Opodatkowanie wynagrodzenia z tytułu pracy świadczonej na Łotwie, w Finlandii i Estonii.

Opodatkowanie wynagrodzenia z tytułu pracy świadczonej na Łotwie, w Finlandii i Estonii.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 04.05.2010 r. (data wpływu 07.05.2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 04.08.2010 r. (data nadania 04.08.2010 r., data wpływu 09.08.2010 r.) na wezwanie z dnia 22.07.2010 r. Nr IPPB4/415-372/10-2/SP (data nadania 22.07.2010 r., data doręczenia 03.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu pracy świadczonej na Łotwie, w Finlandii i Estonii ? jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 07.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu pracy świadczonej na Łotwie, w Finlandii i Estonii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zatrudniony w P. S.A. na stanowisku kierownika zespołu obsługi lotniskowej w Rydze i Helsinkach. Umowa o pracę jest zawarta na czas nieokreślony z warszawską centralą firmy, a nie z lokalnym przedstawicielstwem. Płaca Wnioskodawcy jest naliczana przez warszawskie służby finansowe, które następnie zlecają przedstawicielstwu w Wilnie dokonanie przelewu miesięcznego wynagrodzenia na prywatne konto Wnioskodawcy w banku łotewskim. Biuro Wnioskodawcy mieści się w Rydze, gdzie jest zameldowany czasowo w wynajętym mieszkaniu. Pod pojęciem ?biuro? należy rozumieć dedykowaną Wnioskodawcy powierzchnię około 5 m2 w Biurze Sprzedaży P. S.A. na Łotwie, na której umieszczone jest biurko i regały z dokumentami w tradycyjnym (papierowym) formacie. W pomieszczeniu tym Wnioskodawca korzysta ze stałego łącza internetowego oraz telefonu stacjonarnego. Podczas wykonywania obowiązków służbowych w Finlandii, Estonii oraz Polsce Wnioskodawca korzysta z lokalnych łącz internetowych, telefonu komórkowego oraz dokumentów w formacie elektronicznym.

Obowiązki służbowe Wnioskodawca wykonuje na terytorium Łotwy, Finlandii oraz Estonii, przebywając w każdym z tych państw krócej niż 183 dni w roku kalendarzowym. W każdym miesiącu Wnioskodawca wyjeżdża na dwie ? trzy dwudniowe delegacje do Finlandii oraz kolejne dwie delegacje do Estonii, a wszystkie dni wolne od pracy (8-10 dni miesięcznie) spędza w Polsce. Urlop wypoczynkowy (26 dni rocznie) Wnioskodawca spędza poza granicami Łotwy.

Centrum interesów życiowych Wnioskodawcy jest Warszawa, gdzie mieszka we własnościowym lokalu spółdzielczym. Wnioskodawca jest właścicielem 5/6 praw własności do drugiego takiego lokalu.

Około 65% dochodów uzyskiwanych z wykonywanej pracy Wnioskodawca przelewa co miesiąc na swoje prywatne konto w banku w Polsce.

Podczas załatwiania w roku 2009 zgody na pobyt czasowy na Łotwie, Wnioskodawca był zobowiązany do przedstawienia miejscowym władzom notarialnego poświadczenia tłumaczenia umowy o pracę. Na jej podstawie łotewskie władze imigracyjne przyznały Wnioskodawcy prawo pobytu na terytorium Republiki Łotewskiej, bez prawa wykonywania w tym kraju pracy, ponieważ w świetle obowiązującego w tym państwie prawa Wnioskodawca jest zatrudniony przez firmę polską. Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że podatek dochodowy od osób fizycznych powinien opłacać w Polsce. Taki stan rzeczy został zatwierdzony przez konsultanta łotewskiego biura podatkowego w dniu 08.03.2010 r. wbrew woli Wnioskodawcy. Począwszy od stycznia 2010 r. pracodawca odmawia rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce., nie pobierając do polskiego urzędu skarbowego zaliczek miesięcznych.

P. S.A. wprowadziły zasadę, że począwszy od dnia 01 stycznia 2010 r. wszystkie osoby zatrudnione w tej firmie i oddelegowane do pracy za granicą w krajach Unii Europejskiej, są zobowiązane do rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych w kraju wykonywania obowiązków służbowych. Reguła ta nie uwzględnia odmienności sytuacji Wnioskodawcy, wynikającej z tego, że w przeciwieństwie do większości tych osób Wnioskodawca pracuje w trzech krajach unijnych (Łotwa, Finlandia i Estonia), przebywając w każdym z nich krócej niż 183 dni w roku kalendarzowym. Przedstawiane przez Wnioskodawcę w tej sprawie argumenty (także ten, że nie posiadając prawa do pracy w Republice Łotewskiej nie może w tym kraju płacić podatku dochodowego od osób fizycznych) są ignorowane.

Do chwili obecnej Wnioskodawca jest zatrudniony w P. S.A. na tym samym stanowisku.

Miesięczne wynagrodzenie jest naliczane przez służby finansowe P. S.A., mających siedzibę w Polsce. Jest ono następnie przelewane przez Przedstawicielstwo P. S.A. w Wilnie na prywatne konto Wnioskodawcy w łotewskim banku S.

Pismem z dnia 22.07.2010 r. Nr IPPB4/415-372/10-2/SP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, sprecyzowanie pytania i przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

Powyższe zostało uzupełnione w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle stanu faktycznego przedstawionego powyżej, pracodawca jest uprawniony do odmowy rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce od wynagrodzenia wypłacanego Wnioskodawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podatek dochodowy od osób fizycznych powinien być rozliczany w Polsce. Jeśli nie można administracyjnie nakazać takiego rozwiązania Pracodawcy, wówczas Wnioskodawca chciałby dokonywać takiego rozliczenia samodzielnie, w oparciu o otrzymane wytyczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na mocy art. 4a powołanej ustawy, ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony przez polskiego pracodawcę. Praca wykonywana jest w trzech krajach unijnych ? na Łotwie, w Finlandii i Estonii.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie mają zastosowania uregulowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte odpowiednio przez Polskę z Republiką Łotewską, Republiką Finlandii i Republiką Estońską.

Zagadnienia dotyczące pracy najemnej zostały uregulowane w art. 15 ww. umów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 17.11.1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 ze zm.), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

  1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
  2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
  3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Helsinkach dnia 26.10.1977 r. (Dz. U. z 1979 roku, Nr 12 poz. 84, Dz. U. z 1995 r. Nr 106, poz. 517), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie.

Natomiast w świetle ust. 2 ww. artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

  1. odbiorca przebywa w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
  2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, oraz
  3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Umawiającym się Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy miedzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Estońską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Tallinie dnia 09.05.1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 77, poz. 388), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 21 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast, jak wynika z treści art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

  1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
  2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
  3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.



W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umów, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest odpowiednio na terytorium Łotwy, Estonii i Finlandii. Natomiast art. 15 ust. 2 tych umów określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone warunki w art. 15 ust. 2 tych umów. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (na Łotwie, w Estonii i Finlandii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Warunki wynikające z treści art. 15 ust. 2 tych umów, dotyczą odrębnie każdego z ww. państw. W celu zastosowania tych przepisów, warunki muszą być spełnione indywidualnie w każdym tym państwie.

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na ?dniach fizycznej obecności?. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Okresy pobytu na terytorium danego kraju, w którym Wnioskodawca wykonuje pracę należy liczyć dla każdego z tych krajów oddzielnie.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca jest zatrudniony przez polskiego pracodawcę. Umowa o pracę jest zawarta na czas nieokreślony z warszawską centralą firmy, a nie z lokalnym przedstawicielstwem. Płaca Wnioskodawcy jest naliczana przez warszawskie służby finansowe, które następnie zlecają przedstawicielstwu w Wilnie dokonanie przelewu miesięcznego wynagrodzenia na prywatne konto Wnioskodawcy w banku łotewskim. Biuro Wnioskodawcy mieści się w Rydze, gdzie jest zameldowany czasowo w wynajętym mieszkaniu. Obowiązki służbowe Wnioskodawca wykonuje na terytorium Łotwy, Finlandii oraz Estonii, przebywając w każdym z tych państw krócej niż 183 dni w roku kalendarzowym. W każdym miesiącu Wnioskodawca wyjeżdża na dwie ? trzy dwudniowe delegacje do Finlandii oraz kolejne dwie delegacje do Estonii, a wszystkie dni wolne od pracy (8-10 dni miesięcznie) spędza w Polsce. Urlop wypoczynkowy (26 dni rocznie) Wnioskodawca spędza poza granicami Łotwy.

Centrum interesów życiowych Wnioskodawcy jest Warszawa, gdzie mieszka we własnościowym lokalu spółdzielczym. Wnioskodawca jest właścicielem 5/6 praw własności do drugiego takiego lokalu.

Pracodawca Wnioskodawcy wprowadził zasadę, że począwszy od dnia 01 stycznia 2010 r. wszystkie osoby zatrudnione w tej firmie i oddelegowane do pracy za granicą w krajach Unii Europejskiej, są zobowiązane do rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych w kraju wykonywania obowiązków służbowych. Reguła ta nie uwzględnia odmienności sytuacji Wnioskodawcy, wynikającej z tego, że w przeciwieństwie do większości tych osób Wnioskodawca pracuje w trzech krajach unijnych (Łotwa, Finlandia i Estonia), przebywając w każdym z nich krócej niż 183 dni w roku kalendarzowym. Przedstawiane przez Wnioskodawcę w tej sprawie argumenty (także ten, że nie posiadając prawa do pracy w Republice Łotewskiej nie może w tym kraju płacić podatku dochodowego od osób fizycznych) są ignorowane.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zostały spełnione łącznie wszystkie trzy warunki wynikające z treści art. 15 ust. 2 umowy polsko ? finlandzkiej, polsko ? estońskiej i polsko ? litewskiej. Wnioskodawca przebywa na terytorium poszczególnych państw krócej niż 183 dni w roku kalendarzowym, ma podpisaną umowę o pracę z polskim pracodawcą, który nalicza miesięczne wynagrodzenie, a następnie zleca przedstawicielstwu w Wilnie dokonanie przelewu miesięcznego wynagrodzenia na prywatne konto Wnioskodawcy w banku łotewskim.

Z treści wniosku nie wynika również, że wynagrodzenia są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w tych państwach.

W związku z powyższym, wynagrodzenie Wnioskodawcy za pracę świadczona na terytorium Łotwy, Finlandii i Estonii, powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce

W myśl przepisów art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej 'zakładami pracy', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ? wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa we wspomnianym wyżej art. 31 a także art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Podnosząc to do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, P. S.A., jako płatnik, ma obowiązek pobrania od przychodów Wnioskodawcy, zaliczek na podatek zgodnie z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przekazania podatnikowi imiennych informacji (PIT-11) o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 26 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza art. 26a § 1 ww. ustawy. Stosownie do tegoż przepisu, ustawy podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ? do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Zgodnie z § 2 tego artykułu w przypadku, o którym mowa w § 1, nie stosuje się przepisu art. 30 § 5.

W myśl natomiast do art. 8 ww. ustawy płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji Podatkowej, na mocy art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stosownie do art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku. Przepisów § 1-4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika (art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej). Art. 30 § 6 tej ustawy przewiduje możliwość wydania przez organ podatkowy decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego.

Zobowiązanie płatnika nie jest jednak oderwane od zobowiązania podatkowego podatnika. Za wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 26a Ordynacji podatkowej, obciążony podatkiem jest podatnik, a rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej.

Z zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik ma obowiązek po upływie roku podatkowego złożyć zeznanie i zapłacić należny podatek od uzyskanych dochodów w poprzednim roku podatkowym.

Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Natomiast, zgodnie z art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż wynagrodzenie Wnioskodawcy za pracę świadczoną na terytorium Łotwy, Finlandii i Estonii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, a zatem obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od tych wynagrodzeń ciąży na płatniku.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika