Obowiązek podatkowy w Polsce. sygn: IPPB4/415-360/12-2/SP

UZASADNIENIE

W dniu 26.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, zatrudnionym na umowę o pracę na czas nieokreślony w D. Poland. sp. z o.o. z siedzibą w G, dalej D. Polska. W okresie od dnia 01.05.2011 r. do dnia 30.09.2012 r. D. Polska udzieliła Wnioskodawcy urlopu bezpłatnego. Wnioskodawca zawarł z koreańską spółką D. Korea Ltd. z siedzibą w Seulu (Korea), dalej ?D. Korea? umowę o pracę na czas określony od dnia 01.05.2011 r. do dnia 30.09.2012 r. W umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wskazano miejscowość Tongyeong (Korea).

Przed wyjazdem do Korei Wnioskodawca nie poinformował właściwego wydziału meldunkowego Urzędu Miejskiego o zmianie miejsca zamieszkania.

Przed wyjazdem do Korei Wnioskodawca nie składał w polskim Urzędzie Skarbowym druku NIP?3 z informacją o zmianie miejsca zamieszkania.

Od dnia 29.04.2011 r. Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu w City (Korea).
W roku 2011 w Korei został nadany Wnioskodawcy koreański numer identyfikacji podatkowej.
Korea potrąca od wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczki na koreański podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na koreańskie ubezpieczenie społeczne.

Wnioskodawca dokona w Korei rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Korei w roku 2011 z tytułu pracy w D. Korea. W koreańskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykaże dochodów uzyskanych w Polsce w roku 2011.

Wnioskodawca jest żonaty, ma syna i córkę (8 i 6 lat).

Żona Wnioskodawcy i jego dzieci od dnia 29.04.2011 r. stale mieszkają wraz z Wnioskodawcą w wynajętym mieszkaniu w Korei. Żona nie pracuje, syn i córka uczęszczają do szkoły w Korei.

Wnioskodawca i jego żona posiadają w Polsce mieszkanie, w którym oni i ich dzieci są zameldowani.

Podczas pobytu w Korei Wnioskodawca opłaca w Polsce dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne (ZUS).

Podczas pobytu w Korei, Wnioskodawca nie uzyskuje i nie planuje uzyskiwać dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce.

Od dnia 01.10.2012 r. Wnioskodawca planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w D. Polska.

Od czasu wyjazdu do Korei Wnioskodawca nie przebywał w Polsce, nie planuje przyjeżdżać do Polski przed zakończeniem kontraktu w Korei.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Korei w okresie od dnia 29.04.2011 r. do dnia 31.12.2011 r., podlegają w Polsce konieczności wykazania, zgłoszenia, rozliczenia lub opodatkowania?
2. Czy dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Korei pomiędzy dniem 01.01.2012 r. a dniem 30.09.2012 r. powinny być w Polsce wykazane, zgłoszone, rozliczone lub opodatkowane w zeznaniach podatkowych za 2012 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1 a. ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się

osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum Interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustała podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem ?lub?, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie ? podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika ?lub? w sformułowaniu ?centrum interesów osobistych lub gospodarczych? dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP Centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126), dalej Konwencja?.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, ?jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
   
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
   
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
   
4. jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.?
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest obywatelem Polski. W ramach zatrudnienia w polskiej spółce, w okresie od dnia 1.05.2011 r. do dnia 30.09.2012 r. spółka udzieliła Wnioskodawcy urlopu bezpłatnego. Wnioskodawca zawarł z koreańską spółką umowę o pracę na czas określony od dnia 01.05.2011 r. do dnia 30.09,2012 r. W umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wskazano miejscowość w Korei.

Od dnia 29.04.2011 r. Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu w Korei. W roku 2011 w Korei został nadany Wnioskodawcy koreański numer identyfikacji podatkowej. Spółka koreańska potrąca od wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczki na koreański podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na koreańskie ubezpieczenie społeczne.

Wnioskodawca dokona w Korei rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Korei w roku 2011, z tytułu pracy w spółce koreańskiej. W koreańskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykaże dochodów uzyskanych w Polsce roku 2011.

Wnioskodawca jest żonaty, ma syna i córkę (8 i 6 lat). Żona Wnioskodawcy i jego dzieci od dnia 29.04.2011 r. stale mieszkają wraz z Wnioskodawcą w wynajętym mieszkaniu w Korei. Żona nie pracuje, dzieci uczęszczają do szkół w Korei.

Od dnia 01.10.2012 r. Wnioskodawca planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w spółce polskiej. Od czasu wyjazdu do Korei Wnioskodawca nie przebywał w Polsce. Wnioskodawca nie planuje przyjeżdżać do Polski przed zakończeniem kontraktu w Korei.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, iż w 2011 r. Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Korei. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 Konwencji.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Koreą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w roku 2011 w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż od dnia 29.04.2011 r., tj. od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Korei, tzn. od dnia wyjazdu z Polski całej rodziny, Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Korei. W tym państwie przebywa wraz z żoną i dziećmi oraz wykonuje pracę zarobkową. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia przyjazdu rodziny do Korei oraz w latach następnych Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast dochody uzyskane przez Wnioskodawcę na terytorium Korei nie podlegają w Polsce konieczności wykazania, zgłoszenia, rozliczenia i opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego, dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Korei w okresie od dnia 29.04.2011 r. do dnia 31.12.2011 r., nie podlegają w Polsce konieczności wykazania, zgłoszenia, rozliczenia lub opodatkowania.

W zakresie pytania drugiego, zdaniem Wnioskodawcy dochody z pracy osiągnięte na terytorium Korei pomiędzy dniem 01.01.2012 r. a dniem 30.09.2012 r. nie powinny być w Polsce wykazane, zgłoszone, rozliczone lub opodatkowane w zeznaniu podatkowym za 2012 r.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje, że w odniesieniu do innych pracowników D. Polska podejmujących zatrudnienie na analogicznych do Wnioskodawcy warunkach zostały wydane interpretacje indywidualne potwierdzające prawidłowość powyższego stanowiska. Przykładowo Wnioskodawca wskazuje na interpretację indywidualną z dnia 28.02.2012 r., Nr IPPB4/415-882/11-3/SP, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz interpretację indywidualną z dnia 08.03.2012 r., Nr IPPB4/415-905/11-3/SP, wydaną przez Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego oraz będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

W odniesieniu do powołanych we wniosku indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.