Spółka powinna dokonać korekty podatku CIT w związku z błędną kwalifikacją umowy, na podstawie (...)

Spółka powinna dokonać korekty podatku CIT w związku z błędną kwalifikacją umowy, na podstawie której użytkuje samochody osobowe wykorzystywane dla celów działalności gospodarczej. Zawarta umowa wypełnia przesłanki określone w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jednocześnie spełnia warunki wynikające z art. 17b ust. 1 ww. ustawy, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż będzie uznana za umowę leasingu operacyjnego. Spółka stosownie do art. 16 ust.3b tej ustawy nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów dla samochodów osobowych użytkowanych na podstawie ww. umowy. Natomiast wydatki związane z eksploatacją tych samochodów będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bez ograniczenia wynikającego z art.16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11.05.2012r. (data wpływu 24.05.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania umowy dzierżawy samochodów osobowych jako podatkowej umowy leasingu operacyjnego - jest prawidłowe.


Uzasadnienie


W dniu 24.05.2012r. do tut. organu został przesłany przez Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zgodnie z właściwością wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania umowy dzierżawy samochodów osobowych jako podatkowej umowy leasingu operacyjnego.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


W ramach swojej działalności Spółka korzysta z usług wyspecjalizowanego podmiotu (zwanego dalej Wydzierżawiającym), w ramach których uzyskuje prawo do odpłatnego korzystania z samochodów osobowych niestanowiących jej majątku na podstawie zawartej w dniu 18.06.2008 roku umowy dzierżawy samochodów osobowych z Wydzierżawiającym.

Paragraf 1 punkt 1 wskazuje, iż przedmiotem umowy jest dzierżawa samochodów określonych szczegółowo w zał. nr 1, stanowiącym integralną cześć umowy, w których szczegółowo określono przedmiot finansowania, tj.

  • okres dzierżawy określony dla każdego samochodu, który w każdym przypadku przekracza 24 miesiące,
  • miesięczny czynsz dzierżawy,
  • roczny limit kilometrów,
  • stawkę za przekroczenie limitu km,
  • oraz określoną dla każdego samochodu cenę netto, wynikającą z opcji zakupu na podstawie par. 12 ust.2 umowy.

Okres dzierżawy samochodu rozpoczyna się w dniu podpisania protokołu wydania samochodu i kończy się po upływie liczby miesięcy określonych w załączniku nr 1. Natomiast par. 12 p. 2 umowy wskazuje, iż ?po upływie podstawowego okresu umowy ustalonego dla danego samochodu (tj. okresu dzierżawy danego samochodu określonego w zał. nr 1 do niniejszej umowy) Dzierżawca ma prawo nabycia samochodów za cenę określoną odrębnie dla każdego samochodu w zał. nr 1, pod warunkiem wywiązania się z wszelkich zobowiązań wynikających z tej umowy (...)?.

Spółka na bazie powyższej umowy poniesione koszty dzierżawy samochodu oraz koszty opłat eksploatacyjnych jak: paliwo, naprawy, zakup dodatkowych materiałów samochodowych, koszty ubezpieczeń zakwalifikowała jako koszty nie stanowiące kosztu uzyskania przychodów. Powyższa kwalifikacja kosztów w aspekcie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa PDOP) wynikała, iż w Spółce nie była prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów. Brak takiej ewidencji zgodnie z art. 16 ust. 1 p 51 ustawy PDOP nie pozwalał na zaliczenie tego typu kosztów jako kosztów podatkowych. Dodatkowo, Spółka z uwagi, iż zawarta umowa nie jest umową leasingu w świetle kodeksu cywilnego zinterpretowała również, że nie ma przesłanek by zakwalifikować ją jako umowę leasingu operacyjnego w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie:


Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawartą przez Spółkę umowę dzierżawy samochodów można zakwalifikować jako umowę leasingu operacyjnego w świetle art. 17a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, Spółka będzie mogła rozpoznawać koszty uzyskania przychodów w wysokości całego czynszu dzierżawy, zgodnie z art. 17b ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wszelkich wydatków dotyczących eksploatacji samochodów będących ich przedmiotem, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy?


Zdaniem Wnioskodawcy zawarta umowa dzierżawy pomimo, iż nie spełnia warunków definicji umowy leasingu w świetle kodeksu cywilnego może być zakwalifikowana jako umowa leasingu operacyjnego w świetle art. 17a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 17a pkt 1 - przez umowę leasingu uznaje się również każdą inną umowę, na mocy której Finansujący oddaje do odpłatnego używania i pobierania pożytków przedmiot umowy. Powyższa umowa takie konsekwencjo powoduje po stronie Finansującego/Wydzierżawiającego co potwierdza par. 2 ust. 1 niniejszej umowy, iż ?Wydzierżawiający (...) oddaje Dzierżawcy samochody do używania i pobierania pożytków na czas określony tj. na okres dzierżawy podany dla każdego samochodu w zał. nr 1?. Dalsza kwalifikacja podatkowa umowy leasingu operacyjnego jest oparta na art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym:

  • umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji.


Okres dzierżawy dla samochodów osobowych będących przedmiotem powyższej umowy stanowi powyżej 24 miesięcy (głównie 36 miesięcy, czyli 60% normatywnego okresu amortyzacji),

  • suma opłat ustalonych w umowie pomniejszona o należny podatek VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 17j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do sumy opłat, o której mowa w przepisie art. 17b tejże ustawy, zalicza się nie tylko czynsz dzierżawny (raty leasingowe uiszczane okresowo na rzecz dzierżawcę), lecz również cenę, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu umowy leasingu. Jednocześnie, do sumy opłat nie zalicza się m.in. podatków, w których obowiązek podatkowy ciąży na finansującym z tytułu własności lub posiadania środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu oraz składek na ubezpieczenie tych środków trwałych, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków i składek niezależnie od opłat za używanie.

Powyższe kryterium jest spełnione, gdyż suma opłat tytułem czynszu dzierżawy za okres 36 miesięcy oraz ceny zakupu samochodu jest wyższa niż wartość pojazdu w dniu zakupu. Z uwagi na użyte sformułowanie w art. 17j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż zdefiniowana cena jest ceną, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy stanowi, iż jest to tylko prawo a nie zobowiązanie do wykupu lub inne szczegółowe rozwiązania. W konsekwencji Dzierżawca podatkowo powinien rozliczyć zawartą umowę jako leasing operacyjny. Art. 16 ust. 1 p.51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówi o konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu dla samochodów osobowych, eksploatowanych przez Dzierżawcę a nie stanowiących jego własności, ale ust. 3b tego samego artykułu znosi to ograniczenie w stosunku do samochodów użytkowanych w ramach umów kwalifikujących się podobnie do art. 17a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu, a ten wymóg jak wcześniej zostało wskazane spełnia umowa dzierżawy samochodów osobowych.

Mając na uwadze powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ocenie Spółki, ich literalna wykładnia wskazuje, iż łączne spełnienie obu warunków określonych w art. 17b ust. 1 ustawy jest wystarczające do uznania umowy dzierżawy za umowę leasingu operacyjnego i w związku z tym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Dzierżawcy całej kwoty kosztów dotyczących korzystania z samochodów osobowych będących przedmiotem takiej umowy, obejmujących czynsz za dzierżawę oraz wszelkie inne koszty dotyczące eksploatacji takich samochodów. Jednocześnie, mając na uwadze powołaną definicję leasingu określoną w art. 17a pkt 1 ww. ustawy, należy podkreślić, iż dla celów podatkowych nie jest istotna nazwa umowy zawartej przez Spółkę dla celów stosowania przepisów dotyczących rozpoznania przez korzystającego kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w przepisie art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bez znaczenia, z punktu widzenia podatkowej klasyfikacji umowy pozostaje zatem fakt, iż Strony posłużyły się w tym przypadku pojęciem dzierżawy. W świetle powołanej definicji z art. 17a pkt 1 ww. ustawy, kluczowa z perspektywy oceny podatkowej Umowy, powinna być analiza spełnienia warunków określonych w art. 1 7b ustawy.

Wobec powyższego, Spółka powinna dokonać korekty podatku CIT w związku z błędną kwalifikacją umowy, na podstawie której użytkuje samochody osobowe wykorzystywane dla celów działalności gospodarczej. Zawarta umowa wypełnia przesłanki określone w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jednocześnie spełnia warunki wynikające z art. 17b ust. 1 ww. ustawy, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż będzie uznana za umowę leasingu operacyjnego. Spółka stosownie do art. 16 ust.3b tej ustawy nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów dla samochodów osobowych użytkowanych na podstawie ww. umowy. Natomiast wydatki związane z eksploatacją tych samochodów będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bez ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika