CIT - w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach (...)

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych Spółki na skutek wydania towaru na podstawie podrobionego/przerobionego dokumentu okazanego przez jej kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 8 grudnia 2000 r. Spółka przyjęła od kontrahenta (Sp. z o.o., dalej ?Spółka 2?) reprezentowanego przez Prezesa zarządu legitymującego się dowodem osobistym zamówienie na zakup benzyny oraz wymagane przez Spółkę dokumenty: odpis RHB, decyzję o nadaniu NIP-u potwierdzenie otwarcie rachunku bankowego oraz oryginał dokonania przelewu oraz oryginał bankowego dowodu wpłaty, upoważnienia do odbioru paliwa na podpisane przez w/w Prezesa. Odbiór jak uzgodniono faksem miał nastąpić autocysternami a płatność miała nastąpić przed odbiorem w formie bankowego polecenia przelewu kwoty 3.705.115, 68 zł brutto. W dniu 8 grudnia osoba, która przedstawiła się jako kierowca przedłożyła w Regionalnym Biurze polecenie przelewu wraz z potwierdzeniem wykonania przelewu na celą umówiona kwotę, Ponieważ okazane dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności upoważniony pracownik Spółki wydał stosownym służbom w bazie paliwowej polecenie wydania produktu. Na podstawie tych dokumentów Spółka zrealizowała zamówienie i wydała kupującej Spółce 2 paliwo w 4 partiach w dniach 8, 9, 10 i 11 grudnia 2000 r. oraz wystawiła 4 faktury VAT na łączną wartość 3.705.115,68 zł brutto. Po uzyskaniu wiadomości o braku wpływu na rachunek bankowy kwoty za wydany produkt, i ujawnienia faktu przerobienia polecenie przelewu i potwierdzenia wykonania przelewu - Spółka niezwłocznie zawiadomiła policję.

W dniu 14 grudnia 2000 r. miało dojść do złożenia w Spółce przez Spółkę 2 reprezentowanej przez Prezesa Zarządu legitymującego się dowodem osobistym kolejnego zamówienia oraz oryginałów dokonania przelewu oraz bankowego dowodu wpłaty. Przy składaniu zamówienia udziałowiec Spółki przedstawiając się nazwiskiem ?Z...? został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji. Na podstawie zawiadomienia Spółki prokuratura prowadziła śledztwo w sprawie wyłudzenia od Spółki przez T.G. i M.B. benzyny o wartości 3.705.115,68 zł brutto.

W dniu 8 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy Wydział Karny w wyroku skazał M.B. i T.G. m.in. za umyślne przerobienie oraz posługiwanie się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby i posługiwanie się: podrobionym przez M.B. dokumentem w postaci potwierdzenia dokonania przelewu ?na kwotę 3.721.305 zł?, podrobionym przez M.B. podpisem Z.D. na upoważnieniu do odbioru paliwa, podrobionym przez T.G. dokumentem polecenia przelewu ?kwoty 3.271.305 zł?. T.G. został też uznany winnym wyłudzenia od Sądu Rejonowego Wydział gospodarczy Rejestrowy poświadczenia nieprawdy, iż Prezesem Zarządu Spółka z ograniczona odpowiedzialnością jest Z.D., tj. został uznany winnym popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 270 § 1 k.k. w zbiegu z art. 272 k.k. w zw. art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Osoby te cudzym nazwiskiem (Z. D.) podpisywały w/w dokumenty i zostało to jednoznacznie ustalone przez biegłego. Z uzasadnienia wyroku wynika, że ?oskarżeni byli znajomymi. W grudniu 1999 r. postanowili prowadzić działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami i w tym celu postanowili założyć przedsiębiorstwo, z tym, że T.G. miał być formalnie prezesem zarządu firmy, ale miał występować pod innym nazwiskiem. T.G. przekazał M.B. swoje zdjęcie, a po kilku dniach M.B. przekazał T.G. dowód osobisty z wklejonym w nim zdjęciem T.G., ale na inne nazwisko (?Z.D.?). Następnie T.G. w porozumieniu z M.B. nabył udziały w spółce z o.o. Z. i podjął następnie czynności zmierzające do zarejestrowania przedsiębiorstwa jako spółki. Stąd też, w dniu 09.12.1999 r., T.G. udał się do notariusza, gdzie jako jedyny udziałowiec spółki, zmienił jej nazwę z ?P.? na ?Z.?. Potem podpisał się nazwiskiem ?D.? na wniosku o wpisanie do rejestru handlowego wskazanych zmian oraz karcie wzorów podpisów firmy ?Z.?, w wyniku czego Sąd Rejonowy, Wydział Rejestrowy wpisał do rejestru handlowego nieprawdę, a mianowicie, że prezesem spółki jest osoba o nazwisku Z.D.?. W celu prowadzenia działalności oskarżeni wynajęli lokal w S. z dniem 02.02.2000 r. Umowy w tym zakresie podpisał nazwiskiem ?D.? oskarżony T.G.?.

Zaznaczenia wymaga, że osoby te nie zostały skazane za oszustwo z art. 286 kodeksu karnego, ponieważ Sąd stwierdził, że nie ma do tego podstaw, ponieważ opis czynów przedstawiony przez prokuratora w akcie oskarżenia nie pozwala przyjąć by pokrzywdzona Spółka została wprowadzona w błąd co do jakiejkolwiek okoliczności i że do rozporządzenia mieniem przez Spółkę doszło właśnie na skutek tego błędu i które z czynności podejmowane przez oskarżonych miały decydować o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem (s. 24-27 uzasadnienia w/w wyroku).

Z wyroku wynika też, że: ?Założone przez oskarżonych przedsiębiorstwo otrzymywało oferty zakupu i sprzedaży paliw płynnych. M.B. był organizatorem działalności spółki, przewoził faktury, które następnie były wysyłane do innych podmiotów, kontaktował się z innymi osobami w sprawach spółki. T.G. pomagał M.G. w prowadzeniu spraw spółki. W toku dokonywanych transakcji obaj oskarżeni podpisywali się bowiem nazwiskiem ? Z.D.?. (Oskarżeni prowadzili zatem działalność gospodarcza pod cudzym nazwiskiem). Były to dokumenty w postaci faktur, poleceń przelewu, czeków rozrachunkowych, deklaracjach dla podatku od towarów i usług VAT-7 i CIT-8. W czasie prowadzonej działalności od grudnia 1999 r., do stycznia 2001 r.

zupełnie przy tym ignorowali obowiązki podatkowe, nie ujawnili Urzędowi Skarbowemu faktur będących podstawą opodatkowania, zataili prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek, posługując się imieniem i nazwiskiem innej osoby i konsekwentnie nie rozliczyli podatku VAT w kwocie 1.143,955 zł?.,, Na podstawie tak zebranego (...) materiału dowodowego Sąd uznał oskarżonych za winnych popełnienia przestępstw zarzucanych im w pkt III aktu oskarżenia (uchylanie się od opodatkowania i zatajanie prowadzenia działalności na własny rachunek). Oskarżeni uczestniczyli w działalności prowadzonej przez siebie spółki, przeprowadzając transakcje handlowe pod cudzym nazwiskiem, ignorowali wiążące się z tym obowiązki podatkowe w postaci konieczności obliczania i zapłaty zaliczek na podatki, składania deklaracji podatkowych, prowadzenia księgowości. Uczestnicząc w obrocie handlowym z firmami, nie mającymi świadomości, że przedsiębiorstwo oskarżonych prowadzone jest niezgodnie z prawem powodowali, że odpowiednim obowiązkom podatkowym poddani zostali także ich kontrahenci handlowi. W ten sposób utrudniali możliwość swobodnego prowadzenia działalności (w tym podatkowej) przez inne podmioty (choćby w zakresie możliwości odliczania podatku od towarów i usług). Zasadnie zatem zakwalifikowano zachowanie oskarżonych z art. 54 § 1 k.k.s., w zb. z art. 55 § 1 k.k.s. z art. 6 § 2 k.k.s, w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. Nie budzą wątpliwości co do swej wiarygodności wskazujące na rodzaj, charakter i treść czynności podejmowanych przez firmę zarządzaną przez oskarżonych dowody w postaci dokumentów w postaci faktur VAT obrazujących te transakcje?. ?Wina umyślna przy popełnieniu przypisanych im przestępstw nie budzi wątpliwości. Oskarżeni chcieli popełnienia tych czynów?. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd dał wiarę zeznaniom pracownika Spółki, który opisał sposób zachowania przez oskarżonych przy zawieraniu umów ze Spółką Oskarżeni wykonywali osobiście w zasadzie wszystkie czynności i sporządzili dokumenty potrzebne do zawarcia umowy ze Spółką?.

Spółka nie otrzymała za wydane towary zapłaty. Kwoty wynikające z faktur zostały zaewidencjonowane jako przychody należne a podatek VAT zapłacony. Spółka nie otrzymała odszkodowania. Pełnomocnik Spółki wniósł w procesie karnym powództwo cywilne o odszkodowanie na kwotę 3.705,115,68 zł brutto. Sąd pozostawił powództwo cywilne bez rozpoznania z uwagi na wyeliminowanie z opisów czynów zarzutów popełnienia przestępstwa oszustwa, Ponadto Sąd zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, zważywszy na ich obecny stan materialny (brak jakiegokolwiek majątku oskarżonych) oraz wobec uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zdecydowanej większości czynów zarzucanych im aktem oskarżenia, z wyjątkiem w/w. Z uwagi na ustalenia Sądu co do stanu majątku oskarżonych Spółka nie rozważa wystąpienia z powództwem cywilnym do sądu powszechnego, ponieważ wiązałoby się to z koniecznością uiszczenia opłaty sądowej w kwocie 100.000 zł a okoliczności sprawy wskazują, że nawet w przypadku uzyskania w stosunku do dłużników prawomocnego orzeczenia sądowego, przeprowadzenie wobec nich skutecznej egzekucji będzie niemożliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

1. Czy wydanie wyroku w dniu 8 czerwca 2010 r. nieskazującego oskarżonych za niekorzystne rozporządzenia przez Spółkę mieniem na skutek wprowadzenia w błąd, ale skazującego za podrobienie, przerobienie dokumentów handlowych oraz posługiwanie się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby z jednoczesnym wskazaniem, iż brak jest jakiegokolwiek majątku oskarżonych Spółka może zakwalifikować jako definitywne potwierdzenie:
   1. wystąpienia straty w majątku obrotowym stanowiącej koszt uzyskania przychodu...
   2. wystąpienie tej straty w wysokości 3.705.115,68 zł brutto w 2010 r. uzasadniające zakwalifikowanie jej jako kosztu uzyskania przychodu w 2010 r....
   
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy

Okoliczności sprawy wskazują jednoznacznie, że tylko z powodu konstrukcji oskarżenia sporządzonego przez prokuratora oskarżeni nie zostali skazani za oszustwo. Oskarżeni zostali skazani za przerobienie, podrobienie dokumentów handlowych wymaganych przez Spółkę zgodnie z jej procedurami sprzedaży i posługiwanie się wobec Spółki tymi dokumentami sprawiającymi wrażenie autentycznych. Ich autentyczność wykluczył powołany przez Sąd biegły. W związku z przedstawionym stanem faktycznym należy stwierdzić, że Spółka:

1. racjonalnie prowadziła swoją działalność i posiadała na dzień złożenia i realizacji zamówienia z 8 grudnia 2000 r. procedury organizujące sprzedaż i wydanie towarów wskazujące, że celem tej procedury jest generowanie przez Spółkę przychodów.
2. Zdarzenia z dni od 8 do 11 grudnia 2000 r. zostały sprokurowane wyłącznie działaniem oskarżonych, które od początku zamierzali w sposób niegodziwy przejąć towar handlowy Spółki jednocześnie za niego nie płacąc i Spółka nie mogła w toku rutynowych czynności weryfikacyjnych w ogóle ustalić, że przedłożone dokumenty nie są autentyczne
3. Zdarzenia z dni od 8 do 11 grudnia 2000 r. zostały należycie udokumentowane
4. Zdarzenia z dni od 8 do 11 grudnia 2000 r. nie miały związku z nadużyciem, niegospodarnością, zaniedbaniami, czy brakiem stosownego nadzoru wyznaczonych przez Spółkę osób. Z uwagi na okoliczności faktyczne towarzyszące tym zdarzeniom Spółka w żaden sposób nie przyczyniła się do nieotrzymania zapłaty oraz wydania towaru bez zapłaty - istnieją zatem podstawy by zakwalifikować zdarzenie z dni 8-11 grudnia 2000 r., w którym towar nie został zastąpiony zapłatą jako uprawdopodobnienie wystąpienia w przyszłości straty w środkach obrotowych. Straty, stanowiącej koszt uzyskania przychodu, ponieważ podjęte przez Spółkę działania sprzedażowe racjonalnie zmierzały do osiągnięcia przychodu. Jednocześnie strata ta nie mogła być zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu danego roku podatkowego dopóki definitywnie nie został ustalony przebieg w/w zdarzeń, co nastąpiło w 2010 r. W związku z powyższym Spółka uważa, że stan faktyczny, w szczególności skazanie oskarżonych za przerobienie, podrobienie dokumentów handlowych wymaganych przez Spółkę zgodnie z jej procedurami sprzedaży i posługiwanie się wobec Spółki dokumentami, których autentyczność nie budziła wątpliwości stanowi wystarczająca podstawę do zakwalifikowania tego zdarzenia jako straty w środkach obrotowych stanowiącej koszt uzyskania przychodu, która wystąpiła w roku definitywnego potwierdzenia przebiegu zdarzenia w wyroku sądu karnego, tj. w 2010 r., co z kolei uzasadnia zakwalifikowanie tej straty jako kosztu uzyskania przychodu w 2010 r. W świetle orzecznictwa i piśmiennictwa podatkowego przedstawione zdarzenie jest kwalifikowane jako strata w środkach obrotowych, co potwierdzają m.in. następujące orzeczenia: prawomocny wyrok WSA w Gdańsku o sygn. akt I SA/Gd 949109 z bazy ww.nsa.goy.pl oraz orzeczenia cytowane w artykule ?Zaliczenie straty w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów?, opublikowanym w Monitorze Podatkowym nr 10/2007, s. 52, np. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA 1996/02, wyrok WSA w Warszawie III SA 2846/02, wyrok NSA sygn. akt III SA 2041/00, wyrok NSA sygn. akt lII SA 5669/98.
   
   

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 74, poz. 397) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy zakłada zatem konieczność spełnienia przez dany wydatek szeregu przesłanek, ażeby można było go uznać za koszt uzyskania przychodu. Wśród warunków, które powinny być łącznie spełnione wymienić należy:

1. poniesienie kosztu przez podatnika,
2. definitywny (rzeczywisty) charakter poniesionego kosztu,
3. związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. cel poniesienia kosztu, którym jest; uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła,
5. właściwe udokumentowanie.
   
   

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 1 ustawy nie zawierają zakazu uznawania poniesionych strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, iż ustawodawca co do zasady dopuszcza możliwość zaliczenia wyżej wskazanych strat w poczet kosztów, niemniej jednak uzależnia to od spełnienia szeregu warunków.

Do uznania za koszty uzyskania przychodu straty w środkach obrotowych Spółki muszą zostać spełnione przesłanki z art. 15 powołanej ustawy. Po pierwsze konieczne jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem. Wykazanie takiego związku jest niezbędne, albowiem proste zaliczenie straty środków obrotowych do kosztów uzyskania przychodów mogłoby prowadzić do nieprawidłowych wniosków, z punktu widzenia racjonalnego gospodarowania oraz zasad poboru podatków. Trudno zresztą dosłownie mówić o samych stratach (jako kosztach) poniesionych w celu uzyskania przychodów. Stwierdzić należy, iż straty powstają wbrew woli podmiotów prowadzących określoną działalność gospodarczą. Tak więc nie samo ponoszenie strat należy traktować jako środek zmierzający do osiągnięcia przychodów, bo byłoby to nieracjonalne, lecz cały zespół działań, starań, zabiegów dokonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celu pozyskiwania przychodów, zaś straty tylko jako, często nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element tych działań, objęty ryzykiem towarzyszącym każdej aktywności gospodarczej. W tym też kontekście należy rozpatrywać możliwość zaliczenia określonych strat do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto w przypadku możliwości zaliczenia strat w środkach obrotowych Spółki do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że strata, która powstała w majątku Spółki było nie tylko nieunikniona, co również niezawiniona oraz z uwagi na definitywny charakter jej poniesienia - właściwie udokumentowana.

W ocenie organu, mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku oraz stanowisko podatnika, należy stwierdzić, iż ubytki powstałe w majątku Spółki na skutek wydania towaru na podstawie podrobionego/przerobionego dokumentu okazanego przez jej kontrahenta nie spełniają łącznie wszystkich przesłanek, ażeby uznać je za koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. W pierwszej kolejności podnieść należy, iż Spółka nie wykazała należytej staranności ocenianej przez pryzmat profesjonalnego przedsiębiorcy, który zobowiązany jest do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób rzetelny, solidny, mając na uwadze dbałość o własne interesy. W przedstawionym stanie faktycznym, który w niniejszej sprawie wyznacza organowi podatkowemu zakres rozpoznania, nie wynika, ażeby Wnioskodawca podjął działania, mające na celu zabezpieczenie majątku przed mogącymi powstać w przyszłości stratami. Niewystarczające jest w ocenie organu poprzestanie na gołosłownym stwierdzeniu zawartym w przedłożonym stanowisku, iż działanie podatnika miało charakter racjonalny, albowiem istniały procedury organizujące sprzedaż i wydawanie towarów. Podatnik winien ponadto wykazać sposób prowadzenia sprzedaży pod kątem istnienia zabezpieczeń ograniczających możliwość wystąpienia strat w majątku Spółki, tak aby organ podatkowy wydający interpretację, bez przeprowadzania postępowania dowodowego, mógł ocenić, czy zaistniała strata miała charakter nieunikniony, a co więcej niezawiniony działaniem samego Wnioskodawcy. Jednocześnie podnieść należy, iż w zaprezentowanym stanie faktycznym wskazane zostały okoliczności, które nie pozwalają uznać działania Spółki za racjonalne. Skoro Spółka stwierdza, iż wydała towar na podstawie dokumentów w postaci odpisu RHB, decyzji o nadaniu NIP-u potwierdzenia otwarcia rachunku bankowego oraz oryginału dokonania przelewu oraz oryginału bankowego dowodu wpłaty, upoważnienia do odbioru paliwa, które w konsekwencji okazały się fałszywe, bez przeprowadzenia jakiejkolwiek kontroli ich autentyczności, to trudno uznać, iż jej działanie miało charakter profesjonalny, cechujący się wysokim stopniem dbałości o własne interesy. Braki w zakresie kontroli autentyczności przedłożonych dokumentów są nad wyraz widoczne w kontekście umowy jaką Spółka zawarła z kontrahentem. Sprzedaż paliwa miała bowiem nastąpić poprzez wydanie towaru po tym jak Spółka otrzyma ustaloną wcześniej cenę. W interesie Spółki przed wydaniem towaru leżało zatem sprawdzenie, czy płatność nastąpiła a środki pieniężne zostały przelane na konto Spółki. Zastrzeżenia organu budzi fakt, iż Wnioskodawca w obliczu tak dużej transakcji opiewającej na łączną kwotę 3.705.115,68 zł brutto nie wykazał się należytą ostrożnością, doprowadzając do wydania znacznej partii towaru kontrahentowi, bez wcześniejszej jego weryfikacji. Ponadto, analizując opis stanu faktycznego organ wyprowadza na jego podstawie wniosek, iż transakcja handlowa z kontrahentem była dokonywana po raz pierwszy. Świadczy o tym okoliczność, iż jednym z wymaganych dokumentów było potwierdzenie otwarcia rachunku bankowego. Powyższe, biorąc pod uwagę wartość transakcji dodatkowo przesądza o braku ostrożności przy podejmowaniu decyzji o wydaniu towaru kontrahentowi, który wcześniej nie pozostawał ze Spółką w relacjach handlowych. W konsekwencji wyżej wskazane okoliczności w sposób jednoznaczny świadczą, iż powstały ubytek w majątku Spółki nie miał charakteru nieuniknionego, a także niezawinionego.

W tym miejscu stwierdzić należy, iż reguły odnoszące się do sposobu w jaki profesjonalny podmiot winien prowadzić swoją działalność gospodarczą korespondują z zasadą odpowiedzialności. Oznacza to, że w sytuacji stwierdzenia braku staranności w prowadzeniu własnych spraw Spółka będzie ponosić odpowiedzialność za powstałe w ten sposób ubytki w swoim majątku. Niedopuszczalne jest bowiem przerzucanie tej odpowiedzialności na Skarb Państwa, który w wyniku uznania za koszty uzyskania przychodów poniesionych w niniejszej sprawie ubytków w majątku obrotowym stałby się finansowo odpowiedzialny za powstałą w Spółce szkodę.

Jednocześnie wobec niespełnienia przez Spółkę podstawowej przesłanki warunkującej w niniejszej sprawie zaliczenie straty do kosztów uzyskania przychodów bez znaczenia na wynik sprawy pozostaje okoliczność, że wydatki na paliwo z uwagi na profil działalności Spółki, stanowią środki obrotowe pozostające w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą a sposób udokumentowania w postaci wyroku Sądu Rejonowego, spełnia wymogi dla uznania powstałej straty jako rzeczywistej, tj. definitywnej i nieodwracalnej.

Podkreślić również należy, iż organy podatkowe przy wydawaniu interpretacji indywidualnych działając na podstawie przepisów prawa (art. 120 w zw. z art. 14 h OP) zobowiązane są opierać swoje rozstrzygnięcia tylko o te normy, do stosowania których zostały w sposób wyraźny upoważnione przez ustawodawcę. Skoro zatem ustawodawca nie zawarł w katalogu art. 14 h OP odesłania do stosowania norm uprawniających organy podatkowe do przeprowadzania postępowania wyjaśniającego (np. do art. 122 OP), to tym samym, wszelkie działania, które w istocie prowadziłyby do poszukiwania przez organ nowych okoliczności faktycznych, niewskazanych we wniosku stanowiłyby naruszenie norm postępowania w sprawach wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie organu, za uzasadnione należy uznać stwierdzenie, iż to na stronie (wnioskodawcy) spoczywa ciężar wyczerpującego wskazania okoliczności faktycznych potwierdzających zaprezentowane stanowisko. Organ podatkowy, bez przeprowadzania postępowania dowodowego, przyjmując za zakres swojego rozpoznania jedynie przedłożony wniosek, ocenia, iż Spółka nie spełniła warunków wyznaczonych dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania przedmiotowej straty za koszt uzyskania przychodu. Powyższa ocena, pomimo, iż nie może zostać poprzedzona postępowaniem dowodowym wynika bezpośrednio z okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku. Skoro Wnioskodawca, jak wynika z uzasadnienia stanowiska, zna podstawowe przesłanki uznania przedmiotowej straty za koszt podatkowy winien w sposób dokładny zaprezentować okoliczności potwierdzające zaistnienie tych przesłanek. Zaniedbania poczynione przez Wnioskodawcę w wyżej wskazanym zakresie prowadzić muszą do poniesienia negatywnych konsekwencji, skutkujących w rezultacie uznaniem stanowiska za nieprawidłowe.

Na poparcie wyżej zaprezentowanego stanowiska organ pragnie również wskazać, iż przedłożony wniosek opiera się w zasadzie na zacytowaniu uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego. Powyższe uzasadnienie jako pozbawione argumentacji prawnopodatkowej pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy w ramach postępowania interpretacyjnego. Cytowane uzasadnienie potwierdza jedynie okoliczność poniesienia straty.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych należy wskazać, iż pozostają one bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Stwierdzić należy, iż zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Dodatkowo organ pragnie zwrócić uwagę, iż przedmiotem rozważań sądu w przywołanych we wniosku wyrokach jest możliwość zaliczenia udokumentowanej straty do kosztów uzyskania przychodów po spełnieniu przez podatnika szeregu warunków. Powyższe tezy są zgodne z poglądem organu, który również nie wyklucza takiej możliwości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.