Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu 14 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 20 maja 2010 r. na wezwanie tut. organu z dnia 10 maja 2010 r. nr IPPB3/423-219/10-3/JG, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych. Wniosek został uzupełniony w dniu 20 maja 2010 r. na wezwanie tut. organu z dnia 10 maja 2010 r. nr IPPB3/423-219/10-3/JG o dokument, z którego wynika stosowne umocowanie dla osób, które podpisały przedmiotowy wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka oferuje swoim klientom (leasingobiorcom) samochody osobowe w ramach umów leasingu operacyjnego.

Spółka pozostaje Właścicielem samochodów osobowych oddawanych w leasing i wykazuje je w prowadzonej przez siebie ewidencji środków trwałych (dalej: ewidencja) stanowiącej podstawę do naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Wartość oddawanych w leasing operacyjny samochodów osobowych niejednokrotnie przekracza kwotę 20.000 EUR (wartość poszczególnych samochodów przekracza tę kwotę) w przeliczeniu na polskie złote według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania.

Spółka zamierza dokonywać amortyzacji ww. samochodów w ten sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą w złotych 20.000 EUR przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania.

Przykładowo, przy założeniu, że przedmiotem leasingu jest samochód osobowy o wartości 120.000 EUR w przeliczeniu na polskie złote, a Spółka stosuje 20% stawkę amortyzacji, oznacza to, że miesięczny odpis amortyzacyjny wynosi 2.000 EUR (w przeliczeniu na polskie złote). W takim przypadku, Spółka co miesiąc zalicza w koszty podatkowe kwotę 2.000 EUR (przez dziesięć miesięcy), przy czym od jedenastego miesiąca Spółka zaprzestaje uznawania odpisów amortyzacyjnych od tego samochodu jako kosztów uzyskania przychodu (z uwagi na fakt, że przez dziesięć miesięcy odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych wyniosły równowartość w polskich złotych kwoty 20.000 EUR).

Od tego momentu (tj. od jedenastego miesiąca), dokonywane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne nie będą już uznawane przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów. W wyniku zastosowania tej metody suma odpisów amortyzacyjnych dla amortyzowanych przez Spółkę samochodów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów nigdy nie przekroczy równowartości w złotych kwoty 20.000 EUR przeliczonej według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia, przekazania tego samochodu do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym, na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ?ustawa pdop?), prawidłowa jest formuła dokonywania odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą stanowiącą w złotych równowartość kwoty 20.000 EUR przeliczoną na złote polskie według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania, przy założeniu, że następnie dokonywane (po przekroczeniu kwoty 20.000 EUR wyrażonej w polskich złotych) odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4) ustawy pdop, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 EUR przeliczonej na złote według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą stanowiącą w PLN równowartość kwoty 20.000 EUR przeliczonej na złote polskie według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania, przy założeniu, że następnie dokonywane (po przekroczeniu równowartości kwoty 20.000 EUR wyrażonej w polskich złotych) odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki, za prawidłowością ww.

stanowiska przemawia wykładnia językowa przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4) ustawy pdop, która w żaden sposób nie ogranicza czasowo prawa podatnika do zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów. Innymi słowy, oznacza to, że podatnik jest uprawniony zaliczyć odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych, zarówno na samym początku ich dokonywania, w trakcie procedury ich dokonywania, jak również na samym końcu tejże operacji. Jedynym ograniczeniem wynikającym dla podatnika z powyższego przepisu jest reguła, że suma odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu osobowego nie może przekroczyć limitu równowartości w złotych polskich kwoty 20.000 EUR.

W myśl art. 15. ust. 1 ustawy pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy pdop.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztu uzyskania przychodu nie będą stanowić koszty wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy pdop, nawet jeśli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Z przepisu art. 16 ust 1. pkt 4) ww. ustawy wynika natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EUR przeliczonej na złote według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

Wnioskując a contrario, kosztem uzyskania przychodów będą jedynie odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu stanowiącej równowartość 20.000 EUR.

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że w przypadku nabycia przez podatnika samochodu, który jest wprowadzany do ewidencji, wydatki poniesione na jego nabycie nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w sposób bezpośredni (w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy pdop), a samochód - jako środek trwały - podlega amortyzacji oraz, że zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 4) ustawy pdop, odpisy amortyzacyjne od wartości takiego samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EUR nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z przepisu art. 16 ust 1. pkt 4) ustawy pdop wynika ponadto, iż ustawodawca nie sprecyzował, w jaki sposób podatnik powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego, którego wartość przekracza równowartość w polskich złotych kwoty 20.000 EUR. Oznacza to, że podatnik ma w praktyce do wyboru dwie metody. Pierwsza z nich polega na stosunkowym rozdzieleniu odpisów amortyzacyjnych i zaliczeniu do kosztów jedynie część tych odpisów w całym okresie amortyzacji samochodu (tj. przykładowo w okresie 5 lat, przy zastosowaniu 20% stawki amortyzacji).

Druga z opisywanych metod pozwala podatnikowi na zaliczanie do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych w całości (pełnych odpisów) aż do chwili, gdy łączna suma dotychczasowych odpisów nie przekroczy równowartości 20.000 EUR, a późniejszych odpisów amortyzacyjnych nie uznawać za koszty uzyskania przychodów. Spółka wskazuje, że jako uprawniona do zastosowania jednej z dwóch metod, może dowolnie wybrać jedną z nich w swojej działalności.

Co istotne, wskazana w art. 16 ust. 1 pkt 4) ustawy pdop, górna granica dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych stanowi jeden z wyjątków od generalnej zasady zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodu.

Zatem jako wyjątek, przepis ten nie powinien być interpretowany w inny sposób niż dla celów oznaczenia tej górnej granicy, gdyż nie modyfikuje on generalnych zasad dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, nie określa wartości początkowej, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne ani nie wpływa na częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej.

Znaczenie tego przepisu ogranicza się do wskazania wyłączenia przedmiotowego i ustalenia maksymalnej wysokości zaliczenia poszczególnych kategorii wydatków w koszty uzyskania przychodu. Jedynym ograniczeniem dla podatnika wynikającym z tego przepisu jest reguła, że suma odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego nie może przekroczyć limitu w złotych 20.000 EUR. Zdaniem Spółki, za możliwością zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego, w pierwszym okresie używania samochodu, poprzez zaliczenie całości dokonywanych w tym okresie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów, do wysokości określonej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4) ustawy pdop przemawia wykładnia językowa tego przepisu, w której ustawodawca nie ogranicza podatnika w tym zakresie. Jeśli więc podatnik ma w tym zakresie swobodę to może dokonać wyboru, wedle swego uznania. W opinii Spółki nie ulega bowiem wątpliwości, że takie działanie jest prawnie dopuszczalne. Stanowisko prezentowane przez Spółkę znajduje potwierdzenie m. in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt. 1 SA/Po 814/09): ?Skarga zasługuje na uwzględnienie. (...) za możliwością zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, z tytułu zużycia samochodu osobowego, w pierwszym okresie używania samochodu, poprzez zaliczenie całości dokonywanych w tym okresie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów, do wysokości określonej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przemawia wykładnia językowa tego przepisu, w której ustawodawca nie ogranicza podatnika w tym zakresie. Jeśli więc podatnik ma w tym zakresie swobodę to może dokonać wyboru, nawet jeśli motywem takiego wyboru jest dążenie podatnika do zmniejszenia obciążenia podatkowego. Jest to bowiem prawnie dopuszczalne.

Co więcej, należy zauważyć, iż na gruncie ustawy pdop istnieje szereg przepisów wprowadzających proporcjonalne rozliczanie przychodów czy też kosztów (np. art. 12 ust. 1a, art. 15 ust. 4d, art. 16 ust. 1 pkt 49, art. 17f ust. 2, art. 18b ust. 9 ustawy pdop). Kierując się zatem argumentacją racjonalnego ustawodawcy można jednoznacznie stwierdzić, iż gdyby celem ustawodawcy była opisana wyżej pierwsza metoda polegająca na stosunkowym rozdzielaniu odpisów na stanowiące i nie koszty uzyskania przychodów, to z pewnością wprowadziłby taką zasadę explicite w przepisach ustawy pdop. Brak takiego uregulowania oznacza, że jedynym ograniczeniem podatnika jest to, aby wysokość odpisów jakie łącznie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów nie była większa niż ustawowo wprowadzony limit. Na marginesie należy zauważyć, iż nominalnie kwota odpisów jaka zostanie rozpoznana łącznie w kosztach uzyskania przychodów przy stosowaniu obu metod będzie równa.

Podsumowując, zdaniem Spółki, jest ona uprawniona dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą w złotych stanowiącą równowartość 20.000 EUR przeliczoną na złote polskie według kursu średniego EUR ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania, przy założeniu, że następnie dokonywane (po przekroczeniu kwoty 20.000 EUR wyrażonej w polskich złotych) odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?). W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Wyrażenie ?w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia? zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 w/w ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie ?w celu? należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot ?celowości?, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo ? skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu.

W artykule 17a ? 17l w/w ustawy ustawodawca uregulował sposób rozliczenia umów leasingu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te tworzą kompleksową regulację, zebraną w osobny rozdział 4a : ?Opodatkowanie stron umowy leasingu?. Z treści art. 17a pkt 3 wynika, że ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a ? 16m z uwzględnieniem art. 16.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie ? stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonuje zakupów samochodów osobowych, których wartość przewyższa równowartość 20.000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a ? 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ogólne zasady określone w powyżej powołanych przepisach stanowią m. in., iż zgodnie z art. 16h ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji samochodu można dokonywać metodą liniową (podstawową) ? stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 20% rocznie. W przypadku zastosowania tej metody środek trwały jest amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania. Z wykorzystaniem tej metody podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych (art. 16h ust. 4 ww. ustawy):

• w równych ratach co miesiąc albo
• w równych ratach co kwartał albo
• jednorazowo na koniec roku podatkowego.
  
  

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz 20% stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 albo 4.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów amortyzacji samochodów osobowych dokonuje się od ich wartości początkowej, a suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, m. in. wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4. Ponadto w przypadku zastosowania metody liniowej (jedynej możliwej przy amortyzacji samochodu osobowego) środek trwały musi być amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania.

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

W ocenie organu podatkowego, dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów jest nieprawidłowe. Stanowisko organu podatkowego oparte jest na literalnym brzmieniu analizowanego przepisu art. 16 ust.1 pkt 4 ustawy, w którym ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych ?w części ustalonej od wartości samochodu (?)?. W rozumieniu słownikowym ?część? oznacza ?jeden z elementów, na które dzieli się całość, pewną ilość z całości?, a ?w części? oznacza ?do pewnego stopnia, częściowo? (por. internetowy Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl ). W związku z powyższym, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika (obejmującego maksymalnie okres roku podatkowego), a nie do ich sumy. Stanowisko podatnika byłoby prawidłowe, jeżeli w analizowanym przepisie ustawodawca nie użyłby zwrotu ?w części ustalonej?.

Spółka zobowiązana jest zatem do ustalenia, jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę orzeczenia sądowego podkreślić należy, że orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie. Dodatkowo, należy zauważyć, że wyrok ten jest nieprawomocny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.