnienia braków formalnych wniosku), nie zaś podawany, uściślany, uzupełniany czy też niekiedy wręcz modyfikowany na dalszych etapach postępowania, czyli w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, czy też w skardze. Jest to również istotne z punktu widzenia konsekwencji prawnych oraz funkcji ochronnej, związanych w wydaniem interpretacji indywidualnej - przewidzianych w art. 14k i następnych Ordynacji podatkowej. Stosuje się je bowiem tylko wobec zdarzeń odpowiadających stanowi faktycznemu (zdarzeniu przyszłemu) przedstawionemu we wniosku i będącemu przedmiotem interpretacji.

Przechodząc do rozpoznawanej sprawy należy wskazać, iż istotnym elementem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) - mającym decydujące znaczenie w kwestii zastosowania, bądź nie, art. 15 ust. 1 ustawy, a zatem zakwalifikowania opisanych we wniosku wydatków na wybudowanie boisk i nabycie użytkowania wieczystego części gruntu, na której wzniesione zostaną te boiska, jako kosztów uzyskania przychodów - jest to, czy pomiędzy poniesieniem tych wydatków a możliwością (prawem) wybudowania większej liczby mieszkań na nabytym w użytkowanie wieczyste gruncie istnieje związek. Innymi słowy, jaka była causa zobowiązania się Spółki do nieodpłatnego przekazania na rzecz Miasta wybudowanych na swój koszt boisk i zrezygnowania z prawa użytkowania wieczystego do części gruntu.

Tutejszy Organ nie podziela przy tym wyrażonego poglądu Spółki, iż nawet gdyby związek taki nie zachodził (choć Spółka konsekwentnie podtrzymuje stanowisko o istnieniu tego związku), do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyłączeniem wydatków wymienionych w art. 16 ustawy. Pogląd taki jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 15 ust. 1 ustawy celu poniesienia wydatku (kosztu) i jako taki nie znajduje oparcia w treści tego ostatniego przepisu. Gdyby bowiem zamiarem ustawodawcy było to, iż kosztami uzyskania przychodów miałyby być wszelkie koszty ponoszone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to takie brzmienie otrzymałby przepis normujący tę kwestię.

W swojej argumentacji, zawartej we wniosku, Spółka wielokrotnie nawiązuje do powyższej okoliczności (istnienia tego związku) podkreślając, iż jej zobowiązanie do budowy boisk i przekazania ich Miastu nie było dobrowolne, że był to wymóg ze strony Miasta warunkujący zgodę na możliwość wybudowania przez Spółkę na nabytym w użytkowanie wieczyste gruncie większej ilości mieszkań, że bez wyrażenia zgody na wybudowanie tych boisk i przekazanie ich Miastu, a zatem bez poniesienia z tego tytułu wydatków Spółka nie uzyskałaby zgody na wybudowanie większej ilości mieszkań.

Jak już jednak wskazano powyżej miarodajny dla oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) jest opis tego stanu faktycznego zawartego we wniosku, nie zaś przedstawiany w uzasadnieniu stanowiska wnioskodawcy.

Należy zauważyć, ze odnośnie tej najistotniejszej dla rozstrzygnięcia sprawy kwestii, czyli związku opisanych we wniosku wydatków (kosztów) z prawem do wybudowania większej ilości mieszkań, nie można podzielić stanowiska Spółki, iż z zacytowanych w opisie zdarzenia przyszłego postanowień umowy pomiędzy Spółką a Miastem wynika, iż sankcją za niewybudowanie boisk jest cofnięcie zgody na budowę większej ilości mieszkań. Nie można również uznać zasadności twierdzeń Spółki, iż wskazywała ona argumenty i dowody, na podstawie których można wykazać związek pomiędzy prawem do budowy większej ilości mieszkań w zamian za budowę boisk. W interpretacjach podatkowych nie chodzi bowiem o wskazywanie dowodów, na podstawie których organ podatkowy mógłby prowadzić wnioskowanie co do istnienia, bądź nie, określonego elementu stanu faktycznego, lecz o jednoznaczne i pełne przedstawienie tego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) we wniosku o wydanie interpretacji.

W opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Spółka nawiązując do nabycia przez nią prawa użytkowania wieczystego gruntu będącego własnością Miasta i zamiaru wybudowania na tym gruncie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej osiedla mieszkaniowego, stwierdziła, iż 'początkowo Spółka uzyskała pozwolenie na budowę na tym gruncie mniejszej ilości mieszkań. Celem uzyskania możliwości budowy większej ilości mieszkań Spółka zobowiązała się wobec Miasta do zbudowania trzech boisk na części tego gruntu, następnie do wydzielenia części gruntu, gdy już zostaną zbudowane boiska oraz rozwiązania umowy użytkowania wieczystego z Miastem - w części dotyczącej gruntu, na którym zostaną zbudowane boiska. Wskutek powyższego Miasto jako właściciel gruntu, stanie się właścicielem boisk zbudowanych na tym gruncie przez Spółkę.'

Wprawdzie w uzupełnieniu stanu faktycznego Spółka wyjaśniła następnie, iż w umowie łączącej ją z Gminą Miastem nigdzie nie jest napisane wprost, iż w zamian za możliwość wybudowania większej ilości mieszkań Spółka zobowiązuje się rozwiązać umowę wieczystego użytkowania gruntu, na którym wcześniej zbuduje boiska, a ponadto w podanym przez Spółkę opisie zdarzenia przyszłego brak jest informacji - w jakiej formie prawnej osiągnięto porozumienie z Miastem oraz w ramach jakich przepisów, czy też uzgodnień, jednakże w ocenie organu, z zacytowanego wyżej fragmentu opisu zdarzenia przyszłego można wywnioskować, iż zobowiązanie Spółki do wybudowania na swój koszt trzech boisk i przekazania ich na rzecz Miasta wraz z gruntem, na którym będą się one znajdować, podjęte zostało w celu uzyskania od Miasta zgody na wybudowanie większej, niż planowano pierwotnie, liczby mieszkań na nabytym przez Spółkę w użytkowanie wieczyste gruncie. Innymi słowy, możliwość wybudowania dodatkowej ilości mieszkań uzależniona była od podjęcia takiego zobowiązania i w konsekwencji konieczności poniesienia związanych z tym wydatków.

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, iż skoro z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż istnieje związek pomiędzy wydatkami, których dotyczy pytanie Spółki (na nabycie użytkowania wieczystego gruntu, na którym zostaną wybudowane boiska oraz na budowę tych boisk), a uzyskaniem prawa do budowy większej ilości mieszkań, a więc wydatki te poniesione zostaną w zamian za uzyskanie tego prawa, to w takiej sytuacji związek tych wydatków z uzyskaniem przychodów, czy też ściśle rzecz biorąc, zwiększeniem tych przychodów, poprzez możliwość budowy zwiększonej liczby mieszkań na tym samym terenie, a następnie sprzedaż tychże mieszkań - jest niewątpliwy. Gdyby bowiem kosztów tych nie poniesiono Spółka nie miałaby możliwości uzyskania dodatkowych przychodów, poprzez sprzedaż zwiększonej ilości mieszkań.

Oznacza to, iż wydatki te w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym poniesione zostaną w celu uzyskania przychodów, a więc mogą być uznane jako koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Końcowo, należy podkreślić, że podstawę stanowiska Organu stanowi uznanie za element opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego istnienia związku pomiędzy dwoma zdarzeniami: podjętym przez Spółkę wobec Miasta zobowiązaniem i poniesionymi z tego tytułu kosztami a uzyskaniem możliwości (prawa) wybudowania większej ilości mieszkań. Sprawdzenie tego związku i zweryfikowanie go na podstawie dowodów źródłowych i ich swobodnej oceny (szczególnie wobec faktu, iż z w umowie łączącej Spółkę z Miastem nigdzie nie jest napisane wprost, iż w zamian za możliwość zbudowania większej ilości mieszkań Spółka zobowiązuje się rozwiązać umowę użytkowania wieczystego gruntu, na którym wcześniej zbuduje boiska) możliwe jest dopiero w ewentualnym postępowaniu podatkowym. Wówczas w interesie Spółki będzie leżało wykazanie, iż stan faktyczny sprawy odpowiada w pełni opisanemu we wniosku, tj. zobowiązanie Spółki na warunkach opisanych we wniosku i w konsekwencji poniesione z tego tytułu koszty stanowiły warunek uzyskania od Gminy Miasta możliwości (prawa) budowy na nabytym w użytkowanie wieczyste gruncie większej ilości mieszkań.

Przedstawione powyżej stanowisko Organu jest zgodne z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 316/09.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.