CIT - w zakresie rozpoznania momentu powstania kosztu podatkowego z tytułu prowizji wypłacanych Dealerom

4.7.2011

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.03.2011r. (data wpływu 04.04.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania momentu powstania kosztu podatkowego z tytułu prowizji wypłacanych Dealerom - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.04.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4,4b-4e, w odniesieniu do prowizji wypłacanych przez Spółkę Dealerom.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Sp. z o.o. (dalej: Spółka) świadczy usługi finansowe polegające na świadczeniu usług leasingu samochodów, występując jako finansujący (leasingodawca). Spółka w swojej ofercie posiada zarówno leasing finansowy jak i leasing operacyjny.

Przychodami Spółki, zarówno podatkowymi jak i bilansowymi są m.in. opłaty i odsetki zawarte w racie leasingowej (dalej: odsetki), płatnej przez klienta.

Na gruncie prawa bilansowego Spółka przychody te rozpoznaje w przychodach co miesiąc, proporcjonalnie do długości trwania umowy leasingu według efektywnej stopy procentowej. Przy czym wartości te są wartościami malejącymi. Ten sam sposób rozliczania przychodów Spółka przyjęła dla celów podatkowych.

Celem pozyskiwania klientów dla oferowanych produktów leasingowych, Spółka współpracuje z podmiotami zewnętrznymi (dalej: Dealer). Zasady współpracy pomiędzy stronami w przedmiotowym zakresie regulują postanowienia ?Generalnej umowy współpracy w zakresie sprzedaży produktów leasingowych? (dalej: Umowa). Jak wynika z zapisów powyższej Umowy, Dealerowi za pozyskanie klienta leasingowego przysługuje wynagrodzenie prowizyjne (dalej: wynagrodzenie prowizyjne lub prowizja), wypłacane przez Spółkę. Istotnym jest, iż wynagrodzenie prowizyjne przysługuje Dealerowi tylko wówczas, gdy:

dojdzie do zawarcia Umowy Leasingu pomiędzy klientem a Spółką,

klient (Leasingobiorca) zapłaci tzw. Opłatę Wstępną (Pierwszy Czynsz).

Wysokość wynagrodzenia prowizyjnego oraz zasady jego naliczania zostały określone w Umowie, w zależności od oferty wybranej przez klienta, określającej warunki na jakiej została zawarta Umowa Leasingu. Jednocześnie, Umowa stanowi, iż Dealerowi nie przysługuje wynagrodzenie prowizyjne m. in. wówczas, gdy Spółka zawrze Umowę Leasingu bez pośrednictwa Dealera przy pozyskaniu klienta, bądź Spółka zawrze Umowę Leasingu bez pośrednictwa Dealera z klientami uprzednio pozyskanymi przez Dealera dla umów tego samego rodzaju. Zatem, wypłata wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Dealera jest ściśle powiązana z wykonywaniem usług pośrednictwa w zawieraniu konkretnej Umowy Leasingu, na które składają się m.in.: zorganizowanie na własny koszt punktu sprzedaży produktów Spółki, przekazywania osobom zainteresowanym zawarciem Umowy Leasingu informacji dotyczących warunków oferty Spółki, udostępniania materiałów reklamowych na temat oferty Spółki oraz przygotowanie dokumentów niezbędnych do zawarcia Umowy Leasingu. Wynagrodzenie prowizyjne nie jest w świetle powyższego wynagrodzeniem za tzw. gotowość do podejmowania określonych działań, bez ?mierzalnych? efektów tychże działań.

Istotnym jest fakt, iż rata leasingowa, płatna przez klienta, składa się m.in. z części odsetkowej. Natomiast, wartość przedmiotowej części odsetkowej, składa się m.in. z odpowiednio skalkulowanej (zgodnie z efektywną stopą procentowa) części wynagrodzenia prowizyjnego, należnego Dealerom. Oznacza to, iż przedmiotowe prowizje ujmowane są, odpowiednio w comiesięcznych ratach leasingowych. Spółka zatem, ?dolicza? niejako wartość należnych prowizji do wartości odsetek przychodowych, stanowiących element całej raty leasingowej za dany okres rozliczeniowy. Zatem w efekcie końcowym, prowizją wypłaconą Dealerowi, obciążony zostaje klient (Leasingobiorca).

Koszty zaś wynagrodzenia prowizyjnego, należnego Dealerowi, Spółka dla celów rachunkowych ewidencjonuje w księgach rachunkowych w ciężar konta księgowego (Strona Wn) Nr 6410-1 ?Czynne Rozliczenie międzyokresowe kosztów operacyjnych prowizji?. Następnie, wartość ta zgodnie z efektywną stopą procentową podlega rozliczaniu w czasie (miesięcznie) do długości okresu na jaki została zawarta Umowa Leasingu. Przy czym, powyższy, miesięczny tzw. ?odpis RMK? (dalej: odpis RMK) nie stanowi wartości stałych. Są one malejące, proporcjonalnie do malejących odsetek zawartych w racie leasingowej, płatnej przez klienta.

Spółka, miesięczny odpis RMK dotyczący wynagrodzenia prowizyjnego, ujmuje w księgach rachunkowych w kosztach operacyjnych w ciężar konta księgowego (Strona Wn) Nr 4020-1-1 ?Prowizja za zawarcie umów? w korespondencji z kontem księgowym (Strona Mn) Nr 6410-1 ?Czynne Rozliczenie międzyokresowe kosztów operacyjnych prowizji?. Zatem, w świetle powyższego, Spółka wewnętrznym dokumentem źródłowym, poprzez comiesięczny zapis/ewidencję wynagrodzenia prowizyjnego, tj. odpis RMK w księgach rachunkowych, rozpoznaje koszt na gruncie prawa bilansowego w tej części.

Powyższe rozwiązanie, przyjęte na gruncie prawa bilansowego, wynika m.in. z posiadanej przez Spółkę ?Polityki rachunkowości? (dalej: polityka rachunkowości). Z dniem 1 stycznia 2011 roku koszty prowizji należnych Dealerom Spółka rozlicza na gruncie prawa podatkowego, analogicznie jak na gruncie prawa bilansowego, uznając ponoszone wydatki z tytułu prowizji za koszt bezpośrednio związany z przychodem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (tekst jednolity z dnia 14 czerwca 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 - dalej: ustawa o PDOP), dalej zwany ?koszt bezpośredni? lub ?bezpośredni koszt?.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zgodnie z treścią art. 15 ust 1 i 4 w związku z art. 15 ust 4b 4c ustawy o PDOP w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., wypłacane Dealerom wynagrodzenie prowizyjne Spółka powinna rozpoznawać jako koszt bezpośredni uzyskania przychodów i w związku z tak dokonanym przyporządkowaniem czy wypłacane Dealerowi wynagrodzenie prowizyjne Spółka powinna rozliczać w momencie w którym będzie osiągała przychody podatkowe których dotyczą ponoszone wydatki i w wartości odpowiadającej w każdym czasie uzyskanym przychodom...
Bez względu na odpowiedź w sprawie pytania pierwszego - czy zasadnym jest rozpoznawanie ponoszonych wydatków tytułem wypłacanego Dealerom wynagrodzenia prowizyjnego jako inne niż bezpośrednio związane z przychodem koszty uzyskania przychodów (dalej zwane koszty pośrednie ) ?zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP...
Czy w przypadku uznania, iż wynagrodzenie prowizyjne stanowi koszty pośrednie - koszty te należałoby potrącać w rachunku podatkowym Spółki w dacie poniesienia tego kosztu, tj. w rozumieniu art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP...

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad.1.

Zdaniem Spółki wynagrodzenie prowizyjne wypłacane Dealerom z tytułu pośrednictwa w zawieraniu Umów Leasingu, stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP. W związku z takim przyporządkowaniem, Spółka wydatki te powinna rozliczać w momencie w którym będzie osiągała przychody podatkowe, których dotyczą ponoszone wydatki i w wartości odpowiadającej w każdym czasie uzyskanym przychodom zgodnie z treścią art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o PDOP.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest ustawowej definicji kosztów ?bezpośrednich? i ?pośrednich?. Ogólna klauzula określająca koszty uzyskania przychodów znajduje się w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. W świetle tej definicji: ?Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1?.

Jak wynika z powyższej definicji, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony ekonomicznie, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

został poniesiony w rozumieniu ustawy o PDOP, tj. został ujęty w księgach rachunkowych jednostki,

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona przed potrąceniem tego kosztu,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów uzyskania przychodów z uzyskiwanymi przychodami, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, tzw. ?koszty bezpośrednie? (tak też określane dalej), których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód, są to koszty dające się przyporządkować do konkretnego strumienia przychodów) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. ?koszty pośrednie? (tak też określane dalej), których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione w działalności jednostki, jako prowadzące do osiągnięcia przychodu. Niemniej jednak, ustawa o PDOP nie zawiera odrębnej definicji zarówno kosztów bezpośrednich jak i pośrednich. Ustawodawca wskazuje jedynie moment, w którym koszty te powinny zostać rozliczone.

Z uwagi na powyższe jak również uwzględniając brak ustawowej regulacji tychże pojęć, organy podatkowe samodzielnie podejmują próby zdefiniowania różnic pomiędzy bezpośrednim, a pośrednim kosztem uzyskania przychodów. Tytułem przykładu, w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2008r., sygn. ILPB3/423-257/08-2/MM znajdujemy klasyczne stanowisko organów podatkowych w przedmiotowym zakresie:

?(...) Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu zdanego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim, a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty?.

Z niniejszej interpretacji wynika, iż elementem obowiązkowym dla uznania kosztu za bezpośredni jest możliwość ?dopasowania? danego (niezbędnego) wydatku do konkretnego przychodu uzyskanego z konkretnego źródła.

Takie stanowisko zaprezentował również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 października 2010 r. sygn. akt I SA/Po 424/10 w którym czytamy, iż z kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami mamy do czynienia w sytuacji: ?(?) gdy można wskazać konkretny przychód do którego odnoszą się koszty mające na celu zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów?.

W świetle przytoczonych definicji, dokonując próby określenia jaki charakter kosztów, tj. bezpośrednie czy pośrednie mają wypłacane przez Spółkę prowizje na rzecz Dealerów właściwym jest zweryfikowanie czy istnieje możliwość wskazania konkretnego przychodu do którego odnoszą się koszty związane z przedmiotowymi prowizjami.

Spółka, uzyskuje comiesięczne przychody podatkowe w postaci m. in. odsetek zawartych w racie leasingowej płatnej przez klienta. Podkreślenia wymaga fakt, iż w wartości tych odsetek wykalkulowane jest wynagrodzenie prowizyjne płatne przez klienta zgodnie z efektywną stopą procentową. Zatem Spółka, co do zasady jest w stanie wprost wskazać konkretny przychód osiągnięty przez Spółkę co do którego odnoszą się koszty wypłaconych prowizji. Juz sam fakt uzyskania konkretnego strumienia przychodu w postaci m. in. odsetek zawartych w racie leasingowej dzięki zawarciu Umowy Leasingu powoduje, iż możliwym jest przyporządkowanie niejako wprost do tegoż przychodu kosztu wypłaconej prowizji poniesionego w celu zawarcia konkretnej Umowy Leasingu. Co więcej gdyby nie usługa Dealera (pośrednika) któremu wypłacana jest prowizja to zapewne w ogóle nie doszłoby do zawarcia danej Umowy Leasingu. W ocenie Spółki istotny jest również fakt, iż wysokość wypłacanej Dealerom prowizji uzależniona jest od wartości Umowy Leasingu bowiem także ze względu na tę okoliczność da się ustalić, że prowizja dotyczy konkretnego strumienia przychodu.

Stanowisko zbieżne z powyższym w podobnych co do stanu faktycznego sprawach, prezentują również niejednokrotnie organy podatkowe. Tytułem przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2009 r. sygn. 1401/PP-II/4210-6/07/GZ stwierdził, iż ?(?) Ponieważ, jak wskazało we wniosku prowizje należne są z tytułu poszczególnych umów ubezpieczeniowych i zależą od wysokości należnej z tytułu tej umowy składki ubezpieczeniowej to należy uznać, iż koszty te są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami (?) na mocy art. 15 ust 4 ustawy CIT, koszty z tytułu należnych pośrednikom prowizji akwizycyjnych powinny być potrącone w tym roku podatkowym, którego dotyczą tj. w roku w którym uzyskano przychód z tytułu umowy ubezpieczenia czyli w roku jej zawarcia.?

W świetle powyższego zdaniem Spółki wynagrodzenie prowizyjne wypłacane Dealerom należy uznać za bezpośrednie koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP Spółka jest bowiem wstanie przypisać/dopasować wprost wydatek z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego do konkretnego strumienia przychodów jakim są m. in. odsetki płacone przez klientów.

W odniesieniu natomiast do momentu/okresu potrącania bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, zastosowanie znajdzie art. 15 ust 4 ustawy o PDOP który stanowi, iż ?Koszty uzyskania przychodów związane bezpośrednio z przychodami poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącane w tym roku podatkowym w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i ust 4c.?

Z kolei w sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami zostały poniesione po zakończeniu roku podatkowego w którym podatnik osiągnął odpowiadające im przychody muszą zostać potrącone w tym właśnie roku jeżeli zostały poniesione do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

złożenia zeznania nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania jeżeli podatnicy nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego.

Natomiast, w myśl art. 15 ust 4c ustawy o PDOP ?Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie?.

Uwzględniając treść przywołanych powyżej regulacji ustawowych, wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Dealerów, jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o PDOP, co do zasady, powinny być potrącane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody. W ocenie Spółki, ustawowa formuła dotycząca rozliczania kosztów bezpośrednich może być niejako odczytana jako nakaz proporcjonalnego rozliczenia kosztów bezpośrednich. Tym samym, wskazuje na konieczność potrącania kosztów tego rodzaju w roku podatkowym w którym Spółka osiągnie odpowiadające tym kosztom (zapłaconym prowizjom) przychody z tytułu m.in. opłat i odsetek. Ponadto, uwzględniając fakt, iż Spółka rozpoznaje przychody podatkowe z tytułu m.in. opłat i odsetek w każdym miesiącu okresu na jaki została zawarta Umowa Leasingu, koszty związane z prowizjami również należy rozpoznawać w rachunku podatkowym Spółki w każdym miesiącu okresu na jaki została zawarta Umowa Leasingu.

Ad.2.

Zdaniem Spółki wydatki z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego wypłacanego Dealerom, stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, rozliczane w czasie zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o PDOP, zatem nie jest zasadnym w ocenie Spółki, przyporządkowanie tych wydatków do kategorii pośrednich kosztów uzyskania przychodów zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest ustawowej definicji kosztów ?bezpośrednich? i ?pośrednich?. Ogólna klauzula określająca koszty uzyskania przychodów znajduje się w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. W świetle tej definicji: ?Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 15 ust. 1?.

Jak wynika z powyższej definicji, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony ekonomicznie, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

został poniesiony w rozumieniu ustawy o PDOP, tj. został ujęty w księgach rachunkowych jednostki,

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona przed potrąceniem tego kosztu,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów uzyskania przychodów z uzyskiwanymi przychodami, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, tzw. ?koszty bezpośrednie? (tak też określane dalej), których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód, są to koszty dające się przyporządkować do konkretnego strumienia przychodów) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. ?koszty pośrednie? (tak też określane dalej), których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione w działalności jednostki, jako prowadzące do osiągnięcia przychodu. Niemniej jednak, ustawa o PDOP nie zawiera odrębnej definicji zarówno kosztów bezpośrednich jaki pośrednich. Ustawodawca wskazuje jedynie moment, w którym koszty te powinny zostać rozliczone. Zatem w tej sytuacji należy odwołać się do judykatury i orzecznictwa podatkowego w przedmiotowym zakresie. Według stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe, kosztem pośrednim jest koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów, którego podatnik nie jest wstanie przyporządkować do konkretnego przychodu, o ile podatnik jest wstanie racjonalnie uzasadnić poniesienie takiego kosztu.

Podobne stanowisko zaprezentował Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 20 października 2010 r., sygn. ITPB3/423-377a/10/DK: ?(...) Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie iw jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynie się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.? Analogiczne stanowisko Minister Finansów zawarł również w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 15 października 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1411/10/AK, interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 31 sierpnia 2010r., sygn. ITPB3/423-257/10/MK oraz w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 23 sierpnia 2010 r., sygn. ITPB3/423-235/10/DK.

Uwzględniając powyższą argumentację jak również tok rozumowania prezentowany przez organy podatkowe w przytoczonych pismach, zdaniem Spółki, ponoszone wydatki z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego należnego Dealerom, nie spełniają przesłanek dla uznania ich za pośrednie koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP. Spółka jest bowiem w stanie przypisać ponoszone koszty z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego do określonego/konkretnego strumienia przychodów podatkowych w konkretnym okresie. Zatem w ocenie Spółki wydatków tych nie należy kwalifikować do pośrednich kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP, stanowią one bowiem bezpośrednie koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, tj. uznania, że prowizje wypłacane Dealerom stanowią koszty bezpośrednie uznaje się za prawidłowe. Bezprzedmiotowe zatem pozostaje pytanie nr 3, jak i przytoczenie uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy w zakresie tego pytania.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.