W przedmiotowym przypadku nabycie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 09.05.2011 r. (data wpływu 16.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z matką i bratem, jest następcą prawnym Florentego P. Florenty P. zmarł w dniu 23 grudnia 1957 roku, zaś spadek po nim nabyli z mocy ustawy: żona Katarzyna P. w 1/4 (jednej czwartej) części oraz syn Piotr P. w 3/4 (trzech czwartych) części, z wyłączeniem majątku objętego w chwili śmierci spadkodawcy wspólnością ustawową małżeńską - udział ten dziedziczył w całości syn Piotr P. Następnie Katarzyna P. zmarła w dniu 4 kwietnia 1984 roku, a spadek po niej nabył z mocy ustawy syn Piotr P. w całości. Piotr P. zmarł 08 września 1990 roku, a spadek po nim z mocy ustawy stosownie do Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 05 marca 1991 roku, w przedmiocie nabycia spadku. nabyli: żona oraz synowie w częściach równych to jest po 1/3 części spadku każde z nich. W skład masy spadkowej wchodzi zabudowana nieruchomość położona w Warszawie, , stanowiąca działkę ewid. Nr 155. Przedmiotowa działka była objęta działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z 1945 roku, ze zmianami). Były właściciel nieruchomości warszawskiej Florenty P., w terminie przewidzianym przez przepisy Dekretu, złożył wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do powyższej nieruchomości. Wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został rozpoznany orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 06 stycznia 1964 roku, którym odmówiono dawnemu właścicielowi przyznania prawa użytkowania wieczystego. Działania następców prawnych doprowadziły, na mocy ostatecznej Decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 listopada 1999 roku, do stwierdzenia nieważności powołanego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z tym zastrzeżeniem, że co do lokali mieszkalnych Nr 2,3,4, 4a, 6,7,8,9,10,13,14,15,16,17,18,19,20,21,24 oraz związanego z nimi prawa użytkowania wieczystego gruntu nr 23/1 znajdującej się pod budynkiem doszło do nieodwracalnych skutków prawnych i w tym zakresie stwierdziło wydanie kwestionowanego orzeczenia z naruszeniem prawa. W następstwie stwierdzenia nieważności powyżej opisanego orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 06 stycznia 1964 r. nie doszło do przeniesienia własności budynku na rzecz Skarbu Państwa, wobec czego budynek usytuowany na powyżej opisanym gruncie stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności stosownie do treści art. 5 wyżej powołanego Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Ponadto dotychczasowemu właścicielowi gruntu, w rozumieniu przepisów Dekretu, a w konsekwencji jego następcom prawnym, przysługuje prawo własności niewyodrębnionych lokali, znajdujących się w powyżej opisanym budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy czynność prawna sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od osób fizycznych przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. ??a?? i ??c?? ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązującego stanu prawnego, w następstwie sprzedaży odrębnej własności lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, wchodzącej w skład nabytego w dniu 08 września 1990 roku, z dniem otwarcia spadku, nie powstaje obowiązek podatkowy przewidziany w art. 9 i 10 ust.1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 Nr 51 poz. 307 ze zm.).

Wnioskodawca uważa, że wprawdzie użytkowanie wieczyste do działki gruntu ewidencyjnej Nr 155 było ustanowione z dniem 26 marca 2010 roku, to jest z dniem założenia księgi wieczystej, to w orzecznictwie sądowo-administracyjnym zaakceptowany został pogląd, według którego decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, tj. przywraca prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcą prawnym - uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 1996 sygn. III AZP 31/95. Bez znaczenia są daty przywrócenia prawa własności, czy data sprzedaży nieruchomości osobom trzecim, ponieważ na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, Wnioskodawca nie nabył prawa własności nieruchomości a jedynie prawo to odzyskał - jako następca prawny zmarłych współwłaścicieli pozbawionych prawa własności w konsekwencji wywłaszczenia na podstawie Dekretu z dnia 26 października 1945 roku ? o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.

Na potwierdzenie przedstawionej argumentacji Wnioskodawca wskazuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09 lipca 2008 roku sygn. III SA/Wa 582/08, z którego wynika, że spadkobiercy odzyskujący nieruchomość na podstawie decyzji administracyjnej orzekającej o zwrocie, winni być tratowani w taki sam sposób, jak wywłaszczeni właściciele.

Dodatkowym potwierdzeniem, przy uwzględnieniu, że przedmiotem spadku jest nieruchomość warszawska, jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 października 2006 r. I SA/Bd 503/06, jak poniżej: Również w przypadku gdy zwrot wywłaszczonej nieruchomości nastąpił na rzecz spadkobiercy (nabywcy spadku), nie stanowi to nabycia w rozumieniu art. 10 ust.

1 pkt 8 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) i stanowisko przeciwne narusza prawo materialne. W takim wypadku zobowiązanie podatkowe nie powstaje (BiuI.Skarb. 2007/3/30). Przedstawiając powyższe stanowisko Wnioskodawca przywołuje także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2002 r. (sygn. akt III RN 18/02) ?Nie ma znaczenia, że rekompensata za wywłaszczenie odbyła się na drodze ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, nie zaś zwrotu własności. Użytkownik wieczysty ?gruntu warszawskiego? kontynuuje - mimo zmienionej formy władania - część swoich praw podmiotowych sprzed ekspropriacji. Ustanowione na jego rzecz prawo użytkowania wieczystego jest przywróceniem namiastki prawa własności? OSNP 2003/6/137, M.Podat. 2002/6/2. Decyzja o zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, przywraca bowiem prawo własności nieruchomości osobie lub spadkobiercy tej osoby, do której nieruchomość należała przed wywłaszczeniem. Oznacza to, że w niniejszej sprawie nie można mówić o przeniesieniu (nabyciu) prawa własności na zasadach ogólnych wynikających z przepisów o charakterze cywilnoprawnym, ale jedynie o restytucji (przywróceniu) stanu sprzed wywłaszczenia. Zatem, skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości na rzecz spadkobiercy byłego właściciela nie kreuje prawa do niej, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie powinien stanowić nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego przychód ze sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej) zwróconej po wywłaszczeniu spadkobiercy byłego właściciela nie powinien podlegać opodatkowaniu.

Wnioskodawca, na poparcie swojego stanowiska, powołuje się również na Interpretację indywidualną, sygnatura: IPPB2/415-457/10-2/AS. Mając na uwadze powyższe orzeczenie sądów administracyjnych oraz stanowisko organów podatkowych wyrażone w indywidualnych interpretacjach podatkowych, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, iż czynność prawna sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od osób fizycznych przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit, a) i c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 Nr 51, poz. 307 ze zm..

W wyniku złożonego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej została wydana Decyzja z upoważnienia Prezydenta m.st. Warszawy przez Zastępcę Dyrektora Biura Gospodarki Nieruchomościami w dniu 26 maja 2009 roku, oraz została zawarta powyżej opisana Umowa ustanowienia użytkowania wieczystego oraz ustanowienie tytułów egzekucyjnych, sporządzona przez notariusza w Warszawie w dniu 25 marca 2010 roku mocą której ustanowiono na rzecz Ariadny P., Jerzego P. oraz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewid. Nr 155 .W opisanym powyżej budynku mieszkalnym znajdują się m. in. niewyodrębnione lokale o numerach Nr 1, Nr 5, Nr 11, Nr 12, Nr 22, Nr 23 oraz lokal użytkowy . Wnioskodawca przysługujące udziały w prawie użytkowania wieczystego powyżej opisanego gruntu oraz współwłasności budynku nabył w wyniku realizacji praw spadkowych po zmarłym mężu/ojcu, Piotrze P., przy czym własność budynku nabył z dniem otwarcia spadku to jest z dniem 08 września 1990 roku, zaś prawo współużytkowania wieczystego z dniem 26 marca 2010 roku, to jest z dniem założenia księgi wieczystej.

W dniu 9 grudnia 2010 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa ? wydał zaświadczenie w którym stwierdza, że zobowiązanie podatkowe wygasło wskutek przedawnienia. W dniu 12 kwietnia 2011 roku została zawarta umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego oznaczonego obecnie numerem 11, o powierzchni użytkowej 88,25 m2 za cenę 610.000,00 zł. Wraz ze sprzedażą odrębnej własności lokalu została dokonana sprzedaż udziału w nieruchomości wspólnej, przy czym nieruchomością wspólną jest prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewidencyjną Nr 155 oraz część budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, w tym w szczególności piwnice i strych, nie stanowiące pomieszczeń przynależnych.

Sprzedany udział wyniósł 396/10000 części w nieruchomości wspólnej objętej księgą wieczystą stanowiącej prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Następcy prawni Floriana P. nie zawierali umowy o dział spadku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do źródeł przychodów zalicza się m. in. odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

? jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy ? przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w tej ustawie, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości, prawa wieczystego użytkowania gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem ? trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach ? u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: ?Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe?. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: ?Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości?.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca wspólnie z matką i bratem, jest następcą prawnym Florentego P. Florenty P. zmarł w dniu 23 grudnia 1957 roku, zaś spadek po nim nabyli z mocy ustawy: żona Katarzyna P. w 1/4 (jednej czwartej) części oraz syn Piotr P. w 3/4 (trzech czwartych) części, z wyłączeniem majątku objętego w chwili śmierci spadkodawcy wspólnością ustawową małżeńską - udział ten dziedziczył w całości syn Piotr P.. Następnie Katarzyna P. zmarła w dniu 4 kwietnia 1984 roku, a spadek po niej nabył z mocy ustawy syn Piotr P. w całości. Piotr P. zmarł 08 września 1990 roku, a spadek po nim z mocy ustawy stosownie do Postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy ? z dnia 05 marca 1991 roku, w przedmiocie nabycia spadku, nabyli: żona oraz synowie w częściach równych to jest po 1/3 części spadku każde z nich. W skład masy spadkowej wchodzi zabudowana nieruchomość położona w Warszawie, stanowiąca działkę ewid. Nr 155. Przedmiotowa działka była objęta działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z 1945 roku, ze zmianami). Były właściciel nieruchomości warszawskiej Florenty P., w terminie przewidzianym przez przepisy Dekretu, złożył wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do powyższej nieruchomości. Wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został rozpoznany orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 06 stycznia 1964 roku, ., którym odmówiono dawnemu właścicielowi przyznania prawa użytkowania wieczystego. Działania następców prawnych doprowadziły, na mocy ostatecznej Decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 30 listopada 1999 roku, ., do stwierdzenia nieważności powołanego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z tym zastrzeżeniem, że co do lokali mieszkalnych Nr 2,3,4, 4a, 6,7,8,9,10,13,14,15,16,17,18,19,20,21,24 oraz związanego z nimi prawa użytkowania wieczystego gruntu nr 23/1 znajdującej się pod budynkiem doszło do nieodwracalnych skutków prawnych i w tym zakresie stwierdziło wydanie kwestionowanego orzeczenia z naruszeniem prawa. W następstwie stwierdzenia nieważności powyżej opisanego orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 06 stycznia 1964 r. nie doszło do przeniesienia własności budynku na rzecz Skarbu Państwa, wobec czego budynek usytuowany na powyżej opisanym gruncie stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności stosownie do treści art. 5 wyżej powołanego Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. W dniu 12 kwietnia 2011 roku została zawarta umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego oznaczonego obecnie numerem 11, o powierzchni użytkowej 88,25 m2 za cenę 610.000,00 zł. Wraz ze sprzedażą odrębnej własności lokalu została dokonana sprzedaż udziału w nieruchomości wspólnej, przy czym nieruchomością wspólną jest prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewidencyjną Nr 155 oraz część budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, w tym w szczególności piwnice i strych, nie stanowiące pomieszczeń przynależnych. Sprzedany udział wyniósł 396/10000 części w nieruchomości wspólnej objętej księgą wieczystą, stanowiącej prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. Dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne ? ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie oznacza, to, że datą nabycia przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci ojca Wnioskodawcy.

Reasumując w przedmiotowym przypadku nabycie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku nastąpiło w 1990 r., a to oznacza, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tej przyczyny stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe, bowiem przychód osiągnięty ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku dochodowego, jednak nastąpi to z innych względów niż wskazał Wnioskodawca.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie wyjaśnić, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie innego wnioskodawcy i nie może stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników.

Ponadto zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Pana do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.