Spółka zawierając umowę z podwykonawcą w zakresie wykonania elewacji zewnętrznej budynku, miała (...)

Spółka zawierając umowę z podwykonawcą w zakresie wykonania elewacji zewnętrznej budynku, miała prawo oczekiwać, że dłużnik wykona zobowiązanie zgodnie z treścią umowy, z której wynikał określony termin jej wykonania. Ponieważ umowa z podwykonawcą nie powoduje zawiązania bezpośredniego stosunku prawnego między inwestorem a osobą trzecią, w sytuacji nieterminowego wykonania prac, inwestor posiada roszczenie o naprawienie szkody w stosunku do Spółki, chociaż w przedmiotowej sprawie to podwykonawca ponosi odpowiedzialność za nieterminowe wykonanie umowy. Spółka podjęła działania w zakresie potrącenia z wynagrodzenia podwykonawcy 10% wartości kontraktu, dzięki czemu uzyskała przychód. Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie Organu kara umowna wypłacona przez Spółkę inwestorowi nie mieszcząca się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, stanowi koszt podatkowy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.12.2008r. (data wpływu 02.01.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej z tytułu nieterminowej realizacji usługi - jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 02.01.2009r.. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej z tytułu nieterminowej realizacji usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w dniu 18 października 2007r. podpisała umowę z łotewską firmą S na wykonanie ślusarki aluminiowej tj. fasad, okien, drzwi oraz elewacji zewnętrznej z płyt aluminiowych w nowo budowanym biurowcu. Termin zakończenia robót określono ostatecznie na 30 kwietnia 2008r. W umowie zastrzeżono zapłatę kary umownej za nieterminową realizację umowy. Część prac tj. wykonanie elewacji zewnętrznej powierzono firmie podwykonawczej. Mocą umowy w/w firma zobowiązała się zakończyć swój zakres prac do dnia 18 kwietnia 2008r. Podwykonawca nie wywiązał się jednak z umowy i prace swoje zakończył dopiero w dniu 30 czerwca 2008r tj. z dwumiesięcznym opóźnieniem. Z tego powodu inwestor naliczył wnioskodawcy karę umowną w wysokości 438 520,78 PLN. Kara została potrącona z wynagrodzenia wykonawcy. Konsekwentnie Spółka naliczyła podwykonawcy karę umowną w wysokości 10% wartości kontraktu netto tj. 153 438,68 PLN, którą także potrąciła z wynagrodzenia. Podkreślić należy, iż wnioskodawca zapłaconej kwoty kary umownej nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, zaś kwotę otrzymaną od podwykonawcy zaliczył jako przychód wpływający na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych wg skali 19%.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy kara umowna z tytułu nieterminowej realizacji usługi zapłacona przez Spółkę na rzecz firmy S I stanowi koszt uzyskania przychodów...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kara umowna jaką Spółka uiściła na rzecz inwestora z tytułu nieterminowego zrealizowania przedmiotu umowy stanowi koszt uzyskania przychodów, tym bardziej, że wynikała ona wprost z umowy. Instytucja kary umownej z tytułu niewykonania zobowiązania, zastrzeżona w momencie zawierania umowy jest logicznym i racjonalnym narzędziem ekonomiczno-prawnym zabezpieczającym strony umowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z pózn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Tak wiec kosztami uzyskania przychodu są, gospodarczo uzasadnione wydatki, które związane są z prowadzoną działalnością, a celem ich jest osiągnięcie zabezpieczenia i zachowanie źródła przychodów. Pomiędzy wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Art. 16 ust.1 pkt 22 cyt. ustawy stwierdza, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, a także zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Zatem tylko wyliczone wyżej kary umowne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Te, które wynikają z innych tytułów, o ile są związane z prowadzoną działalnością i uzyskiwaniem przychodu, a obowiązek ich zapłaty jest konsekwencją zobowiązania umownego winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Stwierdzić w tym miejscu należy iż gdyby ustawodawca chciał, ażeby wszystkie kary umowne i odszkodowania nie były kosztem uzyskania przychodów zawarłby to wprost w ustawie, bez wyszczególniania jedynie niektórych z nich.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm. ) w art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Z powyższej definicji kosztów uzyskania przychodów wynika, że ustawodawca określając w sposób ogólny koszty, wymaga od podatnika podejmowania działań celowych , racjonalnych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kara umowna jest to sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, który przede wszystkim, ma na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody.Szczegółowe przepisy prawne dotyczące kary umownej oraz definicja kary umownej zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. ? Kodeks Cywilny ( Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm. ) w art. od 483 do 485. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zauważyć, że ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wprost wyraża, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań. Kary są wynikiem niewłaściwego działania lub zaniechania dłużnika. Należy zauważyć różnicę w wydatku w postaci kary umownej wypłaconej w wyniku własnych zaniedbań a kara umowną wypłaconą na skutek okoliczności, za które podatnik nie ponosi odpowiedzialności.

Co do pozostałych kar i odszkodowań, chociaż niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy nie oznacza to, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albo musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Spółka zawierając umowę z podwykonawcą w zakresie wykonania elewacji zewnętrznej budynku, miała prawo oczekiwać, że dłużnik wykona zobowiązanie zgodnie z treścią umowy, z której wynikał określony termin jej wykonania. Ponieważ umowa z podwykonawcą nie powoduje zawiązania bezpośredniego stosunku prawnego między inwestorem a osobą trzecią, w sytuacji nieterminowego wykonania prac, inwestor posiada roszczenie o naprawienie szkody w stosunku do Spółki, chociaż w przedmiotowej sprawie to podwykonawca ponosi odpowiedzialność za nieterminowe wykonanie umowy. Spółka podjęła działania w zakresie potrącenia z wynagrodzenia podwykonawcy 10% wartości kontraktu, dzięki czemu uzyskała przychód.

Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie Organu kara umowna wypłacona przez Spółkę inwestorowi nie mieszcząca się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, stanowi koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika