Czy strata ze zbycia przedmiotowej wierzytelności będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania (...)

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy strata ze zbycia wierzytelności może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (?Spółka?) jest spółką działającą w branży budowlanej, W chwili obecnej Spółka posiada wierzytelności wobec innej spółki (Dłużnik) z tytułu realizacji projektu mieszkaniowego (w szczególności usługi budowlane), Wartość wierzytelności składa się z kwot netto oraz należnego podatku VAT.

W związku z przewidywanymi problemami w odzyskaniu wierzytelności (Dłużnik napotyka trudności w realizacji inwestycji i sprzedaży lokali) Spółka planuje zbycie wierzytelności na rzecz innego podmiotu za cenę niższą niż wartość nominalna posiadanej wobec Dłużnika wierzytelności. Zbywane wierzytelności zostały zaliczone do przychodów należnych Spółki w kwocie netto. Cena sprzedaży będzie odzwierciedlać ekonomiczną wartość zbywanej wierzytelności. Przedmiotem działalności Spółki nie jest profesjonalny obrót wierzytelnościami. W wyniku sprzedaży wierzytelności po stronie Spółki powstanie strata (tzn. przewiduje się, że cena sprzedaży będzie nawet niższa niż wartość netto wierzytelności).

W zależności od kondycji finansowej Dłużnika nastąpi zbycie jednej lub wszystkich wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy strata ze zbycia przedmiotowej wierzytelności będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, strata powstała w wyniku sprzedaży wierzytelności będzie mogła zostać zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. W świetle brzmienia art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolne), osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określone) w umowie.

Zdaniem Spółki, skoro przedmiotem jej działalności nie jest obrót wierzytelnościami, to przychód ze zbycia wierzytelności powinien zostać ustalony zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy CIT. Przychodem będzie więc cena, za jaką sprzedana zostanie sprzedana wierzytelność. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Spółka uważa, że zbycie wierzytelności jest czynnością odrębną od jej powstania, będącego efektem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W związku z tym występuje konieczność odrębnego ustalenia przychodów i kosztów, związanych z operacją odpłatnego zbycia wierzytelności.

Zdaniem Spółki kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności niezaliczonej uprzednio do przychodów należnych, są koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu, ale jedynie do wysokości przychodu osiągniętego ze zbycia tej wierzytelności. Nadwyżka kosztów nad przychodem nie będzie, w myśl przywoływanego przepisu, stanowić kosztów uzyskania przychodu.

W opinii Spółki, ograniczenie możliwości wykazywania strat podatkowych ze zbycia wierzytelności nie będzie miało natomiast zastosowania w przypadku zbycia wierzytelności uprzednio zarachowanych do przychodów należnych. W tym przypadku kosztami będą również koszty przewyższające uzyskany przychód stosowanie dobrzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy CIT.

Tym samym, jeżeli koszt podatkowy przewyższy przychód uzyskany ze zbycia wierzytelności własnej, to po stronie Spółki powstanie strata, która będzie zwiększać koszty uzyskania przychodu.

Stanowisko Spółki potwierdza brzmienie interpretacji prawa podatkowego, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 12 marca 2012 r. (ITPB1/415-1261/11/WM), Zdaniem Spółki, mimo iż przytoczona interpretacja dotyczy pytania na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, to jej treść potwierdza stanowisko Spółki, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają analogiczne regulacje dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów straty ze zbycia wierzytelności.

Spółka pragnie nadmienić, iż pytanie o sposób wyliczenia straty ze sprzedaży wierzytelności jest przedmiotem odrębnego wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.