W sytuacji wyboru przez podatników sposobu ustalania różnic kursowych wg art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy (...)

W sytuacji wyboru przez podatników sposobu ustalania różnic kursowych wg art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. wg metody przepisów o rachunkowości - rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Jeżeli dla celów bilansowych są wykazywane różnice kursowe, to są również rozliczane w podatku dochodowym. Skoro zatem Spółka księguje zrealizowane różnice kursowe na koncie przychodowym w momencie wykonania opcji, czyli w dacie zrealizowania kontraktu opcyjnego (dniu rozliczenia), to w tym momencie należy ustalić przychód podatkowy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749 ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17.09.2012r. (data wpływu) uzupełniony na wezwanie z dnia 07.12.2012r. (data doręczenia 10.12.2012r.) pismem z dnia 14.12.2012r. (data nadania 14.12.2012r., data wpływu 17.12.2012r.) - w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie skutków podatkowych rozliczenia transakcji opcji walutowych ? jest prawidłowe.


Uzasadnienie


W dniu 17.09.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie skutków podatkowych rozliczenia transakcji opcji walutowych.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.


Bank S.A. (dalej: ?Bank? lub ?Spółka?), jako podmiot działający na rynku finansowym oferuje swoim klientom szeroki wachlarz usług finansowych, w tym m.in. dokonuje sprzedaży opcji zakupu/sprzedaży walut. W niektórych przypadkach Bank, nabywa wystawione przez klienta opcje walutowe.

Istotą opcji walutowej, jest przeniesienie przez wystawcę opcji na jej nabywcę prawa do dokonania w dniu rozliczenia opcji wymiany walut po ustalonym w kontrakcie kursie walutowym. Nabywca opcji, za powyższe prawo płaci wystawcy premię opcyjną stanowiącą w sensie ekonomicznym wynagrodzenie za przejęte ryzyko zmiany kursu walutowego. W sytuacji, w której na dzień rozliczenia uzasadnionym gospodarczo jest zrealizowanie kontraktu opcyjnego (opcja jest w cenie), posiadacz opcji może żądać od jej wystawcy dokonania transakcji wymiany walut na warunkach określonych w kontrakcie opcyjnym. Wystawca ma natomiast obowiązek zrealizowania prawa wynikającego z opcji na żądanie nabywcy. W przypadku tak zwanych opcji rzeczywistych w wyniku rozliczenia kontraktu dochodzi do faktycznej wymiany walut.

Transakcje dotyczące instrumentów opcyjnych zawierane są na podstawie odpowiednich umów ramowych, które regulują podstawowe kwestie związane z zawarciem kontraktów. Do podstawowych elementów zdefiniowanych przez umowy ramowe należą m.in. określenie typu opcji (kupno/sprzedaż), termin żądania wykonania opcji, sposób potwierdzenia oraz rozliczenia kontraktu. Umowy ramowe zawierają także opis innych parametrów charakterystycznych dla danych typów kontraktów. Dodatkowo warunki każdej transakcji są szczegółowo konkretyzowane w oparciu o potwierdzenia zawarcia transakcji, które przedstawiane są klientom Banku przy zawarciu kontraktu. Potwierdzenia zawarcia transakcji precyzują wszystkie szczegóły związane z konkretną transakcją takie jak: oznaczenie stron transakcji, data zawarcia transakcji, pozycję (kupno/ sprzedaż), nominał i walutę transakcji, rodzaj opcji, datę płatności premii, wysokość premii, datę realizacji transakcji, sposób rozliczania transakcji.


Zdarzają się sytuacje, w których klienci banku będący wystawcami rzeczywistych opcji walutowych nie wywiązują się z zobowiązania do wymiany waluty, po określonym w kontrakcie kursie walutowym.


Powyższy opis dotyczy zarówno stanu faktycznego jak i zdarzeń, które mogą mieć miejsce w przyszłości.


W piśmie z dnia 14.12.2012r. Spółka wyjaśniła, iż rozpoznaje dla celów podatkowych różnice kursowe zgodnie z metodą rachunkową. Ponadto Bank wskazał, że pojęcie zysku, o którym mowa w pytaniu drugim organu, jest tożsame z kwotą rozliczenia kontraktu opcyjnego. W sytuacji, w której na dzień rozliczenia uzasadnionym gospodarczo jest zrealizowanie kontraktu opcyjnego (opcja jest w cenie), posiadacz opcji może żądać od jej wystawcy dokonania transakcji wymiany walut na warunkach określonych w kontrakcie opcyjnym. Wystawca ma natomiast obowiązek zrealizowania prawa wynikającego z opcji na żądanie nabywcy. W przypadku tak zwanych opcji rzeczywistych w wyniku rozliczenia kontraktu dochodzi do faktycznej wymiany walut. W przypadku wykonania przez nabywcę opcji prawa do rozliczenia opcji walutowej, rozliczenie zostanie dokonane poprzez rzeczywistą wymianę kwot walut przez obie strony transakcji.

Na moment wykonania opcji (dzień rozliczenia) powstaje zobowiązanie klienta do dostarczenia Bankowi określonej kwoty waluty po określonym Kursie. Tak otrzymaną walutę Bank przelicza po kursie fixingu danego dnia i różnica pomiędzy kursem bieżącym, a wynikającym z kontraktu stanowi dla banku zysk z realizacji kontraktu, rozpoznawany jako przychód. Zdarzają się także w praktyce przypadki, w których klient nie realizuje swojego zobowiązania i nie dostarcza waluty w umówionym dniu. W przypadku, gdy klient do końca dnia nie dostarczy odpowiedniej waluty, Bank wykonuje przeciwną transakcję po kursie bieżącym (tzn. Bank niejako sam ?za klienta? podstawia walutę, którą nabywa na rynku po aktualnym kursie, tj. różnym od wynikającego z kontraktu walutowego). W wyniku wykonania takiej transakcji powstaje po stronie Banku wierzytelność odpowiadająca co do wartości iloczynowi nominału kontraktu oraz różnicy pomiędzy kursem bieżącym a kursem wynikającym z kontraktu opcyjnego. W przypadku braku na rachunku klienta środków na zaspokojenie powyższej wierzytelności Banku, są one dochodzone analogicznie do innych wierzytelności pieniężnych wynikających z prowadzonej działalności bankowej.


Bank, na dzień rozliczenia, kontraktu, rozpoznaje przychód z transakcji wymiany walut, również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.


Poprzez pojęcie należności Bank rozumie wierzytelność powstałą w wyniku rozliczenia kontraktu opcyjnego tj. wymagalne (oraz zaksięgowane) zobowiązanie klienta do dostarczenia Bankowi kwoty wynikającej z rozliczenia kontraktu opcyjnego.


W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytanie:


Czy wierzytelności wynikające z rozliczenia rzeczywistych opcji walutowych będą stanowiły przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie wymagalności (zgodnie z zasadą memoriałowego rozpoznania przychodu)?


Powyższe pytanie dotyczy zarówno rozliczeń podatkowych mających miejsce przed dniem złożenia niniejszego wniosku, jak również rozliczeń, które mogą wystąpić w przyszłości.


Stanowisko Wnioskodawcy:


Zdaniem Banku, należności powstałe w wyniku Rozliczenia rzeczywistych opcji walutowych stanowią przychód podatkowy Banku. Bank powinien rozpoznać przychody podatkowe z tego tytułu zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654, ze zm.,) ? dalej: ?updop?, w momencie powstania należności o wypłatę środków finansowych (zgodnie z zasadą memoriałowego rozpoznania przychodu).

Zgodnie z definicją zawartą art. 16 ust. 1b updop, jako pochodne instrumenty finansowe rozumie się prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych, albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

W ocenie Banku kontrakty opisane w stanie faktycznym należy uznać za spełniające powyższą definicję, gdyż stanowią umowy na mocy, których zostaje nałożony na jedną stronę obowiązek dostarczenia, a na drugą stronę obowiązek odbioru aktywów o określonej ilości, w określonym terminie w przyszłości i po określonej cenie, ustalonej w momencie zawierania kontraktu (przy założeniu możliwości rozliczenia kontraktu w formie rzeczywistej ? tj. dostawę instrumentu bazowego).

Zdaniem Banku, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera szczególnych regulacji w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu realizacji kontraktu terminowego.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.


Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

  1. wystawienia faktury albo
  2. uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ww. ustawy).

Objęte powyższym przepisem przychody muszą być zatem następstwem prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem między przychodem, a działalnością gospodarczą musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Określenie związane z działalnością gospodarczą pojmuje się dość szeroko, tym samym uznając, iż przychodami z tego źródła są nie tylko przychody będące bezpośrednim wynikiem tej działalności, ale także przychody z każdej innej działalności z nią związanej, w tym w szczególności z tytułu niektórych operacji finansowych. Przychodami należnymi, które to określenie nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano. Oznacza to, że opodatkowanie rozszerzone zostało także na przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na tzw. zasadzie memoriałowej.

W chwili zamknięcia kontraktu terminowego i wykazania przez Spółkę zysku dochodzi do powstania zobowiązania po stronie klientów do dostarczenia określonej w warunkach kontraktu kwoty waluty (np. Euro). Skoro w odniesieniu do kontraktów terminowych na dzień rozliczenia powstaje po stronie Baku wymagalna wierzytelność względem Klienta, za datę powstania przychodu Bank uważa m.in. dzień wykonania usługi. Dzień realizacji kontraktu należy uznać, za dzień wykonania usługi dostawy umówionej w kontrakcie waluty przez klienta na rzecz Banku. W konsekwencji, przychód z tytułu zysku wykazanego na kontrakcie terminowym przez Bank, pomimo braku faktycznej zapłaty należności powstanie w chwili zamknięcia kontraktu.

Bank podkreśla, że właśnie moment wymagalności w przypadku opcji warunkowych, jego zdaniem, jest określony nie poprzez wskazanie konkretnej daty, a poprzez wskazanie warunku, którego spełnienie wyznacza ten termin. W żadnym wypadku datę uzyskania przychodu nie należy utożsamiać z dniem płatności, aczkolwiek w niektórych przypadkach będzie to ten sam dzień. Przychód w przypadku opcji warunkowej, po stronie otrzymującego należność wystąpi w dacie wymagalności jej płatności po stronie nabywcy opcji na rzecz wystawiającego, określonej w parametrach transakcji, ponieważ termin wymagalności jest określony poprzez warunek zaakceptowany przez obie strony transakcji. Jednocześnie Bank nadmienia, że takie transakcje funkcjonują w obrocie prawnym od wielu lat i są oferowane standardowo przez uprawnione podmioty.

Na moment rozpoznania przychodu nie ma natomiast wpływu termin płatności, nie jest to bowiem jedno ze zdarzeń wymienionych w art. 12 ust. 3a ustawy CIT Potwierdzenie prezentowanego stanowiska znajdujemy m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2010 r., (sygn. IPPB3/423-292/10-4/AG), w którym Dyrektor stwierdził, że ?Należy zauważyć, że w momencie wystawienia pochodnego instrumentu finansowego, nie dochodzi do rzeczywistego nabycia waluty, jak również nie następuje wydatkowanie środków pieniężnych na jej nabycie. Chociaż z dniem zawarcia umowy strony nabywają prawo majątkowe wynikające z nabytego instrumentu, to do skonkretyzowania tego prawa, w postaci żądania określonego świadczenia od drugiej strony transakcji, dochodzi dopiero w momencie realizacji transakcji. W tym też momencie uprawniony uzyskuje przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.?


Bank pragnie podkreślić, iż prawidłowość stanowiska tożsamego ze stanowiskiem Banku została potwierdzona m.in.

  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 grudnia 2011 r., Znak IBPBI/2/423-1296/11/AK,
  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 października 2011 r., Znak IBPBI/2/423-1178/11/AK.

W świetle powyższych argumentów, Bank uważa, że przedstawione przez niego stanowisko odnośnie rozpoznania przychodu z tytułu rozliczenia transakcji opcji rzeczywistych jest prawidłowe.


Zdaniem Banku, jeżeli strata ta powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych), które utraciły przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, to przypadek taki nie jest objęty wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów na podstawie tego przepisu.

Nie można bowiem przy wnioskowaniu a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT zapominać, że strata w środkach trwałych, podobnie zresztą jak każdy inny wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść ?test? na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika. Podstawą do ustalenia, jakiego rodzaju koszty stanowią koszty uzyskania przychodów jest właśnie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

W świetle treści tego ostatniego przepisu, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1. W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty.


Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:


Definicję pochodnych instrumentów finansowych zawiera art. 16 ust. 1b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), zgodnie z którym za pochodne instrumenty finansowe uznaje się prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych albo od stóp procentowych lub indeksów, w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

Powszechnie przyjmuje się, że umowa opcji (opcji, które w przepisach prawa podatkowego są kwalifikowane do pochodnych instrumentów finansowych) - to kontrakt, którego przedmiotem jest prawo (opcja) jednej ze stron (nabywcy, posiadacza opcji) do kupna albo sprzedaży pewnego instrumentu bazowego po ustalonej przez strony cenie wykonania w określonym momencie albo do określonego momentu w przyszłości.

Umowa opcji daje nabywcy dwie możliwości, bądź do skorzystania z przysługującej mu opcji, a tym samym zakupu określonego w umowie instrumentu bazowego po określonej z góry cenie wykonania, bądź też nieskorzystania z niej. W drugim przypadku opcja (prawo) wygaśnie wraz z momentem zakończenia okresu, na jaki umowa opcji została zawarta. W takiej sytuacji cena wykonania stanie się ceną wygaśnięcia. Nabywca opcji zawierając przedmiotową umowę uzyskuje prawo bądź do kupna określonego instrumentu bazowego, bądź do jego sprzedaży. Odpowiednio wystawca zobowiązuje się w tych kontraktach do sprzedaży instrumentu finansowego albo do jego kupna.

W opcji inkorporowane są wszystkie prawa nabywcy, na rzecz którego wystawca ma obowiązek świadczyć. Dlatego też posiada ona wartość samą w sobie i przyjmuje się, iż może ona być samoistnym przedmiotem obrotu.


W praktyce obrotu instrumentami pochodnymi występują:

  1. transakcje rzeczywiste, w których następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia instrumentu bazowego kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent pieniężny,
  2. transakcje nierzeczywiste, w których nie następuje fizyczna dostawa instrumentu bazowego, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie między stronami różnicy pomiędzy terminowym a bieżącym kursem waluty.

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca (Bank, Spółka) zawiera umowy transakcji opcji sprzedaży/zakupu walut oraz nabywa wystawione przez klienta opcje walutowe. Bank ma wątpliwości co do momentu zaliczenia do przychodów wierzytelności wynikających z rozliczenia rzeczywistego opcji walutowych. W przypadku tychże kontraktów opcyjnych, jak wynika z treści złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w chwili zamknięcia kontraktu terminowego i wykazania przez Spółkę zysku dochodzi do powstania zobowiązania po stronie klientów do dostarczenia określonej w warunkach kontraktu kwoty waluty (np. Euro).

Przy umowach opcyjnych o charakterze rzeczywistym mamy do czynienia z fizyczną dostawą instrumentu bazowego, w przypadku opcji walutowych - danej waluty, w konsekwencji skutki podatkowe transakcji wymiany na podstawie zawartej umowy opcyjnej należy rozpatrywać w kontekście powstających różnic kursowych związanych z przedmiotową transakcją.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

  1. art. 15a, albo
  2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.

Stosownie do art. 9b ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Natomiast na podstawie art. 9b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, z tym że podatnicy mają obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a w przypadku podatników rozpoczynających działalność - w terminie 30 dni od dnia jej rozpoczęcia, zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody.

Podatkowe uregulowania różnic kursowych sprowadzają się do zasady, iż podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe. Rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jako że ustawodawca uregulował zasadę zaliczania do przychodów lub kosztów podatkowych różnic kursowych ustalanych według metody rachunkowej, to metodologia obliczania tych różnic kursowych nie może być modyfikowana przez inne regulacje podatkowe, wynikające z art. 12 - 16 ustawy podatkowej. Oznacza to, iż ustalane, zgodnie z przepisami o rachunkowości, różnice kursowe powinny być uwzględniane jako przychody lub koszty uzyskania przychodów w rachunku podatkowym.

Odnosząc się do metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, stwierdzić należy, że w przychodach i kosztach uzyskania przychodów podatnik uwzględnia zarówno różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych jak i pochodzące z wyceny bieżącej i bilansowej określonej w ustawie o rachunkowości i rozporządzeniach wykonawczych, wydanych na jej podstawie, jak też ustalane na podstawie innych regulacji obowiązujących w prawie bilansowym.

Jak wskazano w piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku, w odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego, Spółka stosuje tzw. metodę rachunkową ustalania różnic kursowych - o której myśl art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli spełnia określone w tej ustawie warunki do stosowania tej metody. Z powyższego wynika, że sposób powstawania i ustalania różnic kursowych w Spółce na analizowanych rzeczywistych kontraktach opcyjnych podlega potwierdzeniu przez podmiot uprawniony do badania sprawozdań finansowych. W konsekwencji zysk z realizacji rzeczywistego kontraktu opcyjnego, w postaci różnic kursowych z tego tytułu, rozpoznawanych jako przychód rachunkowo, stanowi dla Spółki przychód podatkowy.

Jak wskazano powyżej, w sytuacji wyboru przez podatników sposobu ustalania różnic kursowych wg art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. wg metody przepisów o rachunkowości - rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Jeżeli dla celów bilansowych są wykazywane różnice kursowe, to są również rozliczane w podatku dochodowym. Skoro zatem Spółka księguje zrealizowane różnice kursowe na koncie przychodowym w momencie wykonania opcji, czyli w dacie zrealizowania kontraktu opcyjnego (dniu rozliczenia), to w tym momencie należy ustalić przychód podatkowy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego ? stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika