1) Czy spółka prawidłowo rozlicza koszty napraw i przeglądów własnego taboru kolejowego lub taboru (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21.11.2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących rozliczenia kosztów napraw i przeglądów taboru kolejowego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.11.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących rozliczenia kosztów napraw i przeglądów taboru kolejowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

C. to międzynarodowy koncern, oferujący kompleksową obsługę transportu kolejowego, opartą na ?platformie logistycznej?. Oferta C. Sp. z o.o. obejmuje transport kolejowy towarów, spedycję, obsługę, utrzymanie taboru i infrastruktury kolejowej, usługi przeładunkowe oraz doradztwo celne. Na potrzeby prowadzonej działalności spółka posiada zarówno własne jak i dzierżawione leasingowane lokomotywy oraz wagony. Zgodnie z umowami dzierżawy / leasingu spółka odpowiada za stan techniczny taboru i w związku z tym ponosi koszty związane z ich przeglądami i naprawami. Rozróżniamy naprawy główne (NG) i naprawy rewizyjne (NR), przeglądy duże (PD) i przeglądy okresowe (PO) oraz naprawy zbiornika zewnętrzne (RZ) i wewnętrzne (RW). Przeglądy i naprawy wykonywane są zgodnie z cyklami naprawczymi wynikającymi z dokumentacji technicznej systemu utrzymania (DTSU) i z instrukcji o naprawie wagonów towarowych. Tak więc użytkowany tabor kolejowy podlega planowanemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotywy i wagonu cyklami( np. naprawy główne dla określonego typu lokomotywy wykonywane są co 16 lat, natomiast naprawy rewizyjne co 4 lata.)

Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania. Naprawa główna różni się od naprawy rewizyjnej zakresem wykonywanych prac. Naprawa główna ma szerszy zakres wykonywania prac w stosunku do naprawy rewizyjnej, niemniej jednak naprawy te nie powodują zwiększenia wartości użytkowej środka transportu, a jedynie przywracają ich zdolność do dalszego użytkowania przez następne lata.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości . Na ich podstawie i obowiązującymi w spółce zasadami polityki rachunkowości dla celów bilansowych koszty napraw ujmowane są w następujący sposób:

1. w przypadku własnego taboru kolejowego/używanego na podstawie umowy leasingu finansowego (w aspekcie podatkowym) wszystkie koszty napraw rozliczane są w czasie poprzez ?amortyzację?, w okresie pomiędzy zaplanowanymi naprawami, która to amortyzacja traktowana jest jako koszt rachunkowy i podatkowy. Koszty napraw wynikają z otrzymanych faktur.
   
   

W przypadku własnego taboru kolejowego naprawy traktowane są jako komponenty środków trwałych - zgodnie z tzw. podejściem komponentowym, zakładającym możliwość wyodrębnienia w danym środku trwałym komponentów dla których charakterystyczne jest to że mogą one ulegać awarii lub zniszczeniu niezależnie od pozostałej części środka trwałego, lub też z ekonomicznego punktu widzenia mają znacząco inny okres użytkowania niż pozostała część tego środka trwałego,:

• komponent PD/PO - amortyzowany do czasu kolejnego PD/PO nr lub NG (którakolwiek z tych napraw wydarzy się wcześniej),
• komponent NR amortyzowany do czasu kolejnej NR lub NG (którakolwiek z tych napraw wydarzy się wcześniej),
• komponent NG - amortyzowany do czasu kolejnej NG,
• komponent RZ, RW - amortyzowany do czasu kolejnej RZ, RW.
  
  

W przypadku taboru kolejowego dzierżawionego/używanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego spoza grupy kapitałowej C. wszystkie koszty napraw są w ujęciu bilansowym wykazywane w kosztach operacyjnych poprzez rozliczenia międzyokresowe bierne. Rezerwy budowane są stopniowo od początku okresu umowy do pierwszej naprawy/przeglądu i od naprawy do następnej naprawy/przeglądu. Rezerwa rozwiązywana jest w momencie zakończenia naprawy/przeglądu po otrzymaniu faktury dokumentującej poniesienie kosztu. Koszty bilansowe pozostają bez zmiany, natomiast wartość kosztu z faktury jest jednorazowo ujmowana w podatkowych kosztach operacyjnych w momencie otrzymania faktury dokumentującej poniesienie kosztu czyli w miesiącu zakończenia naprawy/przeglądu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy spółka prawidłowo rozlicza koszty napraw i przeglądów własnego taboru kolejowego lub taboru kolejowego używanego na podstawie umowy leasingu finansowego przyjmując dla celów podatkowych zasady ujmowania w czasie kosztów uzyskania przychodu stosowane dla celów bilansowych, które zostały opisane w treści zapytania...
2. Czy spółka prawidłowo rozlicza koszty napraw i przeglądów taboru kolejowego dzierżawionego/używanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego nie zaliczając do kosztów uzyskania przychodu rozliczeń międzyokresowych biernych i ujmując je jednorazowo poprzez wykazanie w kosztach operacyjnych spółki w miesiącu poniesienia kosztu, tj. ujęcia w księgach rachunkowych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

1. Spółka prawidłowo rozlicza koszty napraw i przeglądów własnego taboru kolejowego lub taboru kolejowego używanego na podstawie umowy leasingu finansowego przyjmując dla celów podatkowych zasady ujmowania w czasie kosztów uzyskania przychodu stosowane dla celów bilansowych, które zostały opisane w treści zapytania.

2. Spółka prawidłowo rozlicza koszty napraw i przeglądów taboru kolejowego dzierżawionego/używanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego nie zaliczając do kosztów uzyskania przychodu rozliczeń międzyokresowych biernych i ujmując je jednorazowo poprzez wykazanie w podatkowych kosztach operacyjnych spółki w miesiącu poniesienia kosztu, tj. ujęcia w księgach rachunkowych faktur zakupu.
   
   

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Rozwinięciem powyższej ogólnej zasady są przepisy art. 15 ust. 4 i nast. ustawy, które statuują podział na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Wydatki ponoszone z tytułu napraw i przeglądów stanowią koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodem. W związku z tym, przy zaliczaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów, spółka powinna zastosować art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, z którego wynika, że koszty takie są potrącalne w dacie ich poniesienia, jeżeli jednak dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ?za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt w na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów?.

Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o pdop wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych spółki na podstawie treści otrzymanej faktury. W związku z tym, ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest co do zasady od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszt wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie niż data otrzymania faktury.

Samo otrzymanie faktury nie stanowi bowiem -w myśl przepisów ustawy o pdop - wystarczającej podstawy do rozpoznania kosztu, koszt musi jeszcze zostać ujęty w księgach rachunkowych. Skoro, ujęcie kosztu w księgach jest warunkiem rozpoznania kosztu dla celów podatkowych, istotny jest również dzień, do jakiego dany koszt przyporządkowano dla celów rachunkowych.

W związku z powyższym, pojęcie dzień na, który ujęto ?koszt? interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody - w tym zwłaszcza z zasadą współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty (art. 6 ust.1 ustawy o rachunkowości).

Konsekwencją zasady współmierność jest wynikający z art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości obowiązek ujmowania w księgach rachunkowych okresu sprawozdawczego tych operacji gospodarczych, które nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym - w zasadzie bez względu na moment otrzymania dokumentu księgowego lub datę wystawienia przez kontrahenta tego dokumentu czy też moment faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno - rachunkowa).

Zdaniem spółki, elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych jest więc data na którą (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. W przypadku, gdyby intencją ustawodawcy było dążenie do ujmowania kosztów pośrednich dla celów podatkowych w momencie ich fizycznego księgowania, przepis wyraźnie wskazywałby, że za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień w którym ujęto koszt dla celów rachunkowych, a nie jak stanowi ustawa dzień na który ujęto dany koszt.

Skoro ustawodawca używa specyficznych zwrotów, zaczerpniętych z ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że wiązał z tym określone konsekwencje w zakresie podatkowym.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o rachunkowości konsekwentnie posługuje się zwrotem ?na dzień?, odróżniając go od zwrotu ?w dniu?. Na określony dzień zamyka się księgi rachunkowe (patrz art. 12 ustawy o rachunkowości), czy sporządza się sprawozdanie finansowe. Użycie przez ustawodawcę zwrotu ?na dzień?. Oznacza, że ustawodawca przewidział, że określone czynności faktyczne wykonywane są w okresie następującym po okresie sprawozdawczym, którego dotyczą określone zapisy księgowe. Przykładowo sprawozdanie finansowe sporządza się na ostatni dzień roku obrotowego, ale z natury rzeczy jest ono sporządzane już w roku kolejnym. Podobnie z zamykaniem ksiąg rachunkowych, zamyka się je na ostatni dzień okresu sprawozdawczego, jednak sama czynność zamknięcia ksiąg może mieć miejsce znacznie później, przy czym ustawa nie wskazuje dokładnej daty, tego zamknięcia. Jednak, co istotne mimo że księgi za dany rok zamykane są już w kolejnym roku, zamykane są na ostatni dzień roku obrotowego, co ma na celu realizację zasady współmierności kosztów i przychodów. Zatem użycie zwrotu ?na dzień? miało na celu wskazanie określonej daty z ostatniego roku obrotowego (okresu sprawozdawczego), do której przyporządkowano określony koszt.

W opinii wnioskodawcy, brak jest podstaw do innego rozumienia zwrotu ?na dzień? dla celów podatkowych.

Przemawia za tym, przede wszystkim fakt, że art. 15 ust. 4e ustawy CIT odnosi się do czynności zaksięgowania kosztu (ujęcia w księgach), skoro jednocześnie posługuje się zwrotem konsekwentnie używanym w ustawie o rachunkowości, należy go interpretować zgodnie z tą ustawą. w przeciwnym przypadku, koszt podatkowy byłby ujmowany w okresie, w którym nie został ujęty w księgach (zaksięgowany). Zatem regulacja zawierałaby sprzeczność.

Spółka zauważa, że przyjęcie takiego stanowiska potwierdza także Minister Finansów w następujących pismach:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 marca 2010 r. : ?Jak wykazano powyżej, dla ustalenia momentu potrącalności kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związanych z przychodami nieistotna jest data otrzymania faktur przez spółkę, ale - zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dzień poniesienia kosztu. W przypadku braku faktury elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów jest data, pod którą dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.?
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lutego 2009 r. : ?Zatem elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów jest data, na którą (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. Ponadto z przepisu tego wynika, że podstawą do ujęcia kosztu jest faktura (rachunek) lub inny dowód wówczas, gdy nie ma faktur. Przy czym zasady powyższe nie dotyczą rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.?

• ?interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 czerwca 2009 r. : ?Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z uzasadnieniem nowelizacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która weszła w życie 1 stycznia 2007 r., wprowadzając m.in. art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jednym z podstawowych celów ustawodawcy było zbliżenie zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych dla celów podatkowych do zasad wynikających z prawa bilansowego. W konsekwencji, przepisy prawa podatkowego dotyczące kosztów pośrednich mają charakter wtórny w stosunku do przepisów ustawy o rachunkowości w tym sensie, że jeżeli na podstawie ustawy o rachunkowości dany wydatek (koszt pośredni) został ujęty w księgach rachunkowych jako koszt (zobowiązanie), to stanowi on, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt podatkowy.?
• ?interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 marca 2008 r. : ?Należy przy tym zwrócić uwagę na rozróżnienie zakresu pojęciowego dwóch terminów: ?dzień, na który ujęto koszt w księgach? oraz ?dzień, w którym ujęto koszt w księgach?, w którym pierwszy oznacza dzień, w którym dany wydatek w księgach rachunkowych stał się kosztem, zaś drugi dzień faktycznego (technicznego) zapisu określonej transakcji gospodarczej w księgach rachunkowych podatnika. Powyższe rozróżnienie istotne z punktu widzenia zasad rachunkowości, szczególnie zasady współmierności przychodów i kosztów poniesionych przez podmiot gospodarczy, ustawodawca uwzględnił również w konstrukcji art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w którym uzależnił poniesienie kosztu nie od dnia, w którym dokonano zapisu technicznego kosztu w księgach rachunkowych ?lecz od dnia (okresu), z którym wiąże się poniesiony koszt w myśl zasad prawa bilansowego. Za przyjęciem przytoczonego wyżej stanowiska przemawia także wykładnia celowościowa ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą zasady dotyczące rozliczania kosztów w czasie na gruncie prawa podatkowego mają być zburzone do zasad przewidzianych na gruncie prawa bilansowego.?

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 sierpnia 2008 r. : ?Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za ?dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów? uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej, np w dniu wystawienia faktury.?
  
  

Jednocześnie, zasady rachunkowości nakazują, aby koszty poniesione w bieżącym okresie, które są tak duże, że będą rażąco obniżać (deformować) wynik tego okresu, a ich związek z osiąganiem przychodów w przyszłych okresach jest oczywisty, aktywować i dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Ponieważ przepisy o rachunkowości nie określają szczegółowo rodzaju tych kosztów, ocena w tym zakresie pozostawiana jest jednostce prowadzącej księgi.

W konsekwencji, jeśli spółka kierując się powyższą zasadą podjęła decyzję o rozliczaniu w czasie poniesionych nakładów na naprawy własnego taboru kolejowego lub taboru kolejowego używanego na podstawie umowy leasingu finansowego - to działania takie uznać należy za prawidłowe tak w odniesieniu do kosztów rachunkowych, jak i podatkowych. ujęcie rachunkowe wydatku jako kosztu przesądza bowiem o sposobie jego rozpoznania dla celów podatkowych.

A zatem, jeżeli zgodnie z zasadami MSR, nakłady na naprawy i przeglądy taboru będącego własnością spółki lub używanego przez spółkę na podstawie leasingu finansowego powinny rachunkowo podlegać rozpoznaniu w czasie, to analogicznie - również podatkowo - należy przedmiotowe koszty rozpoznawać w czasie.

Wyjątek stanowią koszty napraw taboru kolejowego dzierżawionego/używanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego spoza grupy kapitałowej CTL, które ujmowane są dla celów rachunkowych poprzez rozliczenia międzyokresowe bierne. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT ujęcie kosztów dla celów rachunkowych jako rozliczenia międzyokresowe bierne stanowi wyjątek od generalnej zasady, zgodnie z którą ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. A zatem, ujęcie kosztów dla celów rachunkowych jako rozliczenia międzyokresowe bierne nie może mieć wpływu na ujęcie tych kosztów dla celów podatkowych. W konsekwencji, spółka prawidłowo ujęła przedmiotowe koszty poprzez wykazanie w kosztach operacyjnych spółki w miesiącu poniesienia kosztu, tj.

Powyższe konkluzje potwierdzają następujące interpretacje indywidualne:

• wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29.04.2011, sygn. IPPB3/423-162/11-2/AG: ?Jeśli koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami jest ujęty w księgach danego roku podatkowego (n) w kosztach oraz na koncie rozliczeń międzyokresowych biernych kosztów, ale wynika on z faktury (rachunku) wystawionej w kolejnym roku podatkowym (n+1), to data, na którą dokonano takiego ujęcia kosztu w danym roku podatkowym (n) nie stanowi daty poniesienia, o której mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o pdop. Tym samym, w takim przypadku, koszt ten będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodów dopiero w roku podatkowym (n+1), gdyż dopiero w tym roku podatkowym (n+l) będzie wypadała data poniesienia tego kosztu określona zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop.
• wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26.02.2009, sygn. IPPB5/423-230/08-4/DG: ?Z przytoczonych regulacji jednoznacznie wynika, że spółka nie jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakończonego roku podatkowego wydatków, które zostały ujęte poprzez utworzone w tym roku podatkowym rozliczenia międzyokresowe bierne. Wydatki takie mogą natomiast zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w roku, w którym zostaną poniesione, tj. ujęte w księgach na podstawie otrzymanych dokumentów (w szczególności faktur), z wyjątkiem kosztów dotyczących więcej niż jednego roku podatkowego. Wobec powyższego należy uznać przyjętą przez spółkę metodę rozliczenia kosztów pośrednich na przełomie lat podatkowych za prawidłową?.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.