Przyjmując za Wnioskodawczynią, iż Jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce, należy (...)

Przyjmując za Wnioskodawczynią, iż Jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce, należy stwierdzić, iż w roku 2011 (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) miejscem zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) Wnioskodawczyni będzie Polska. W Polsce będzie zatem podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 23.05.2011 r. (data wpływu 26.05.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.05.2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest wdową, obywatelką Republiki Kazachstanu. Od 2011 r. będzie przebywać jednak głównie, tj. przez ponad 183 dni w roku na terenie Polski, gdzie zamieszkuje razem ze swoją pełnoletnią córką. Wnioskodawczyni posiada kartę stałego pobytu na terytorium Polski i jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Ponadto posiada stały adres zamieszkania na terytorium kraju, a także posługuje się językiem polskim. Jej aktywność w Republice Kazachstanu sprowadza się obecnie do utrzymania pozostawionej tam działalności gospodarczej i sporadycznych wizyt, celem sprawowania zarządu nad prowadzonym tam biznesem. Wnioskodawczyni nie planuje jednak powrotu na stałe do Kazachstanu, a przyszłość swoją zamierza związać z Polską, z którą odczuwa bliższe związki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy spełnieniu powyższych warunków, Wnioskodawczyni słusznie przyjmuje, że z tytułu uzyskanych dochodów w roku 2011 będzie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce jako rezydentka dla celów podatkowych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy spełnieniu powyższych warunków zasadne jest przyjęcie, że w roku 2011 będzie ona posiadała rezydencję podatkową w Polsce. Wynika to z faktu, że będzie przebywała na terytorium Polski przez ponad 183 dni w roku, a jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce. Tu bowiem zamieszkuje z najbliższą rodziną, czyli z córką i z Polską wiąże swoją przyszłość. Działalność gospodarcza prowadzona w Republice Kazachstanu stanowi natomiast jedynie pozostałość po aktywności na terenie tego kraju. W ocenie Wnioskodawczyni, fakt ten nie jest przesłanką decydującą o Jej rezydencji dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Osoby te, zgodnie z pojęciami używanymi w literaturze posiadają w Polsce rezydencję podatkową.

Jak stanowi art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Tym samym, aby stać się polskim Rezydentem podatkowym osoba fizyczna powinna:

  • posiadać w Polsce ośrodek interesów życiowych lub
  • przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z uwagi na zawarty w przepisie spójnik ?lub? (będący z gramatycznego punktu widzenia spójnikiem rozłącznym), należy za każdym razem badać, czy spełniony został którykolwiek z warunków uznania danej osoby za polskiego rezydenta podatkowego. Zaistnienie bowiem którejkolwiek z przesłanek, uzasadnia podleganie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Ponadto w analizowanym przypadku Wnioskodawczyni w 2011 r. będzie przebywała na terytorium Polski więcej niż 183 dni.

Jak wynika z brzmienia art. 4 ust. 2 pkt a) Konwencji między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Ałmaty dnia 21 wrzenia 1995 r. (Dz. U. Nr 121, poz. 586), jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to osobę tą uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Natomiast w sytuacji, gdy dana osoba posiada miejsce zamieszkania w dwóch Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązanie osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

W ocenie Wnioskodawczyni, Jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce. Wynika to z faktu, że tutaj posiada powiązania osobiste oraz gospodarcze, gdyż w Polsce ma stałe miejsce zamieszkania (tutaj zamieszkuje z najbliższą jej rodziną, czyli z córką), a także tutaj pracuje. Związki z republiką Kazachstanu mają natomiast obecnie wymiar już jedynie gospodarczy. W konsekwencji nie powinno ulegać wątpliwości, że w roku 2011 Wnioskodawczyni będzie posiadała rezydencję dla celów podatkowych i będzie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Takie rozumienie przepisów prawa podatkowego potwierdza m. in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 maja 2008 r., który stwierdził że ?(?) kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych?.

Mając na uwadze powołany wyżej stan faktyczny oraz przedstawioną argumentację, podatniczka wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego przez siebie stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 21 września 1995 r. zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Ałmaty (Dz. U. z 1995 r. Nr 121, poz. 586), określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to obejmuje również rząd Umawiającego się Państwa, jego jednostki administracyjne lub władze lokalne oraz wykorzystywane przez rząd lub władze instytucje finansowe. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony wg następujących zasad:

  1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
  2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
  3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
  4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem 'lub', co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka dodana na skutek nowelizacji została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika 'lub' w sformułowaniu 'centrum interesów osobistych lub gospodarczych' dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych?, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku wskazano, iż Wnioskodawczyni jest wdową, obywatelką Republiki Kazachstanu. Od 2011 r. będzie przebywać ponad 183 dni w roku na terenie Polski, gdzie zamieszkuje razem ze swoją pełnoletnią córką. Wnioskodawczyni posiada kartę stałego pobytu na terytorium Polski i jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Ponadto posiada stały adres zamieszkania na terytorium kraju, a także posługuje się językiem polskim. Jej aktywność w Republice Kazachstanu sprowadza się obecnie do utrzymania pozostawionej tam działalności gospodarczej i sporadycznych wizyt, celem sprawowania zarządu nad prowadzonym tam biznesem. Wnioskodawczyni nie planuje jednak powrotu na stałe do Kazachstanu, a przyszłość swoją zamierza związać z Polską.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz przyjmując za Wnioskodawczynią, iż Jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce, należy stwierdzić, iż w roku 2011 (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) miejscem zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) Wnioskodawczyni będzie Polska. W Polsce będzie zatem podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika